„Bunica Withaar” în Isaan

Als ik via mijn vriendin vraag hoe oud ze is, antwoord ze: “Net zo oud als de thailandez koning”. Daar is ze bijzonder trots op.

De kinderen in het dorp noemen haar ‘Oma Withaar’. De 87 levensjaren zijn haar af te zien. Ooit is ze een mooie jonge vrouw geweest, begeert door vele mannelijke dorpelingen. Nu is ze een oude wijze dame. De zon, het harde leven op het platteland hebben haar getekend. De diepe groeven in haar gezicht spreken boekdelen.

Aan haar linkeroog is ze blind. Haar tanden en tandvlees zijn zwart door het intensief kauwen op betelnoot. Daarnaast is ze erg mager, fragiel zou eigenlijk een beter woord zijn. Toch straalt ze kracht uit, ze is nog steeds bij de tijd. Ze bezit wat land, maar ze is nogal zuinig. De dorpelingen hebben respect voor haar, omdat men hier veel respect heeft voor ouderen.

Wanneer ik in het dorp van mijn vriendin bivakeer, meestal maar kort, dan loop ik even een rondje over de zandpaden met mijn camera in de aanslag. Er is altijd wel wat te fotograferen. Ze herkent me als ik aan kom lopen en begint te lachen. Ze laat zich gewillig vastleggen. Ze wil dat ik bij haar kom zitten. Praten met haar kan alleen via mijn vriendin. Ik ben de taal en het Isaanse dialect niet machtig.

Na een aantal foto’s maak ik een buiging en bedank ik haar. Ze glimlacht. Ik loop weer verder en vraag me af of ze bij mijn volgende bezoek aan het dorp er nog zal zijn…