De lange lijdensweg naar het gele boekje in Thailand
Ja, het gele boekje, de adresbevestiging voor vele bij de lokale overheid verkrijgbaar.
Een must volgens diverse en heb dat tot nog toe twee keer geprobeerd over een periode van vijftien jaar.
De eerste is mislukt, anders zou ik het geen tweede keer proberen.
Vijftien jaar terug was het een hot item op forum en dit blog was er net of net niet.
In die dagen was alleen een bevestiging van de Thaise buitenlandse zaken voldoende om in de woonstee Korat de rest van de procedure op te starten.
Op zich al een kronkel dat BZ daar inzicht in moet hebben.
De gevraagde info in je stad zelf kan ook wel oplopen tot een tiental punten of meer waarvan een aantal redelijk normaal klinken zoals paspoort en foto’s en vooruit bevestiging van de plaatselijke immigratie dat dat je opgegeven adres is.
De vele andere ‘eisen’ zijn weer Thaise stijl, creëer, wat plaatselijke wensen wat zeg ik eisen waarmee je als ambtenaar toch ook weer alle kanten mee uit kan.
De ‘getuigen’ dat je een geweldig mens bent en de Poejaj ban plus je echtgenoot en eventueel huiseigenaar zijn verplicht.
Wat mensen die ik nog nooit van mijn leven gezien had, maar bekende van mijn vrouw waren die tegen betaling per dag A 500 baht dat wel wilde verklaren.
Ook de toen poejaj ban zag het als een betaalde job tenslotte was die ambtenaar, hoewel het even onder de douche terwijl wij buiten stonden te wachten wel een beetje vreemd was.
Je krijgt regelmatig een waas in je ogen of zwarte plekken, bij zoiets als dit met een eenvoudige bevestiging van je adres.
In Nederland was ik in een uurtje klaar en had die bevestiging na het tonen van mijn en mijn vrouw haar paspoort met geldig visum.
Op naar de Rabobank voor een rekening en het trias voor de zorg en ze was klaar voor de grote boze buitenwereld.
Een donderdagavond zeggen en schrijven.
Om de eerste ronde niet al te lang te maken, de woensdag was de dag van de waarheid met meerdere auto’s naar het gemeentehuis.
Na vele uren wachten, want de controle ging over diverse schuiven al voor het bij de eindcontroleur op zijn bureau laag.
De man besloot in al zijn wijsheid dat ik enkele papieren miste die ik vast thuis had en even moest kopiëren of bij de IMM moest halen?
Of ik die de volgende dag na vier uur even wilde brengen, zodat die het kon afsluiten en zo niet was het einde oefening.
Bij het inleveren van deze totaal onbelangrijke info werd er goedkeurend geknikt met de mededeling dat ik vrijdagmiddag waarschijnlijk mijn boekje kon halen met de mededeling dat het normaal was om dat in de nabij gelegen horecazaak even in te klinken met een kleine versnapering tenslotte was het vrijdag.
Kwestie van even bellen was het voor het ‘oké’.
Ik had toen tot honderd moeten tellen en naar buiten moeten lopen met veel schijnheilige onderdanigheid en gewai.
Helaas was ik in die dagen nog in de Nederlandse modus en zij een paar zaken in het Engels die de meneer goed begreep waardoor zijn agenda ineens vol zat.
Heb het verders altijd met een certificaat resident kunnen doen in de jaren erna uiteraard zonder gele boekje.
Jaren en jaren later, nog niet zo lang geleden, gaf de IMM aan dat het fijn zou zijn en een stuk makkelijker voor hen en mij met een geel boekje.
Je hoeft nu eenmaal minder papieren aan te slepen van je vrouw en huiseigenaar die bij ons een en dezelfde zijn voor verlenging van mijn retirement visum.
En een heel klein beetje minder buitenlander met aankoop diverse zaken.
Mijn vrouw liet zich overhalen door een bekende die een bureau wist die dat wel deed.
Vooral het gedeelte ‘Bangkok’ was ik erg op tegen, maar hoera, hoera dat kon per gemachtigde naar zeggen.
Wekelijks ging die persoon op en neer naar de big city Bangkok, tarief 800 baht exclusief BZ en Ambassade.
Veertien dagen later bleek het toch niet helemaal te kloppen, alleen op persoonlijke titel.
De ‘firma list en bedrog’ had al weer stevig positie genomen.
Een advies vraag bij mijn lokale Lawyer [moest er toch zijn vanwege het levensbewijs] leverde de juiste procedure op waarbij je zoals al gezegd zwarte plekken in je ogen krijgt en steken in het hoofd voor zoiets als een adres bevestiging jaarrond, zijnde het gele boekje.
Om maar niet te spreken over het prijskaartje van officiële instanties en de officieuze wensen van zaken en mensen die echt echt nodig zijn.
Men, Nederlandse ambassade en BZ is ook grotendeels alleen in de ochtend bereikbaar via de balie.
Een beetje fatsoenlijke manier met auto en chauffeur [ik ben geen Bangkok rijder en vooral bekende in die regio en slap 71] of overnachting aldaar brengt je al gauw op een heel serieus bedrag inclusief uiteraard de wensen in Korat van getuigen en Poejaj ban en naar zeggen deze ronde een nieuwe Poejaj ban die haar taak serieus neemt en officieel.
Het is allemaal nog een heel klein beetje in overweging, maar vermoed dat deze ronde ook weer in de onderste la verdwijnt.
Misschien eens in een combinatie bezoek/verplichting in de big city Bangkok, hoewel mijn paspoort net een jaartje oud is.
Het is droefenis het verkrijgen van dit soort documenten met de diverse ambtenaren.
Voor de rest gaat het allemaal wel lekker in dit land.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand8 oktober 2025De lange lijdensweg naar het gele boekje in Thailand
Leven in Thailand20 september 2025Inzegening van de auto’s in de loop van de jaren
Leven in Thailand3 september 2025Voorrijkosten in Thailand
Leven in Thailand28 augustus 2025Waterwinkels schieten als paddenstoelen uit de grond in Thailand