Het is niet dat ik het niet probeer. Echt waar. Ik heb boeken gelezen, YouTube-filmpjes bekeken met titels als “Mastering the Thai Market: The Art of the Deal”, en zelfs een workshop gevolgd in Chiang Mai met een Canadees die beweerde ooit een mango voor de helft had gekocht. Maar ik zal het meteen maar toegeven: ik ben kansloos. Niet tegenover de marktvrouw. Nee, tegenover mijn eigen vrouw.
We staan op de markt in ons dorp. De lucht ruikt naar rijpe bananen, gebakken vis en iets wat ik niet direct kan plaatsen, maar wel vermoedelijk leeft. Mijn taak is eenvoudig: zwijgen, glimlachen en de tassen dragen. Toch voel ik me altijd even onoverwinnelijk als we langs de groentekraam lopen. Vandaag ga ik meedoen. Vandaag ga ik onderhandelen.
“Die courgettes zijn duur,” zeg ik zacht, met mijn beste accent.
Mijn vrouw knikt langzaam. “Oké, jij doet het.”
Oei. Dit is nieuw. Ik krijg carte blanche. Ze schuift een halve meter achteruit, net genoeg om het spektakel gade te slaan zonder direct betrokken te zijn. De marktvrouw, een dame met een zonnehoed waaruit meer levenservaring druipt dan uit de complete Koninklijke Bibliotheek, kijkt me aan alsof ik net heb voorgesteld haar kat te stelen.
“Courgettes,” zeg ik met een zekere autoriteit. “Twee zakken. Voor… vijftien baht.”
Er valt een stilte. Ze kijkt me aan. Ik voel mijn shirt langzaam nat worden onder de oksels. Ze zegt niks. Haar rechterwenkbrauw beweegt omhoog. Mijn vrouw zucht.
“Het is twintig baht per zak,” zegt ze terwijl ze naar voren stapt. “Hij is nieuw. Vergeef het hem.”
De marktvrouw knikt begrijpend, alsof ze dit vaker heeft meegemaakt. Ze pakt twee zakken, gooit er acht bananen bovenop, en noemt een prijs die zelfs ik als redelijk ervaar. Mijn vrouw lacht vriendelijk, betaalt, en trekt me mee naar de viskraam.
“Wat deed ik fout?” vraag ik terwijl ik mijn zelfvertrouwen probeer te hervatten.
“Je gaf haar medelijden. En dan krijg je geen korting. Dan krijg je troostbananen.”
Bij de vis begint het pas echt. Mijn vrouw en de visverkoopster voeren een toneelstuk op dat Oscarwaardig is. Er wordt gegrinnikt, gezucht, gewezen, net niet gerold met ogen. Er vallen woorden als “maa noi” (kom nou), “pang mak” (veel te duur), en iets over de schoonmoeder van de verkoper die blijkbaar ook niet kan koken. Tien minuten later staan we buiten met een kilo verse vis, een pond garnalen en gratis koriander. De hele transactie kostte minder dan wat ik vorige week in Bangkok betaalde voor een cappuccino zonder melk.
Op de brommer naar huis zegt mijn vrouw: “Volgende keer probeer je het nog een keer. Maar bij de tofu-kraam. Die vrouw is doof. Dan heb je minder last van je accent.”
En ik weet, diep vanbinnen dat ik weer zal verliezen. Maar ook dat ik niet wil winnen. Niet echt. Want winnen, dat doet zij. Altijd. En met zoveel charme dat ik er eigenlijk alleen maar van kan houden…
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Cultuur31 augustus 2025‘Farang op slippers in het regenwoud’
Cultuur25 augustus 2025‘Mijn brommer is mijn boeddha’
Cultuur19 augustus 2025‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Er is een ding dat ik niet doe in Thailand en dat is pingelen. Punt 1, ik ben er ook niet goed in en punt 2, ik hoef niet zo nodig want waar ben je nou mee bezig op een markt als de prijzen al laag of matig zijn en jij (ik) het wel kunnen betalen. Het wordt wel anders als ik vermoed dat ik word gemanipuleerd, maar dan loop ik liever een kraam verder.
Laatse keer dat mijn ex op bezoek was en we over de markt liepen, kwamen we bij een kraam waar mijn ex nog een schuld had van een eerdere aankoop en haar geld op was. 240 baht moest ze betalen en met veel bravour gaf ze 200 baht en het moest zo dan maar goed zijn. Dat vond ik dermate @#$ dat ik 40 baht aan die marktvrouw gaf.
Mijn ex bepaalde de korting, dus laat het inderdaad maar aan de vrouwen over.
Mijn vrouw beweert net het omgekeerde. Wij farangs zijn volgens haar een pak minder beschaamd om het onderste uit de kan te halen. Een Thai die ferm afdwingt op de prijs wordt nogal snel aanzien als een arme drommel. Gezichstverlies dus en bijgevolg lagere status.
Ik denk dat het afhangt wie er koopt en wie er verkoopt. Nooit gemerkt daar enig verschil is of het nu een Thai is of een farang. Op de markt luister en hou ik al eens in het oog wat een Thai betaald aan een kraampje…..wel dat is zowat altijd precies hetzelfde dan wat ik betaal voor precies hetzelfde.
Inderdaad, zo doe ik het ook. Eerst luisteren wat een Thai betaald en dan kopen. Vragen ze meer en willen niet zakken dan loop ik weg. Komen ze me achterna koop ik alleen als de prijs lager is dan voor een Thai.
Op de markt voor levensmiddelen zijn bij ons vaste prijzen.
Maar eerlijkheidshalve ben ik denk ik al 15 jaar niet meer op de markt geweest. Makro of Big C is niet echt duurder en voor mijn gevoel een stuk schoner.
Kleding e.d. kooo ik over liever in een winkel, meestal van het merk “SALE”.
Ik kan het gewoon niet. Het lukt me niet.
In het verleden dikwijls geprobeerd en zei dan tegen mijn vrouw dat ik het deze keer wel eens effen zou afhandelen, in de overtuiging dat ik me niet zou laten doen deze keer….
Jaja zei ze dan, maar rolde dan eens met haar ogen, want ze weet dat ze al snel een OK zal horen en me zien betalen wat de verkoopster vraagt
Soms onderhandel ik een beetje, maar echt heel bescheiden. Als een verkoper een prijs noemt, vraag ik gewoon: lot dai mai? Dan hoor je of het niet kan, of de prijs zakt een klein beetje. Ik doe het trouwens alleen als ik het echt wil kopen. En vaak koop ik het ook gewoon als de prijs hetzelfde blijft.
De voedsel en kledingmarkt bij ons langs de weg heeft voor het leeuwendeel gewoon prijskaartjes erbij staan.
Afdingen is niet aan de orde bij Thai of buitenlander voor zover ik weet.
Had vroeger een simpele methode, toerist zijnde.
Vraag de prijs, als die mij aanstaat, betaal ik zo niet, loop ik weg en wordt je wel teruggefloten met een nieuw aanbod en kan je er met een klein percentage onder gaan zitten. Take it or leave it.
Op de markt betaal je niet veel . En de prijzen staan bijna overal op de kaartjes. Ik zou me schamen om nog op deze prijzen af te beiden . Deze mensen op de markt hebben al niet veel . En ja ,ik graag vraag iets extra mee . Maar dat is meestal met wanneer ze ook eten aan het bereiden zijn. En moet dan vaak voor proeven. Ik herken me echt helemaal niet in dit verhaal , en zijn ook niet mijn belevingen. Ook praat ik een klein beetje Thais en Isaan . Maar mijn vrouw verbetert me wel regelmatig met de toonhoogte. Ook vandaar dat ik sommige woorden niet uit durf te spreken. 555.
Ik will niet te weing betalen, maar ook niet te veel. Ik kwam een keer een kliniek binnen voor een gezondheidsverklaring voor mijn rijbewijs.
Ik vroeg bij de balie wat het koste en het antwoord was 80 baht.
Nadat ik het formulier had ingevuld en mijn bloeddruk was gemeten, lied ze naar achteren en hoorde ik het woordje Farang. Toen er afgerekend moest worden, was het plotseling 200 baht. Uiteraard heb ik haar herinnerd aan de eerste prijs, die ze noemde.
Geen antwoord, dus opgestaan en weggelopen zonder iets te zeggen.
Pang mak! Ik heb in al de jaren dat ik in Thailand woonde nog nooit op een gewone dorpsmarkt onderhandelt over de prijs van wat etenswaren. Mijn echtgenote ook niet. Ik vond de prijs altijd prima. Ik zou me doodschamen de prijs van een tros bananen te onderhandelen van 30 naar 25 baht.
Een enkele keer onderhandeld over een prijs maar dan ging het wel over tienduizenden baht. Pang mak. Maar dan moet je wel de taal goed kennen. Begin er anders niet aan.
Heeft ook weinig zin ook voor de dagelijkse groenten of gerechten die te koop worden aangeboden.
Beste Tino, als het verhaal begint met “echt waar”, dan weet je al hoe laat het is. Ik heb toch nog even gekeken of “Mastering the Thai Market: The Art of the Deal” een bestaande titel is, maar ik krijg alleen verwijzingen naar Thailandblog. Nee, niemand onderhandelt op een lokale markt. Alleen een verdwaalde westerling.
Laatst zag ik op Netflix een film dat de aarde vergaan was. Ik schok me rot. Gauw op Google gekeken en het bleek dat het niet waar was, pfff gelukkig maar…
En je wint nooit, Farang Kee Nok, omdat onderhandelen niets te maken heeft met winnen maar met compromissen sluiten.
En dan nog even de Thaise taal. Ik vermoed dat je met ‘pang mak (veel te duur)’ แพงมาก phaeng maak (twee lange klinkers, midden toon, dalende toon) bedoeld, maar dat betekent ‘erg duur’. Als je ’te duur’ wilt zeggen dan is dat แพงเกินไป phaeng keun pai wat echt iets anders is. Ja toch?
Ik heb niet de behoefte om te onderhandelen.
Als er geen prijzen aangeduid zijn, dan koop ik er niet.
Op de lokale markten zijn de prijzen in principe toch al laag. Men zou moeten beschaamd zijn om als farang het onderste uit de kan te halen. Nee, daar doe ik niet aan mee.