ਉਹ ਉਨੀ ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ; ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ, ਵਿਚਾਰਵਾਨ ਵਿਅਕਤੀ. ਉਸ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸਰੀਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੈ। ਕਾਲੀ ਚਮੜੀ ਮੌਸਮ ਤੋਂ ਗੂੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਹਾਂ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ 'ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਿੱਤੇ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਵਾਂਗ ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਤੁਰਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ; ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਉਸ ਸੀਮਤ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਕਿੱਤੇ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਕਈ ਵਾਰ ਅਜਿਹਾ ਵੀ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੈੱਡਮਾਸਟਰ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਟੀਚਰ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਕਾਲਜ ਭੇਜਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਕਿੱਤਾ ਵੀ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਸੀ।
ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਇੱਕ ਪਿੰਡ
ਪਰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹੀ ਫਰਕ ਸੀ। ਉਸ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕੌਣ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕੋਈ ਚੌਲਾਂ ਦਾ ਕਿਸਾਨ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਫੁਆਇਬਾਨ, ਹੈੱਡਮਾਸਟਰ ਅਤੇ ਸੰਨਿਆਸੀਆਂ ਦਾ ਹੀ ਆਦਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਸਨ।
ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਸਕੂਲੀ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਜੇ ਉਸਨੇ ਚੌਲ ਨਹੀਂ ਬੀਜਿਆ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਚੀਨੀ ਕ੍ਰੈਮਰ ਦੁਆਰਾ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਅਨੁਸਾਰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਬੀਜੀਆਂ। ਪਰ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨ ਸੁੱਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਵੀ ਬੀਜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਫਿਰ ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਲੱਕੜ ਕੱਟਣ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਚਾਰਕੋਲ ਬਣਾ ਕੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਵੇਚਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਜੰਗਲ ਪਤਲਾ ਹੋ ਗਿਆ; ਇੰਨਾ ਵੱਢਿਆ ਗਿਆ, ਕੋਈ ਦਰੱਖਤ ਇਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਨਹੀਂ ਵਧ ਸਕਿਆ ...
ਬਰਸਾਤ ਦਾ ਮੌਸਮ! ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕੋਈ ਝੋਨਾ ਲਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੂਟੇ ਮੰਗਵਾਏ ਗਏ। ਮੀਂਹ ਦੀ ਦੂਜੀ ਲਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਭਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੇ ਖੇਤ ਵਾਹੁਣ ਲੱਗੇ। ਹਲ ਵਾਓ, ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਹਲ ਚਲਾਓ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਸੋਨੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣਾ ਹੈ. ਫਿਰ ਬੂਟੇ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ ਜੋ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸੁੰਦਰ ਹਰੇ ਪੌਦਿਆਂ ਵਿਚ ਵਧ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਇਆ ਅਤੇ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ।
ਪਰ ਇਸ ਸਾਲ ਦੇਸ਼ 'ਤੇ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨੇ ਤਬਾਹੀ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ: ਜਦੋਂ ਚੌਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਰਹੇ ਸਨ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੀਂਹ ਪਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਫਲੱਡ ਗੇਟ ਉੱਪਰੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹੋਣ। ਚੌਲ ਡੁੱਬ ਗਏ। ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਿਰਾਸ਼ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਦੇ ਸਨ. ਉਹ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਮੱਝ ਵੇਚਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕਿਉਂਕਿ ਮੱਝਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸਨ। ਉਹ ਚੰਗੀਆਂ ਜਵਾਨ ਮੱਝਾਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਚੌਲ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਪੈਸੇ, ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਪੈਸੇ ਬੈਂਕਾਕ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਲਈ ਸਨ; ਉੱਥੇ ਉਹ ਇੱਕ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਲੱਭਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਉਹ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਗਿਆ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੈਂਕਾਕ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੁਰ ਕੇ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ। ਰੇਲਗੱਡੀ ਦੇ ਰਵਾਨਗੀ ਦੇ ਸਿਗਨਲ 'ਤੇ, ਇਹ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਇਆ: ਆਪਣੀ ਸਰੀਰਕ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਵੇਚਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸੀ. ਦੂਜਿਆਂ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਇਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ: ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਲਈ ਇੱਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵਜੋਂ ਸਾਈਨ ਅਪ ਕਰਨਾ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੁਸੀਂ ਰਿਕਸ਼ਾ ਚਾਲਕ ਜਾਂ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਕਲਰਕ ਵੀ ਬਣ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਹ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਪਹੁੰਚ ਲਈ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸ ਲਈ ਕੋਈ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ।
ਟਰੇਨ ਦੀ ਤੀਜੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਸ਼ਰਨ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸਾਰੀਆਂ ਸੀਟਾਂ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਖੜ੍ਹੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਪਖਾਨਿਆਂ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਦੇ ਸਿਰ ਵੀ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਖਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਤੇਜ਼ ਬਦਬੂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਬੂੰਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਹ ਸੂਟਕੇਸ ਅਤੇ ਬੈਗਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਯਾਤਰੀ ਆਪਣੇ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨਾਲ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਬੈਂਕਾਕ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰਾ ਸੀ। ਕਾਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਝੁੰਡ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ? ਇਹ ਉਦਾਸ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਚੱਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਤੁਸੀਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਸਾਹ ਲੈ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਘਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉੱਥੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਇਆ। ਘਰ-ਘਰ ਪੈਕ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਇਕ ਬੱਸ ਵਿਚ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਰੇਲਗੱਡੀ ਦੀ ਤੀਜੀ ਕਲਾਸ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭੀੜ ਸੀ। ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ; ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ? ਕੀ ਉਹ ਇੱਕ ਜੋਕਰ ਵਰਗਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਸੀ? ਜਾਂ ਕੀ ਉਸਨੇ ਅਜਿਹਾ ਸੋਚਿਆ ਸੀ? ਉਹ ਘੱਟ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ. ਉਸ ਕੋਲ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਨ: ਚਾਵਲ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ।
ਉਹ ਉਸ ਛੱਤ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਨੂੰ "ਬਿਊਰੋ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਗੰਧਲਾ ਅਤੇ ਗੰਧਲਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਉਸ ਲਈ ਕੰਮ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ. ਅਤੇ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਤੁਰੰਤ 20 ਬਾਹਟ ਦੀ ਲਾਗਤ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉੱਥੇ ਕਦੇ ਕੰਮ ਮਿਲੇਗਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ, ਪਰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਉਸ ਵਾਂਗ ਇਸ ਏਜੰਸੀ ਵਿਚ ਕੰਮ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਸਨ।
ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ; ਇੱਕ ਮਾਲਕ ਉਸਨੂੰ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਬੌਸ ਇੱਕ ਮੋਟਾ ਚੀਨੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿਰਮਾਣ ਤੋਂ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਨੌਕਰੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਏਜੰਸੀ, ਮਾਲਕ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਾਰੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਾਗਜ਼ 'ਤੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ 200 ਬਾਹਟ ਏਜੰਸੀ ਫੀਸਾਂ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਸੀ; ਉਸਦੇ ਚੌਲਾਂ ਲਈ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰੋ ਜਾਂ ਭੁੱਖੇ ਮਰੋ। ਉਸਦੀ ਤਨਖਾਹ 300 ਬਾਹਟ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਬਣ ਗਈ; ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਹ ਇੱਕ ਆਮਦਨ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਬੌਸ ਨੂੰ ਇਹ ਵਿਚੋਲਗੀ ਲਈ ਏਜੰਸੀ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਪਿਆ ਸੀ…..
ਹਨੇਰੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਸ਼ੈੱਡ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਭਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਹਵਾ ਵਿਚ ਧੂੜ ਦੀ ਮੋਟੀ ਪਰਤ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਾਹ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ। 'ਘਰ ਵਿਚ ਹਵਾ ਬਹੁਤ ਸਾਫ਼ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਨਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ,' ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ। ਲੱਕੜ ਦੇ ਸ਼ੈੱਡ ਵਿੱਚ ਟਰੱਕ ਨੂੰ ਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਤਖਤੀਆਂ ਨੂੰ ਖਿੱਚਣਾ ਉਸਦਾ ਕੰਮ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦਾ ਮਾਲਕ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਕੜਾਂ ਨੂੰ ਗੱਡੇ ਨਾਲ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਉਤਾਰਨਾ ਪਿਆ। ਇਹ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਦੁਹਰਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ।
ਇਸ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਰੋਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੱਸ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੌਸ ਦੁਆਰਾ ਇਸਦੇ ਲਈ ਭੁਗਤਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਠੀਕ ਹੈ? ਉਸਨੂੰ ਚੌਲਾਂ ਲਈ ਅਤੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਸੀ ਅਤੇ ਜੋ ਬਚਿਆ ਸੀ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਹਿੱਸਾ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨਿਰਪੱਖ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਸਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਇਹ ਉਸ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹ-ਲਿਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ; ਉਹ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ...
ਇਹ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਪੁਰਾਣੇ ਟਰੱਕ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਬਾਹਰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ। ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਰਥ ਇੱਥੇ ਚਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰੁਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਉੱਥੇ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਟ੍ਰੈਫਿਕ ਜਾਮ ਵਿੱਚ ਰੱਥ ਕਤਾਰਬੱਧ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ, ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ, ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ, ਮੱਝਾਂ, ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਕਠੇ ਹੋ ਕੇ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। "ਘਰ ਵਾਪਿਸ?" ਨਹੀਂ, 'ਘਰ' ਹੁਣ ਉਸ ਲਈ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੇ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਰਸਤਾ ਉਸਨੂੰ ਰਾਜਧਾਨੀ ਤੱਕ ਲੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਥੇ ਸਭ ਤੋਂ ਹਨੇਰੇ ਗਰੀਬਸ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਲਈ ਜੋ ਕੁਝ ਬਚਿਆ ਸੀ ਉਹ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰੇਗਾ. ਪਰ ਇਹ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਜਲਦੀ ਨਹੀਂ ਵਾਪਰਦਾ। ਉਸਨੇ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ...
ਸਰੋਤ: Kurzgeschichten aus Thailand. ਏਰਿਕ ਕੁਇਜ਼ਪਰਸ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਨ।
ਲੇਖਕ ਪੈਸਨ ਪ੍ਰੋਮੋਈ (1952), ਥੰਮਸਾਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਲੇਖਨ ਸਮੂਹ 'ਪ੍ਰਾਚਨ ਸੁਆਵ' ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਅਤੇ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ 1975 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਸਮਕਾਲੀ ਥਾਈ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਹੁਣ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਜੋ ਥਾਈਲੈਂਡ ਬਾਰੇ ਵੀ ਥਾਈ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜੋ ਸ਼ਾਸਨ ਛੱਡ ਕੇ ਭੱਜ ਗਏ ਹਨ।
ਦੁਖਦ ਕਹਾਣੀ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਦੁਖਦਾਈ, ਇਹ ਸੱਚਾਈ ਹੈ। ਆਧੁਨਿਕ ਗੁਲਾਮੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ
ਅਜੇ ਵੀ ਹੋਇਆ.