Dorëzimi i lexuesit: Poezi nga Rob (4)

Në vitin 2012 takova të dashurën time në rajonin Kanchanaburi. Që nga ajo kohë unë kam udhëtuar atje katër herë në vit. Kam shkruar një përmbledhje me poezi për përshtypjet e mia. Më poshtë do të gjeni disa. 

Që kur vizitova Tajlandën për herë të parë rreth dhjetë vjet më parë, u dashurova me vendin dhe disa vite më vonë me një bukuroshe tajlandeze. Nga viti 2009 deri në 2011 kam qenë poet i fshatit Overpelt ku jetoj kur nuk qëndroj në Tajlandë.

----

Zogjtë nuk cicërijnë.

Ata gërvishten, bërtasin.

Dhe qentë nuk lehin.

Ata rënkojnë, rënkojnë.

Populli hesht,

djersë, djersë.

Di më shumë se sa mund të kërkoj në google.

Kështu jetojmë krah për krah.

Unë me një iPad.

Ajo me një drapër.

Në mbrëmje pimë Singha.

Une paguaj.

Ata fshihen me turp

historia e tyre.

Krenaria është e padepërtueshme

pengesa gjuhesore.

----

Mëngjesi bëhet portokalli.

Dielli, murgjit.

Një polonezë budiste

erërat e heshtura nëpër fshat.

Kupa e tyre e lypjes është mbushur

nga gratë e gjunjëzuara në pritë.

Ata e përgatitën ushqimin shumë përpara diellit

dhe murgjit e ngjyrosin mëngjesin në portokalli.

Ata shkojnë drejt me vështirësi.

Gatim për pasardhësit e tyre.

Puna në terren.

Duke shpresuar për një ditë pa goditje.

Në rrugën e kthimit për në tempull

konsultohet me një murg të ri,

i fundit në rreshtin portokalli,

fshehurazi smartphone i tij.

----

Deklaratë e pakuptueshme (*) dashurie (* për një budist)

Kur Zoti të shikon

e mban frymën.

Në thellësi të mendjes sime

a jam zot

kur të shoh ty.

Nëse jam jashtë brinjës

mund të të krijojë

Adami kishte një gjoks të fundosur.