ਇਸਾਨਰ ਥਾਈ ਨਹੀਂ ਹਨ: ਕੌਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਥਾਈ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਸਥਾਨਕ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਮਿਟਾਉਣਾ

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ ਦਾ ਚਿੱਤਰ (ਲੰਨਾ ਆਦਿ) ਸੀਏ. 1750

ਨਿਯਮਤ ਥਾਈਲੈਂਡ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਾਇਦ 'ਥਾਈਨੇਸ' ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋਣਗੇ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਥਾਈ ਕੌਣ ਹਨ? ਕਿਸ ਨੂੰ ਲੇਬਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ? ਥਾਈਲੈਂਡ ਅਤੇ ਥਾਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਓਨੇ ਏਕਤਾ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜਿੰਨਾ ਕੁਝ ਲੋਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਵਿਆਖਿਆ ਹੈ ਕਿ 'ਥਾਈ' ਕੌਣ ਸਨ, ਬਣੇ ਅਤੇ ਹਨ।

ਸਿਰਫ਼ ਸਭਿਅਕ ਲੋਕ ਹੀ T(h)ai ਹਨ

'ਤਾਈ' (ਥਾਈ, ਲਾਓ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨ) ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ - ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਲਾਓ ਸ਼ਬਦ ਤਾਈ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਢੁਕਵਾਂ ਹੈ - ਸੱਤਵੀਂ ਅਤੇ ਬਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੱਖਣੀ ਚੀਨ ਤੋਂ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪਰਵਾਸ ਕੀਤਾ। ਮੋਨ-ਖਮੇਰ ਨੂੰ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਾਂ ਤਾਈ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਰਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਅੱਜ, ਤਾਈ ਅਜੇ ਵੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਅਤੇ ਲਾਓਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਹੈ, ਪਰ ਵੀਅਤਨਾਮ ਅਤੇ ਮਿਆਂਮਾਰ (ਬਰਮਾ) ਵਿੱਚ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਹਰ ਕੋਈ ਤਾਈ ਦਾ ਲੇਬਲ ਨਹੀਂ ਸੀ! ਇਹ ਸਿਰਫ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ: ਕੇਵਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਖਾਸ ਪੱਧਰ ਅਤੇ ਰੁਤਬੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸਨ। ਇਹ 'ਸਮਾਜਿਕ ਲੋਕ' ਸਨ (ਖੋਨ ਥਾਂਗ ਸਾਂਗਖੋਮ, คนทางสังคม)। ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਦੇ 'ਸਾਧਾਰਨ ਲੋਕਾਂ' (ਖੋਨ ਥਾਂਗ ਥੰਮਾਚਤ, คนทางธรรมชาติ) ਤੋਂ ਇੱਕ ਅੰਤਰ ਵਜੋਂ ਹੈ।

ਥਾਈ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਲਕਾਂ ਅਤੇ ਨੌਕਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜਗੀਰੂ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਸੀ: ਸਕਦੀਨਾ। ਤਾਈ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਅਰਥ 'ਆਜ਼ਾਦ ਲੋਕ' (sěrichon, เสรีชน) ਹੋਇਆ: ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਗੁਲਾਮ ਜਾਂ ਸੈਰਫ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਜੋ ਥਰਵਾੜਾ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਦੇ ਸਨ, 'ਕੇਂਦਰੀ ਥਾਈ' ਬੋਲਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਅਤੇ ਨਿਯਮਾਂ ਨਾਲ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਧੀਨ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਹ ਖਾ (ข่า) ਅਤੇ ਖਾ (ข้า) ਦੇ ਉਲਟ ਹੈ। ਖਾ ਅਨਪੜ੍ਹ, ਦੁਸ਼ਮਣੀਵਾਦੀ, ਜੰਗਲੀ ਲੋਕ ਸਨ ਜੋ ਸਭਿਅਕ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਖਾ ਉਹ ਲੋਕ ਸਨ ਜੋ ਸ਼ਹਿਰ/ਸ਼ਹਿਰ-ਰਾਜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ: ਮੁਆਂਗ (เมือง)। ਸ਼ਹਿਰ ਸਭਿਅਤਾ ਲਈ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਪੇਂਡੂ ਇਲਾਕਾ ਅਸੱਭਿਅਕ ਲਈ। ਖਾ ਉਹ ਸਨ ਜੋ ਜਾਂ ਤਾਂ ਗ਼ੁਲਾਮ (phrâi, ไพร่) ਜਾਂ ਗ਼ੁਲਾਮ (thâat, ทาส) ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਪਾਠ 'ਫਰਾਈ ਫਾ ਖਾ ਤਾਈ' (ไพร่ฟ้าข้าไท) ਮਿਲਦਾ ਹੈ: 'ਸਵਰਗੀ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਪਲਾਜ਼, ਤਾਈ ਦੇ ਸੇਵਕ'। -ਸੰਭਾਵਤ ਤੌਰ 'ਤੇ- ਅਯੁਥਯਾ ਯੁੱਗ (1351 - 176) ਤੋਂ ਲੋਕ ਹੁਣ ਤਾਈ (ไท) ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਥਾਈ (ไทย) ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇਸਾਨਰ ਥਾਈ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਲਾਓ ਹਨ

ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਤੱਕ, ਥਾਈ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵਰਗ (ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ) ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਖਾਸ ਰੁਤਬੇ ਵਾਲੇ, ਸੱਭਿਅਕ ਜੀਵਨ ਢੰਗ ਅਤੇ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਂਝੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਸਨ। ਇਹ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਮ ਮੂਲ ਦੇ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਖੋਰਤ ਪਠਾਰ (ਅਜੋਕੇ ਇਸਾਨ) ਦੇ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਲਾਨਾ ਰਾਜ (อาณาจักรล้านนา) ਦੇ ਨਿਵਾਸੀ, ਲਾਓ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖੇ ਗਏ ਸਨ। ਪਰ "ਥਾਈ" ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ 'ਤੇ ਵੀ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ: ਚੀਨੀ, ਫਾਰਸੀ ਅਤੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿਸਥਾਪਿਤ ਲੋਕ। ਇੱਕ ਸਥਾਨਕ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਥਾਈ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੇਕਰ ਉਹ ਇੱਕ ਨੇਕ ਰੁਤਬਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਸਿਆਮੀ ਰਾਜਾ ਨੰਗਕਲਾਓ (ਰਾਮ III, 1824-1851) ਅਤੇ ਰਾਜਾ ਮੋਂਗਕੁਟ (ਰਾਮ IV, 1851-1868) ਦੇ ਅਧੀਨ ਬਦਲ ਗਿਆ। 'ਥਾਈ' ਹੁਣ ਥਾਈ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਬਣ ਗਏ। ਇਹ ਹੋਰ (ਭਾਸ਼ਾ) ਸਮੂਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲਾਓ, ਮੋਨ, ਖਮੇਰ, ਮਲੇਸ਼ੀਅਨ ਅਤੇ ਚਾਮ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ। ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਥਾਈਲੈਂਡ ਅੱਜ ਦੇ ਥਾਈਲੈਂਡ ਨਾਲੋਂ ਨਸਲੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਭਿੰਨ ਸੀ! ਥਾਈ ਲਈ ਕੋਈ ਖਾਸ ਨਸਲੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ ਆਬਾਦੀ 'ਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਜਾਂ ਨਸਲੀ ਸਮਰੂਪਤਾ ਥੋਪਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਗੈਰ-ਸੰਗਠਿਤ ਚੀਨੀ ਆਪਣੇ ਨਿਯਮਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਕਬਾਇਲੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਤਕਰੇ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਹੋਰ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਨੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਵਾਂਗ ਘੱਟ ਜਾਂ ਘੱਟ ਸਮਾਨ ਸਲੂਕ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ।

ArnoldPlaton ਦੁਆਰਾ, .svg ਇਸ ਨਕਸ਼ੇ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ (ਪਬਲਿਕ ਡੋਮੇਨ ਦੇ ਅਧੀਨ UTexas ਤੋਂ "ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ ਟੈਕਸਾਸ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀਆਂ, The University of Texas at Austin.") - ਆਪਣਾ ਕੰਮ, ਪਬਲਿਕ ਡੋਮੇਨ, https://commons.wikimedia.org/ w/index.php?curid=18524891

19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਥਾਈ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਉਭਾਰ

ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਤੱਕ, ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਯੂਰਪੀਅਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਥਾਈ ਅਤੇ ਲਾਓ ਇੱਕੋ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਨਹੀਂ ਸਨ। 'ਲਾਓ ਥਾਈ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਹਨ' ਰਾਜਾ ਮੋਨਕੁਟ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਥਾਈ ਨੇ ਇਸ ਤੱਥ ਦਾ ਕੋਈ ਭੇਤ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ ਕਿ ਸਿਆਮ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਸਾਮਰਾਜ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਜਾਤੀ ਰਾਜ ਸਨ, ਪਰ ਇਹ ਸਿਆਮ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰੀ ਮੈਦਾਨ (ਚੌਫਰਾਯਾ ਨਦੀ ਦੀ ਨਦੀ ਘਾਟੀ) ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਫੈਲਿਆ ਸੀ। ਪਰੇ ਦੇ ਖੇਤਰ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲਾਨਾ, ਅਜੇ ਵੀ (ਆਜ਼ਾਦ) ਸੁਤੰਤਰ, ਸਹਾਇਕ ਨਦੀਆਂ, ਰਾਜਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ-ਰਾਜ ਸਨ। ਪਰ ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰ ਬਦਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ, ਨਸਲ/ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਕੰਡੇਦਾਰ ਮੁੱਦੇ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਚਿੰਤਾ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਪੱਛਮੀ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਕਰਜ਼ਦਾਰ ਖੇਤਰਾਂ 'ਤੇ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨਗੀਆਂ। ਕਿੰਗ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ (ਰਾਮ V, 1868-1910) ਦੇ ਅਧੀਨ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਲੰਨਾ ਸਾਮਰਾਜ ਨੂੰ 1877 ਵਿੱਚ ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਾਇਸਰਾਏ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ 1892 ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਰਾਜਾ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ, ਜਦੋਂ 1883 ਵਿੱਚ ਚਿਆਂਗ ਮਾਈ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਨੂੰ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ: "ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਪੱਛਮੀ ਅਤੇ ਲਾਓ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੱਛਮੀ ਲੋਕ 'ਉਹ' ਹਨ। ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਲਾਓ ਇੱਕ ਥਾਈ ਹੈ। ਪਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਲਾਓ ਅਤੇ ਇੱਕ ਥਾਈ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ ਕਿ ਲਾਓ 'ਉਹ' ਹਨ ਅਤੇ ਥਾਈ 'ਅਸੀਂ' ਹਨ।

ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਰਾਜਾ ਥਾਈ ਅਤੇ ਲਾਓ ਦੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ 'ਲਾਓ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ' ਦੇ ਕਮਿਸ਼ਨਰਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਥਾਈ ਅਤੇ ਲਾਓ ਇੱਕੋ 'ਚਾਟ' (ਰਾਸ਼ਟਰ) ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ, ਇੱਕੋ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕੋ ਰਾਜ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ। ਇਸਦੇ ਨਾਲ, ਰਾਜੇ ਨੇ ਇੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੰਕੇਤ ਭੇਜਿਆ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਫਰਾਂਸੀਸੀ: ਫੁਥਾਈ, ਲਾਓ, ਲਾਓ ਫੁਆਨ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਸਮੇਤ ਖੇਤਰ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ। ਇਹ ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਦੋਂ 'ਚਾਟ ਥਾਈ' (ชาติไทย) ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ 'ਥਾਈ ਕੌਮ' ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦੇਣ ਲਈ ਅਪਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਪ੍ਰਿੰਸ ਡੈਮਰੋਂਗ ਨੇ ਰਾਜਾ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਕਿ ਕੀ ਚਾਟ ਥਾਈ ਸ਼ਬਦ ਗੈਰ-ਨਸਲੀ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੇਚੈਨੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦ 'ਚਾਟ' (ਜਨਮ) ਸਿਰਫ ਜਨਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਸਰਕਾਰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀ ਸਮੂਹਾਂ ਨੂੰ 'ਥਾਈ' ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਬੈਂਕਾਕ ਦੁਆਰਾ ਕੇਂਦਰੀਕਰਨ (ਅੰਦਰੂਨੀ ਬਸਤੀੀਕਰਨ) ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਖੇਤਰੀ ਅਤੇ ਨਸਲੀ ਰੂਪਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ ਨੇ ਵੀ ਦੱਖਣ, ਉੱਤਰ ਅਤੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਵਿਦਰੋਹੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸਵੈ-ਸਰਕਾਰ ਲਈ ਕੁਝ ਹਮਦਰਦੀ ਦਿਖਾਈ: 'ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੂਬਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸੱਚ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਲਾਓ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।

ਸਰੋਤ: ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ

ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਕੇਂਦਰੀਕਰਨ

ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਹੋਰ ਕੇਂਦਰੀਕਰਨ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਰਹੱਦਾਂ ਦੀ ਹੱਦਬੰਦੀ ਵੱਲ ਰੁਝਾਨ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਥਾਈ-ਕਰਨ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ। ਕ੍ਰਾਊਨ ਪ੍ਰਿੰਸ ਵਜੀਰਵੁੱਧ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਨਸਲੀ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ, ਕਿਸਾਨੀ, ਨੂੰ 'ਵਧੀਮਾਨ' ਅਤੇ 'ਘਰੇਲੂ' ਬਣਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। 1900 ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਵਿਭਿੰਨ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਕੁਲੀਨ ਲੋਕ ਆਧੁਨਿਕ ਸਮੇਂ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ 'ਲਾਓ' ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਪਰ ਲਾਓ ਆਕਾਰ ਵਿਚ ਵੱਡੇ ਸਨ, ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਵੀ (ਇਸ ਲਈ ਕੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦਾ ਨਾਮ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਹੀ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਜੇ ਥਾਈ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਮੂਹ ਨਹੀਂ ਹੈ?) ਪ੍ਰਿੰਸ ਡੈਮਰੋਂਗ ਦੇ ਅਧੀਨ, ਜਿਸਨੇ ਨਵੇਂ ਸਥਾਪਿਤ ਗ੍ਰਹਿ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਲਾਓ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਥਾਈ ਸਨ, ਨੀਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਅਧਿਕਾਰਤ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਵਾਸਲ ਅਤੇ ਅਰਧ-ਵਾਸਲ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਅੰਤ ਲਈ, ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਥਾਈ ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਾਓ ਜਾਂ ਮਲੇਸ਼ੀਅਨ ਲੇਬਲ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੋਲਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਇੱਕ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਲਾਓ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਥਾਈ ਬੋਲਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਾਓ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਪਰ ਹੁਣ ਇਹ ਆਮ ਗਿਆਨ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਥਾਈ ਹਨ, ਲਾਓ ਨਹੀਂ'। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਿਆਮ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲਾਓ, ਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਲੂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਾਮ ਦਿੱਤੇ ਹਨ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਥਾਈ ਨਸਲ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਨ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਬਿਆਨਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਥਾਈ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਸਨ

1904 ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਵਿੱਚ, ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਲਾਓ ਨੂੰ ਥਾਈ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਸਿਆਮ ਇੱਕ '85% ਥਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਮੋਨੋ-ਨਸਲੀ ਦੇਸ਼' ਸੀ। ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਲਾਓ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਜੇ ਲਾਓ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਥਾਈ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਭਿੰਨ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਦਾ ਗਠਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। 1913 ਦੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਵਿੱਚ, ਵਸਨੀਕ ਹੁਣ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਲਾਓ ਸਨ, ਪਰ "ਥਾਈ ਨਸਲ ਦਾ ਹਿੱਸਾ" ਸਨ। ਪ੍ਰਿੰਸ ਦਮਰੋਂਗ ਨੇ ਲਾਓ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਲਾਓ ਖੇਤਰ ਨੂੰ 'ਇਸਾਨ' ਜਾਂ 'ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ' ਦੀ ਮੋਹਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।

1906 ਵਿੱਚ, ਰਾਜਾ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ ਨੇ ਸਾਬਕਾ ਲਾਨਾ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, 'ਇੱਛਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲਾਓ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਏਕਤਾ ਦੇ ਲਾਭਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝੇ। ਇਸ ਲਈ, ਸਿੱਖਿਆ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਲਾਓ ਨੂੰ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਥਾਈ ਨਾਲੋਂ ਨੀਵਾਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਥਾਈ ਨਾਲ ਇੱਕ ਹੋਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਲਾਓ ਚੰਗੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਥਾਈ ਵਾਂਗ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ਭਗਤੀ ਦੇ ਚਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੁਚਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਨ ਵਿਦਰੋਹ ਬਾਰੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਐਂਡਰਿਊ ਵਾਕਰ ਦੁਆਰਾ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਵੇਖੋ:

ਜ਼ੀ ਓਕ: www.thailandblog.nl/background/shan-opstand-noord-thailand/

20ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਇੱਕ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕਜੁੱਟ ਹੋ ਗਿਆ

ਚਮਤਕਾਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ, 1904 ਦੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਤੋਂ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਸਾਰੇ ਜੋ ਇੱਕ ਥਾਈ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਦੇ ਸਨ (ਕੇਂਦਰੀ ਥਾਈ, ਲਾਓ, ਸ਼ਾਨ, ਪੁਥਾਈ, ਆਦਿ) "ਥਾਈ ਨਾਗਰਿਕ" ਅਤੇ "ਥਾਈ ਨਸਲ" ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਏ। ਥਾਈ ਹੁਣ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਬਹੁਮਤ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਭਟਕਣ ਵਾਲੀ, ਖੇਤਰੀ ਪਛਾਣਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਨਿਵਾਸੀ ਹੁਣ ਥਾਈ ਸਨ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, 'ਥਾਈ' ਸ਼ਬਦ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਗ ਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਸਦੀ ਕੌਮੀਅਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਸੀ।

1912 ਦੇ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਐਕਟ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਪੂਰੇ ਸਾਮਰਾਜ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ "ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਥਾਈ ਵਾਂਗ ਕਿਵੇਂ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨਾ ਹੈ", ਥਾਈ ਅਤੇ ਥਾਈ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ ਕਿਵੇਂ ਕਰਨੀ ਹੈ, ਬਾਰੇ ਸਿਖਾਉਣਾ ਸੀ। ਕਲਾਸਰੂਮ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰੀ ਥਾਈ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਈ ਗਈ ਸੀ।

30 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਅਤੇ 40 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਫੀਲਡ ਮਾਰਸ਼ਲ ਫਿਬੂਨ ਸੋਂਗਕਰਮ ਦੀਆਂ ਅਤਿ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਨੀਤੀਆਂ ਦੇ ਤਹਿਤ, ਥਾਈਨੇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਧੱਕਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। 19 ਵਿੱਚ ਸਨ^de ਸਦੀ ਵਿਚ 'ਚਾਟ ਥਾਈ' (ชาติไทย), 'ਮੂਆਂਗ ਥਾਈ' (เมืองไทย), 'ਪ੍ਰਾਥੇਟ ਥਾਈ' (ประเทศไทย) ਅਤੇ 'ਅੰਤਰ-ਚੈਨਮ' (ਸਾਲਯਾਬ) ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੇਸ਼, ਕਈ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ, ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਥਾਈਲੈਂਡ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਇੱਕ ਸੰਯੁਕਤ, ਸਮਰੂਪ ਦੇਸ਼ ਬਣ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਲਗਭਗ ਹਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਥਾਈ ਕੌਮੀਅਤ ਹੈ, ਥਾਈ ਨਸਲ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਬੋਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬੇਸ਼ਕ ਥਾਈ ਰਾਜ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਸਰੋਤ:

- ਆਧੁਨਿਕ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦਾ ਸਿਆਸੀ ਵਿਕਾਸ, ਫੇਡਰਿਕੋ ਫੇਰਾਰਾ। 2015.

- ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਮੁਕੱਦਮੇ 'ਤੇ ਸੱਚ, ਡੇਵਿਡ ਸਟ੍ਰੈਕਫਸ, 2010।

- ਸਦੀ ਪੁਰਾਣੇ ਅਧਿਕਾਰਤ 'ਥਾਈ' ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਮਾਡਲ ਦੇ ਸੰਧਿਆ ਵਿੱਚ 'ਥਾਈ' ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਇੱਕ 'ਨਸਲੀ' ਰੀਡਿੰਗ, - ਡੇਵਿਡ ਸਟ੍ਰੈਕਫਸ, 2012।

- https://en.wikipedia.org/wiki/Tai_languages

- https://pantip.com/topic/37029889