‘Mijn Thaise vriend’

Het is eind december van het schone jaar 2017, waarin vrouw Oy en ik terugkeren van een weekje heilzaam kamperen in nationaal park Khao Yai.

Een week waarin we moedig streden om ons hiervoor toch zo harmonieuze huwelijk niet ten onder te laten gaan aan zoiets banaals als tentstok-twisten, of een hevig dispuut over het al dan niet verdwaald zijn op het enige glibberpaadje in het hele woud dat ( volgens de verbijsterde boswachter ) weer uitkwam op je vertrekpunt.

Na deze ietwat ontluisterende ervaring besloten wij dat het mooi geweest was, en lieten het bos aan de oorspronkelijke bewoners, en al diegenen die wél van kleverige onderonsjes met bloedzuigers hielden.

Afgehaald door schoonzus, die haar immense Ford-truck vervolgens soepeltjes door het Thaise verkeer richting schoonma’s Isaanse blokhut loodste, voelde ik mij van binnen ietwat wrakkig worden.

Dit wijtte ik echter geheel en al aan het miserabele weer dat ons was toebedeeld tijdens het begluren van wild en waterval, en meende als Neerland’s man van stavast wel een simpel koutje te kunnen weerstaan.

Tenslotte was ik in dat Hollandse moeras achter de dijken groot geworden met mezelf te geselen met griepaanvallen, weglepelen van hectoliters aan obscure hoestdrank ( de originele welteverstaan, waar je bij gebrek aan andere geestverruimende substanties als geteisterde altijd op terug kon vallen ) gevoegd bij het onversaagd doorstaan van nachtzweten, en het des ochtends mogen ontwaren van een ondode in de badkamerspiegel.

Ouderen onder u zullen het wellicht herkennen.

Dus geen vuiltje aan de lucht.
Mijn positieve gedachtes zouden een posse vormen en het virus afsnijden bij de pas, om het maar eens in western-termen uit te drukken.

Eenmaal schoonma’s erf betreden voelde ik mij echter beslist niet beter, verre van zelfs.

Maar omdat het oudjaarsavond was, de schoonfamilie en aangetrouwden in groten getale waren aan en uitgerukt om dit heuglijk feit te vieren, én drank plus doedelzak alras om voorrang streden, besloot ik mij te vermannen en vrolijk mee te doen.

Neef Daeng, nooit te beroerd andermans keuken te ontheiligen met zijn aanwezigheid of niet bestaande kookkunst, dook welgemoed het pannendomein van schoonzus in en fröbelde daar voor ‘loeng’ Lieven een heerlijke omelet in elkaar.

Nu was mijn eetlust al niet van dien aard dat ik van vreugde opsprong bij het ontwaren van dit dooier-festijn, en zeker niet bij dit gele gevaar, maar vrouw Oy drong aan, omwille van versterking des farangs.

Na het wegwerken van deze vette jongen, gevolgd door een halve liter ijskoud Chang bier, besloot mijn goede gestel niet langer zijn medewerking te verlenen .

Vrouw Oy zei dat ik er wat pips uitzag, waarop ik meende dit te moeten onderstrepen door het volgende half uur luidruchtig een periodieke verblijfsvergunning aan te vragen in schoonma’s achtertuin.

Rillend doch ietwat opgelucht schoof ik hierna het logeerbed in, menende dat het leed nu wel zowat geleden was.
Één goeie nachtrust en deze jongen was weer het heertje.

De oudjaarsnacht was echter verre van vredig.
Vooral door de niet aflatende en kopjes gevende buikloop, en het helse kabaal van buiten, waar men na de drankgelagen en vreetfestijnen nu zowaar ook de karaoke had uitgevonden.

Tot zeer vroeg in de morgen kon ik ( in mijn jammerlijke staat ) zwager en schoonzus in de microfoon horen kwelen, waarbij het aantal decibels gelukkig kans zag volkomen gelijke tred te houden met het aantal valse noten.

De volgende drie dagen bracht ik door in een waak-slaap roes, waarin slechts enkele lichtpuntjes aan het voeteneind gloorden.

Zoals een bezorgd moederkloekende en handenvol Tiffy’s rondstrooiende ( in één of andere hoek ) Oy, die dit recept ter herrijzenis nog aanvulde met mierzoete vitaminebommetjes van de 7-11, dozen tissues in een verdacht vrolijke kleur, en droge blafhoest opwekkende rijstkoeken van schoonma.

Tijdens deze ijl en kreun-sessies, waarbij ik ook nog kans zag het bed grondig te bevuilen, ( voor details: zie een bepaalde scène van ‘The Exorcist’ ) meende ik tussen het blaartrekkend gebral van menig zichzelf overschattend zanger soms een zacht gekrabbel aan de slaapkamerdeur te vernemen, gevolgd door een hoog piepend gejank.

Dit verschijnsel deed zich een aantal malen voor, en ik kon dan ook niet anders dan accepteren dat huiveringwekkende hallucinaties hun intrede hadden gedaan.

Voorwaar een prestatie, gezien mijn hiervoor zo voorbeeldige levenswandel.
Waarin ik immer kans zag het verderfelijke kikkerlikken en inhaleren van vleugjes vliegenzwam verre van mij te werpen.
Maar zie, wat een Thais griepje al niet met je doet.

Nadat ik was opgeknapt en me weer buiten durfde vertonen, vond ik daar allereerst een uitgebluste zwager.
Op zoek naar zijn stembanden en in hevig gevecht met zowel kater als koppijn ( waarbij ik meteen een tientje op de kater zette ) gevoegd bij een erf in chaos na het afreizen van de feestmeute.

En werd bijna meteen uit mijn nog wankele evenwicht gebracht door een enthousiast tegen me opspringende ‘kiew-ngun’, de viervoetige vlooienbaal van de familie.

Nadat ik zwakjes probeerde het door het dolle zijnde dier van me af te duwen, kwam vrouw Oy op het kabaal af.

Zij vertelde me, tijdens het vrouwmoedig loswrikken van het staartzwaaiende grof wild, dat de hond tot tweemaal toe tot aan de logeerkamer het huis was ingelopen, ( wat absoluut verboden terrein voor hem was ), en daar aan de deur krabde en jankte.

Ze had de grootste moeite gehad hem naar buiten te werken, waarop hij de volgende dag weer zijn kans schoon zag, en naar binnen sloop om de deur te bekrabben.

Dus niks hallucinaties.
Het stomme dier had me gemist, en geweten dat er iets fout zat.
Na twee dagen mijn gezicht niet te vertonen had hij simpelweg zijn hondenvrees opzij gezet, en was het huis ingelopen.
Waarom?

Omdat ik de enige was die ooit aandacht aan hem besteedde, achter de ongewassen oren krabde, lekkere kluifjes van de 7-11 voerde en lange wandelingen met hem maakte.
Daarom.

‘S mans beste vriend?

Deze ‘rataplan van het Oosten’, vol teken en klitten, soms meurend naar koeienvlaai en moddersloot, op de gravelpaadjes stompzinnig voor me uitrennend terwijl de temperaturen zijn weinige hondenhersens al koken, en hij kwispelend wacht tot die slome farang hem eindelijk eens ingehaald heeft om dan weer volop van kiet te gaan, is veel meer dan dat.

Véél meer.

Hij is een echte vriend in barre tijden.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur8 augustus 2025‘Mijn Thaise vriend’
• Cultuur1 augustus 2025‘Gevalletje schade’
• Cultuur9 juli 2025‘Virus’
• Cultuur2 juli 2025‘Schrijversblok’