Thailand staat al jaren bekend als een bestemming waar westerse mannen liefde zoeken en soms vinden. Maar het beeld dat daarbij hoort, is vaak eenzijdig. Wie alleen denkt aan bargirls in Pattaya of het uitgaansleven van Bangkok, mist het echte verhaal. Want veel Thaise vrouwen zijn juist conservatief, familiegericht en zoeken stabiliteit.
In dit artikel duiken we in de culturele context van Thailand en bekijken we waar je echt kans maakt op een serieuze relatie.
Relatie over grenzen: geen simpele weg
Relaties tussen Thaise vrouwen en westerse mannen zijn heel gewoon geworden. In provincies als Isaan wonen duizenden vrouwen die getrouwd zijn met een buitenlander. Maar dat betekent niet dat het altijd makkelijk is. Culturele verschillen, taalbarrières en misverstanden liggen op de loer. Succesvolle relaties rusten meestal op drie dingen: respect, geduld en gedeelde waarden.
Onderzoek van de Chulalongkorn Universiteit (2017) laat zien dat Thaise vrouwen vaak zoeken naar veiligheid, stabiliteit en emotionele verbondenheid. Westerse mannen noemen juist liefde, zorgzaamheid en traditionele waarden als redenen. Juist daarom is het belangrijk elkaar te ontmoeten op een plek waar je op een natuurlijke manier contact kunt maken, niet in een situatie waar geld of afhankelijkheid centraal staat.
De rol van status en familie
In Thailand speelt status een grote rol in hoe mensen naar elkaar kijken. Familie is het hart van de samenleving. Een relatie is daarom niet alleen iets tussen twee mensen, maar tussen twee werelden. Veel Thaise vrouwen denken in termen van lange termijn: kan deze man ook goed zijn voor mijn familie?
Dat is precies waarom je beter contact legt in vertrouwde omgevingen: tempels, familiebedrijven, lokale markten. Daar is het sociale netwerk aanwezig. Als je daar serieus en vriendelijk overkomt, vergroot je je kansen op echt contact.
Weg van de toeristen: meer kans op diepgang
In toeristische plaatsen als Phuket en Pattaya komen relaties vaak voort uit een financiële afhankelijkheid of tijdelijke contacten. Buiten die gebieden ligt de nadruk meer op gelijkwaardigheid en oprechte interesse.
In provincies als Phang Nga, Lampang of Nakhon Ratchasima wonen veel vrouwen met een stabiel leven en een lokaal netwerk. Ze zijn minder gericht op toeristen en zoeken eerder naar iemand die wil blijven. Als je je ergens echt vestigt en mensen leert kennen, word je gezien als onderdeel van de gemeenschap. Dat verandert alles.
Daten met een app? Met beleid
Datingapps worden in Thailand steeds populairder, maar de ervaringen lopen uiteen. In grote steden als Bangkok en Chiang Mai is Tinder vooral gericht op korte contacten. Wil je serieuzer daten, dan bieden apps als ThaiFriendly, Tantan of Coffee Meets Bagel meer mogelijkheden.
Let wel: veel profielen zijn nep. Vrouwen (en soms mannen) vragen regelmatig om financiële hulp, zelfs al na een kort gesprek. Echte profielen herken je aan een duidelijke beschrijving, consistente communicatie en normale foto’s. Neem de tijd, want Thai daten meestal rustig en bedachtzaam.
Waarom tempels, markten en koffiezaken beter werken dan bars
Bij festivals als Loy Krathong en Songkran zie je hoe belangrijk traditie, familie en spiritualiteit zijn. Vrouwen die hier actief zijn, hechten vaak aan waarden die passen bij een serieuze relatie. Ook op lokale markten en in kleinschalige koffietentjes ontstaan makkelijk gesprekken, vooral als je open en zonder bijbedoelingen contact maakt.
Een goede aanpak: ga regelmatig naar dezelfde plek. Thai waarderen stabiliteit. Als je bekend gezicht wordt, ontstaat vanzelf vertrouwen.
Geen snelle truc, maar een bewuste keuze
Een relatie met een Thaise vrouw begint niet met de vraag: waar vind ik haar?, maar met: hoe leer ik haar wereld begrijpen? Wie zich verdiept in cultuur, gewoontes en taal, bouwt niet alleen een relatie op, maar ook echt wederzijds begrip.
Een leuke Thaise vrouw ontmoet je dus niet per se op een speciale plek, maar vooral als je de juiste houding hebt. Liefde over grenzen heen vraagt tijd, respect en de bereidheid om je aan te passen.
Bronnen:
- Chulalongkorn University. (2017). Intercultural marriages in Thailand: Motivations, challenges, and cultural negotiation. Faculty of Social Sciences, Chulalongkorn University.
- Supanichwatana, S., & Laeheem, K. (2023). Social acceptance and adjustment of spouses in multicultural families to reduce violent behavioral conflicts in the Mueang district, Yala province. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 33(1), 1–15. Deze studie onderzoekt hoe echtparen in multiculturele gezinnen in Thailand omgaan met culturele verschillen en welke aanpassingen nodig zijn voor een harmonieuze relatie.
- YouGov. (2017). Four in ten Thais have used internet dating. YouGov. Dit onderzoek geeft inzicht in het gebruik van online datingapps in Thailand, waarbij 40% van de Thai aangeeft dergelijke platforms te hebben gebruikt.
- Wilson, A. (2004). The intimate economies of Bangkok: Tomboys, tycoons, and Avon ladies in the global city. University of California Press. Wilson biedt een etnografisch perspectief op de sociale en economische dynamiek van Bangkok, met aandacht voor genderrollen en relaties.
- Supanichwatana, S. (2024). An anthropological perspective on Thai traditional family structures. Journal of Ethnographic and Institutional Management, 12(3), 45–60. Deze studie verkent de traditionele gezinsstructuren in Thailand en de rol van gender binnen deze context.
Over deze blogger
-
Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Lees hier de laatste artikelen
Evenementen en festivals13 september 2025Vuurwerkfestival in Pattaya krijgt miljoeneninjectie en belooft spektakel
Economie13 september 2025China versterkt positie in Thailand met miljardeninvesteringen in Eastern Economic Corridor
Expats en pensionado13 september 2025Wat premier Anutin Charnvirakul zegt over visa- en immigratiehervormingen in Thailand
Clubs en DJ's13 september 2025VOID Bangkok: de nummer een club van Thailand waar festival en nachtleven samenkomen
Ik ken een vrouw van ongeveer 50 die graag een man wil voor een serieuze relatie. Haar Nederlandse man is een jaar geleden overleden. Ze waren bijna 20 jaar samen. Zij is nu toe aan een nieuwe man voor een serieuze relatie. Ze spreekt engels en wat nederlands. En heeft uiteraard ook nederlandse vrienden in Thailand, vooral rond chiang mai.
Probleem is dat vrouwen buiten de toeristen centra vaak niet of nauwelijks engels spreken. Enige adviezen na meer dan 20 jaar huwelijk: Bespreek door en door wat de verwachtingen van haar kant zijn. Moet er weer eens een huis gebouwd worden? Wilt u dat wel? En zo ja waar. Op het platteland bij de familie? Of zit u liever bij zee? Kunt u zon huis hier wel betalen? Hoe staat de familie er voor? Hoe groot is die familie en bestaat de kans dat zon 10 mensen financieel van u afhankelijk worden? Wilt u wel de hele tijd haar familie over de vloer? Of samen naar Nederland? Enz. Spreek alles goed door. Dat voorkomt later veel ellende en teleurstellingen.
Aanvulling: Het gaat erom wat u wilt of niet wilt en dat heel duidelijk maakt. Bv: geen huis in een gehucht in de Esan. Punt uit. Dus niet: daar kunnen we later nog wel eens over praten. U betaalt, dus bepaalt. Dat geldt voor alles. Doet u dat niet dan probeert ze het later toch door te drukken. En als men u bij kennismaking met de schoonfamilie uitnodigt gezamelijk een biertje te drinken maar u moet betalen dan moeten alle alarmbellen gaan rinkelen. U blijft dan het bier voor ze betalen. En nog veel meer.
Sorry, maar dit vind ik een rot-instelling: u betaalt, dus bepaalt. Dat vind ik misbruik maken van jouw situatie dat jij genoeg hebt en zij niet.
Dat je het niet leuk vindt in Isaan, kan ik me voorstellen. Ik zeg dat ook tegen mijn vrouw. Maar goed, zij wil daar ook niet meer wonen. We gaan er ook maar heel weinig heen.
Ik heb al van anderen gehoord dat ze dat drukmiddel gebruiken. Ik vind het eigenlijk een smerige manier om de ander de mond te snoeren. Doe je niet wat ik wil, ik betaal, en dus moet de ander maar de mond houden? Bah.
Mijn vrouw krijgt van mij iedere maand een bedrag waar anderen hard voor moeten werken. Daarmee mag ze doen wat ze wil. Daarbij krijgt ze ook nog huishoudgeld om mee inkopen te doen als ik niet mee ga winkelen.
Zelfs als we de grootste ruzie hebben tijdens de week dat ze geld op haar rekening krijgt, stuur ik dat geld.
Ik zeg vaak genoeg tegen haar dat geld geen rol mag spelen in onze verhouding met elkaar.
Eigenlijk is het niet meer dan een man die zijn vrouw slaat omdat hij sterker is.
Nee, ik keur dat ten zeerste af. Als je in zo’n situatie komt dat je niet meer normaal met elkaar kunt omgaan, dan kun je beter uit elkaar gaan. Dan is dat probleem met de familie ook opgelost.
Heel vaak gaat het fout omdat de Farang niet snapt dat de ouders financieel ondersteunen hier geen keuze is maar een must,ik ontmoet nog wel eens Farang die klagen dat de financiële ondersteuning van de schoonfamilie een aardige hap uit het budget neemt,ik vraag dan altijd wat ze zouden doen als er in Nederland geen AOW zou bestaan, laat je dan je ouders verhongeren?
Smoorverliefd stappen ze het huwelijksbootje in en gaan akkoord met alle voorwaarden maar als de verliefdheid wegebt en plaatsmaakt voor de Hollandse zuinigheid komen de problemen.
Dat financiële ondersteuning van schoonouders in Thailand een ‘must’ zou zijn, is een achterhaalde generalisatie die steeds minder overeenkomt met de hedendaagse realiteit.
Hoewel het traditioneel gebruikelijk was dat kinderen hun ouders financieel ondersteunden, vooral in landelijke gebieden, verandert dit patroon aanzienlijk. Een studie gepubliceerd in de NIDA Development Journal toont aan dat slechts 29% van de oudere ouders in Thailand een ‘hechte’ relatie hebben met hun kinderen die financiële steun omvat, terwijl 41% een ‘losse’ relatie heeft zonder regelmatige ondersteuning .
ThaiJo2.1: Thai Journal Online
Bovendien heeft Thailand sinds 2002 een universeel gezondheidszorgsysteem ingevoerd, waardoor de afhankelijkheid van kinderen voor medische kosten is verminderd. Dit systeem biedt ouderen toegang tot noodzakelijke gezondheidszorg zonder directe financiële bijdrage van hun kinderen .
PubMed
De bewering dat Farangs moreel verplicht zijn om schoonouders financieel te ondersteunen, negeert ook het feit dat veel Thaise kinderen zelf deze verplichting niet meer voelen of naleven. Dezelfde studie van de NIDA Development Journal benadrukt dat gedragingen veranderen en dat de traditionele verwachtingen van financiële ondersteuning door kinderen afnemen .
Het is daarom misleidend om Farangs te bekritiseren voor het niet financieel ondersteunen van hun schoonfamilie, terwijl veel Thaise kinderen zelf deze verplichting niet meer naleven. Relaties zouden gebaseerd moeten zijn op wederzijds respect en overeenstemming, niet op verouderde culturele verplichtingen die niet langer universeel worden gedeeld of nageleefd.
Als dat financieel ondersteunen van de ouders achterhaald is zoals jij het stelt leg mij dan maar eens uit hoe die oudjes met ongeveer THB 700,- pp een maand kunnen overleven, hier waar ik woon in de Isaan kan je dat wel vergeten.
Ik weet niet waar die onderzoeken van jou zijn gehouden want hier in het dorp helpen de kinderen de ouders wel degelijk.
Ik hoop overigens dat de ieder voor zich mentaliteit uit Europa hier geen vaste voet aan land krijgt.
Het is niet aan ons, farang, om ons druk te maken, of ons verantwoordelijk te voelen, laat staan aansprakelijk te zijn voor het feit dat aan ouderen in Thailand een soort van staatspensioentje van 600 tot 1000 baht per maand per persoon beschikbaar is. Dat is Thailand’s systeem en als dat een tekort inhoudt dan zal de overheid een oplossing moeten aanreiken.
Van met name in de Isaan is bekend dat ouders er prima heil in zien dochters op pad te sturen.
Van Thailand is bekend dat een farang in hun midden enkel gezien wordt als financiële verrijking, en niet direct een van sociale of emotionele aard.
Kortom: het heeft niets met te maken met moreel verplicht zijn armere mensen bij te staan. Maar las jij dat wilt, mijn zegen heb je. Weet dan wel dat je de talrijke clichés over farang in stand houdt.
Ik heb sterk de indruk dat onze Geert gevangen zit in een systeem dat hem nooit echt vrij stond om te kiezen, een situatie die hem subtiel maar doeltreffend werd opgelegd door zijn echtgenote. Eens je begint met royale financiële giften in een Thaise context, zit je in een fuik waaruit ontsnappen bijzonder moeilijk wordt. Je creëert verwachtingen, je bouwt een rol voor jezelf op als ‘weldoener’, en elke stap terug wordt gezien als een vorm van falen. Gezichtsverlies is voor een Thai onaanvaardbaar, maar vergis je niet, voor een Farang is dat minstens even pijnlijk, zeker wanneer hij zijn eigen rol in het geheel begint te doorzien.
Wat me ook steeds weer opvalt in gesprekken met landgenoten in gelijkaardige situaties, is de onderliggende drang om zich moreel of intellectueel superieur te voelen ten opzichte van de lokale bevolking. Ze teren op het gevoel dat ze ‘helpen’, ‘zorgen voor’, ‘redden’ zelfs, alsof hun geld niet gewoon een middel is, maar een moreel paspoort. Het voedt hun ego, bevestigt hun positie, en maskeert tegelijk hun afhankelijkheid van de rol die ze zelf gecreëerd hebben.
In realiteit zijn velen van hen evenzeer gevangene van het systeem als de mensen die ze denken te ondersteunen.
Natuurlijk heeft GeertP nooit vrijwillig ingestemd met het financieel ondersteunen van de schoonfamilie wat dacht je dan?
In de Isaan leeft de aloude traditie nog voort, liefde is er zelden gratis, zeker niet voor een Farang. Daar geldt niet wat men voelt, maar wat men oplevert. En de schoonouders? Die pronken met hun dochter alsof ze een slimme investering is die eindelijk rendeert…
Wat een trieste reactie Donald, jij kent mij niet maar je hebt toch een oordeel, ter informatie ik ben al 35 jaar samen met mijn vrouw en hoewel wij ook mindere financiële jaren hebben gekend zijn wij er juist trots op dat we hebben mogen bijdragen aan het welzijn van mijn schoonouders en inmiddels alleen schoonmoeder, de 4 zussen en 2 broers van mijn vrouw dragen ook allemaal bij.
Je verwijt iemand een oordeel over jou te vellen, maar zelf permitteer je het je wél om in naam van alle farangs te spreken. Dat is niet alleen hypocriet, het is ronduit arrogant. Precies alsof jij die grote groep farangs dan wel kent.
Jij bent niet de maatstaf voor hoe anderen hun relatie of familiale verantwoordelijkheden invullen. Spreek voor jezelf, en stop met jezelf als moreel kompas voor anderen op te werpen.
Wat Donald hierboven vermeldt, houdt wel degelijk steek. Er zijn legio farangs die vastzitten in een systeem waarin je voortdurend moet laveren tussen je partner en haar familie, precies omdat je ooit onder morele of sociale druk financieel “moest” bijspringen. En nee, die farang zal dat zelden toegeven, begrijpelijk, het gezichtsverlies weegt zwaar. Maar doe dan niet alsof dat de natuurlijke gang van zaken is voor iedereen.
Je doet alsof het financieel ondersteunen van ouders een heilige plicht is die iedereen moet volgen, maar dat is jouw persoonlijke keuze, geen universele morele waarheid. Wat jij met je geld doet, is je volste recht. Maar wat je niet moet doen, is anderen jouw normen opdringen alsof iedereen in dezelfde realiteit leeft. Niet elke farang is rijk, en niet elke Thaise familie is arm en hulpeloos. De werkelijkheid is vaak veel genuanceerder dan dat simplistische zwart-witbeeld dat je hier schetst.
Bovendien is het een publiek geheim, zeker hier in Isaan, dat veel Thaise families en vooral vrouwen handig inspelen op het stereotype dat elke farang een onuitputtelijke geldbron is. Het is een sociaal script: de farang betaalt. Niet omdat het altijd nodig is, maar omdat er van hem verwacht wordt dat hij het doet, los van zijn eigen financiële draagkracht. Dat is geen traditie, dat is misbruik. En dat je daarin meegaat is je eigen keuze, maar wees dan ook eerlijk over de rol van culturele conditionering en opportunisme.
Je haalt er nog een sneer naar ‘de ieder voor zich mentaliteit’ in Europa bij, maar wat je eigenlijk bedoelt is: ‘ik volg een andere norm, dus ben ik moreel superieur’. Dat is niets minder dan morele chantage vermomd als traditie. In plaats van anderen te beschuldigen omdat ze niet klakkeloos meedoen met jouw wereldbeeld, zou je je ook kunnen afvragen waarom een samenleving anno 2025 nog altijd moet leunen op de kinderen voor basale overleving van ouders. Dát is het échte probleem, niet dat sommige farangs hun grenzen stellen.
Solidariteit is mooi. Maar ze moet van twee kanten komen. En vrijwillig zijn. Niet afgedwongen door sociale druk, schuldgevoel of morele arrogantie.
Veel Thaise families die in armoede leven, hebben deze situatie vaak zelf gecreëerd door keuzes te maken die hen in die positie houden.
Veel mensen (en zo ken ik er heel wat) kiezen ervoor om geen harde arbeid te verrichten, soms uit gemakzucht of een gebrek aan ambitie. Daar is op zich niets mis mee, maar als je die keuze maakt, moet je ook de gevolgen dragen.
Het is niet de verantwoordelijkheid van anderen om die gevolgen op te vangen, zeker niet van een Farang. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Als je besluit niet te werken of niet vooruit te komen, dan moet je daar als individu voor de prijs betalen, in plaats van anderen de schuld te geven of te verwachten dat zij financieel bijspringen.
Helemaal juist, Bernard.
In al die jaren dat ik hier woon, heb ik mijn schoonvader nog geen vinger zien uitsteken. Hij woont in een bouwvallig hok, zijn tuin is een puinhoop, en hij heeft zijn leven meer werkloos doorgebracht dan werkend. Zijn twee zonen zijn geen haar beter. Lui, ongemotiveerd en zonder enige ambitie.
Mijn vrouw werkte vroeger en stond haar hele loon af aan haar ouders. Toen we trouwden, had ze enkel een kredietkaart vol schulden. Geen spaargeld, geen bezit, niets.
En dan zou ik verondersteld worden die armetierige profiteurs te onderhouden? Geen sprake van. Geen seconde, geen cent.
Voor we naar hier verhuisden, werkte mijn vrouw jarenlang in de schoonmaak in België. Ik heb haar geleerd wat discipline, sparen en verantwoordelijk omgaan met geld betekent. Nu leven we goed dankzij hard werk en verstand.
Haar familie? Die zien we zelden. En eerlijk gezegd: dat is precies zoals ik het wil.
Beste GeertP,
“Ik hoop overigens dat de ieder voor zich mentaliteit uit Europa hier geen vaste voet aan land krijgt.”
Maak je vooral geen illusies: jij hebt hier echt geen vaste voet aan land, integendeel. Je doet alsof je de reddende engel bent, de held van de familie.
Draai de geldkraan eens een paar maanden dicht, en kijk hoe snel je aan de kant wordt geschoven. Dáár gaat deze discussie net over: in veel armere families worden relaties gekocht met alle bijbehorende gevolgen. En dat is niet enkel in Thailand.
Ik ben mij er heel goed van bewust dat ik het ontzettend goed getroffen heb ,ik ken de verhalen natuurlijk ook van de mannen die het minder getroffen hebben, maar ik lees hier reacties van mensen die mijn situatie helemaal niet kennen maar toch een oordeel hebben, ik hoef de geldkraan helemaal niet dicht te draaien want er is helemaal niemand in de Familie die iets nodig heeft van mij.
Mijn Thaise schoonouders hebben mij nooit echt hartelijk of warm onthaald, en daar ben ik eerlijk gezegd niet rouwig om. Van in het begin was het duidelijk: hun interesse draaide vooral rond één ding, geld. Niet wie ik ben, wat ik voor hun dochter beteken, of wat wij als koppel samen proberen op te bouwen. Neen, de echte maatstaf leek te zijn: “Wat heb je te bieden? Financieel.”
Ironisch genoeg zijn ze zelf helemaal niet behoeftig. Ze bezitten meerdere eigendommen, hebben een vaste bron van inkomen en leven comfortabeler dan wij. Ze staan in geen enkele verhouding tot het clichébeeld van de arme, afhankelijke plattelandsfamilie die het zonder hulp niet redt. Integendeel, op papier en in praktijk hebben ze het op veel vlakken beter dan wij. Maar toch blijft die impliciete verwachting hangen dat ik als farang zou moeten ‘bijdragen’, niet uit nood, maar omdat het zogezegd hoort.
Omdat ik daar nooit in ben meegegaan, bewust en principieel, bleef ook hun waardering uit. Geen warm welkom, geen echte interesse, enkel afstand en kilheid. En dat is oké, want ik hoef geen relatie die gebouwd is op financiële voorwaarden. Als respect of genegenheid moet worden gekocht, dan is het geen respect en zeker geen familieband. Dan is het een transactie, niet een menselijke verbinding.
Ik ben getrouwd met hun dochter, niet met hun verwachtingen. Mijn loyaliteit ligt bij haar, bij ons leven samen, niet bij een familie die denkt dat affectie een prijskaartje heeft. Dat soort denken, dat geld gelijkstaat aan morele verplichting, is niet alleen ongezond, het is respectloos. Ik ben geen sponsor. En als men me pas waardeert als ik mijn portefeuille open, dan zegt dat alles over hen en niets over mij.
Prachtig verwoord Willy. Kan je geen speld tussen krijgen.
Ik zit eigenlijk een beetje in dezelfde situatie. Ik heb heel wat energie mogen gebruiken om mijn echtgenote te overtuigen niet mee in te gaan in het verhaal van haar ouders. Alles is gelukkig goed gekomen, behalve de kille relatie met schoonmoeder.
Willy, precies de situatie zoals bij ons. En precies zoals ik het ook zie.
Ik heb mijn vrouw vanaf het begin gezegd dat ik haar iedere maand genoeg geld geef om zelf haar ouders te ondersteunen als ze daar behoefte aan heeft. Dat is volledig tussen haar en haar ouders, en ik bemoei me er niet mee. In de twaalf jaar dat we bij elkaar zijn, heeft zij ook nooit gevraagd om geld te sturen. Nou goed, heel af en toe, en dan ging het om een bedrag van 1.000 baht. Niet meer. Als ik dát niet eens kan… Haar ouders hebben het niet zo goed, maar dat is ook hun eigen schuld. Vader ging vroeger liever gokken en zuipen dan zijn familie te helpen…
Volslagen uit zijn verband gerukt, Geert, Must, AOW, Verhongeren.
Sinsot en langdurige maandelijkse ondersteuning is echt niet meer van deze tijd, op wat voor de bühne na en de superrijken.
En o ja, de maagden onder de dames die willen er ook nog wel eens een toneelstukje van maken.5555
Dat men vooraf subtiel duidelijk moet maken dat je niet met haar een relatie aangaat om de familie basic te onderhouden is natuurlijk duidelijk.
Hoewel zo af en toe een gift zonder verplichtingen natuurlijk geen kwaad kan, mocht het zo ver komen.
Ik voel mij op geen enkele manier verplicht om de Thaise familie financieel te onderhouden of te steunen. Dat is een persoonlijke keuze, en mijn echtgenote is zich daar volledig van bewust. We hebben daar duidelijke afspraken over en daar hoeft niemand zich verder mee te bemoeien.
Wat ik ‘moet’ doen in mijn leven, bepaal ik zelf. Dat is mijn recht en mijn verantwoordelijkheid, niet die van GeertP of wie dan ook. Zijn betuttelende en generaliserende uitspraken slaan nergens op en getuigen van een gebrek aan respect voor individuele keuzes en situaties.
Als hij ervoor kiest om zijn schoonfamilie te ondersteunen, is dat zijn goed recht. Maar hij moet vooral niet denken dat zijn persoonlijke keuzes een universele standaard zijn die iedereen moet volgen. Het is niet omdat hij iets doet uit overtuiging, plichtsgevoel of culturele druk, dat anderen verplicht zijn hetzelfde te doen.
Laat ieder zijn eigen leven leiden en andermans keuzes respecteren, zelfs als die niet overeenkomen met de zijne. Dat heet volwassenheid.
Gelijk heb je, Kurt. Zo denk ik er ook over. Ik denk zelfs dat GeertP helemaal geen eigen keuze heeft gemaakt, maar zich heeft laten sturen door bewegingen in die richting van zijn ega en/of haar familie. Veel farang kunnen geen ‘neen’ zeggen. In NL een grote mond, in TH een klein hartje. Bang sympathie te verliezen, en hun oude dag weer alleen te moeten slijten. Dus wordt met financiële middelen dat alleen-zijn afgekocht. Bekend is dat velen onder ons ondanks een een ingekochte familie toch eenzaam zijn. eenzaam, maar niet alleen, was ooit het devies van een bekende oude dame. Allemaal niet erg, moet men zelf weten, maar laat niemand anderen een zelf afgeroepen veelal onwrikbare situatie voor heilig verklaren. En dat doet GeertP. Hij zit vast in zijn eigen handelen. En verkoopt het als moreel kompas.
Helemaal mee eens. Wat je hier zegt raakt exact de kern van het debat: persoonlijke verantwoordelijkheid en wederzijds respect. Niemand heeft het recht om zijn persoonlijke keuzes op te dringen aan anderen, zeker niet wanneer het gaat over zoiets gevoeligs en individueels als financiële steun binnen families. Dat is en blijft een persoonlijke afweging tussen partners, gebaseerd op open communicatie, wederzijds begrip en heldere afspraken, zoals jij beschrijft.
De houding van GeertP is inderdaad betuttelend en getuigt van een onvermogen om te aanvaarden dat andere mensen andere keuzes maken, om goede redenen. Zijn neiging tot generaliseren, alsof elke farang verplicht is om de schoonfamilie te onderhouden, is niet alleen respectloos, maar ook misplaatst. Zeker in een tijd waarin het klassieke plaatje van afhankelijkheid tussen generaties evolueert, ook in Thailand.
Dat iemand iets doet uit culturele traditie of persoonlijke overtuiging is prima, zolang diezelfde persoon beseft dat dat geen universele maatstaf is. Vrijheid betekent ook dat we elkaars keuzes laten bestaan, zelfs als ze haaks staan op de onze. Zoals je zelf zegt: dat heet volwassenheid.
Voor de Farang die denkt een Thaise vrouw te ‘winnen’: gefeliciteerd, je hebt niet alleen haar hart veroverd, maar ook een pakket familiale verplichtingen waar je nooit om gevraagd hebt. Want zodra de buffel sterft, de oogst mislukt of de brommer van broerlief stuk is, mag jij dat gat dichten.
Vergis je niet: als het erop aankomt, kiest ze zonder verpinken haar bloedlijn boven haar bedpartner. Jij was nooit meer dan een financiële tussenoplossing, handig tot papa weer een nieuwe tinnen dakplaat nodig heeft. De liefde is oprecht… zolang het huishoudboekje dat toelaat.
Wat een belachelijke en schadelijke redenering. Het idee dat het een must zou zijn om financieel bij te springen, zelfs als de schoonfamilie arm is, is volkomen misplaatst. Niemand, Farang of niet, zou zich verplicht moeten voelen om financieel te zorgen voor de familie van zijn partner. Elke volwassene is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen financiën, en het is onterecht om te verwachten dat een buitenstaander dat gaat doen, of die nu wel of niet in een financieel betere positie verkeert.
Zelfs als de familie van mijn partner arm zou zijn, verandert dat niets aan het feit dat de verantwoordelijkheid voor hun welzijn bij henzelf ligt. Het is niet mijn taak om een financiële redder te zijn. In plaats van de Farang verantwoordelijk te houden voor een probleem dat buiten zijn controle ligt, zouden families juist moeten leren om zichzelf te ondersteunen, ongeacht de situatie. Dit is geen kwestie van cultuur of traditie, maar van respect voor de autonomie en de grenzen van anderen.
Het is bovendien een valse voorstelling van liefde als die zou moeten draaien om geld en financiële verplichtingen. Wanneer je je partner trouwt, dan trouw je hen, niet hun familie’s verwachting om door jou onderhouden te worden. Die verwachtingen moeten niet vanzelfsprekend zijn, en als liefde werkelijk de drijvende kracht is, dan moet die vrij zijn van de eis dat je voortdurend betaalt voor een familie die dat zelf zou moeten kunnen.
Laten we eerlijk zijn: wanneer relaties worden gemeten aan de hand van financiële bijdragen, wordt liefde vervangen door een transactie. Niemand zou zich gedwongen moeten voelen om zijn eigen financiële situatie op het spel te zetten voor anderen, zelfs als die minder hebben. Financieel bijdragen zou nooit een voorwaarde mogen zijn voor een gelukkige, gezonde relatie.
Als men in Thailand werkt en daardoor veel contacten heeft is de kans een partner op hetzelfde sociaal niveau te ontmoeten groter dan wanneer men als gepensioneerde naar Thailand trekt en gaat verblijven.
Zo is het nu eenmaal. Ik spreek uit ervaring.
Ik zag dat de dating app Thaifriendly genoemt werd .. ook eens geinstaleerd maar mijn ervaring is toch wel dat 80% van de dames wat hier ook is freelance is. Daar zat ik niet op te wachten dus maar weer verwijderd.
mijn persoonlijke belevenis slaat werkelijk alles, Datingbureau nooit meer, begin uitstekend en veel vakantie,’s, trouwen ook goed gegaan maar dan begint de ellende want je bent de taal niet machtig en het Engels van een Thaise lady is puin en je vertaal app van Google is uitstekend maar behelpen.
Dan komt het punt van trouwen bah bah , speciaal bureau ingeschakeld die alles regelde , en jawel in het Thais , dit bureau doet de immigratie papieren ziekenfonds en bank gebeuren plus de borgsom voor papa, hi hi hi
ach geld maakt toch niet gelukkig. huisjes kopen en auto.s kon ik ook nog verwerken maar nu na 7 jaar huwelijk was schijnbaar alles klaar bij lady en vertrok met bank klein saldo, familie sprak zich niet uit op een uitzondering na dan met de woorden de liefde was over. Daar zat ik dan met grond , huizen, auto,’s, niks op mijn naam want volgens haar en het bemiddeling bureau in bangkok kon een farang niets op zijn naam hebben.
Deze blinde koe kan alleen maar waarschuwen denk na voordat je …………
Dank voor het delen van je ervaring.
Het is begrijpelijk dat je teleurgesteld bent, maar het is belangrijk om je persoonlijke verhaal niet als universeel voorbeeld te presenteren. Eén negatieve uitkomst bewijst immers niet dat internationale relaties of huwelijken met Thaise vrouwen per definitie problematisch zijn. Er zijn voldoende voorbeelden van succesvolle relaties waarin beide partners investeren in communicatie, wederzijds respect en juridische duidelijkheid.
Laat je ervaring vooral een waarschuwing zijn voor betere voorbereiding, niet voor wantrouwen tegenover een cultuur of bevolkingsgroep.
Het is wel zo indien een farang met zijn Thaise vriendin in de Isaan woont, hij wel veel aanspraak krijgt van de schoonfamilie en dorpsgenoten. En als je daar goed mee om weet te gaan, dan kan dat een verrijking zijn van het verblijf daar van de farang. En in dat geval zo af en toe financieel hier en daar wat ondersteuning bieden, kan dan toch geen kwaad. Wat is nu eerlijk gezegd THB 5.000? Voor ons als farang niet veel, maar voor een Thaise familie kan zo’n bedrag het vershil zijn van zich prettig voelen of niet. En mij ervaring is, als de farang zich fatsoenlijk gedraagt, dan gedragen de Thai zich doorgaans ook fatsoenlijk.
Mijn persoonlijke ervaringen in de Isaan waren altijd heel positief. Doorgaans vriendelijke mensen, die mij met respect behandelden. Daar tegenover betaalde ik dan hier en daar wat rekeningen. Zoals reparaties van motorbikes, proviand op de plaatselijke markt, achtestallige energierekening, etc. Dat zijn allemaal kleine bedragen en het kweekt een heleboel ‘good will’. Soms gingen wij met een groep gezamelijk naar het plaatselijke restaurantje en aten dan samen. Was altijd gezellig. Ik betaalde dan het gelag, nauwelijks een paar honderd baht. Voor mij geen enkel probleem en die mensen waren blij met de gratis maaltijd.
Naar mijn mening is het gedrag en de houding van de farang doorslaggevend in deze. Stel je je als farang netjes, vriendelijk en respectvol op naar de Thaise mensen, dan krijg je er een heleboel vriendelijkheid, hulpvaardigheid en respect voor terug.
Een goede verstandhouding tussen farang en Thai zou nooit afhankelijk mogen zijn van geld.
Respect hoort gratis te zijn, niet gekocht met kleine betalingen. Wie voortdurend “een beetje helpt” om goodwill te krijgen, houdt een ongezonde verwachting in stand: dat een farang er vooral is om te betalen.
Dat is geen oprechte relatie, dat is sociale conditionering. Respect dat verdwijnt zodra het geld opdroogt, is niets meer dan een façade.
Inderdaad ‘sociale conditionering’. Ik noem het ‘geprogrammeerd’.Want ik krijg nogal eens de opmerking van dure woorden te gebruiken. En dat komt door wat we moeten weten: ‘ze zijn allemaal zo arm meneer’. En dan is er zoal beschreven de hang naar status, de druk van de familie en daarbovenop ook nog de onmetelijke hebzucht, de drang naar uiterlijk vertoon om zich beter voor te doen en zich enkel goed te kunnen voelen als dat volgens hen in de ogen van anderen zou het geval zijn. Bevestigd en benadrukt in een door de overheid, onderwijs en maatschappelijk bestel, geconcipieerd en door iedereen gedwee in stand gehouden klassensysteem. In ieder land vind je die dingen wat men vroeger behaviorisme ook wel terug. 100 jaar en meer geleden en nu ook nog maar dan vaak uit in een uit schaamte bijvoorbeeld zichzelf controlerende vorm. Het enige dat Thailand er wel doet uitspringen is dat die verlegenheid over dergelijk handelen veel minder van toepassing is en dat het er nooit of nooit genoeg is. Bij het zoeken naar een farang zullen de middelen (bar, datingsite, sociale media, gewoon ‘en passant’ …) , stijl, graad en lompheid van reageren op de impulsen van die sociale conditionering wel verschillen naargelang de streek, de lokale omgangsvormen en graad van gewenning aan het farang-fenomeen. Maar het doel zal op een paar uitzonderingen na altijd hetzelfde zijn: pluk de kip totaal kaal en eet ze desnoods rauw. Wat er rest, een afgekloven botje bijvoorbeeld wordt veelal nog niet gedeeld met de straathonden;-) En dus wanneer volledig voldaan gewoon weggegooid.
Zat net een broodje tonijn met een blaadje sla en wat mayonaise te nuttigen uiteraard met een kopje oploskoffie ‘gold’ intense, toen jouw schrijfsel voorbij kwam.
Ook weer gelijk wakker aan deze zijde.
Zeg het wel eens meer, maar daar wordt gelijk overheen geschreven, voor veel Thailanders, maar niet allemaal is ‘armoe’ een keuze en daar past natuurlijk afhankelijk van het moment een minderwaardigheid complex bij.
Hoewel ik wel de indruk krijg dat jij het soort mens ben die altijd voor de ‘verkeerde’ partners kiest.
Zeg maar niet aan je schoonmoeder dat je ‘gold’ intense drinkt want bij het woordje GOLD gaan er automatisch alarmbellen rinkelen … 😉
Het is een totaal verkeerd beeld dat de aanwezigheid van een farang in de familie automatisch betekent dat alle problemen verdwenen zijn. Armoede blijft in Thailand wijdverspreid, dat kunnen we niet ontkennen. Het is de verantwoordelijkheid van de overheid om dit aan te pakken, niet van de echtgenoten van vrouwen die al te vaak denken de loterij gewonnen te hebben.
Draai de redenering eens om: in het begin vond mijn vrouw juist dat zíj de verkeerde partner had gekozen, omdat ik niet van plan was haar familie financieel te steunen. Dat heeft tot harde woorden geleid, maar uiteindelijk heeft het gezond verstand het gehaald. Intussen zijn we al 19 jaar gelukkig samen. Haar familie is nog even arm als toen maar dat is niet ónze schuld.
Dag Willem ik heb er in 35 jaar nog maar 2 (M) gehad: de eerste verafschuwde en schaamde zich dermate over zijn eigen land dat hij er nooit meer terugging. Hij iser niet meer. Met mijn tweede partner ben ik nu al 20 jaar wettelijk samenwonend. Wij hebben het overwegend goed samen en ik ontmoette hem via België. Hij heeft zichzelf al flink gedeprogrammeerd. Dus dat valt allemaal goed mee. Ik zag wel al tientallen zoniet honderden schrijnende gevallen van het omgekeerde. Totaal aan de grond geraakte farangs met zelfmoord toe. Steeds hetzelfde scenario. Ik ken persoonlijk geen enkel Thai-farang huwelijk of samenwoonst die langer heeft standgehouden dan 10 jaar. Thaise vrienden hebben we hier nu niet meer. Enkel nog ‘kennissen’ vanop afstand. Geen ‘poed woe’ meer inzake alcoholisme, gokken, afgunst, roddel en ddaar hebben we allebei flink baat mee. In ons geval:genoeg is genoeg…
Het is niet per se onverstandig om ouderen in Thailand financieel te ondersteunen als “farang”, maar het is cruciaal om dit met zorgvuldigheid, respect en een goed begrip van de context te doen. En het is ook weer niet per se verstandig om ouderen in Thailand niet financieel te ondersteunen. Ethisch gezien is het beter om verder te kijken dan alleen je status als buitenlander, en te focussen op de werkelijke behoefte en duurzame oplossingen. Het steunen van bestaande lokale initiatieven is vaak een effectievere en ethischere manier om een positieve impact te hebben.
Immers: laten we stellen dat in de Thaise cultuur over het algemeen veel respect wordt getoond aan ouderen. Traditioneel werden oudere familieleden door hun kinderen verzorgd als blijk van dankbaarheid. Maar de Thaise maatschappij verandert echter. Verstedelijking en migratie van jongere generaties kunnen de traditionele familieondersteuning onder druk zetten. De overheid biedt slechts een bescheiden ouderdomspensioen, ontoereikend voor een comfortabel leven. En er zijn ook initiatieven vanuit tempels en gemeenschappen om ouderen te ondersteunen.
Ben ik moreel verplicht mijn arme schoonouders en -familie te onderhouden? Het financieel ondersteunen van ouderen puur op basis van het feit dat ik een buitenlander ben, kan willekeurig aanvoelen en ongelijkheid creëren. Waarom de ene oudere wel en de andere niet? Individuele financiële steun is vaak niet duurzaam op de lange termijn. Wat gebeurt er als mijn omstandigheden veranderen, of als ik Thailand verlaat? Hoewel mijn intenties goed kunnen zijn, kan structurele financiële steun leiden tot afhankelijkheid. Het is aldus belangrijk om mijn eigen motieven als aangetrouwde (rijkere) buitenlander te onderzoeken. Is het pure compassie, schuldgevoel, of wellicht een poging om status of acceptatie te verwerven? Zijn er lokale organisaties of initiatieven die zich richten op ouderenondersteuning? Het is wellicht effectiever om hen te steunen.
Kortom: wil je armlastige schoonouders of je schoonfamilie financieel ondersteunen, doe dit dan weloverwogen. Probeer de situatie goed te begrijpen en stel eventueel duidelijke afspraken. Wees je bewust van de mogelijke dynamiek die ontstaat. En hou het bij kezelf en dring het een ander niet op!
Waar je een leuke partner kan vinden zal toch niet zo erg verschillen, ongeacht in welk land je bent? Ik ben niet het type dat regelmatig naar de kroeg/bar gaat, kleine kans dus dat ik daar een leuke dame tegenkom of dat nu in Nederland, Thailand of waar ook is. Ik ga liever naar een museum, historisch plaatsje of mooi natuurgebied. Cultuur en natuur opsnuiven, ongeacht welk land ik verblijf. Dat zijn over het algemeen plekken waarbij je juist niet regelmatig dezelfde locatie bezoekt. Dat maakt de kans dat ik daar een andere vaste bezoeker tref ook gering.
Blijft o.a. over: internet, maar ik ervaar toch een drempel een account aan te maken bij deze of gene app/site. En via via heb ik ook nog niemand getroffen bij wie er wederzijds een echte klik is. Ken via vriendinnen wel dames die ik heel leuk vind maar die met mij niets meer willen dan vriendschap, en eveneens andersom: dames die mij wel zien zitten maar die ik niet zie als meer dan gewoon een vriendin en niet als potentieel partner. Er moet toch een bepaalde klik zijn.
Resteert nog: regelmatig gaan fietsen en wandelen met mijn prachtige phak prachon shirt en pet, kan zomaar een gesprek uit voortkomen. 555 Alhoewel, hoe verbonden ik me ook met Thailand voel, ik hoef niet per se een Thaise partner. Ze mag ook uit Nederland, Duitsland, Laos, Vietnam, Cuba, Iran of weet ik waar komen. Nationaliteit zegt eigenlijk niets over wat voor persoon je voor je hebt. Je hebt overal wel leuke, fantastische, minder leuke en verschrikkelijke dames (en heren!!) rondlopen. Maar weet ze maar eens te vinden… ik ben daarin niet extravert genoeg en dus al te lang alleen.
Even terug naar de oorspronkelijk vraagstelling: waar ontmoet je een leuke Thaise vrouw voor een serieuze relatie? Een lange poos geleden zei een NL-professor te Bangkok op Thailandblog dat Nederlanders in Thailand zich gedragen op een manier die in hun thuisland nooit zou zijn gehanteerd.
Hij sloeg een spijker op z’n kop. In korte tijd verliefd worden op een animeermeisje, gevoelens van de ‘ridder in nood’ ontwikkelen, in nog kortere tijd een huwelijk overwegen, alle financiële buffers aanspreken.
Hoe en waarom?
Wel, ik denk dat Westerse mannen ervaren dat ze in Thailand meer gewaardeerd of met meer respect behandeld worden dan in hun thuisland. Velen hebben een scheiding achter de rug, anderen bemerken beletsels in het contact maken of kunnen niet voldaan aan voorwaarden van een moderne opvatting van partnerrelaties. Thaise vrouwen bevestigen veel toegankelijker te zijn voor relaties met Westerse mannen.
Zij verklaren zich toeschietelijker, en de beperktheid van communicatie verhindert in conflict te geraken.
De Thaise vrouw is gericht op sabaai sabaai, en indien niet: nou, dan maipenraai en up-to-you! Westerse mannen zien dan gemakshalve wel dat die toegankelijkheid te maken heeft met culturele normen, maar ontkennen economische verwachtingen.
En natuurlijk is er nog een “exotische” aantrekkingskracht waarbij farang gefascineerd raken van -, zo niet geobsedeerd door uiterlijke kenmerken van Thaise vrouwen.
Kortom: mannen die zich eenzaam voelen of een sterk verlangen hebben naar een partner, gaan in Thailand op zoek gaan naar relaties, en vinden die het meest gemakkelijk in het nachtelijke barleven. Eenmaal gevonden wordt gezegd op zoek te zijn geweest naar eigenschappen die ze associëren met Thaise vrouwen, zoals vriendelijkheid, zorgzaamheid of een meer traditionele rolopvatting. Wat zij niet hebben willen zien is het prijskaartje.