Beste lezers,
Wij hebben het wel vaak over buitenlanders die in Nederland of België moeten integreren, maar hoe zit het eigenlijk bij onszelf in Thailand?
Ik ken geen Nederlanders die Thaise vrienden hebben, jij wel? En er zijn er ook maar heel weinig die Thais spreken hier.
Waarom is het toch zo moeilijk om te integeren in Thailand?
Groet
Arthur
Redactie: Heb je zelf een vraag aan de lezers van Thailandblog? Gebruik het contactformulier.
Arthur, je geeft zelf al antwoord, en ook weer niet. Je noemt de taal, en daar heb je gelijk in. Thais is een lastige tonale taal met een grammatica die afwijkt van onze taal/talen. Ik had het geluk op de middelbare school drie vreemde talen te moeten leren, ENG, DUI en FRA waren verplicht op de HBS, dus ik was al gewend aan afwijkingen van de moedertaal en toch vond ik Thais lastig.
Thuis in Thailand was Thais verplicht want mijn ex sprak geen woord buiten de deur en mijn pleegzoon had Engels en Mandarijns op Matthayom maar daar merkte ik niets van… Dus ik heb voordat ik emigreerde Thais geleerd en kon me in het dorp bewegen onder de lokale mensen al spraken die in meerderheid een mengseltje van Isaan en Laotiaans…
Dat is de eerste stap naar integratie; de taal. Je verder openstellen voor hun gewoontes; ze gewoon met respect aanspreken en meedoen met de feestjes bij geboorte en huwelijk en mee rouwen bij de dood. Laat zien dat je ze respecteert en je bent een van hen na verloop van tijd. Eigenlijk is het niet zo moeilijk maar JIJ moet de eerste stap zetten want JIJ bent de vreemde eend in de bijt.
Maar ja, een vreemde taal leren is niet iedereen gegeven en als dat echt niet lukt dan ben je een arme mens… Helemaal als jouw partner een week naar ‘moeder’ is; dan moet jij je in de winkel en op het postkantoor zelf kunnen helpen…
Ik ben perfect viertalig, maar Thais krijg ik er echt niet in.
Het is triest om vast te stellen dat de overgrote meerderheid in Thailand nauwelijks een andere taal beheerst. Je zou toch op zijn minst mogen verwachten dat ze één of meerdere wereldtalen op z’n minst een beetje spreken.
Is het dan onze fout dat we ons moeilijk kunnen of willen integreren, simpelweg omdat we weer een nieuwe, complexe taal moeten leren? Ik ben dat eerlijk gezegd een beetje beu. Het wordt hoog tijd dat Thailand wat internationaler begint te denken, maar ze blijven vasthangen aan oude gewoontes.
Een beetje basis Thai, zoals de dagen, maanden, tijden, tellen en de dagelijkse dingen is voldoende om jezelf te kunnen redden, voor de winkel, postkantoor en andere eenvoudige zaken, als je vrouw een weekje weg is, en je hebt altijd nog Google translate.
Misschien is integreren moeilijk, omdat je dat zelf moet doen, en niet de thai.
En omdat u zich zult moeten aanpassen aan de gemeenschap waarrin u woont, omdat u anders nooit een lid van de gemeenschap wordt.
Dat betekent natuurlijk niet dat u hoeft te accepteren dat er bij de buren iedere nacht tot 4 uur ’s morgens harde muziek gedraaid wordt door een stel dronkelappen..
Misschien is het zo moeilijk omdat intregatie een verzinsel is ,een leuk streven maar ik heb het nog niet meegemaakt, overal in Thailand zoeken de Farang elkaar op net zoals de Nederlanders die in de 50 en 60er jaren zijn geëmigreerd naar overal in de wereld, ze klitten allemaal samen.
Hier in het dorp waar ik woon kent iedereen mij en is iedereen vriendelijk,ik doe mee aan alle festiviteiten maar om nu te zeggen dat ik geïntegreerd ben nee.
Ook al spreek je perfect Thai, je blijft een buitenbeentje.
Nederlanders klagen graag dat de nieuwkomers niet intrigeren maar zijn zelf geen haar beter, zelfs na 70 jaar in het buitenland klitten ze nog altijd samen en houden nog steeds vast aan Nederlandse gewoontes,een soort van Nederlandse Amish.
Doe gewoon je ding,blijf vriendelijk en ben andere niet tot last ,een Thai wordt je toch nooit.
Laat ons het woord ” INTEGREREN ” gewoon vervangen door ” SAMENLEVEN ” , zoals Geert dat ook zo duidelijk stelt .
Inderdaad , toon respect en begrip voor een andere cultuur , maar blijf jezelf met jouw waarden en normen … en leef jouw leven .
Deze mozaiek aan culturen maakt ” SAMENLLEVEN ” juist zo boeiend .
Ik heb helemaal geen wens om te integreren.
Maar ik ben wel al langere tijd bezig de taal te leren. Ik spreek al sinds mijn jeugd Nederlands, Duits en Engels, en heb ook Portugees en Japans geleerd. Helaas ben ik weer veel vergeten (vooral Japans), maar het was destijds goed genoeg om me in Japan verstaanbaar te maken.
Hoe anders is dat met het Thais. Ik heb het gevoel dat ik het nooit onder de knie zal krijgen. Zou het met ouderdom te maken hebben, en nemen mijn hersenen gewoon minder op?
Wanneer ik ergens ben, probeer ik altijd eerst in het Thais te vragen of te bestellen. Als ik merk dat die persoon goed Engels spreekt, schakel ik dankbaar over op het Engels.
Van het beetje Thais dat ik wél begrijp, merk ik dat gesprekken op feestjes vaak herhalingen zijn van eerdere gesprekken, en dat ik er eigenlijk weinig interesse voor kan opbrengen.
Ik ben geen boeddhist en ik ga me ook niet voordoen alsof ik dat wel ben. Ging ik in het begin nog weleens met mijn vrouw naar een tempel, inmiddels begint het me steeds meer tegen te staan.
Ik heb geen probleem met het boeddhisme – integendeel, het is een van de meest gezonde religies of denkwijzen die er bestaan. Maar ik zie geen reden om al die handelingen te verrichten en een zegening van een monnik te ontvangen. Ik geloof daar niet in, en als ik dat toch zou doen, zou ik mezelf niet meer zijn.
Ik heb me er al bij neergelegd dat ik een farang ben – een buitenlander op bezoek. En eigenlijk vind ik die rol goed bij me passen.
Ik hoef ook maar weinig verantwoording voor mijn gedrag af te leggen. Niet dat ik me misdraag, maar ik ben nu eenmaal een buitenlander met gekke gewoontes. Prima. Men laat mij met rust. En dat vind ik een goede zaak.
Thailand: als je voldoet aan financiële voorwaarden mag je één jaar blijven. De hele procedure van visum aanvragen is daar op afgestemd. Na dat jaar vraag je opnieuw toestemming van nog een jaar (TM7) Dat herhaalt zich elk jaar. Immigration blijft je op de voet volgen. Ga je tussentijds het land uit en wil je terug dan dien je een re-entry aan te vragen.(TM8) Kom je inderdaad terug, dien je jouw adres opnieuw op te geven (TM30) Een re-entry vergeten? Dan ook je verblijfstoestemming kwijt. Elke 90 dagen dien je te laten weten of je nog woont waar je zegt te wonen, (TM47), en als je verhuist dien je dit op te geven en een nieuwe TM30. Steeds bij Immigration. Er is geen sprake van verplichte inburgering, je mag niet werken, ook geen vrijwilligerswerk, er is geen eis om de taal te leren, geen maatschappelijke oriëntering, je mag je nergens mee bemoeien, noch je ergens voor inzetten, noch je om enigerlei wijze druk om maken: niets van dat al. Wat van je gevraagd wordt is enkel: een positieve bevestiging dat je voldoet aan de financiële voorwaarden. Het beruchte bankstatement.
EU/BE/NL: als Thai mensen in de EU willen verblijven, moeten [!] zij integreren. Een steeds stringentere eis van zowel de EU als de nationale overheden. Zo niet, dan geen Schengen-visum. Nadat via procedures en protocollen de aanvraag Schengen is goedgekeurd, volgen verplichte lessen maatschappelijke oriëntatie en een taalcursus. Dit proces wordt inburgering genoemd, en daar worden eisen aan gesteld. Zelfs na het verkrijgen van het visum, dus toelating tot het grondgebied van de EU, worden er voorwaarden gesteld die inburgering zo goed mogelijk te laten verlopen. Eén van die waarborgen is een traject richting de arbeidsmarkt.
Is in het hele EU/NL/BE-inburgeringsproces als kenmerk te noemen de afspraak tussen overheden en de inburgeraar dat wederzijds inspanningen zullen worden gepleegd, bij de aanvraag om een jaar toegelaten te worden tot het grondgebied van TH is er geen enkele sprake van enigerlei gezamenlijke inspanning. Kortom: je bent er, een jaar, klaar! Vervolgens opnieuw verzoek toestemming verblijf indienen.
Dan de vraag naar vriendschap met Thai mensen: Thai zijn, evenals meerdere nationaliteiten op het Aziatisch continent, geen uitbundige mensen. (Lees reacties van Sjaak S. als hij het heeft over verschillen tussen Thai en Brazilianen). Ze zijn eerder ingetogen, op zichzelf, zoeken bescherming en zingeving binnen gezins- en familieverbanden, vormen ‘peer’groepen: kringen van bekenden zoals vrienden van vroeger en binnen collegiale verbanden, kijken op naar boven, en minachtend naar beneden, hebben altijd argwaan, en ‘scannen’ eerst hoe iemand in te schatten en in te delen in de voor hem bekende cirkels. Ook jegens ‘farang’, die vaak vreemd, hooghartig en onpeilbaar worden geacht. Dan liever wat bekend is, en niet die vreemde, van wie het zondermeer al merkwaardig is dat die met al zijn ‘welvaart en weldaad’, is komen wonen in het economisch en sociaal mindere TH, nota bene een noodlijdende vrouw als partner nemend. Sluit dat alles vriendschap uit? Niet per se. Maar gemakkelijk gaat het niet.
De vraag naar integreren in TH is al vaker gesteld. https://www.thailandblog.nl/lezersvraag/uw-mening-over-integreren-in-de-thaise-samenleving/
De conclusie moet zijn: er is geen enkele initiatief tot integreren. Bij geen van de partijen.
1- De nadruk op steeds maar weer het moeten aanvragen van een éénjarig voorlopig verblijf,
2- het je niet actief in de Thai samenleving mogen inbedden,
3- het minder toeschietelijke karakter van de Thai,
4- maakt dat bedoelingen van het je nuttig willen maken en voelen niet ‘synchroon’ lopen,
5- en dat alles speelt afstandelijkheid in de kaart.
Tot slot over de Thaise taal: die blijkt een fors obstakel. Het is een 5-tonentaal, met grammaticaal andersoortige constructies en daardoor geen referentie naar bekende Westerse talen. Elke regel kent weer vele uitzonderingen, en dat maakt de taal tot een ‘memorized language’. Bv: de s-klank kent 4 medeklinkers en er is geen logica bij welk woord welke s-letter hoort. Je dient het te weten door de afzonderlijke woorden te onthouden. Om het dan maar niet te hebben over de t en th klanken. En dan nog te bedenken dat eenzelfde letter als eindmedeklinker weer anders klinkt. Medeklinkers? Soms zijn ze er, maar spreek je ze niet uit. Of ze zijn er niet, maar spreek je ze wel uit. Vaak veranderen ze van toon, of hebben gecombineerd een andere betekenis. En natuurlijk weer: uitzonderingen. Classifiers? Die zijn er wel 50. Opbouw van werkwoorden, zinnen en gebruik van ontkenningen? Ronald Schütte legt het in zijn boek prima uit. Een betere uitleg kun je niet krijgen: https://slapsystems.nl/
Alweer een illusie: intregeren in Thailand. Je mag het zo hard willen maar je zal altijd een buitenstaander blijven . Je kan er naar kijken en hard waien maar nooit van enige betekenis zijn of worden. Daarvoor zit het egocentrisme, nationalisme en racisme van de Thai te diep ingebakken.
Enfin in elk geval dit was mijn laatste reactie op Thailandblog. Wellicht tot opluchting en genoegen van vele lezers. You are welcome. Het was me een genoegen om De Expat en Khun Rick te lezen en ik wil ook de eenlingen bedanken die me af en toe een like gaven. Misschien waren jullie 2 het wel.
You all good man here . And very handsome. Bye bye, take care!
Je had prima kunnen blijven als je de moeite had genomen met meer nuances van je gevoelens richting TH kond te doen. Maar jouw obsessie om alles wat je zegt in een uiterst negatieve context te plaatsen, breekt je nu zelf op. Pas maar op: dit gaat je gebeuren op andere levensgebieden als je eenzelfde methode blijft hanteren. Helaas voor jouw Thai partner, die door jou min of meer wordt gegijzeld. Jammer allemaal.
Beste Rudy,
Allereerst, niks duurt voor altijd.
De één houdt het langer vol op TB dan de ander. Ik kom hier nog maar net kijken, wel 82 bijdragen in net geen jaar, chapeau ;-), de redactie al meer dan 15 jaar. Hele grote chapeau: een vette sombrero! Andere vaste krachten ergens daar tussen in. Ook de reageerders spelen hun rol hier. Een belangrijke rol. In hun eigen toontje laten ze weten wat ze vinden van een artikel, de inhoud en/of de vorm. Bitterheid en plezier. Net als in hun echte leven. Hoe ze denken over de schrijvers en over Thailand wordt hier lustig opgeklopt tot een mix van allerlei emoties. De één is bedachtzaam en respectvol (Sjaak, mijn stadsgenoot) de ander gooit graag zijn knuppel in het hoenderhok van bejaarde haantjes. Uitgevochten in de echte wereld, maar hier kun je nog lekker op de vuist met elkaar.
Je noemt de expat met zijn opruiende vaak confronterende stukjes; wat zou hij zijn zonder de soms felle schermutselingen tussen zijn fanboys en zijn haters? FKN, die fantastisch schrijft, maar ook vaak genegeerd wordt? Is het lezersvolk wel dankbaar genoeg voor zijn giften?
Lieven, die een glimlach op zelfs het meest verbitterde gezicht hier weet te toveren, of je moet al zover heen zijn dat zelfs zijn happy-therapie te laat komt. Jammer.
Ikzelf geniet van en lijd soms onder mijn inspanningen hier. Veel werk, weinig feedback, zeg maar. Gelukkig interpreteer ik de clicks als zijnde ‘gelezen’. Dat is mijn drijfveer, plus natuurlijk de scheppingsdrift zelf.
Terugkomend op jouw rol hier: ik verbaas me ook wel eens als ik je reacties lees. Altijd in fraaie bewoordingen waaruit een bovengemiddeld denk- en schrijfniveau blijkt. Goede meningen, maar vaak met een wat zuur sausje eroverheen. Is het dan ironie of ‘echt gevoel’? Is het een soort column maar dan in de commentaren? Is het een mengvorm? Waarschijnlijk. Diepe wateren.
Deze man moet schrijver zijn op TB, denk ik dan. Die heeft veel meegemaakt en moet daarover vertellen. Ok, hij koestert de reactie rubriek meer. Ook goed en (bijna) even belangrijk als de rol van de schrijvers van artikelen.
Mijn wijze raad, zo uit het vuistje, maar in ieders (nou ja, bijna ieders) belang hier: blijf doen wat je leuk vindt in dit blog: lezen zeker, reageren als het zo voelt. De toon en inhoud is jouw keuze. Maar laat ons hier niet achter met de vraag: en nu dan Rudy?
Warme groetjes, Rick
Je schrijft in je eerste drie regels gewoon wat vele denken, Rudy.
Het egocentrisme, nationalisme is bij vrijwel alle Thai gemeengoed, ware het niet dat vele het goed weten te verbloemen, het racisme twijfel ik altijd een beetje bij, xenofobie lijkt mij meer passend bij vele Thai.
Mag je schrijfstijl altijd wel graag lezen, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, heb ik ooit eens gelezen en het zou een gemis zijn als wij je mening niet meer zouden kunnen lezen.
PS Heintje Davis heb ik wel een stevige hekel aan als je begrijpt wat ik bedoel.
Later.
Waarom integreren in Thailand voor ons niet werkt
Integreren in Thailand is voor ons een onmogelijke opgave gebleken. Als Nederlander hecht ik sterk aan waarden zoals eerlijkheid, openheid, wederzijds respect en duidelijke communicatie. Maar juist deze waarden staan vaak haaks op de ongeschreven regels van de Thaise samenleving. Wat bij ons als normaal en wenselijk wordt gezien, roept hier weerstand of zelfs afwijzing op. Zelfs nu ik de Thaise taal vloeiend spreek, merk ik dat mensen me plotseling “niet meer begrijpen” zodra ik iets zeg wat hen niet zint. Echte communicatie, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederzijds begrip, wordt daardoor steeds moeilijker.
Ik heb talloze voorbeelden meegemaakt. Neem de aannemer die, ondanks duidelijke instructies (mondeling, schriftelijk én via mijn vrouw), toch zijn eigen plan trok, zaken verdraaide en vervolgens alle verantwoordelijkheid ontkende. In Nederland zou zoiets als onprofessioneel en onbetrouwbaar worden bestempeld. Hier lijkt het eerder regel dan uitzondering. Aansprakelijkheid wordt ontlopen, fouten worden weggewuifd en confrontaties worden koste wat kost vermeden.
Het grootste struikelblok is misschien wel dat de Thaise cultuur draait om harmonie aan de oppervlakte. Conflicten worden niet opgelost, maar toegedekt. Kritiek geven, zelfs opbouwend, wordt als beledigend ervaren. In een cultuur waarin gezichtsverlies erger is dan een leugen, kun je als rechtlijnige Nederlander onmogelijk functioneren zonder je voortdurend in te houden of aan te passen. Maar zelfs dan ben je nooit echt onderdeel van de samenleving. Je blijft de buitenstaander, de farang, wiens plek vooral wordt bepaald door wat je financieel te bieden hebt. Is het geld op, dan is de interesse ook verdwenen.
De veelgehoorde mythe dat Thai gastvrij zijn, klopt slechts ten dele. Zolang je geen moeilijke vragen stelt, alles accepteert en betaalt zonder tegenspraak, krijg je een glimlach. Maar daarachter zit vaak een muur van passieve weerstand, opportunisme en helaas ook desinteresse. “Hulp” is zelden onbaatzuchtig. Er zit een verborgen rekening aan vast, of het wordt zo slordig uitgevoerd dat het meer kapotmaakt dan het oplost. Na talloze ervaringen waarin spullen beschadigd raakten, afspraken niet werden nagekomen of simpelweg genegeerd werden, doe ik alles liever zelf.
Wat voor ons onbetrouwbaar, laks of manipulatief overkomt, is hier vaak onderdeel van het sociale systeem. Conflictmijding wordt verward met vriendelijkheid, gehoorzaamheid met harmonie. Thai zeggen wat je wilt horen, niet wat ze denken. Dat maakt het onmogelijk om echte wederkerigheid op te bouwen. Waar wij gewend zijn aan directe communicatie, zelfkritiek, verantwoordelijkheid en het idee dat je samen ergens beter van wordt, lijkt de sociale structuur hier vooral gericht op het vermijden van elk risico om gezichtsverlies te lijden. Zelfs als dat ten koste gaat van waarheid, samenwerking of resultaat.
Je ziet het al bij de opvoeding. Veel Thaise kinderen krijgen nauwelijks grenzen. Discipline, zelfreflectie en verantwoordelijkheid worden amper gestimuleerd. Dat leidt tot gedrag dat in een westerse context als verwend, brutaal of destructief zou gelden, maar hier vaak als normaal wordt geaccepteerd. Die houding groeit mee in de volwassen wereld en vormt een samenleving waarin men liever wegkijkt dan corrigeert, en waarin verantwoordelijkheid vooral iets is dat je ontloopt.
Ik heb uiteindelijk de wil om te integreren losgelaten. Mijn contacten met de schoonfamilie zijn tot een minimum beperkt. Niet uit onwil, maar omdat we fundamenteel anders denken. Er is geen basis om op voort te bouwen. De afstand zit niet in taal of gewoontes, maar in diepgewortelde overtuigingen over eerlijkheid, verantwoordelijkheid, communicatie en wederzijds respect.
En dus rijst bij ons thuis opnieuw de vraag: willen we hier nog wel blijven? Zelfs mijn vrouw, geboren en getogen in Thailand maar jaren woonachtig geweest in Nederland, herkent zich steeds minder in de denkwereld van haar landgenoten. Ook zij ziet hoe verstikkend het systeem kan zijn voor mensen die kritisch nadenken, vooruit willen en eerlijk durven zijn.
En dat zegt eigenlijk alles.
Bert, prima neergezet en verwoord. Goede analyse. Jammer dat het op deze manier is moeten worden uitgekristalliseerd, maar inderdaad: het is niet anders. Zelf afstand houden en niet meer te veel en te diepgaand willen, blijkt uiteindelijk de remedie om met Thai functioneel om te kunnen gaan. Ik doe dat idem. Door de jaren heen geleerd dat ze vrijuit willen en verstek laten gaan als het gaat om betere intentionele interacties. Je geeft prima weer wat het antwoord dient te zijn op de vraag van Arthur: waarom zijn er weinig vriendschappen tussen Thai en ‘farang’? Thai mensen zijn dermate naar zichzelf gekeerd dat ‘vreemde’ eenden in de bijt ongemakkelijk aanvoelen. De moeilijkheid voor een Thai is dat zij niets kunnen aannemen of aanvoelen van iemand lager in hun hiërarchische gesteldheid, en dichtklappen/zich gedissocieerd voelen als een ‘hogere’ zich tot hen wendt. Dan rest de vlucht in zichzelf. Een zeer leerzaam document in deze is:
https://pala.be/nl/artikel/van-thaise-glimlach-tot-grimlach
Dat alles gaat niet beteren: kinderen worden helemaal en volledig in dat Thai-eigene systeem ingebed. Helaas. In de Thai geschiedenis bleek geen generatie in staat een sluiertje permanent op te lichten. Wel elkaar. Dat blijkt en blijft. Zelfs een nieuwe generatie volkspartij als de PP vh MFP vh FFP krijgt geen zoden aan de dijk: jongeren hebben eenzelfde voorkeur voor conservatisme zoals ouderen hen voorleven.
Inmiddels heeft mijn vrouw na 15 jaren NL haar familie op afstand gezet, en slechts nog contact met een zus, een broer en enkele vriendinnen die eveneens een ‘farang’ als partner hebben. We hebben geleerd ons niet druk te maken om ‘integreren’, maar om ons pensioen te genieten met alle geneugten die het ons biedt, en dat is niet enkel Thailand. Absoluut niet.
Alles draait hier om not lose face en money en wie je bent of kent op de apenrots wordt steeds erger
Daarom voor mij na 10 jaren Thailand om mijn retirement voort te zetten in Portugal Algarve
Ook een bijkomstigheid geen dure particuliere verzekering meer nodig .
Vertrek ein d augustus
En naar andere oorden dan TH vertrekken zal meestal heel goed bevallen maar dan ook maar alleen de eerste paar jaren als het al zo lang duurt.
Ik heb verschillende vrienden die zijn gaan wonen naar Spanje. Ook die komen na enige tijd tot de vaststelling ze er in feite er nooit in slaagden om zich te integreren. Ook zij ergeren zich na enige tijd wel aan veel dingen die ze niet hadden verwacht. Niet vergeten dat de meeste mensen die zich in een vreemd land gaan vestigen mensen zijn op leeftijd. Eenmaal de 60 voorbij is er van enige integratie nog weinig sprake. Men is wat strammer men is minder flexibel en onze gedachten en meningen zijn een pak meer vastgeroest dan wanneer je een tiener was.. Ook de taal leren verloopt moeilijker men heeft er niet de moed meer voor of vindt dat men de tijd die je nog rest beter doorbreng met minder inspannende bezigheden
Ook in andere landen dan Thailand klitten de meeste gepensionneerden samen…ze hebben hun eigen clubs bars verenigingen en of restaurants .Ook in Spanje zal je weinig Belgen of Nederlandse koppels aan tafel zien zitten met Spaanse koppels. Zich integreren hangt ook nauw samen met sociale contacten die men opbouwt op school en of door beroepsbezigheden en laat dat nu net de dingen zijn waar de meeste expats nog weinig voeling mee hebben.
Hallo naamgenoot,
Prima verwoord, ik sta 100% achter jou woorden en heb me zelf ook voorgenomen om gewoon mezelf te blijven. Schop ik daarmee iemand tegen het verkeerde been, nee want waarden en normen die ik geleerd heb van mijn ouders zijn eigenlijk wereldse waarden en normen.
Integreren, geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, want dat zou indruisen tegen mijn waarden en normen.
Ook mijn vrouw laat wel eens de woorden vallen: zullen we trug naar NL, terwijl zij juist naar TH terug wou 15 jaar geleden.
Maar eerlijk gezegd trekt mij dat niet om verschillende reden.
Voornamelijk financieel, maar ook het klimaat en de maatschappij in NL zijn niet meer zoals toen wij in 2012 vertrokken uit NL.
Ik denk dat integratie heel moeilijk is voor een eerste generatie van immigranten zeker wanneer je al een rijpere leeftijd hebt. Zoals eerder opgemerkt is de taal een eerste vereiste en een nieuwe taal aanleren op oudere leeftijd is moeilijker dan wanneer je pakweg 20 bent. De eisen die Europeanen stellen naar integratie zijn heel hoog, mocht je net als in België in Thailand verplicht worden om een inburgeringscursus en taallessen te volgen zou het wellicht helpen. Doch quasi iedereen is hier met een Non Immigrant visa we zijn dus maar tijdelijke immigranten. Als je de taal echt wil leren zal je dus er veel tijd moeten uittrekken, wilskracht en volharding moeten vinden om het vol te houden. Ik ben zelf nog niet geïmmigreerd maar wel al 13 jaar met mijn Thaise partner getrouwd. Wij spreken meestal Engels met elkaar. In de tijd dat we samen zijn heb ik voldoende Thais geleerd om mijn weg te vinden, vooral de rekeningen te betalen en meestal snap ik waar de conversatie over gaat. Elke keer dat ik in Thailand ben groeit mijn woordenschat wat aan maar echt meer dan wat korte zinnen en beleefdheden lukt niet. Ik ga alvast een poging ondernemen om de taal verder te leren.
Ook in Nederland word je als buitenlander nooit een Nederlander en blijf je een buitenstaander ook al kun je vrij goed in Engels converseren met de meeste Nederlanders. En dat gaat ook op voor Thailand hoe goed je het Thais ook beheerst.
Fout. Heb je als buitenlander in NL je juiste verblijfstitel, kun je na 5 jaar de NL nationaliteit aanvragen. Gehuwd zelfs al na 3 jaar. Een NL-paspoort wordt jouw deel. Daarmee heb je alle rechten die een ‘geboren’ NL’er ook heeft. Alle! Omdat die ‘buitenlander’ een verplichte inburgering moet ondergaan, spreekt hij/zij geen Engels, maar Nederlands! En vervolgens alle kansen en mogelijkheden die op zijn/haar pas komt. Wat dacht van Arib, Veldhuizen van Zanten, Aboutaleb, Uslu. NL met TH vergelijken is als peren met ฝรั่ง (guaves).
Datgene wat in NL of BE bedoeld wordt met ‘integreren’ bestaat in TH helemaal niet. Volstrekt niet. Laat daar geen misverstand over bestaan. Integreren in de zin van burger worden zoals in de EU, waaronder NL en BE, betekent dat mensen met verschillende achtergronden, culturen of nationaliteiten zich aanpassen aan en opgenomen worden in een nieuwe samenleving. Dit gaat uiteraard veel verder dan alleen wonen of met iemand samenleven. Het omvat actief deelnemen aan de maatschappij, de cultuur leren kennen en respecteren, en gelijkwaardige kansen krijgen. Natuurlijk is er sprake van aanpassing. Je zou anders voortdurend tegen de wet handelen. Maar van de kant van TH is het niet de bedoeling dat je wordt opgenomen in de Thaise samenleving. Je hebt geen stemrecht en geen verenigingsrecht, je mag niet deelnemen aan een politieke partij, er is geen deelname aan het nationale gezondheidszorgsysteem of aan het Thaise sociale zekerheidsprogramma, en geen eigendomsrecht op een betaalde perceel land. Zoals eerder opgemerkt door Rijck: in TH ben je toeschouwer, nooit deelnemer.
Wat betreft vriendschappen met Thai mensen: dat is niet uitgesloten. Maar dan dien je of de Thaise taal machtig te zijn, of de ander het Engels. Ik ga ervan uit dat men dan zelf het Engels prima spreekt. Vaak wordt de Thai verweten de Engelse taal niet te kennen. Maar als ik zo af en toe zie hoe in reacties door velen de NL taal wordt geformuleerd, heb ik ernstige twijfels bij de staat van het Engels bij NL’ers.
Generaliserend: vriendschappen zoals in NL kent de Thai niet. Men valt terug binnen de eigen kringen. Ik deel de uitleg van Rijck aangaande het minder (of niet emotioneel) toeschietelijk zijn van Thai mensen naar ‘vreemden’, en helemaal de visie van Bert, die uitstekend de verhouding van Thai met ons ‘farang’ neerzet. Chapeau!
De taalbarrière doet de rest. De Thaise taal is een zeer moeilijke taal. De grammatica kent elkaar tegensprekende constructies, het alfabet alleen al vele uitzonderingen, en de zinsbouw en het gebruik van woorden zijn niet op logica gestoeld. Je moet weten wat wanneer te gebruiken, maar de zinspelingen en nuances ontgaan je. En dan is het maar de vraag of een Thai nog wel met je in gesprek wil. Een Thai voelt zich snel afgetroefd.
Er is een verschil tussen assimileren, volledig opgaan in je omgeving als één van hen, en integreren, tot op zekere hoogte zelfstandig mee kunnen draaien in de maatschappij maar met nog duidelijk ook veel eigenschappen uit de omgeving qaar je vandaan komt. Integreren is dus een beetje wen mengelmoesje van, bovenop je persoonlijke eigenschappen, een mix van een Nederlandse en Thaise dingen.
Taal is daarin vaak belangrijk, als zijn het maar een aantal honderden tot een duizend woordjes, daarmee kun je dan toch de meest basale zaken doen zoals een taxi naar een adres laten rijden, een afspraak met iemand maken of wat bestellen bij een kraampje.
Waarom veel Nederlanders blijkbaar niet integreren? Veel mensen, ongeacht hun herkomst land, vinden het toch fijn minstens een klein groepje mensen uit het eigen land te kennen. Om daar dan mee te kunnen praten of iets te ondernemen. Helemaal prima.
Maar ik zou denken, een stuk of wat contacten met mensen uit je nieuwe woonland is toch ook leuk en handig? Die kunnen dan ook wat makkelijker bijspringen als je hulp nodig hebt (daar waar jou kennis van de taal of bureaucratie je de pet te boven gaat). Volledig leunen op je partner lijkt mij onverstandig, war als die plots weg valt (overlijden, einde relatie, …)? Maar dan moet je wel een beetje de taal leren…
En ik vermoed dat een beetje de taal leren er gewoon voor vele niet inzit: lastig, niet nodig, men red zich wel met Engels, meent te oud te zijn, geen interesse, een handicap. Bijna iedereen kan wel een basisniveau bereiken als de wil er is en je er genoeg tijd in stopt (dagelijks). Maar het is voor mensen die hier constant tijdelijk zijn, de ene tijdelijk verblijf visum verlenging na de ander, niet vereist.
Wie een permanente verblijfsstatus wil krijgen moet ook in Thailand een inburgeringscursus & examen doen maar de meeste hier hebben aan zo’n status geen behoefte, dus geen verplichte inburgering en blijft men toch een beetje aan de zijlijn staan. Kan natuurlijk fijn zijn, want je kunt gewoon prima in een land vertoeven en niemand tot last zijn zonder echt te integreren, maar je blijft dus wel iemand aan de zijlijn. Als men zich daar senang bij voelt, wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Al denk ik dat ik zelf wel graag zou willen integreren. Mijn Thaise vrienden en vriendinnen zouden dat vast ook leuk vinden en me her en der een beetje helpen denk ik zo.
Zelfs al spreek je Thai, je gaat als je op een dorp op het land woont, erg snel aan je grenzen stoten.
De meeste dorpbewoners hebben een compleet andere Interessen, en een vaak erg vreemde omgang m
et alcohol.
Hetzij je stellt je eigen Interessen gewoon terug, en bent bereidt gewoon mee te zuipen.
Nee ik blijf dan graag iemand die iets minder integreerd is.555
Inderdaad, John. Als ik in ‘mijn’ dorpje, net buiten CR, om me heen kijk vergaat de lust tot integreren – voorzover die al ooit aanwezig was – me razendsnel. De interesses en de onderlinge conversaties zijn over het algemeen beperkt tot eten, drinken en de loterij. Zonder mijn lief daar heb ik er absoluut niets te zoeken…..
Wel, het artikel heeft heel wat NL roeiboten losgegooid. 🙂
Veel denken en ervaren met elkaar gedeeld.
De generale boodschap is: Inpassen, en leef je leven in Thailand.
Maar integreren?
De meer kennis van en ervaringen in Thailand krijgen doet inzinken dat integreren praktisch onmogelijk is.
De Thai begrijpen die wens van vele westerse mensen niet of willen het niet begrijpen.
Het is inderdaad niet in het Thaise denken dat het de bedoeling is dat we in hun leven worden opgenomen.
We worden gedoogd.
Met gedogen is de Nederlander van huis uit al zeer bekend. 🙂