Het immigratiebureau

Het jaar 2008 was mijn eerste jaar als bewoner van Thailand en moest ik vrijwel gelijk [binnen enkele maanden] mijn Thaise verblijf in Den Haag gekocht bij toendertijd een Thaise man in de kelder van de Thaise ambassade omzetten bij de immigratie.
Klein groen deurtje en een minuscuul kleine ruimte voor dat gebeuren in Den Haag, BZ was in de buurt dat wel.
De ‘belangrijke’ lieden van de Thaise ambassade zaten boven.

Het Thaise immigratiekantoor zat toen in een ruimte van het PEA die ze schijnbaar onderverhuurde.
Reistijd voor mij was drie kwartier van de ene kant van de stad naar de andere kant.
Vijf personen was de dienst, vijf, weggooi tafeltjes met wat kasten en het grote blauwe boek, ding was giga, waar je met de hand in werd bijgeschreven.
Vier personen controleerde de aanvragen en de vijfde controleerde de collega en gaf de uiteindelijke stempel in je paspoort.
Mijn voorkeur ging in die twee jaar dat ik daar geweest ben uit naar de man met de zonnebril.
Ding had die altijd op, binnen wel te verstaan.
Het was een chaotische man in mijn ogen, het tafeltje was te klein en georganiseerd werken was iets wat niet nodig was,
Ik was toen nog op-en-top Nederlander en dacht maar een ding, wat een onwetende knoeiers.
Waarschijnlijk wist die donders goed van de hoed en de rand, maar wel een knoeier.
Wachtrijen van schrik niet, twaalf stoelen was aanwezig.

Het volgende kantoor was een huis met winkel zoals je er zoveel ziet in Thailand.
Ruim en uur rijden naar het zuiden, Chok Cha vlak bij de kruising 224/24.
Ietsje meer personeel met een dame aan het hoofd, visum is toen niet verlengd van ondergetekende, bank account had door een, technisch foutje, een dag tienduizend bht tekort.
Aangezien ik toen ten overstaan van vijftien buitenlanders vroeg uit welk ei ze gekropen was om mij daar op af te rekenen, terwijl ik met een logische verklaring kwam, was ze een beetje kwaad op mij.
Mocht ik van haar een nieuw visum halen in Laos, ben toen een aardig tijdje wat minder positief geweest over het verstandelijk vermogen van het grootste gedeelte van Thailand.
Er kwamen woorden in mij op die ik hier niet vermeldt, omdat ik dan na vijf jaar ‘zitten’ alsnog gedeporteerd wordt.
Het was uiteindelijk een leuk uitstapje van twee dagen bij die Thaise ambassade in Laos.
Het immigratiekantoor daar in Chok Cha was wat indeling betreft en zeker wat personeel betreft niet echt favoriet bij vele, heb ik later wel eens begrepen.
De dame, hoogste officier had op veel plekken haar waar het niet hoort te groeien.

De volgende locatie was in het ‘pottendorp’ een toeristische locatie, pitstop zijnde voor de vele busdiensten.
Het pand op zich begon er al op te lijken, ruime parkeerplaats, flink grotere ruimte voor de aanvragen en zelfs een aparte 90 dagen dienst.
Het was toen een beetje de degradatie hoek voor twee personen die niet altijd blij waren.
De aanvraag afdeling was flink groter geworden en een nieuw opperhoofd als hoogste officier op de vloer.
Heb daar enkele jaren naar tevredenheid mijn verlenging gekregen, weinig geleuter.
En je kon nog eens even naar de handvaardigheid kijken van vele Thai in het dorp.
Toeristen ben ik er in diverse jaren niet echt tegengekomen, een mislukt project volgens mij om de regio zoet te houden.

Inmiddels al een paar jaar zitten ze nu ‘om de hoek’ voor mij op een kwartiertje rijden en dan nog hoofdzakelijk opdat de u – turn veel verder is.
Langs de 224 in Nong Bua Sala, Mueang Nakhon Ratchasima District, Nakhon Ratchasima 30000
Na diverse verbouwingen want het was een soort hoofdkantoor voor de hotemetoten van de immigratie begreep ik wel eens, is het nu een zeer klantvriendelijke locatie geworden.
Het hoofdgebouw is uiteraard voor de grotere zaken zeg maar alles op 90 dagen na en nog een paar andere zaken die je als buitenlander nodig hebt zo af en toe.
Die zitten in een apart gebouw.
Immigratie politie zit er ook met auto’s en boevenwagen.
Sinds kort heeft men ook een bijgebouw voor de eerste lijn controle van je aanvraag verlenging, et cetera, verplicht want die geven een nummer af na goedkeuring en het is tevens een locatie waar studenten praktijkervaring op kunnen doen met de buitenlander zijn papieren.
Na goedkeuring van je papieren krijg je een nummer en zonder zit je tot sint-juttemis in het hoofdgebouw, dus, met persoonlijke afhandeling.
Hoewel alles zwaar geolied werkt, is mijn mening wel dat het ook erg bureaucratische is geworden.
Het hele proces van binnenkomst tot wegrijden heeft meestal wel even tijd nodig.
Print en foto mogelijkheden zijn er particulier ook trouwens aan de overzijde.
Het had even nodig op deze locatie, jaren zeg maar, maar het is een goed werkend geheel geworden waar denk ik vele andere immigratiekantoren nog een puntje aan kunnen zuigen.

Over deze blogger

william-Korat

Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand17 augustus 2025Schoonmakers een universeel beroep
• Cultuur4 augustus 2025Ted de rusteloze
• Maatschappij2 juli 2025Nationale Padvindersparade in Bangkok
• Eten en drinken30 juni 2025De strijd tegen suiker in Thailand: Mijn groeiende buikprobleem