'ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ'; ਰਿਅਮ-ਇੰਗ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ

ਸ਼ੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਪਹਿਰਾਵਾ ਖਰਾਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹੀ ਕਿਉਂ?

ਕ੍ਰੋਂਗ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਫੈਦ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਬਿਸਤਰੇ ਤੋਂ ਉਤਾਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਫੜਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਮਾਪ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਅੱਗੇ-ਪਿੱਛੇ ਪਰੇਡ ਕਰਦੀ ਹੈ। 'ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ!' ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ। 'ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਚਿਤ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਾਂਗਾ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਚਲਾਵਾਂਗਾ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਇਸ ਗੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਮੇਰਾ ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਪਾਠਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲੈਣਾ-ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਝਗੜੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਕੋਈ ਲੈਣਾ-ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹਾਂ, ਅਤੇ ਭੈਣ-ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਬਹਿਸ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈ!'

ਕ੍ਰੋਂਗ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੈ। 'ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿਚ ਇਸ ਵਧੀਆ ਟੋਨਡ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਾਂਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਵਾਂਗਾ!' ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਫਿਰ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। 'ਦਰਜੀ ਪੰਨੀਤ ਦਾ ਕੰਮ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਦਸਤਾਨੇ ਵਾਂਗ ਫਿੱਟ ਬੈਠਦਾ ਹੈ।' ਅਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹੈ ਜੋ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਿੱਟ ਬੈਠਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੰਨਾ ਸੁੰਦਰ!

ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਅਤੇ ਫਿਰ, ਅਚਾਨਕ, ਉਹ ਚੀਕਦੀ ਹੈ! "ਹੇ ਮੇਰੇ ਰੱਬ, ਕੀ ਇੱਕ ਚੁਸਤ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹੈ! ਇਹ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਹੈ!' 

ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਕਲੀਵੇਜ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਹਰ ਹਰਕਤ ਦੇ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਉਛਾਲਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਵੇਖਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ... ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਵੀ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘਾ ਕੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਕ੍ਰੋਂਗ ਨੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਕਸਟਮ-ਮੇਡ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਦੀ ਹੈ।

'ਜਦੋਂ ਮਹਿਮਾਨ ਇਹ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ?' ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਲਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕ੍ਰੋਂਗ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਸਮ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਵੇਂ ਲੰਘਣਾ ਪਏਗਾ, ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ, ਹਰ ਕੋਈ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ। 'ਮੇਰੀ ਨੇਕੀ, ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਭਰਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਪੋਜ਼ ਮਾਰਦੀ ਹੈ!' ਇੱਕ ਸੋਚੇਗਾ. ਕ੍ਰੋਂਗ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਨਾਪਸੰਦ ਦਿੱਖ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਪਰ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕਿਉਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਵਾਂ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਚਿਤ ਉਹ ਆਦਮੀ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਚੁਣਿਆ ਹੈ? ਚਿਤ, ਜੋ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਬਣੇਗਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲਵੇਗਾ! ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਗਰੀਬੀ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਿਉਂ ਕਰੇਗਾ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ, ਕੀ ਮੈਂ ਹਾਂ?

ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਕ੍ਰੋਂਗ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ: ਜੇ ਚਿਤ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਚਿਤ, ਕਰੋੜਪਤੀ, ਫੁਕੇਟ 'ਤੇ ਖਾਣਾਂ ਦਾ ਮਾਲਕ। ਹੁਣ ਮੰਨ ਲਓ ਇਹ ਡੇਡ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਡੇਡ ਜੋ ਸਾਡੇ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਗੁਆਂਢ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਦੋਸਤ ਸੀ। ਉਹ ਕੀ ਕਹੇਗਾ?

ਡੇਡ ਬਹੁਤ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜਿਹੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਡੇਡ ਨੇ ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ 'ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਔਰਤਾਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜੋ ਇੰਨੇ ਪੱਛਮੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਅੱਧ ਨੰਗੀਆਂ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਚੰਗੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਥਾਈ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਗੁਆਇਆ ਹੈ. ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਔਰਤ ਇੱਕ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰੇ ਅਤੇ ਰਾਖਵੇਂ ਰਵੱਈਏ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਮਾਣ ਕਿਵੇਂ ਰੱਖਣਾ ਹੈ; ਅਤੇ ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬੇਤਰਤੀਬੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਪੱਛਮੀ ਡਾਂਸ ਵਿੱਚ ਕਰਦੇ ਹਨ!'

ਓਹ, ਇੱਕ ਪੱਛਮੀ ਨਾਚ….

ਕ੍ਰੋਂਗ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਡੇਡ ਦੇ ਉਹ ਸ਼ਬਦ ਬਿਲਕੁਲ ਯਾਦ ਹਨ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਕਤਾਰ ਸੀ। ਉਹ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਗਈ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 'ਵੈਸਟਰਨ' ਡਾਂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਡੇਡ ਨੂੰ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ 20 ਸਾਲ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ। ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ; ਦੋਨੋ ਇਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਾਣ ਸਨ.

ਕ੍ਰੋਂਗ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਥੋੜੀ ਇਕਾਂਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੱਲ ਮੋੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਭੁਲਾਉਣ ਲਈ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿਚ ਗਿਆ। ਇਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਇੱਕ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਚਿਤ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ। ਉਹ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ. ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੰਗਣੀ ਹੋ ਗਈ, ਅਤੇ ਹੁਣ, ਮੁਲਾਕਾਤ ਤੋਂ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਕ੍ਰੋਂਗ ਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ। ਉਹ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਸੋਚਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ।

'ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਦਿਨ ਹੈ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਅਰਥਹੀਣ ਗੱਲਾਂ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ? ਡੇਡ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੁਣ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਆਪਣੇ ਡੈਸਕ 'ਤੇ ਝੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਲਦੀ ਹੀ ਨਰਮ ਗੱਦਿਆਂ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਨਵੀਂ ਕਾਰ ਹੋਵੇਗੀ। 

“ਚਿਤ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਚਿਤ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੁੰਦਰ ਚੰਦਰਮਾ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸਮੁੰਦਰ ਵੱਲ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਉੱਚ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਾਂਗੇ।' ਕ੍ਰੋਂਗ ਇਸ ਨੂੰ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮੀਂਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਿਤਲੀ ਵਾਂਗ ਖੁਸ਼ ਹੈ।

ਫਿਰ ਸ਼ੱਕ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ...

ਉਹ ਘੜੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਧੋਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ। ਪਰ ਫਿਰ ਉਸ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਉਤਾਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਨਾ ਹੈ? ਕੀ ਇਹ ਧੋਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਹੈ? ਵੈਸੇ ਵੀ, ਸੀਮ ਖੱਬੇ ਕਮਰ ਤੋਂ ਕੱਛ ਤੱਕ ਰਿਪ ਰਹੀ ਹੈ। ਕ੍ਰੋਂਗ ਤੁਰੰਤ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ.

ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਅਤੇ, ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ, ਕੀ ਉਹ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ? ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਸੋਚਦੀ ਹੈ: ਕੀ ਸਾਰੇ ਵਿਆਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਸ ਦੇ ਨਵੇਂ ਫਟੇ ਹੋਏ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਰਗੀ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਹੈ, ਇਹ ਸੁੰਦਰ ਹੈ. ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦੇ ਹੋ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਛੇਤੀ ਹੀ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਚਿਤ ਬਾਰੇ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੀ ਮੰਨ ਸਕਦੀ ਹੈ? ਸਿਰਫ਼ ਦੋ, ਤਿੰਨ ਚੁੰਮਣਾਂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾ ਬਾਰੇ ਕੀ? ਕੀ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਅਤੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਹੁਤ ਆਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਗਏ ਹਨ?

ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ, ਜਦੋਂ ਨਵੇਂ ਦਾ ਲੁਭਾਉਣਾ ਫਿੱਕਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਆਦਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਜਾਦੂ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਚਿਤ ਦੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਅਤੇ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਤੋਂ ਕੀ ਆਸ ਰੱਖ ਸਕਦੀ ਸੀ?

ਕ੍ਰੋਂਗ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਦੋਸਤ ਡੇਡ ਬਾਰੇ ਦੁਬਾਰਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਉਦਾਸ ਹੋਵੇਗਾ ਜੇਕਰ ਉਹ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਡੇਡ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਪ੍ਰਤੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਅਤੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਸ 'ਤੇ ਉਹ ਭਰੋਸਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁਝ ਗਲਤ ਕਰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਰਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਸੰਭਵ ਹੁੰਦਾ.

ਉਹ ਹੁਣ ਚਿਤ ਦੀ ਕਾਰ ਨੂੰ ਡਰਾਈਵਵੇਅ ਵਿੱਚ ਖਿੱਚਦੀ ਸੁਣਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ 'ਤੇ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਲੈਣ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਸਮ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹਾਰਨ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਕ੍ਰੋਂਗ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਭੱਜਦੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਨਾਲ ਫਟੇ ਹੋਏ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਇਸਦਾ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾੜ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਵੱਲ ਭੱਜਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਆਪਣੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘਾ ਰੱਖ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਸਰੋਤ: Kurzgeschichten aus ਥਾਈਲੈਂਡ। ਏਰਿਕ ਕੁਇਜ਼ਪਰਸ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਨ। ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ.

ਲੇਖਕ: ਰਿਆਮ-ਇੰਜ (เรียมเอง), 'ਸਿਰਫ ਮੈਂ', ਮਲਾਈ ਚੁਪੇਨਿਚ (1906-1963) ਲਈ ਉਪਨਾਮ। ਉਸਨੇ ਨੋਈ ਇੰਥਾਨੌਨ ਦੇ ਉਪਨਾਮ ਹੇਠ ਵੀ ਲਿਖਿਆ। ਇੱਕ ਬਹੁਪੱਖੀ ਲੇਖਕ ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ 50 ਵਿੱਚ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਜੰਗਲ ਅਤੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ‘ਲੌਂਗ ਪਲੇਅ’ ਨੂੰ ਵੀ ਰੇਡੀਓ ਨਾਟਕ ਵਜੋਂ ਰੂਪਾਂਤਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਨਾਵਲਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ।