Er zat wat tijd tussen mijn vorige dagboekaflevering en deze. Niet omdat ik niets te vertellen had, maar omdat het soms gewoon even moet bezinken allemaal. En omdat ik drie weken in Nederland ben geweest. Na de breuk met mijn vriendin voelde ik de behoefte aan een pauze. Weg van alles. Even terug naar waar het allemaal ooit begon. En misschien nog belangrijker: ik wilde mijn dochter persoonlijk vertellen dat ik weer vrijgezel ben. Dat kon prima, want ik logeerde die weken bij haar.
Ze had al een vermoeden, geloof ik, maar het hardop uitspreken was toch iets anders. We hebben het er rustig over gehad, zonder oordeel of drama. Ze begreep mijn keuze, al merkte ik wel dat het haar raakte. Niet per se vanwege die relatie, maar meer omdat ik nu echt alleen zit daar in Thailand. Alleen in een condo in Naklua, ver weg van haar, ver weg van het bekende. Ze zei: “Wat als er iets gebeurt?” En dat begreep ik wel. Het is een terechte zorg.
Ik heb haar verteld over de afspraken die ik inmiddels heb gemaakt met mijn Vlaamse vriend. Zijn gebroken arm is volledig genezen en ik heb hem een sleutel van mijn condo gegeven. We appen dagelijks. Als hij een dag niets van mij hoort, komt hij even langs om te checken of alles in orde is. Zo simpel kan het zijn. En het geeft rust. Ook voor mijn dochter.
De weken in Nederland vlogen voorbij. Ik heb oude vrienden gezien, familie bezocht, herinneringen opgehaald. Veel gelachen. Maar ik ben ook ergens tegenaan gelopen wat me enorm tegenstond. Op de verjaardag van een vriend raakte ik aan de praat met een man van mijn leeftijd. Eerst leek het een geïnteresseerde gesprekspartner. Hij stelde vragen over Thailand, wilde weten hoe het leven daar is. Tot het bleek dat zijn interesse vooral bij Thaise dames lag. Of beter gezegd: bij het stereotype beeld ervan.
Hij wilde alles weten over het nachtleven, over de massagesalons, over de leeftijden van de meisjes. “Zo jong mogelijk hè?” zei hij, met een grijns die me misselijk maakte. Ik heb geprobeerd het gesprek subtiel een andere kant op te sturen. Maar hij bleef doordrammen. Op een gegeven moment ben ik opgestaan en ergens anders gaan zitten. Weg van die man, weg van zijn kleingeestige kijk op een land dat zoveel meer is dan het clichébeeld van goedkope vrouwen en drank.
Het ergste is dat ik dit soort types Thailand als decor zie gebruiken. En dat doet pijn. Omdat ik weet hoeveel schoonheid, cultuur en warmte het land in zich draagt. En dat ik als alleenreizende man automatisch meegetrokken word in dat oordeel. Alsof je jezelf steeds moet verdedigen. Maar ik heb besloten dat niet te doen. Ik laat mijn gedrag spreken. Ik ben wie ik ben, en wie daar iets achter zoekt, moet dat zelf maar uitzoeken.
Gelukkig was het grootste deel van mijn tijd in Nederland hartverwarmend. Mijn dochter had zelfs een week vrij genomen van haar werk. We zijn gaan wandelen, fietsen, naar de bioscoop geweest en hebben heerlijk gegeten. Kleine dingen, maar met grote betekenis. Ik heb ook weer eens kunnen klussen in haar huis. Er is altijd wel iets wat loszit of opgehangen moet worden. Gelukkig had ik al mijn gereedschap bij haar achtergelaten voor ik vertrok naar Thailand. Alsof ik het toen al wist.
De terugreis viel me zwaarder dan ik had gedacht. Op Schiphol kreeg ik een déjà-vu. De vorige keer dat ik afscheid van haar nam, stond ik met een brok in mijn keel. En nu was het niet veel anders. We hebben afgesproken dat ik twee keer per jaar naar Nederland kom en dat zij mij ook komt opzoeken in Thailand. Drie keer per jaar elkaar zien, dat is het plan. En dat vooruitzicht maakt het wat draaglijker.
Eenmaal terug in mijn condo in Naklua werd ik begroet door een onaangename verrassing: waterschade. Tijdens mijn afwezigheid had het flink geregend en via een slecht afgesloten kozijn was er regenwater naar binnen gelekt. Resultaat: een flinke plas water in mijn slaapkamer en een paar beschadigde meubelstukken. Niets onoverkomelijks, maar toch zo’n welkom waar je niet op hoopt na een lange vlucht.
Het wandelen met mijn Vlaamse vriend heb ik meteen weer opgepakt. Tijdens een van onze tochten vertelde hij me over een pijnlijke ervaring: hij had vorig jaar een aanzienlijk bedrag geïnvesteerd in een zogenaamd veelbelovend vastgoedproject buiten Pattaya. Een kennis, ook Belg, had hem warmgemaakt met beloftes van rendementen van twaalf tot zestien procent per jaar. Mooie praatjes. Te mooi, bleek later. De ontwikkelaar, een Thai met connecties in een invloedrijke familie, ging ‘plotseling’ failliet. Weg geld. De kennis was nergens meer te bekennen. Het hele project bleek een oplichtersconstructie, met meer slachtoffers dan alleen mijn vriend. Er is aangifte gedaan, er is een advocaat ingeschakeld, maar de kans dat hij zijn geld terugziet is klein.
Ik luisterde naar zijn verhaal met stijgende verontwaardiging. En tegelijk wist ik: dit is Thailand ook. Een land van mogelijkheden, maar ook van valkuilen. Je moet je verstand erbij houden. Niet alles is wat het lijkt. Mijn vriend is gelukkig nuchter van aard, maar dit zat hem zichtbaar hoog. Het heeft me opnieuw aan het denken gezet. Ik heb me voorgenomen om nooit in dit soort valkuilen te stappen. Geen snelle beloftes, geen gouden bergen. Gewoon nuchter blijven, zoals ik in Nederland ook was.
Voor nu probeer ik de draad weer op te pakken. Ik merk dat de zon weer anders op mijn balkon valt. Dat de geur van gebakken rijst uit de eetstalletjes op straat weer vertrouwder aanvoelt. Alsof ik opnieuw aankom, maar nu zonder franje. Gewoon als mezelf, een man van 67, die zijn leven opnieuw vorm probeert te geven aan de andere kant van de wereld.
Misschien is dat wel het moeilijkste van emigreren: je neemt jezelf altijd mee.
Wordt vervolgd…
Ingezonden door Nico