Ik was verrast door de vele warme reacties op mijn vorige dagboekaflevering. Over dat moeilijke afscheid van mijn dochter en het schuldgevoel dat erbij kwam kijken. Dat zoveel mensen zich daarin herkenden, deed me goed. Niet omdat het daardoor minder pijn deed, maar omdat ik voelde dat ik niet alleen stond. Dus bedankt daarvoor. Echt.
Dit deel gaat over de lange zit in het vliegtuig en de overpeinzingen. Ergens op weg van Amsterdam naar Bangkok of eigenlijk Krung Thep, zoals Thai hun immense hoofdstad noemen. De geserveerde maaltijd smaakte nergens naar, maar ik had toch geen honger. Naast me slaapt iemand met zijn mond half open. Voor me hangt een kind verveeld over de stoel. Niets bijzonders, toch voelt alles anders dan anders. Alsof ik hier niet zomaar zit. Niet voor een vakantie, niet voor een paar maanden overwinteren, maar voorgoed.
Dat woord ‘voorgoed’ voelt raar om uit te spreken. Het lijkt op iets definitiefs, terwijl alles nog openligt. Ja, ik heb een visum, ja, mijn verzekeringen zijn geregeld en mijn spullen zitten in twee grote koffers onderin het vliegtuig. Maar mijn hoofd moet nog wennen aan het idee dat ik straks geen bezoeker meer ben, maar bewoner. Dat ik geen retourticket meer heb, maar alleen een heenreis. Dat besef dringt pas langzaam tot me door.
Wat betekent emigreren nu echt? Het klinkt altijd zo avontuurlijk, alsof je zomaar een streep trekt onder je oude leven en ergens probleemloos opnieuw begint. Maar in werkelijkheid voelt het eerder alsof ik mezelf heb uitgegumd en nu moet kijken wat ik ervoor in de plaats teken. Het voelt best wel onzeker, soms zelfs kwetsbaar. Want straks kom ik aan op een plek waar niemand mijn achtergrond kent, waar niemand mijn taal spreekt, waar ik mezelf opnieuw zal moeten uitvinden.
Tegelijk is dat precies wat me aantrekt. Dat ik straks niemand meer ben, behalve wie ik zelf besluit te zijn. Hoe ik uit de anonimiteit moet kruipen. Het schrijven van dit dagboek helpt mij daar wel bij. Om mijzelf te beschermen heb ik geen verwachtingen van mijn stap naar het onzekere. Maar de vaste patronen, de mensen die je altijd al kenden en je direct kunnen lezen dat ga ik zeker missen. Vooral het gemak waarmee mijn dochter vroeger vroeg: “Pap, koffie?” zonder dat ik iets hoefde te zeggen. Maar misschien is het ook goed dat ik mezelf weer eens moet voorstellen aan anderen. Dat houdt me scherp, dat houdt me levend.
Het idee dat mijn vriendin straks op me wacht bij de aankomsthal maakt veel goed. We kennen elkaar inmiddels lang, al verliep ons contact soms met flinke pauzes en veel geduld. Geen filmachtige romance, maar juist iets kalms en vertrouwds, opgebouwd in kleine stapjes. Ze woont in een rustige plaats in het noorden, niet ver van Chiang Mai. Geen grote stad, maar een plek waar iedereen elkaar kent en het tempo een stuk lager ligt dan in Bangkok.
Ze vroeg of ik de eerste weken bij haar wilde wonen. Geen anoniem hotel of een vakantiehuisje met een zwembad, maar direct midden in haar dagelijkse leven. Dat klonk aantrekkelijk, maar daar heb ik toch niet voor gekozen. Ik heb eerst voor 1 jaar een gemeubileerde condo gehuurd in Jomtien. Vanuit daar ga ik op zoek naar een definitieve woning. Bij haar? Misschien wel, misschien niet. De tijd zal het leren.
Wel komt zij twee maanden bij mij wonen, daar zie ik naar uit, maar tegelijk ook een beetje tegenop. Want hoe goed we elkaar ook kennen, samenleven is toch weer iets anders. Het ontbijt met rijstsoep en wat fruit naast mijn zwarte koffie die net niet smaakt zoals thuis. Ik zal ook eerst mijn draai moeten vinden, een soort routine opbouwen, al wil ik mij niet te veel vastleggen.
Wat ik hoop, is dat ik mezelf de ruimte gun om alles geleidelijk te begrijpen. Ik ken mezelf, ik wil graag controle. Grip op de situatie. Maar juist hier zal dat onmogelijk zijn. Ik ga fouten maken, dingen verkeerd begrijpen, misschien zelfs onbedoeld iemand beledigen. Dat hoort erbij. Dat weet ik. En misschien is het wel precies wat ik nodig heb. Om te leren loslaten. Om minder te plannen en meer gewoon te ervaren.
We zijn aan de daling begonnen. De gordels moeten vast, de stoel rechtop. Buiten het raam zie ik langzaam de contouren van Bangkok verschijnen. Deze imposante stad met zijn wirwar van lichtjes, flatgebouwen, tempeldaken en dampende straten. Het is overweldigend, tegelijk voelt het bijna vertrouwd. Alsof ik hier niet alleen aankom, maar ook thuiskom in iets wat ik zelf gekozen heb. Daar ergens beneden staat zij straks op me te wachten. Misschien met een klein bosje bloemen, of misschien gewoon met een glimlach en een rustige blik die zegt: “Welkom thuis.”
Het vreemde is, hoe dichter we bij de grond komen, hoe rustiger ik me voel. Niet omdat ik zeker weet wat me allemaal te wachten staat. Maar omdat ik voel dat dit klopt. Ik vertrek niet omdat ik ongelukkig was, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar wie ik straks ben in dit nieuwe leven.
En daar, midden tussen al die andere reizigers in de drukte van de aankomsthal, begint het echt. Geen groot spektakel, geen dramatische omhelzing. Gewoon een klein gebaar, een glimlach, en het simpele gevoel dat ik op de juiste plek ben aangekomen.
Wordt vervolgd…
Ingezonden door Nico
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Absolute waardering voor jouw initiatief jouw overpeinzingen betreffende het vertrek uit NL en het je nederzetten in TH op papier aan ons toe te vertrouwen. En voor wat betreft bovenstaand hoofdstuk: mijn complimenten dat je jouw eigen koers vaart, bij je plan blijft, eerst te Jomtien een jaar op jezelf, daarna verder zien, je bekend zijn met een Thaise vrouw niet halsoverkop in een huwelijk transfereren, maar in alle rust de zaken op een rij. Je gaat naar TH voor je gemoedrust en om van je pensioenjaren te genieten. Dat is je doel en daar gaat het om. Van velen die direct zich in de armen van een vrouw en haar (gezin en) familie stortten, zijn vele verhalen bekend dat zij niet in staat bleken hun eigen doelstellingen waar te maken. Direct zich afhankelijk opgesteld naar de luimen van wat een Thaise familie aan verwachtingen heeft van een buitenlander. Ik zie uit naar de overige hoofdstukken van je migreren. Want het klopt: je zet een streep onder je oude leven waarvan je een deel hebt uitgegumd. Nu maar zien wat er voor in de plaats komt. Ik weet zeker dat het je gaat lukken op een bewuste wijze dat deel weer op te vullen.
Ja Rijck,
Ik kan helemaal met jouw redenering en uitleg meegaan.
Maar als je nieuwe toekomst hoogstwaarschijnlijk in Noord Thailand e.o. komt te liggen, waarom dan te kiezen, ‘n jaar, voor Jomtien?
Is dat geen : “paarlen voor de zwijnen”??
Beste Rijck,
Ik begrijp wat je bedoelt, het is wel een beetje afhankelijk hoe je persoonlijke situatie is als je emigreert, ik heb bijvoorbeeld 30 jaar met mijn Thaise vrouw in Nederland gewoond, alvorens we zijn geëmigreerd naar Thailand.
Mijn belangrijkste doelstellingen waren snel internet, goede koffie en geen schoonfamilie in huis en elkaar vrij laten, dat is gelukt.
Voetbal kijen met goede koffie zonder kakelende familie☕️⚽️
Geweldig. Zo herkenbaar. Ga zo door!
Beste Nico [of is je middelste naam Piet] een jaartje, Jomtien wonen en je vriendin 500 kilometer verder in Thailand?
Je weet wel waar ik mijn verhaaltje met dertig afleveringen mee begonnen ben, startpunt Pattaya/Jomtien.
Misschien dat wij samen met zestig afleveringen een klein boekje kunnen maken?
Jij de eerste helft ik de tweede helft.
Nou die vriendin gooit gelijk de handdoek vermoed ik zo als jij bovenop de ’taart met slagroom en aardbeien’ gaat zitten.
Wij gaan het zien in de komende afleveringen van je dagboek of je een jaartje ‘los’ gaat en met eventueel een nieuwe ‘love off your live’ eindigt in ‘nowhere’ samen of toch de familieman gaat worden met je huidige vriendin met toegaan tot de lokale ATM.
Succes.
Ik heb met veel respect je afleveringen gelezen. Ik vind je moedig dat je de stap hebt genomen en dat je niet meteen met je vriendin gaat samenwonen. Bij afscheid hoort pijn. Maar je bent je dochter zeker niet kwijt. Laat haar, als je gesetteld bent een keer overkomen.
Verder wens ik je alle goeds voor de toekomst!
Hartelijke groet
Trees
Uit Amsterdam