De schroef in onze gloednieuwe band
Voorwoord:
De Bijbel is best een populair boekwerk, dat al vele eeuwen lang torenhoge verkoopcijfers scoort. ‘Bohemian Rhapsody’ voert al decennia lang de hitparades aan waar het ooit ‘Child in Time’ afloste van de jarenlange toppositie. Deerhunter, Ryan, Apocalypse en Schindler beroeren tientallen jaren na hun Schepping nog steeds de zielen van miljoenen. Wat hebben al deze tijdloze meesterwerken gemeen? Ze zijn zonder uitzondering minstens twee keer zo lang als de standaard lengte die het consumerende volk als ideaal beschouwt. Aan die kwalijke tendens moet nu en vandaag maar eens een eind komen.
Hieronder het (waarschijnlijk) eenmalige resultaat der hardnekkige verkettering van uit de kluiten gewassen creaties voor de eeuwigheid.
De schroef in onze gloednieuwe band
Vorige week zou onze kleine Honda eindelijk eens uitgelijnd worden.Hij was er best aan toe want de voorbandjes sleten hard af aan het randje.
Halverwege naar Udon een grote parkeerplaats op gestuurd na advies van onze lokale monteur.
Balie met 10 jonge vrouwen er achter en wij dan: samen met zijn twaalven dus.
Enorme hal, dus plaats genoeg voor ons allemaal.
Misschien ook twee nieuwe voorbanden dan maar? Dan was het uitlijnen goedkoper.
Voor vier grote briefjes gunden we de City deze upgrade wel, het is ook zo’n trouw beestje. Net een elegante huiskat, die trouw spinnend onder het afdakje wacht op het volgende ritje.
Ze waren dan wel merkloos, onze bandjes want je gooit ook geen Dunlops of zelfs Michelins op zo’n oud karretje.
Gratis flesje water in de kantine/wachtruimte. Vochtig en koel, altijd welkom.
Na een half uurtje stond de zwarte mini-bolide al te popelen van ongeduld bij de enorme uitgang.
Voorzichtig nam hij samen met ons zijn eerste onwennige stapjes op het diepzwarte nieuwe rubber. Sturen, dat deed hij nu weer als de beste met zijn nieuwe onderdanen. Dat neem ik tenminste aan; ik rijd altijd shotgun mee.
Moesten wel de dag erna nog even terug, want hij stuurde nu naar links bij rechtdoor gericht stuur. Maar dat werd vlotjes verholpen binnen de garantie tot aan de voordeur, die alvast 2 dagen geldig bleek.
Gisteren dan de eerste grote test van de nieuwe aanwinsten die volop stonden te pronken met een profiel zo diep als de poriën in het gezicht van de vader abt in onze tempel hier, prachtig gelegen onder de verkwikkende schaduwen die de machtige, altijd drachtige mangobomen werpen op het glinsterende dak van ambachtelijk gefabriceerde pannen, ergens in een ver verleden. Zucht.
Mijn vrouw wilde met onze gepimpte bolide de oprit afrollen en toen zag ik het opeens.
Er stak doodleuk een zwarte gipsplaatschroef uit de profielrand, alsof iemand die er vakkundig en kaarsrecht voor de helft had ingedraaid.
Waarom?
De spanning was al tamelijk hoog, want we zouden vertrekken naar Khon Kaen voor een halve marathon en zoals in Thailand gebruikelijk lagen we bij vertrek al een uur achter op schema.
Goede raad was gelukkig niet duur, die verstrekte ik gratis en we togen snel naar onze eigen garage een kilometer in de foute richting. De jongens zaten net te lunchen op de stoep en de begroeting was dan ook navenant hartelijk.
Maar desondanks vertrokken we 10 minuten later met een keurig gepropte voorband en maar 150 Bahtjes lichter alsnog richting ons reisdoel zo’n 120 km verderop, waar je hier al gauw twee uur over doet. Alles toch nog goed afgelopen.
De race was daarentegen een fiasco, omdat het startschot al om 4 uur in de ochtend klonk en je na drie uurtjes rusteloze slaap geen bomen uitgetrokken krijgt langs de route.
Zo meteen weer in de kleine dappere Honda huiswaarts. Mijn afgepeigerde bruid achter het stuur. Was ik in het Thaise verkeer maar net zo’n stoere pief als in mijn blogjes die keer op keer uit de bocht vliegen door hun bombastische overgewicht en ridicule lengte. Mijn schrijfsels zijn helaas een afspiegeling van mijzelf: altijd worstelend met mijn te dikke buik boven te dunne benen. Zo wil je eigenlijk niet oud worden, maar het overkomt mij gewoon en dus ook de lezer. Indirect zijn we allemaal het slachtoffer van mijn ongebreidelde eetlust. Vooral op sushi buffetten ben ik dol, hoewel ook zoetigheid een danige en wellicht ongezonde aantrekkingskracht op mij uitoefent.
Gooi een okerkleurig of oranje kleed over mijn schouders en ik zou zo voor een vette folkloristische monnik kunnen doorgaan. Mijn kapsel is er al naar. En prevelen kan ik als geen ander, zeker in het geschreven woord.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 66 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Nou Rick,
allereerst petje af voor diegenen die in de tropen halve marathons lopen, want het alleen maar dénken aan een dergelijke lichamelijke inspanning doet me al zeer, en geeft blaren op mijn verbeelding.
De stress van misschien te laat aankomen ken ik echter wel als de beste, dus las ik je verhaal met plezier.
En wat mij betreft mag je het lekker bij kortere schrijfsels houden ( ik weet het, staat gelijk aan vloeken in de kerk ) want dat is wat mijn van de hak op de tak springende lezershoofd het beste aankan.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Bedankt Lieven,
Altijd leuk als iemand zich de moeite neemt om te reageren. Ja, we hebben allemaal onze voorkeuren: lang of kort schrijven, lang of kort lezen. Het moge inmiddels duidelijk zijn dat ik graag langere verhalen schrijf. Soms ook wat kortere of zelfs korte. Doe daar dan je voordeel mee. Het is overigens niet zo dat mijn korte verhalen opeens hogere kijkcijfers opleveren of meer positieve feedback. En zo ‘sukkelen’ we hier rustig voort. Na zo’n 70+ bijdragen heb ik er nog steeds zin in. Mocht ooit het vuur in mij of de lezers uitdoven, dan blijven genoeg alternatieven over en zal TB beslist niet ophouden te bestaan.