Schoonmakers een universeel beroep

Door de jaren heen heb ik heel wat ervaring opgedaan met schoonmakers, van Nederland tot Thailand. Hoewel de beroepsaanduiding ‘interieurverzorger’ tegenwoordig populairder is, blijft het werk in de kern hetzelfde.

In mijn vrijgezellentijd in Nederland kwamen er af en toe schoonmakers over de vloer. Ik deed zelf ook veel in huis, maar er zijn altijd dingen die je over het hoofd ziet. Alles ging netjes volgens afspraak, per toerbeurt of tegen een afgesproken uurloon zonder btw.

Toen ik later met mijn Thaise vrouw in Nederland woonde, nam zij grotendeels de huishoudelijke taken op zich. Ook werkte ze als schoonmaakster, wat veel vrouwelijke immigranten als startpunt hebben. Ze werkte in kantoorgebouwen, gemeente- en overheidsgebouwen, altijd volgens een vast inwerkschema. De bedrijfsuitjes met de zomervakantie en kerst met een kleine honderd mensen van verschillende nationaliteiten waren vaak een succes. Later werkte ze ook in een lokaal ziekenhuis en bij particulieren, altijd op tijd. Schoonmaak in Thailand een andere ervaring.

In de zeventien jaar dat we in Thailand wonen, hebben we heel wat verschillende schoonmakers gehad. Het grootste verschil zit vaak in de mentaliteit rondom ‘schoon’ en afspraken. Wat voor de één een duidelijke afspraak is, wordt hier soms als vrijblijvend gezien.

Vaak is het bijna grappig voor een buitenstaander. Zo kan een schoonmaker om negen uur ’s ochtends bellen dat ze niet kan komen, omdat haar [o]ma naar het ziekenhuis moet, terwijl de afspraak al twee maanden vaststaat. Als ze wel komen, is een werkuur van zestig minuten vaak vijftig minuten, een fenomeen dat ook bij Thaise masseuses lijkt te gelden, trouwens. Reistijd wordt ook tot de werktijd gerekend bij vele ‘beginnen om negen uur’ betekent dus vertrekken om negen uur, niet om negen uur op het afgesproken adres zijn. Later beginnen en vroeger weggaan is dus voor vele doodnormaal.

Instructies worden vaak niet goed onthouden. Wij hebben een simpel lijstje van vijf taken, ramen zemen (binnen en buiten), de ‘natte ruimtes’ schoonmaken, overal de vloeren vegen en dweilen (graag met schoon water), en tot slot het afstoffen van tafels en kasten. De rest doen mijn vrouw en ik zelf. Onlangs heb ik daar de carport schoonspuiten er aan toegevoegd. We betalen ongeveer honderd Baht per uur alles naar boven afgerond en ze mogen lege flessen en spullen die we wegdoen meenemen, indien gewenst.

Door de jaren heen heb ik een aantal voor mij opmerkelijke dingen meegemaakt.

Een schoonmaakster die ik slapend op de bank aantrof. Haar excuus was dat ze moe was.

Een andere schoonmaakster nam haar man mee, die ongevraagd een biertje uit de koelkast liet pakken en bij het zwembad ging wachten tot ze klaar was. 

Een van hen vertelde mijn vrouw doodleuk dat ik, als buitenlander, maar een paar uur moest gaan fietsen omdat ze mijn aanwezigheid in huis niet op prijs stelde.

Daar tegenover stond een andere schoonmaakster die juist alleen mijn aanwezigheid wenste en niet die van mijn vrouw.

Na diverse schoonmakers die de wacht aangezegd zijn, gestopt of naar het buitenland vertrokken zijn, hadden we nu een nieuwe die regelmatig langskwam. Ik heb de strikte afspraken losgelaten en laat het nu vooral van hun beschikbaarheid afhangen. Dit komt vaak neer op de vraag: “Wanneer denk je wel tijd en zin te hebben?”. Mijn eigen agenda is toch een stuk minder vol en vooral flexibeler dan in Nederland, dus dat is geen probleem. Ik blijf toch graag zicht houden op de activiteiten van de dames.

Onlangs vroeg de laatste schoonmaakster om een voorschot van een, of liever twee, maanden, zeg een paar duizend Baht, aan mijn vrouw. Ze spreekt geen Engels op een hand vol woorden na.

Hoewel ik de financiële situatie van veel Thai begrijp, heb ik minder begrip en vertrouwen in dit soort verzoeken. Het voelt als een stap terug. Het spreekwoord  “Vertrouwen komt te voet en gaat te paard” is weer aardig om zeep geholpen deze ronde.

De Cambodjaanse dame van een tijdje terug heeft haar werkvergunning weer gekregen en zich aangemeld, zijnde beschikbaar.

Over deze blogger

william-Korat

Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand17 augustus 2025Schoonmakers een universeel beroep
• Cultuur4 augustus 2025Ted de rusteloze
• Maatschappij2 juli 2025Nationale Padvindersparade in Bangkok
• Eten en drinken30 juni 2025De strijd tegen suiker in Thailand: Mijn groeiende buikprobleem