ਮਾਕੁਟ ਓਨਰੂਦੀ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ 'ਸਵਰਗ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਰ ਹੈ' 

ਫੁਆਇਬਾਨ ਕਮਿਊਨਿਸਟਾਂ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਇਹ ਅੱਜ ਵੀ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.

ਕੰਪਨ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਈਆਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕੰਪਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਵਜੋਂ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਤੇ ਲੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਲਾਪਤਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੰਪਨ ਦਾ ਕੋਈ ਸੁਰਾਗ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਦੋ ਅਤੇ ਚਾਰ ਸਾਲ ਦੇ ਬੱਚੇ ਇੱਕ ਵੀ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕੇ।

'ਜੇ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਸਿਪਾਹੀ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਭੇਜ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਮਰੀਕਨ ਚੰਗੀ ਅਦਾਇਗੀ ਕਰਦੇ ਹਨ,' ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਫੁਆਬਾਨ। "ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਪਤਨੀ ਹੋਵੇ," ਸ਼੍ਰੀਮਤੀ ਪਿਨ ਨੇ ਰੋਇਆ। ਜਾਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਰ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦਾ, ਕੀ ਉਹ?' ਪੁਰਾਣਾ ਪਨ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ।   

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਕੰਪਨ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਪਿਏਨ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲ ਭੱਦੀ ਟਿੱਪਣੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪੜਾਈ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਮਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਕੋਲ ਕੋਈ ਜ਼ਮੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਵਾਢੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੱਕ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਕੁਝ ਹਿੱਸਾ ਪਟੇਦਾਰ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਵੇਚਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ।

ਕੰਪਨ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਛੱਡੇ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਸਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਦਰਖਤਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਟੀਆਂ 'ਤੇ ਪਈਆਂ ਤਾਂ ਉਹ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਕੰਪਨ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਚੌਕੀਦਾਰ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਇਕਲੌਤੀ ਗਾਂ ਨੂੰ ਚਰਾਉਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਦੋ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਸਕੂਲ ਲਈ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਕੰਪਨ ਆਮ ਵਾਂਗ ਜਲਦੀ ਅਤੇ ਪੈਦਲ ਹੀ ਨਿਕਲਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਉਹ ਦਿਨ ਬਿਲਕੁਲ ਯਾਦ ਸੀ। 'ਵਾਪਸ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ, ਗੋਲੀਆਂ ਦਾ ਡੱਬਾ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਵਾਂ; ਉਹ ਚਲੇ ਗਏ ਹਨ' ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬੁਲਾਇਆ।

ਹੈੱਡ ਟੀਚਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੰਪਨ ਦੇ ਘਰ ਉਸ ਦੀ ਭਾਲ ਲਈ ਗਈ, ਪਰ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਿਆ ਕਿ ਕੰਪਨ ਘਰੋਂ ਹੀ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਿਆ। "ਇਹ ਬਹੁਤ ਕਮਾਲ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ," ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਫੁਆਬਾਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। 'ਅੱਛਾ, ਅਜੀਬ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ।' 'ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਰਿਏਂਗ ਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਉਦਾਸ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ। ਉਹ ਰੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ,' ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ।

ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਕੰਪਨ ਫਿਰ ਉੱਥੇ ਆ ਗਿਆ

ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਪਰਤ ਆਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਇਸ ਦਿਨ ਹੰਝੂਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਵੀ ਹੰਝੂ ਨਹੀਂ ਵਹਾਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਵੀ ਉਥੇ ਸਨ, ਪਿਤਾ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਭੂਤ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇ।

ਕੰਪਨ ਥੱਕ ਕੇ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। "ਫੂਆਬਾਨ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲਿਆਓ," ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ। "ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅਜੇ ਨਾ ਦੱਸੋ." ਸ਼੍ਰੀਮਤੀ ਰਿਏਂਗ ਨੇ ਕਾਹਲੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਸਾਹ ਛੱਡ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ।

'ਅੱਛਾ ਸਾਹਿਬ!' ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਕੰਪਨ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ ਨਿਚੋੜ ਦਿੱਤਾ। "ਸ਼ੁਭ ਦਿਨ, ਕਾਮਰੇਡ!" ਕੰਪਨ ਨੇ ਉਸਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ। "ਕਹੋ, ਬੇਸ਼ਰਮ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ, ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਹੀਂ," ਫੁਆਬਾਨ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ। "ਪਹਿਲਾਂ ਬੈਠ, ਫੁਆਬਾਨ," ਕੰਪਨ ਨੇ ਕਿਹਾ। 

'ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ,' ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਕੰਪਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ। "ਇਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਸਾਲ ਹੈ," ਕੰਪਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸੁਧਾਰਿਆ। 'ਹਾਂ, ਠੀਕ ਹੈ, ਕਿਸ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਯਾਦ ਹੈ? ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ, ਤੁਸੀਂ ਇੰਨਾ ਸਮਾਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ?' 'ਵਿਦੇਸ਼'।

'ਕੀ, ਤੁਸੀਂ, ਵਿਦੇਸ਼? ਇਹ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕੀ ਇਹ ਹੈ?' ਫੁਆਬਾਨ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ। 'ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਰਹੇ ਹੋ, ਮੈਂ ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਾਂਗਾ। ਯਾਰ, ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਅਮੀਰ ਤੇ ਨਾਮਵਰ ਲੋਕ ਹੀ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਪਰ ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਜਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮਲਾਹ ਵਜੋਂ ਸਾਈਨ ਕੀਤਾ ਸੀ?' "ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਵਿਦੇਸ਼ ਸੀ, ਕਾਮਰੇਡ।" 'ਤੂੰ ਚੱਲ, ਦੱਸ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਾਗਲਖਾਨੇ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ।'

'ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੋ! ਹੁਣ ਮੈਂ ਗੰਭੀਰ ਹਾਂ! ਮੈਂ ਮਜ਼ਾਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਕਾਮਰੇਡ!' ਕੰਪਨ ਨੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਆਦਮੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ, ਕੰਪਨ ਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਸੱਸ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਸੁਣਦੇ ਰਹੇ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਕੰਪਨ ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗਾ ਆਦਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉੱਚੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਇੰਨੀ ਹੰਕਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ। 'ਠੀਕ ਹੈ. ਮੈਂ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ', ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਕੰਪਨ ਦੀ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।

'ਮੈਂ ਹਨੋਈ ਵਿਚ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੜਕ ਲਾਓਸ ਅਤੇ ਕੰਬੋਡੀਆ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਈ ਕਾਮਰੇਡ ਦੇਖੇ ਹਨ ਜੋ ਚਾਰ-ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡਾ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ। ਉੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਥਾਈ ਲੋਕ ਹਨ।' ਕੰਪਨ ਨੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ। 'ਉਹ ਲੋਕ ਉਥੇ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਕੰਪਨੀ ਹੈ ਜਾਂ ਕੁਝ?' ਫੁਆਬਾਨ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹਨੋਈ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਿੱਥੇ ਸੀ।

'ਸੁਣੋ! ਮੈਂ ਲਾਓਸ ਵਿੱਚ ਹਥਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਸਿੱਖਿਆ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਹਨੋਈ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਜਾਸੂਸੀ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਲਈ, ਫਿਰ ਕੰਬੋਡੀਆ ਵਿੱਚ ਅਭਿਆਸ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੁਰੀਲਾ ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਰਣਨੀਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਨੋਈ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਵਿੱਚ। ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ, ਸਾਨੂੰ ਸਕੂਲ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ।' 'ਤੁਹਾਡੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਅਜੇ ਕੀ ਸਿੱਖਣਾ ਹੈ? ਕੀ ਇੱਕ ਦਰਬਾਨ ਵਜੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਪੇਸ਼ਾ ਕਾਫ਼ੀ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ?' ਸਰਕਾਰੀ ਕੰਪਨ ਵਿੱਚ ਵਿਘਨ ਪਾਇਆ।

'ਯਾਰ, ਸੁਣੋ। ਮੈਂ ਲੋਕ ਮੁਕਤੀ ਲਹਿਰ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਸਿੱਖੀਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੀਪਲਜ਼ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਆਰਮੀ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਮੁੱਖ ਕੰਮ ਭਰਤੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਕੰਮ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸੀ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਇੱਥੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਭਰਤੀ ਮੁਹਿੰਮ ਸਕੂਲੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਚਲਾਈ ਗਈ ਸੀ। 

ਮੇਰਾ ਹਥਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤਾ ਲੈਣਾ-ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਦੋ ਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਮੈਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਮਾਰਿਆ. ਮੈਨੂੰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੌਜੀ ਅਫਸਰ ਜਿੰਨੀ ਤਨਖਾਹ ਵੀ ਮਿਲੀ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਾਂਗਾ, ਫੁਆਬਾਨ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਭੇਜੇ। 

ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਪੈਸਾ ਲਹਿਰ ਦੇ ਕੰਮ ਲਈ ਕੁਰਬਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਤਨਖਾਹ ਫੌਜ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਹੋਰ ਕੰਮਾਂ 'ਤੇ ਖਰਚ ਕੀਤੇ ਜਾ ਸਕਣ। ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਬਿਤਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ? ਖਾਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਹੋ। ਹੁਣ ਵੀ ਮੈਂ ਪੀਪਲਜ਼ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਆਰਮੀ ਦਾ ਅਫਸਰ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਇੱਥੇ, ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਰਤੀ ਕਰਨਾ, ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਅਤੇ ਸਿੱਖਿਆ ਲਈ ਵਿਦੇਸ਼ ਭੇਜਣਾ ਹੈ। 

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੜਕਿਆਂ ਦੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਅਜੇ ਵੀ ਸਿਪਾਹੀ ਬਣਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੁਰੀਲਾ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਖੁਦ ਤਿੰਨ ਨਵੇਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਿਆ। ਉਹ ਦੇਸ਼ ਸਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਥੇ ਨਾਲੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ…।”

"ਕੀ ਇਹ ਬੈਂਕਾਕ ਜਿੰਨਾ ਸੁੰਦਰ ਹੈ, ਯਾਰ?" ਮਿਸਿਜ਼ ਰੀਂਗ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਕੰਪਨ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨ ਪਤਨੀ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆ। 'ਮੈਂ ਕਦੇ ਬੈਂਕਾਕ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ, ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਨਾਲੋਂ ਉੱਥੇ ਵਧੀਆ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ। 

'ਅੱਛਾ, ਫੁਆਬਾਨ, ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਹੋ? ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਜਾਣ ਲਈ ਮਨਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂਗਾ। ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਉਹ ਸਾਰੇ ਇੱਥੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ ਹਨ।'

ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਹੋ...

“ਜੇ ਮੈਂ ਠੀਕ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਹੋ,” ਬੁੱਢੇ ਨੇ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ। “ਬਸ ਲਗਭਗ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੀਪਲਜ਼ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਆਰਮੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ।' 'ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ. ਮੈਂ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਬੰਦੂਕ ਲੈ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਵਜੋਂ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।' ਫੁਆ ਟ੍ਰੈਕ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।

'ਵਾਹ, ਇੰਨਾ ਗਰਮ ਨਾ ਹੋਵੋ। ਆਪਣੀ ਬੰਦੂਕ ਕਿਉਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰੋ? ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੌੜੀਆਂ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੰਦੂਕ ਹੈ?' ਕੰਪਨ ਆਪਣੇ ਕੋਟ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਇਆ। 'ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਤਨ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿਆਂਗਾ।'

ਕੰਪਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, 'ਫੂਯਾਬਾਨ', 'ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਵਤਨ ਲਈ ਪਿਆਰ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦੇਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਅਰਾਜਕਤਾ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੁਆਰਥੀ ਨਾਗਰਿਕ ਹਨ। ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਜੋ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਲੇਟਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੋਂ ਵਾਢੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਲਈ ਵਾਢੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਦੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਜਿਉਂਦੇ ਹੋ। ਇਹ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਹੈ।'

"ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਅਪਮਾਨ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਸਾਥੀ," ਫੁਆਬਾਨ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਚੀਕਿਆ, ਪਰ ਕੰਪਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਕੰਪਨ ਕੋਲ ਹਥਿਆਰ ਸੀ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਗੋਲੀ ਚਲਾਏ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਬੱਸ ਬੰਦੂਕ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਮਾਰਨਾ ਹੈ। ਅਧਿਕਾਰੀ ਸ਼ਰਮੀਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਹਿੰਮਤ ਦਿਖਾਉਣੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਦੋਂ ਨਹੀਂ। 'ਓਏ, ਤੇਰਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਝਿੜਕਣਾ? ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਸੱਚ ਕਿਹਾ। ਜਾਂ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ? ਤੁਸੀਂ ਹਰ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹੋ। ਇੱਕ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਵਾਂਗ, ਤੁਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੰਦੇ ਹੋ। ਇਸ ਨੂੰ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਕਹੋ ਕਿ ਇਹ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ?' 

ਫੁਆਇਬਾਨ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੰਪਨ ਦੀ ਬਦਨਾਮੀ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਾਣੀ-ਪਛਾਣੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਦੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ। "ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਆਂਗਾ." 'ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੈ?' ਫੁਆਇਬਾਨ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਅਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਨਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਦਹਿਸ਼ਤ ਓਨੀ ਹੀ ਵੱਡੀ ਸੀ ਜਿੰਨੀ ਉਸ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਟਰੱਕ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ। ਇਹ ਟੈਕਸੀ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਢੁਕਵਾਂ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਕਾਰ ਹੈ, ਤਾਂ ਆਮਦਨ ਦੇ ਹੋਰ ਸਰੋਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੇੜੇ ਆ ਜਾਣਗੇ.

'ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੱਖਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਲੀਜ਼ 'ਤੇ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਉਧਾਰ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਸਮੇਤ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ!' 'ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ...' ਫੁਆਇਬਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਉੱਠਣਾ ਚਾਹਿਆ ਪਰ ਕੰਪਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। 'ਤੁਸੀਂ, ਰਿਏਂਗ, ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਜਾਓ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੈੱਨ ਅਤੇ ਕਾਗਜ਼ ਲਿਆਓ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵਾਅਦਾ ਕਾਗਜ਼ 'ਤੇ ਪਾਉਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸੀਂ, ਤੂੰ ਵੀ ਮੌਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ। ਮੇਰੀ ਗੋਲੀ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੀ।'

ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਪੈੱਨ ਅਤੇ ਕਾਗਜ਼ ਲੈ ਕੇ ਜਲਦੀ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਉਸ ਵੱਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਕੰਪਨ ਨੇ ਇਕ ਸਮਝੌਤੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਫੁਆਇਬਾਨ ਦੇ ਬਿਆਨ ਨੂੰ ਲਿਖਿਆ. ਉਸਨੇ ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਫੁਆਇਬਾਨ ਨੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਮੰਨੀ। ਫਿਰ ਕੰਪਨ ਨੇ ਵੀ ਦਸਤਖਤ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਗਵਾਹ ਵਜੋਂ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਸੱਸ।

ਬਾਅਦ ਵਿਚ

"ਮੈਂ ਬੈਂਕਾਕ ਗਿਆ," ਕੰਪਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ। ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕਮਾਈ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਇੱਕ ਦਰਬਾਨ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਫੂਈਬਾਨ ਤੋਂ ਉਧਾਰ ਲਏ ਖੇਤ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਉੱਥੇ ਚੰਗਾ ਪੈਸਾ ਕਮਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੈਸਾ ਕਮਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਪੈਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

'ਜੋ ਮੈਂ ਫੁਆਇਬਾਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਉਹ ਸ਼ੁੱਧ ਮਨਘੜਤ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੋਂ ਲਿਆ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਅਤੇ ਹਨੋਈ? ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ। ਪਰ ਇਹ ਬੁਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕੀ ਇਹ ਸਾਡੇ ਸਾਥੀ ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਆਂ ਦਿਵਾਉਣਾ ਹੈ?' ਕੰਪਨ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਪਰਤ ਆਈ। 

ਸਰੋਤ: Kurzgeschichten aus Thailand (1982). ਏਰਿਕ ਕੁਇਜ਼ਪਰਸ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਨ। ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ.

ਲੇਖਕ ਮਾਕੁਤ ਓਨਰੂਦੀ (1950), ਥਾਈ ਵਿੱਚ มกุฎ อรฤดี.  ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਛੜੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਿਅਕ ਅਤੇ ਲੇਖਕ।