'ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦੰਦ ਗੁਆ ਲਏ' - ਖਾਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ ਦੀ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ

ਜਾਣ ਪਛਾਣ

1958 ਅਤੇ 1996 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਲਾਅ ਖਾਮਹੂਮ ਦੇ ਉਪਨਾਮ ਦੇ ਤਹਿਤ, ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ ਨੇ ฟ้าบ่กั้น 'ਫਾ ਬੋ ਕਾਨ, ਇਸਾਨ ਲਈ: 'ਸਵਰਗ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ' ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਨੁਵਾਦ, ਦ ਪੋਟਿਕਨਕਵੀਅਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਸੀ ਕਈ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ। ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ', ਸਿਲਕਵਰਮ ਬੁੱਕਸ, 2001। ਉਸਨੇ ਕਿਤਾਬ 'ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਜੋ ਪੜ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ' ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਦਾ ਡੱਚ ਸਮੇਤ ਅੱਠ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇਹ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਲਗਭਗ ਉਸ ਦੀ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਰਚਨਾ, ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ। 1973 ਅਤੇ 1976 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ (ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ) ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਥਾਈ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ 'ਆਮ ਆਦਮੀ' 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਲਈ ਸਕੂਲੀ ਪਾਠਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਥੰਮਾਸਾਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ (ਅਕਤੂਬਰ 6, 1976, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਉਕਰਿਆ ਇੱਕ ਦਿਨ) ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਭਿਆਨਕ ਕਤਲੇਆਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਕਿਤਾਬ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਪਰ XNUMX ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪਾਠਕ੍ਰਮ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਦੁਬਾਰਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਖਮਸਿੰਗ, ਸ਼ਾਹੀ ਨਾਲ। ਸਪੋਰਟ, 'ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਆਰਟਿਸਟ ਇਨ ਲਿਟਰੇਚਰ' ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ।

ਖਮਸਿੰਗ ਦਾ ਜਨਮ 1930 ਵਿੱਚ ਬੋਏ ਯਾਈ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਈਸਾਨ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਖੋਰਾਟ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਲਿਖਤੀ ਕਰੀਅਰ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸਰਗਰਮ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਉਹ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੀ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਉਪ-ਚੇਅਰਮੈਨ ਸਨ। (ਇਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਚੇਅਰਮੈਨ ਨੂੰ 1975 ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਸਮੇਤ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ)। 1976 ਵਿੱਚ ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਭੱਜ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਗੁਰੀਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ 1977 ਵਿੱਚ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੀ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਵੀਡਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਵਜੋਂ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਭਟਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਉਹ 1981 ਵਿੱਚ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ, ਇੱਕ ਆਮ ਮੁਆਫ਼ੀ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ। ਮਈ 2011 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਅਤੇ 358 ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਦੰਡ ਸੰਹਿਤਾ ਦੀ ਧਾਰਾ 112 ਨੂੰ ਸੋਧਣ ਲਈ 'ਥਾਈ ਰਾਈਟਰਜ਼ ਮੈਨੀਫੈਸਟੋ' 'ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕੀਤੇ (ਲੇਸੇ-ਮਜੇਸਟ ਲੇਖ)। ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਚਨਬੱਧ ਵਿਅਕਤੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਥਾਈ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਚਿਹਰਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਥਾਈ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਆਂ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਥਾਈ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਉਸ ਦਾ ਚਿੱਤਰਣ ਅਜੇ ਵੀ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਇਜ਼ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਸਿਵਾਏ ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿ ਥਾਈ ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਅਧੀਨ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸਾਰਿਆਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰਥਕ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਜੀਵਨੀ ਅਤੇ ਕੰਮ ਲਈ ਹੋਰ ਵੇਖੋ: en.wikipedia.org/wiki/Khamsing_Srinawk

ਉਸਨੇ ਅਗਲੀ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ 1973 ਵਿੱਚ ਲਿਖੀ।

ਮੇਰੇ ਦੰਦ ਟੁੱਟ ਗਏ

ਉਸ ਨੇ ਗੂੜ੍ਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ, "ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦੰਦਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਹੈ?" ਮੈਂ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦੇਵਾਂ। ਅਸਲ ਵਿਚ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਫਿੱਕੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਵਿਗਾੜ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਸੀ. ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ ਉਸਦੇ ਅਚਾਨਕ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਮਸਕਾਰ ਕਿਵੇਂ ਫਿੱਟ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਾਏ ਬਿਨਾਂ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਦਰਅਸਲ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਤਹੀ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧੀ ਸੀ. ਇਹ ਅੰਗੂਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਕਿ ਇਹ ਸਹੀ ਸੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੁਣਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਬਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣੀ ਕਿ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਇੱਕ ਚਪੇੜ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮਾਮੂਲੀ ਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਹੋਰ ਡਕੈਤੀਆਂ ਨਾਲ ਕਰੋ, ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਸਨੇ ਸਿਰਫ ਦੋ ਸੌ ਬਾਹਟ ਗੁਆਏ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕੁਝ, ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਪਿਸਤੌਲ ਅਤੇ ਚਾਰ ਦੰਦ। ਇੱਕ ਸਪੋਰਟੀ ਵਿਅਕਤੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪਰ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਮਾਮੂਲੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਦੋ ਸੌ ਬਾਹਟ, ਇੱਕ ਬੰਦੂਕ ਅਤੇ ਚਾਰ ਦੰਦ ਗੁਆਏ ਸਨ। ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ, ਆਪਣੇ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਥੱਕੇ ਅਤੇ ਉਦਾਸ ਹਾਵ-ਭਾਵ ਨਾਲ, ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰਾ ਵਿਚਾਰ ਸੀ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਉਸਦੀ ਬੁੜਬੁੜ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਮਦਰਦੀ ਭਰੀ ਰਾਏ ਦਿੱਤੀ। “ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਬੰਦੂਕ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦੀ ਚੰਗੀ ਵਰਤੋਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ?'

ਮੈਂ ਬੋਲਣਾ ਖਤਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ, ਜੋ ਹੁਣੇ ਹੀ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਦੁਬਾਰਾ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਡੂੰਘੀਆਂ-ਡੂੰਘੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਘੁਸਪੈਠ ਭਰੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਗਈ।

'ਮੈਂ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਨਾਲ ਖਰੀਦੀ ਸੀ: ਮੈਨੂੰ ਲੁਟੇਰਿਆਂ ਅਤੇ ਚੋਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ। ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ, ਇੱਥੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਉਲਝਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੁਰੇ ਵਿਅਕਤੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ. ਇੱਥੇ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਲਈ ਆਓ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝ ਜਾਓਗੇ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿਚਲੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ। ਬਾਹਰਲੇ ਲੋਕ ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਜਾਪਦੇ ਹਨ। ਹਫ਼ਤਾ-ਹਫ਼ਤਾ ਅਤੇ ਮਹੀਨੇ-ਦਰ-ਮਹੀਨੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਰੱਖਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਬਿਨਾਂ ਕਦੇ ਸਾਧਾਰਨ ਲੱਗਦੇ। ਮੂਰਖਾਂ ਦੇ ਝੁੰਡ ਵਾਂਗ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹਾਂ. ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਸਾਡੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਜਾਣੋ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਢੰਗ ਬਾਰੇ ਸਵਾਲ ਕਰੋ। ਸਵਾਲ, ਸਵਾਲ। ਕੁਝ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹਾਲ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਟਾਊਨ ਹਾਲ ਤੋਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਅਜੇ ਵੀ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੁੰਦਾ. ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਕੋਲ ਉਹੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕੋ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸਨ। ਜੇ ਚੰਗੇ ਲੋਕ ਮੁਸਕਰਾ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਕੀ ਬੁਰੇ ਲੋਕ, ਠੀਕ ਹੈ? ਅਤੇ ਬੰਦੂਕ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ...?'

“ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦੰਦ ਗੁਆ ਦਿੱਤੇ, ਉਹ ਇੱਕ ਝੁੰਡ ਵਾਂਗ ਦੁਬਾਰਾ ਗੇਟ ਰਾਹੀਂ ਆਏ, ਸਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਵਿਆਪਕ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਭੰਡਾਰ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਕੁਝ ਭੁੱਕੀਆਂ ਚੁੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਪਿਗਪੇਨ ਕੋਲ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਟੋਏ ਵਿੱਚ ਭੁੰਨ ਖਿਲਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਪੌੜੀਆਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਤਿੰਨ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਮੁਸਕਰਾਇਆ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਸੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਿਸਤੌਲ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਰੈਕ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ…”

“ਉਸ ਸਮੇਂ, ਤਿੰਨੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹ ਗਏ ਅਤੇ ਕੀਮਤੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਮੈਂ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਧੁੰਦਲੀ ਹੋ ਗਈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਉੱਪਰੋਂ ਠੋਕਰ ਖਾਂਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, 'ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੇ ਹੀ ਬਹਾਦਰ ਅਤੇ ਦਲੇਰ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਤੱਕ ਰਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ? ਤੁਸੀਂ ਪੈਸੇ ਲੁੱਟਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਣ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ?'

'ਤੁਹਾਡਾ ਮਤਲਬ ਕੌਣ ਹੈ?'

"ਖੈਰ, ਪੂੰਜੀਪਤੀ ਅਤੇ ਕਰੋੜਪਤੀ ਮਰਸਡੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬੀਅਰ ਦੀਆਂ ਪੇਟੀਆਂ ਦਿਖਾ ਰਹੇ ਹਨ ..."

ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਵਾਕ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ, ਕੁੱਤੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੰਦੂਕ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਭੌਂਕਿਆ:

'ਬਦਸੂਰਤ ਚੀਕਣਾ!'

"ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗਲੇ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਚਾਰ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਗਿਆ।"

"ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਰਿਪੋਰਟ ਕੀਤੀ ਹੈ?"

'ਜ਼ਰੂਰ'

"ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੀ ਕਿਹਾ?"

'ਕੁਝ ਨਹੀਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਸਾਫ਼-ਸਾਫ਼ ਲਿਖਿਆ।'

"ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ ਸੀ?"

'ਹਰ ਵੇਰਵੇ. ਓਹ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਉਡੀਕ ਕਰੋ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਰੋੜਪਤੀਆਂ, ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਕਾਰਾਂ, ਬੀਅਰ ਦੀਆਂ ਪੇਟੀਆਂ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ…”

'ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?'

“ਠੀਕ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਸਭ ਕੁਝ ਬਹੁਤ ਉਲਝਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੁਰੇ ਵਿਅਕਤੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦੇ। ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਜੇ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਹੁੰਦਾ? ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਦੰਦ ਨਿਕਲ ਜਾਣ!'