Bucurați-vă de Thailanda

Herkent u dit? U wandelt ergens in een stad of dorp, waar u al dan niet toevallig op bezoek bent en ziet in een winkel of op een markt iets, dat u al “hééél lang” had willen hebben. U koopt het en niet lang daarna ziet u hetzelfde vlak bij u huis te koop, misschien zelfs nog wel voor een lagere prijs.

We călătorie tegenwoordig de hele wereld over, bijvoorbeeld voor een concediu la Tailanda, en zien alle toeristische attracties, die ons door het reisbureau en de brochures werden aangeprezen. De Grand Palace in Bangkok, Walking Street in Pattaya, het strand van Hua Hin, we weten er alles van net zo veel als van de Thaise cultuur, het Boeddhisme en de vele kanten van de seksindustrie. We kunnen er op verjaardagen over meepraten, nietwaar? Maar vraag je dezelfde persoon of hij wel eens in het recreatiegebied Geestmerambacht – ik woonde in Alkmaar – is geweest, waar je kunt genieten van wandelen, vissen, zwemmen of een pilsje op een terrasje drinken, dan is het antwoord: “Nou, eh, neuh!”

Wat ik wil zeggen is, dat onze blik en gedachten vaak op ver weg gericht zijn, terwijl we de mooie, interessante, soms hartverwarmende zaken in onze eigen omgeving niet zien. Nou ja, we zien het wel, maar onbewust en we denken er gewoon verder niet bij na.

Ik woon nu als pensionado in Thailand en geniet er elke dag van. Ja hoor, ik weet best, dat er dit land, in Nederland en in vele andere landen allerlei problemen zijn, die moeten worden opgelost. Moet ik daar dan de hele dag mee bezig zijn en meedoen aan de soms felle discussies op bijvoorbeeld dit blog? Ja, zegt u misschien, je moet een doel in je leven hebben en helpen de wereld te verbeteren. Oh ja? Nou, dat doel heb ik inmiddels al wel bereikt en ik heb ook genoeg gedaan om de wereld te verbeteren, dat laatste zonder succes overigens. Laat mij maar gewoon genieten van alledag, ik zie allerlei dingen om mij heen in de buurt, nog veel meer als ik door de stad wandel. Ik zie of hoor het, glimlach en denk dan, dat moet ik iemand vertellen. Maar ja, het gevoel, dat je had, toen je het zag, kun je niet overbrengen. Misschien knikt de toehoorder beminnelijk, maar denkt, wat moet ik daarmee en de gebeurtenis gaat in het niets verloren.

Ik wandel redelijk veel hier in Pattaya en zie dan allerlei dingen, gebeurtenissen en taferelen, die het navertellen daarom nauwelijks waard zijn. En toch geven die mij een warm gevoel van binnen, een gevoel van genot en tevredenheid om de gewone dingen des levens.

Neem nou de straat waarin ik woon. Die wordt “bewaakt” door twee honden, die elk hun territorium hebben afgebakend. Een vreemde hond komt er niet in en ook vreemde mensen, leveranciers of straatverkopers, worden hevig toegeblaft. De honden doen niets, ze zijn niet vals, maar produceren wel heel veel geluid. In het begin had ik wat moeite met die twee, maar ik heb ze allebei een keer te grazen genomen en ik geniet nu alle respect. Als ik uit mijn huis kom, ga ze netjes aan de kant of verdwijnen onder een auto en als ik ’s avond laat terug kom op mijn brommer, liggen ze beide te slapen en heffen hooguit hun kop even op. Ik denk, dat ze het geluid van mijn brommer herkennen: goed volk dus! Ik vind dat prachtig.

Tijdens een wandeling passeer ik regelmatig motorbike-taxichauffeurs, die mij vragen: “Taxi, khap”? Ik wijs dan op mijn aankomend buikje en zeg dan: “Mai au, khap, exercise, walk, walk”. Steevast gaat dan de duim omhoog en soms krijg ik dan nog een opmerking over de sigaar in mijn mond. Glimlachend loop ik verder.

Bij een stoplicht zie ik een jong Thais stelletje op de brommer wachten op het groene licht. Hij stuurt en zij zit achterop met de armen liefdevol om zijn middel. Natuurlijk voor de veiligheid, maar ik denk er dan bij, dat het ook is om haar liefde te tonen voor de man aan het stuur. Dat wordt vast een gelukkig huwelijk!

Even later loop ik langs een open veld, zie ik twee honden copuleren met daarom heen een stuk of acht toekijkende en blaffende soortgenoten. Aanmoedigen of jaloers gaat er dan door mijn hoofd?

Op de hoek wijs ik twee Noorse gehandicapten in een elektrische rolstoel de weg naar Big C en even later op Beach Road tik ik een Engelsman op de schouder met de waarschuwing, dat hij zijn achterzak beter kan dichtritsen, want zijn portefeuille is wel een heel gemakkelijk doelwit voor een zakkenroller. Dank is mijn deel en tevreden vervolg ik mijn weg.

Ik kan nog veel meer van dit soort voorvallen vertellen, die het vertellen nauwelijks waard zijn. Mijn “boodschap” is echter, kijk eens om je heen en geniet van die gewone kleine, maar o zo interessante dingen in je directe omgeving. Heb dan eens even geen mening over of de roodhemden of de geelhemden gelijk hebben in Thailand, of dat het kabinet Rutte in Nederland het al dan niet goed doet.