ਬੇਸਟਲੀ ਵਿਵਹਾਰ, ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ

ਯਕੀਨਨ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਦੂਜਿਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋ, ਪਰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮਰਨ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹੋਣਾ ਪਏਗਾ. ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਬਾਰੇ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ; ਘੱਟੋ ਘੱਟ: ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ. ਉਸ ਰਾਤ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਰਿਣੀ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਮੈਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਯਾਦ ਸੀ।

ਲੋਕ ਕਈ ਵਾਰ 'ਪੂਰਵ ਚੇਤਾਵਨੀ' ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਮੌਤ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਦਿਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਕਈ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਦੀ ਵਾਰੀ ਸੀ। ਹਾਂ, ਕੁਝ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਸ਼ਗਨ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆ।

ਮੈਂ ਇੱਕ ਕੌਫੀ ਸ਼ਾਪ ਵਿੱਚ ਕੌਫੀ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਆ ਕੇ ਮੇਰੇ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਉਹ ਇੱਕ ਜੀਵਨ ਬੀਮਾ ਏਜੰਟ ਸੀ ਜੋ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਵਿਕਰੀ ਤਕਨੀਕਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਨਾਲ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸੂਰ ਦੀ ਚਲਾਕੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਸਪੀਕਰ ਦੀ ਸੁਚੱਜੀ ਗੱਲਬਾਤ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ; ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਬਾਰੇ ਰੋਇਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਬਾਰੇ ਉਦਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਕੰਪਨੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਨੀਤੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆ।

ਪਰ ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਮੌਤ ਦੇ ਸ਼ਗਨ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਬੀਮਾ ਏਜੰਟ ਤੋਂ ਵਿਕਰੀ ਦੀ ਹਰ ਪਿੱਚ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਰ ਚੁੱਕਾ ਹੁੰਦਾ... ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗ, ਅੰਕੜਿਆਂ ਦੇ ਅੰਕੜਿਆਂ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਰਹੱਸਮਈ ਧਾਰਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁਚਲ ਦਿੱਤਾ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣ ਲਈ ਥੱਕ ਗਏ; ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਵਿਘਨ ਪਾਇਆ। "ਇਹ ਸੱਚ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਬੀਮਾ ਕੰਪਨੀਆਂ ਆਪਣੇ ਗਾਹਕਾਂ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਵਾਲੀਆ ਕਿਉਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ?" ਇਹ ਦੁਖਦਾਈ ਥਾਂ ਸੀ! ਅਫ਼ਸਰ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਸਿਨੇਮਾ ਅਤੇ ਫੌਜ ਵੇਸ਼ਵਾ

ਮੈਂ ਸਿਨੇਮਾ ਤੋਂ ਲੰਘਿਆ। ਅੱਜ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦੇ ਪੋਸਟਰ ਸਾਹਮਣੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਟੋਲਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਸਮੁਰਾਈ ਤਲਵਾਰਬਾਜ਼ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਜਾਪਾਨੀ ਫਿਲਮ। ਮੈਂ ਇਹ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਫਿਲਮ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਾਇਕ, ਇੱਕ ਬਹਾਦਰ ਅਤੇ ਸਮਰਪਿਤ ਨਾਈਟ ਦੁਆਰਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਇੱਕ ਹਾਈਵੇਅ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦੀ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਭੁੱਖੇ! ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਟਾਲ 'ਤੇ ਰੁਕਿਆ ਪਰ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਰਡਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। 'ਰਾਜਦੂਤ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕਾਰਟ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹਨ. ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ 'ਪੌਸ਼ ਲੇਡੀਜ਼' ਸਵਾਰੀ ਪਸੰਦ ਕਰਨ?'

ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਦੀ ਛਾਂ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਦੋ ਕੁੜੀਆਂ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲਾਲ ਮਿਨੀਸਕਰਟ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ ਸਨ ਜੋ ਨਾਭੀ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਗੋਡਿਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰ ਖਤਮ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਚੰਕੀ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਸਿਖਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਾਲੇ ਬ੍ਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਇਸਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਇਆ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ, ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਲਈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਬਿਨਾਂ ਲਾਇਸੈਂਸ ਵਾਲੀ ਟੈਕਸੀ ਦਾ ਡਰਾਈਵਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ।

ਸਾਡੇ ਸਹਿਯੋਗੀ ਕੈਂਪ ਦੇ ਨੇੜੇ ਬਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਸਮੇਂ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਸ ਸਮੀਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਜੋ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਵਰਤਿਆ ਸੀ: ਰਾਜਦੂਤ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਲੋਕ ਹੱਸਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸਦੇ ਲਈ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚਮਕਦਾਰ ਅਤੇ ਮਖੌਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ. 

ਇਹਨਾਂ ਫੌਜੀ ਬਰਾਟਸ ਲਈ ਇਹ ਉਪਨਾਮ ਕੌਣ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ? ਕੀ ਇਹ ਇਹਨਾਂ ਭਾੜੇ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਘਿਣਾਉਣੀ ਸੀ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਲਈ ਜੋ ਵੇਸ਼ਵਾਘਰਾਂ ਅਤੇ ਮਸਾਜ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੇ ਸਨ? 

ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਟੈਕਸੀ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ, ਪਰ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸਾਵਧਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਤਾਂ ਮਹਿੰਗੇ ਭੋਜਨ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਮਾਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਵੇਸ਼ਵਾ ਮਨੁੱਖਤਾ ਲਈ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ। ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੋਵੇਗਾ ਬਿਨਾਂ ਲਾਇਸੈਂਸ ਵਾਲੀਆਂ ਹੋਟਲ ਵੈਨਾਂ, ਬੱਸਾਂ, ਰੇਲ ਗੱਡੀਆਂ, ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਟੈਕਸੀਆਂ ਦਾ ਅੰਤ... ਫੂਡ ਸਟਾਲ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਤੱਕ, ਜਿਊਲਰਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਟਾਇਲਟ ਬੁਰਸ਼ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੱਕ, ਸਥਾਨਕ ਸਿਵਲ ਸਰਵਿਸ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸਰਕਾਰ ਤੱਕ, ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਥਾਂ ਜਿੱਥੇ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ?  

ਥਾਈ ਲਾਟਰੀ

ਗਰਮੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਇੱਕ ਝਪਕੀ ਲਈ ਅਤੇ ਲਾਟਰੀ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਰੇਡੀਓ ਤੇ ਜਾਗਿਆ। ਮੈਂ ਕੌਫੀ ਹਾਊਸ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਕੁਝ ਦੋਸਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਕੀ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲਾਟਰੀ ਟਿਕਟਾਂ ਖਰੀਦੀਆਂ ਸਨ? ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹ ਸੀ, ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅੰਤ ਵਾਲੇ ਨੰਬਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ; ਮੈਂ ਕੌਫੀ ਦਾ ਆਰਡਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਡਰਾਅ ਸੁਣਨ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਅਸੀਂ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲੇ ਨੰਬਰਾਂ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਅਸੀਂ ਪਹਿਲੇ, ਦੂਜੇ ਅਤੇ ਤੀਜੇ ਇਨਾਮ ਦੇ ਆਖਰੀ ਨੰਬਰਾਂ 'ਤੇ ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਹੀ ਜੂਆ ਖੇਡਣਾ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ। ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਘੁੰਮਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਜੂਆ ਖੇਡਿਆ ਸੀ।

ਯਾਤਰੀ!

ਬੱਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ; ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀ ਸੜਕ 'ਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਮੰਗਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਲਿਆਉਂਗਾ ਤਾਂ ਕੁਝ 'ਕਮਾਈ' ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਾਂਗਾ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਦੂਰ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਬੱਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਆਦਮੀ ਭੱਜਦੇ ਹੋਏ ਬਾਹਰ ਆਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਲਈ ਸਵਾਰੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਪੁੱਛੀ। ਮੈਂ 150 ਬਾਹਟ ਮੰਗਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਆਮ ਕੀਮਤ ਨਾਲੋਂ ਦੁੱਗਣਾ ਸੀ।

ਮੇਰੇ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਤਿੰਨੋਂ ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ। ਕਿਉਂਕਿ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਰਸਤੇ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ? ਇਹ ਠੀਕ ਸੀ। ਉਹ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਿਆ ਪਰ ਫਿਰ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇ ਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਗਿਆ।

ਅਸੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅੱਧੇ ਚੰਦ ਨੂੰ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਨਾਲ ਚਮਕਦਾ ਦੇਖਿਆ. ਸੜਕ ਮੋੜ ਤੋਂ ਮੋੜ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵਾਂਗ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਸੜਕ ਦੋ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸੜਕ ਸੀ ਅਤੇ ਹਰ ਮੋੜ ਅਤੇ ਬ੍ਰਿਜਹੈੱਡ ਨੂੰ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਿਤ ਚੇਤਾਵਨੀਆਂ ਨਾਲ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਉਸ ਦਿਨ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਥੋੜਾ ਆਲਸੀ ਸੀ। ਓਹ, ਮੈਨੂੰ 150 ਬਾਹਟ ਅਤੇ ਕੁਝ ਯੋਗਤਾ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ ਹੈ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੂੰ ਮੁਫਤ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ...

ਸੜਕ 'ਤੇ ਦੋ ਕਾਰਬਾਓ…

ਮੈਂ ਮੋੜ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਹੌਲੀ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਿੱਧੀ ਸੜਕ 'ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ. ਅਚਾਨਕ ਭਿਕਸ਼ੂ ਚੀਕਿਆ। ਦੋ ਕਾਰਬਾਓ ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਸੜਕ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੈਂ ਸੜਕ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਮੁੜਿਆ, ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹੈੱਡਲਾਈਟਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਟੇਸ਼ਨਰੀ ਟਰੱਕ ਦਾ ਪਿਛਲਾ ਹਿੱਸਾ ਦੇਖਿਆ।

ਮੈਂ ਹੁਣ ਬ੍ਰੇਕ ਨਹੀਂ ਲਗਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਸਟੀਅਰਿੰਗ ਵ੍ਹੀਲ ਮੋੜਿਆ ਅਤੇ ਪੁਲ ਦੀ ਰੇਲਿੰਗ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਗਿਆ। ਕਾਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਡ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ। ਦਰਦ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਸੁਣੀਆਂ, ਵਿਰਲਾਪ ਸੁਣਿਆ, ਮਦਦ ਲਈ ਪੁਕਾਰ ਸੁਣੀ, ਪਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇਹ ਕਮਜ਼ੋਰ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ.

ਇਹ ਇੱਕ ਗੰਭੀਰ ਹਾਦਸਾ ਸੀ। ਜੇ ਮੇਰੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਕੋਈ ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਬੈਠਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਹਾਦਸਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਓ।

ਅਚਾਨਕ ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭੱਜਦੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਫਲੈਸ਼ਲਾਈਟਾਂ ਚਮਕਾਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਚਾਰ-ਪੰਜ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੇ ਕਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਡਿੱਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਚੁੱਕ ਲਈਆਂ। ਕਾਰ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਹਾਹਾਕਾਰ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਹ ਤੁਰ ਪਏ। "ਇਹ ਇੱਥੇ ਅਜੇ ਮਰਿਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।" ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ. ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਸਖ਼ਤ ਚੀਜ਼, ਇੱਕ ਇੱਟ ਜਾਂ ਚੱਟਾਨ ਦੀ ਖੋਪੜੀ ਨੂੰ ਦੋ ਵਾਰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। 

ਫਿਲਮ ਵਿੱਚ ਸਮੁਰਾਈ ਤਲਵਾਰਬਾਜ਼ ਦੇ ਕੜਵੱਲ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਸਿੱਧਾ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਾਹ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰਹਿ ਗਿਆ, ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੁਲਾੜ ਵੱਲ ਦੇਖੀਆਂ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਕਠੋਰ ਉਂਗਲਾਂ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਪਹੁੰਚ ਗਈਆਂ। ਬਿਲਕੁਲ ਸਮੇਂ 'ਤੇ! ਦੋ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੇੜੇ ਆਏ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਘੜੀ ਪਾੜ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਗਲੇ ਤੋਂ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚੇਨ ਖਿੱਚ ਲਈ। 'ਕੋਈ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ' ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਅਤੇ ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਏ।

ਮੈਂ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇਖਿਆ। ਕੁਝ ਲਾਲਟੈਣਾਂ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬੇਲਚੇ ਅਤੇ ਚਾਕੂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੁੱਕੇ ਹੋਏ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਡੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਫੜ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੇ ਕਾਰ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। “ਚੰਗਾ ਸਵਰਗ, ਇੱਕ ਭਿਕਸ਼ੂ,” ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ। 'ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭਿਕਸ਼ੂ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ...'।

ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ 'ਹਾਂ, ਅਤੇ ਉਹ ਅਮੀਰ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਬੈਗ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?' ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਾਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਵਿੱਚੋਂ ਤਲਵਾਰਬਾਜ਼ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਅਤੇ ਮੁੜ ਮਰੇ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਮੁੜੇ, ਅਤੇ ਉਂਗਲਾਂ ਫੈਲ ਗਈਆਂ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਕੱਟੇ ਬਿਨਾਂ ਮੇਰੀ ਅੰਗੂਠੀ ਨੂੰ ਫੜ ਸਕਣ।

ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇੱਕ ਕਾਰ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚੀ, ਸਮੂਹ ਨੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਮ੍ਰਿਤਕਾਂ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। "ਪੁਲਿਸ" ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ। ਮੈਂ ਬੈਠਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ; ਮੇਰੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਤੋੜਿਆ ਹੈ। ਇੱਕ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਨੇ ਲਾਸ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚਮਕਾਈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚੀਕਿਆ, "ਦੇਖੋ, ਸਾਰਜੈਂਟ, ਉਹ ਇੱਕ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।"

ਸਾਰਜੈਂਟ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਯਾਤਰੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਏ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ। 'ਹਾਂ, ਇਹ ਟਾਈਗਰ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸ ਤੋਂ ਡਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।' "ਪਰ ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਇਨਾਮ ਮਿਲੇਗਾ?" "ਯਕੀਨਨ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ." 'ਠੀਕ ਹੈ, ਆਸਾਨ. ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੋਰੀ ਬਣਾਉ; ਸਾਰੇ ਸਿਰਾਂ ਵਿੱਚ...'

ਇਹ ਫਿਰ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸਮੁਰਾਈ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਬੁੱਧ ਦੀ ਮੂਰਤੀ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। "ਮੂਰਖ ਨਾ ਬਣੋ," ਪਹਿਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਪੁਲੀਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹਾਦਸੇ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਇਹ ਡਾਕੂਆਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਬਾਰੇ ਸੀ। "ਫਿਰ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਸਨ?"

"ਲੁਟੇ ਗਏ ਬੰਦੇ ਨੇ ਛੇ ਕਿਹਾ।" 'ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਗੁਆ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਧੂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਦੋਂ ਜੁੜਿਆ?' ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਕਿ ਮੈਂ ਮਨੁੱਖ ਜਾਤੀ ਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਰੋ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕਦੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇਗਾ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਤੇ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਲੋਕ ਦੇਖਣ ਲਈ ਰੁਕ ਗਏ ਸਨ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਰੇਡੀਓ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸੰਦੇਸ਼ 'ਤੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਾ ਧਮਾਕਾ ਕੀਤਾ।

(1969)

ਟਕਰਾਅ, ਹੋਰ ਵੇਖੋ, ਵੱਲੋਂ: ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ, ਦਿ ਪੋਲੀਟੀਸ਼ੀਅਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ। ਅਨੁਵਾਦ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਨ: ਏਰਿਕ ਕੁਇਜ਼ਪਰਸ। ਪਾਠ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

ਵਿਆਖਿਆ; อุบัติ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ 'ਹੋਣਾ', ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਵਾਪਰਨਾ। ਦੂਜਾ ਸ਼ਬਦ โหด ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ 'ਜ਼ਾਲਮ, ਬੇਰਹਿਮ'।

ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਲਈ ਵੇਖੋ: https://www.thailandblog.nl/achtergrond/verhaal-khamsing-srinawk/