In die dagen.
De eerste, woonjaren in mijn buurt een nieuw Moo Baan in Hua Thale net buiten of aan de rand van Korat.
Er waren alleen nog maar lokale winkeltjes en een lange streng langs de kant van de tweebaansweg aan beide zijde wat men de markt noemde.
Bevolkt door lieden die de eerste buitenlanders met vaak argusogen aankeken.
Er was een grote winkel die ‘alles’ verkocht van voedsel tot gereedschap of nou ja, noem maar wat en het was er.
Een soort Winkel van Sinkel.
Een fijn landelijk gebied met zo hier en daar wat bebouwing langs de doorgaande weg richting verder de isaan in.
Er was ook een plek waar de man van de elektronica werkte.
Hij had voor het huis aan de weg een brede overkapping gemaakt die ooit eens begonnen was als een afdak, maar in de loop der jaren schijnbaar stukje bij beetje volledig wind en water dichtgetimmerd was.
Het was te zien in die dagen, want niets kwam uit de groothandel, dus alles was om de paar meter een ander materiaal en kleur.
Het dak was van golfplaten van ijzer tot die golfplaten van kankerverwekkende materialen, asbest of een soort mix van beton en vezels, alles waarvan dan soms gekocht meestal gekregen.
Hij repareerde van alles van vooral koelkasten tot wasmachine en alles wat er tussen zat.
Thuis repareren deed die niet en ophalen ook niet, je brengt het daar en zo niet heb je een probleem met laten wij zeggen je koelkast.
Uiteraard waren reparaties van wappertjes oftewel de fan ook een serieus onderdeel van zijn omzet.
Er sneuvelde er nogal wat zo aan het aantal te zien, en linkse draad hadden vele schijnbaar ook niet door in die dagen, dus bracht je dat ding daar om het blad te vernieuwen.
Iets wat nogal eens voorkwam dat het blad aan bonken sloeg omdat men nonchalant omging met het apparaat.
Op een bepaald moment had die het complex in drie delen opgesplitst met uitbreiding van het dichtgebouwde afdak met een nieuw afdak.
Geen mens die zich er druk om maakte erger nog het was TOP deze man zorgde goed voor zijn gezin met meerdere kinderen, en natuurlijk was dat zo.
De andere twee delen van het geheel werden verhuurd aan een dame van middelbare leeftijd die iets heel erg goed kon in de keuken, namelijk eten maken.
Het was een alledaags gerecht wat mij helaas even ontschoten is, maar iedereen spraak er vol ontzag over en die dame had het druk, het was iets met rijst en vlees dat wel.
Het was en is nog steeds de leidraad voor vele eenpersoons winkeltjes die hun inkomen baseren op het recept van grootmoeder en net dat ene kleine stukje specerijen of kruiden of volgorde even voor zichzelf houden.
Och in het Nederlandstalig gebied zijn er zo ook vele recepten van oma, maar uiteraard ook van moeder of zelfs dochter.
Het derde gedeelte werd, verhuurt aan een jonge dame van een jaartje of dertig.
Gescheiden met kind nadat haar ‘love of her live’ ietsje te veel van de Hong Thong ging genieten en uiteindelijk in de dagen dat die niet meer wist dat die in de mancave was of thuis, ook nog losse handjes kreeg.
Het geheel was een beetje te veel voor deze dame en had haar inboedel gepakt inclusief kind.
Ze had een kappersopleiding gehad was het verhaal van haar zelf.
Een wazig certificaat aan de muur moest haar vakkennis bevestigen.
Haar pr hing ook aan de muur, in de loop der jaren had ze een zeer grote schare klanten opgebouwd.
Ze vroeg aan iedere nieuwe klant en dat waren er heel wat of ze een soort pasfoto mocht maken.
Ze had een printer en via haar smartphone rolde zo eenieder op papier uit haar printertje.
Weigeren deed je niet, tenslotte ben je geen crimineel en mocht dat toch het geval zijn, iets wat ik in die dagen wel eens zeer negatief dacht van sommige mensen uit het verre buitenland, dan was het beter om dat niet te doen, weigeren.
Ze had nogal een spraakwaterval in het Thais en in het okkiebokkie Engels of liever gezegd haar mond eens tien minuten op elkaar houden stond gelijk aan gevangenisstraf voor haar.
Waar Nederland was, nu in Europa vlak bij Duitsland, is dat in de buurt van Amerika, nu niet helemaal, maar je gaat de goede kant uit.
Of het ver was en meer van die interessante vragen.
Er was een ‘echte’ herenkapsalon verderop dan die van haar die bijna de helft duurder was.
80 Baht was het in die dagen, bij haar, twee keer 40 baht, tondeuse over het hoofd en scheren met een scheerblad aan een ijzeren handvat.
De eerste keren stond het zweet op je voorhoofd en was slikken al levengevaarlijk in mijn gedachte.
Merk LINER power razor, schuim was ze helaas ook niet echt scheutig mee en even in laten trekken in de baardgroei hoefde ook niet echt.
Het ging ook per gedeelte inschuimen, links inschuimen en scheren en daarna rechts, om dan bij het gedeelte van ultieme doodsangst te eindigen, de keel.
Ik heb er ook wel eens vermeldt dat ik zeer gelukkig getrouwd was, waarom, zeer onduidelijk, maar gezien haar verleden met mannen en haar beroep leek mij dat nodig.
Zorgde er altijd wel voor dat de baardgroei niet ouder was als twee dagen met het scheren wat ik zelf thuis ook deed uiteraard.
Er stonden altijd wel twee wappertjes te draaien in haar winkeltje van 15 vierkanten meter en een bankstel voor twee personen voor de wachtende klanten.
Uiteraard had ze altijd ook nog de radio of tv aan, soms ook gewoon allebei.
Of voor de enkele keren dat er wat vrouwelijk volk zich liet behandelen als duo op de bank en één in de stoel dan was de shop gesloten voor mannen en kwam je niet voorbij de voordeur.
Vroeg dan meestal met gebarentaal en weinig Thaise taal wanneer ze dacht tijd voor mij te hebben.
Morgen natuurlijk, hoewel morgen ook een ruim begrip is in Thailand, vandaag is morgen niet en morgen is dan vandaag dus dat ligt soms moeilijk.
Plotseling als donderslag bij heldere hemel was de shop leeg, voorzichtig vragend in de buurt of ze misschien haar verdiende centjes in een echt pand had gestoken leverde een negatief resultaat op.
Ze was weg, erger nog, ver weg, was weer in de wereld van vaste relaties gestapt en vele dorpen verder gaan wonen.
Er waren er heel wat die er flink de pest in hadden, geen maandelijkse knip, tondeuse en scheerbeurt meer met het slagroompuntje op de taart de anderhalve minuut nek schouder hoofd massage.
Met een natte doek op het gezicht.
Zag in die dagen nog wel eens totaal verwilderde buitenlanders lopen die een baard hadden van drie dagen of meer.
Heb mijn haar weer laten groeien tot normale lengte nadat ik na enkele maanden thuis tondeuse scheren het lekkere kale kop gevoel kwijt was.
Ga periodiek naar een andere kapperszaak die de heren er een beetje bijpakt.
Ook een dame die veel praat, Thais, en met haar Engels niet verder komt als, you’re oké.
100 baht alleen knippen met een glimlach.
Inmiddels zijn ‘wij’ ook een tiental landelijke grossiers verder in voedselvoorziening.
Handvol Moo Baans meer van honderd tot honderden huizen, de kleine projecten schieten overal de grond uit nog steeds.
En winkeltjes van kraampje tot grote bedrijven zijn niet meer te tellen.
De vrijheid-blijheid met ondernemen gaat ver in Thailand.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand3 september 2025Voorrijkosten in Thailand
Leven in Thailand28 augustus 2025Waterwinkels schieten als paddenstoelen uit de grond in Thailand
Leven in Thailand24 augustus 2025Wasserettes: Meer dan alleen een wasje draaien
Leven in Thailand17 augustus 2025Schoonmakers een universeel beroep