ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ - ਫੋਟੋ ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ - 2ਟੀ (ਜਿਟਰਲਾਡਾ ਲੋਜਨਟੋਰਨ)
ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ ਦੀਆਂ ਦੋ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਲੇਖਕ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੋ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ (ਦੁਬਾਰਾ) (ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ ਕੀਤੀ) ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਲਿੰਕਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ 1959 ਦੀ ਹੈ। ਨੋਟ ਬਰੈਕਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹਨ।
ਤਖ਼ਤੀ
ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੁੱਖ ਸੜਕ ਨੂੰ ਛੱਡਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਲਾਮ ਨਾਰਾਈ ਨਦੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਅੱਧਾ ਦਿਨ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਤੁਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਤਿੰਨ ਬੌਣੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੋਗੇ ਜੋ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਹਾੜੀ ਢਲਾਣਾਂ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਬੱਜਰੀ ਦੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਤੰਗ ਘਾਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਨੂੰ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਨਦੀ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਪੁਰਾਣੇ ਬਗੀਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਨੂੰ ਘੇਰਨ ਵਾਲੇ ਟੋਇਆਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੌੜੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਸੁੱਕੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਥੇ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਦਰਿਆ ਦੇ ਪਹਾੜੀ ਪਾਸੇ, ਵਾਸੀਆਂ ਨੇ ਵੀਹ-ਇਕ ਘਰਾਂ ਦਾ ਸਮੂਹ ਬਣਾਇਆ ਹੈ; ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਪਹਾੜੀ ਢਲਾਣਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਫੈਲੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਪਿੰਡ ਨੂੰ 'ਮਾਪ ਤਾ ਯਾਂਗ', 'ਦਾਦਾ ਯਾਂਗ ਦੀ ਦਲਦਲ' ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਯਾਂਗ ਦੁਆਂਖਾਓ ਦੀ ਯਾਦਗਾਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਥੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। (1)
ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਨਾਲ ਝਗੜੇ ਕਾਰਨ ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨਾਲ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਪਨਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਇਹ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿੱਥੋਂ ਦਾ ਸੀ, ਦੂਜੀ ਅਤੇ ਤੀਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਲੋਮ ਸਾਕ ਤੋਂ ਇੱਕ ਗੈਰਕਾਨੂੰਨੀ ਸੀ; ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਚਾਈ ਬਦਨ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਸੰਜੋਗ ਨਾਲ ਇਸ ਸੁੰਦਰ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਠੋਕਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਰਹਿ ਕੇ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।
ਉਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਤੋਂ ਇੱਕ ਲਾਓ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤਾਵੀਜ਼ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਵਿੱਤਰ ਵਸਤੂਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਥੈਲਾ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਬੁੱਧ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲਾਓਸ਼ੀਅਨ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੱਚਾਈ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਪਿਤਾ ਯਾਂਗ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਲੋਹੇ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੇ ਰੁੱਖ ਦੇ ਟੁੰਡ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਜਾਣਦੇ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਭੂਤ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ।
ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਡੰਡੇ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੱਥ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਵੱਡੇ ਹੋਏ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹੀ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾਇਆ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾਇਆ।
ਹਰ ਸੋਂਗਕ੍ਰਾਨ, ਲੋਕ ਟੁੰਡ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣਗੇ, ਹਰੇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਅਤੇ ਟੁੰਡ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ, ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਲਈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬੁੱਢੇ ਪਿਤਾ ਯਾਂਗ ਦੁਆਰਾ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹਰ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮਾਂ ਦੀ ਆਤਮਾ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ ਜੋ ਸਟੰਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਖੇਨ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ: 'ਤੁਸੀਂ, ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ, ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਵੀ, ਅਸੀਂ ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਮਾਂ ਦੀ ਆਤਮਾ ਦੀ ਦਿਆਲਤਾ ਦੇ ਕਰਜ਼ਦਾਰ ਹਾਂ ਜੋ ਸਾਡੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਟੰਪ 'ਤੇ ਕੁਹਾੜੀ ਦੇ ਉਹ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵੇਖੋ?' ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। "ਉਹ ਉਹ ਥਾਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪਿਤਾ ਯਾਂਗ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਇੱਥੇ ਪਹੁੰਚਣ 'ਤੇ ਦਰੱਖਤ ਨੂੰ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।"
"ਮਾਤਾ ਆਤਮਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਹੋਰ ਕੀ ਕਰਦੀ ਹੈ?"
'ਓਏ, ਬਹੁਤ! ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਬੁਖਾਰ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਭੂਤਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਜਿਗਰ ਨੂੰ ਖਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਭੂਤਾਂ ਤੋਂ ਜੋ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਰਾਤ ਦੇ ਭੂਤਾਂ ਤੋਂ ਜੋ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਨਾਸਾਂ ਤੋਂ ਫਾਲ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ, ਬੇਸ਼ਕ, ਜੰਗਲ ਦੀਆਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਤੋਂ। '
ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਬੱਚੇ ਕਿਸ਼ੋਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਹੋਏ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹੋਰ ਪਵਿੱਤਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੀ ਸਨ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਂਦੀਆਂ ਅਤੇ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੀਆਂ ਸਨ। ਵਸਨੀਕਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧਦੀ ਗਈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਡਰ ਸਿਰਫ ਵਧਦਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।
ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ, ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਣੇ ਡੰਡੇ ਅੱਗੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇਆ। ਉਹ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਦਲਾਨ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਅੱਧਖੜ ਉਮਰ ਦੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਕਿਹਾ, "ਖੈਨ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ?"
"ਹਾਂ ਪਿਤਾ ਜੀ।"
ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਭਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਸਾਹ ਭਰਿਆ।
"ਤਿਤ ਖੀਓ ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਆਇਆ." (2)
ਨੌਜਵਾਨ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਬੋਲਿਆ ਹੋਇਆ, ਫਿਰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਬੁੜਬੁੜਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿੰਦਾ, "ਫਾਦਰ ਯਾਂਗ।" ਫਿਰ ਉਹ ਬਜ਼ੁਰਗ ਆਦਮੀ ਵੱਲ ਮੁੜਿਆ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ "ਅੰਕਲ" ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਸੀ।
“ਅੰਕਲ ਖੀਓ, ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰੋ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਗਰਭ ਅਵਸਥਾ ਹੈ। ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਤੁਹਾਡੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।' ਉਸ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ।
ਜਿਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ 'ਅੰਕਲ' ਕਹਿ ਕੇ ਸੰਬੋਧਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਕੁਝ ਅਸਪਸ਼ਟ ਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, 'ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਖਾਨ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਜਾਂ ਆਖਰੀ ਬੱਚਾ ਹੈ, ਮਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀ ਹੈ. ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਐਕੁਆਇਰ ਕੀਤੀ ਯੋਗਤਾ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਆਓ ਪਹਿਲਾਂ ਪਾਓ, ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਕੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਫਾਦਰ ਯਾਂਗ?'
ਨੇੜੇ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਆਈ ਕਾਲ ਨੇ ਥਿਤ ਖੀਓ ਨੂੰ ਭੜਕਾਇਆ। ਨੌਜਵਾਨ ਉਸ ਸਮੇਂ ਜੰਮ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਦਾ ਮੁੱਖ ਅਧਾਰ, ਬਜ਼ੁਰਗ ਪਿੰਡ ਦਾ ਮੁਖੀ, ਇੱਕ ਗੰਭੀਰ, ਲਗਭਗ ਗੰਭੀਰ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ, ਅਤੇ ਲੋਹੇ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਤੋਂ ਕੱਟੇ ਹੋਏ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਤਖ਼ਤੇ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ "ਪਵਿੱਤਰ ਮਾਤਾ" ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਆਇਰਨਵੁੱਡ।", ਜਣੇਪਾ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਝੂਠਾ ਬੋਰਡ। ਇਹ ਤਖ਼ਤੀ ਚਾਰ ਫੁੱਟ ਚੌੜੀ ਅਤੇ ਦੋ ਫੁੱਟ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੰਬੀ ਸੀ, ਜਿਸ 'ਤੇ ਕੁਹਾੜੇ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਕੇਸਰ ਦੀ ਮੋਟੀ ਪਰਤ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਵਿੱਤਰ ਜੰਗਲ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮਹਿਕ ਸੀ।
ਥਿਤ ਖੀਓ ਦੇ ਤਖ਼ਤੇ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਖੇਨ ਕੁਝ ਅਸਥਿਰਤਾ ਨਾਲ ਉੱਠਿਆ, ਘਰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸਿੱਧਾ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਸ਼ੈੱਡ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਸੂਰ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਬੁੱਢੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨੇ ਘਬਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਬੁਲਾਇਆ, “ਖੈਨ, ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ? ਇਹ ਸੂਰ ਦਾ ਇੱਕ ਤਖ਼ਤੀ ਹੈ!' ਖੇਨ ਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੱਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਪਿਗ ਪੈੱਨ ਵਿੱਚੋਂ ਤਖ਼ਤੀ ਖਿੱਚੀ, ਇਸ ਨੂੰ ਧੂੜ ਸੁੱਟਿਆ, ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਰੱਖ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ। "ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ," ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ।
ਧੀਮੀ ਠੋਕਰ ਨਾਲ ਤਖਤੀ ਖੇਨ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਾਲਣ ਦੇ ਇੱਕ ਟੁਕੜੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਗਈ। ਉਸ ਰੌਲੇ ਨੇ ਅੰਦਰ ਰੁੱਝੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਤਖ਼ਤੀ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਗਲਤ ਸੀ।
ਦਲਾਨ 'ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਦਿੱਖ ਤੋਂ ਬਚ ਕੇ, ਉਹ ਝੁਕ ਗਿਆ ਅਤੇ, ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ, ਤਖਤੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਬੈਰਲ 'ਤੇ ਧੋਣ ਲਈ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੈ ਗਿਆ. ਢਲਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੜਿਆ ਅਤੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਕੋਲ ਅਲਮਾਰੀ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ।
ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਝੁਕ ਗਈ, ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਦਰਦ ਨਾਲ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਫੈਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਛੱਤ ਦੇ ਸ਼ਤੀਰ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਕੱਪੜਾ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦੋ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦਾਈਆਂ ਉਸ ਦੇ ਸੁੱਜੇ ਹੋਏ ਢਿੱਡ ਅੱਗੇ ਝੁਕੀਆਂ। (3)
“ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਹੋ, ਆਂਟੀ?” ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਸਮਾਂ ਲਗਭਗ ਆ ਗਿਆ ਹੈ,” ਉਸਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਹਾ।
"ਖੈਨ, ਤੁਸੀਂ ਸਮਝ ਲਿਆ?" ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ।
'ਜ਼ਰੂਰ. ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਮਰੋਗੇ, ”ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਇਆ।
ਦਾਈਆਂ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ।
"ਕੀ ਫਿਰ ਸਭ ਕੁਝ ਤਿਆਰ ਹੈ?" ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਮਾਸੀ ਕਿਹਾ ਸੀ।
"ਹਾਂ, ਤੰਦੂਰ, ਬਾਲਣ, ਗਰਮ ਪਾਣੀ, ਕਾਲੀ ਮਿਰਚ ਅਤੇ ਲੰਬੀਆਂ ਮਿਰਚਾਂ," ਉਸਨੇ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ।
"ਅਤੇ ਖੂਨ ਦੀ ਦਵਾਈ ਅਤੇ ਨਮਕ?"
'ਹਾਲੇ ਨਹੀ.'
"ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲੂਣ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ," ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ.
"ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਹੁਣ ਖੂਨ ਦੀ ਦਵਾਈ ਤਿਆਰ ਕਰੋ," ਆਂਟੀ ਨੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ।
"ਪਰ ਇਹ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੈ, ਆਂਟੀ?"
"ਅੱਗ ਦੇ ਧਾਗੇ ਅਤੇ ਪਿਸ਼ਾਬ."
"ਫਾਇਰ ਥਰਿੱਡ ਕੀ ਹਨ?"
'ਸਕਰ, ਤੁਸੀਂ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਪਿਤਾ ਬਣਨ ਵਾਲੇ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪਤਾ। ਅੱਗ ਦੇ ਧਾਗੇ ਤੰਦੂਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਛੱਤ ਦੇ ਤੂੜੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਅਤੇ ਬਾਂਸ ਦੀ ਕੰਧ ਤੋਂ ਲਟਕਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਰੀਕ ਰਗੜੋ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿਸ਼ਾਬ ਵਿੱਚ ਘੋਲ ਦਿਓ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪੀਣ ਦਿਓ।'
ਖਾਨ ਕਮਰਾ ਛੱਡ ਗਿਆ।
ਤੰਦੂਰ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਭੜਕ ਉੱਠੀ ਜਦੋਂ ਮੋਰਟਾਰ ਵਿੱਚ ਮਿਰਚਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਖੇਨ ਪਸੀਨਾ ਨਿਕਲਿਆ, ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਕੀਤੀ। ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਇੱਕ ਨਰਮ ਚੀਕ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਖੇਨ ਬੇਚੈਨ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਡਰ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਝੁਕਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
"ਉਹ ਰੌਲਾ ਕੀ ਹੈ?" ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮੁੜ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮੂਰਖ, ਉਹ ਕੱਪੜਾ ਪਾੜ ਰਿਹਾ ਸੀ,” ਦਾਈ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ।
'ਕਿਹੜਾ ਕੈਨਵਸ? ਓ, ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਹੈ!' ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਚੀਕਿਆ।
"ਇਸ ਨੂੰ ਸੁੱਟੋ, ਇਸਨੂੰ ਸੁੱਟੋ!" ਲੂਣ ਦੇ ਡਿੱਗਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾਈ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਨਾਲ ਰਲ ਗਈ।
"ਕੀ ਇਹ ਚੱਕਦਾ ਹੈ?" ਇੱਕ ਹੋਰ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਇਹ ਚੱਕਦਾ ਹੈ," ਇੱਕ ਪਲ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਥੱਕੀ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ.
ਖੇਨ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਲਾਮ ਨਾਰਾਈ ਦੇ ਕੰਢੇ ਨੂੰ ਭੱਜਿਆ। ਅੱਜ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਅੱਗ ਦੁਆਰਾ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਤੀਹ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਕਰੇਗੀ, ਉਸਨੇ ਜਿੱਤ ਨਾਲ ਸੋਚਿਆ, ਅਤੇ ਕੋਈ ਉਲਝਣ ਨਹੀਂ ਸੀ.
"ਇਹ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੀ ਹੈ," ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਮੂਰਖਤਾ ਵਾਲੀਆਂ ਪਵਿੱਤਰ ਚੀਜ਼ਾਂ." ਉਹ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰੇਗਾ ਕਿ ਉਸ ਪਵਿੱਤਰ ਸੋਫੇ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸਭ ਗਲਤ ਸੀ। ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਲ ਤੀਹ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ੈਲਫ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਲੇਟਦੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਗੈਰ-ਕੁਦਰਤੀ ਮੌਤ ਮਰ ਜਾਵੇਗੀ।
'ਹੋਲੀ ਮਦਰ ਆਇਰਨਵੁੱਡ ਪਲੈਂਕ' ਅਤੇ 'ਪਿਗ ਬਾਰਨ ਫਲੋਰ ਪਲੈਂਕ' ਬਸ ਇੱਕ ਹੀ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ਕਤੀ ਕਿੱਥੋਂ ਆਈ? ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ। "ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਰਕ ਅਤੇ ਸਮਝ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ, ਇਹ ਪਵਿੱਤਰ ਹੈ," ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ।
ਪਰ ਪਿੰਡ ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਖੇਨ ਦਾ ਭਾਸ਼ਣ ਕਦੇ ਸਾਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਪਿਗਸਟੀ ਤਖ਼ਤੀ ਹੇਠਾਂ ਲਿਆਉਂਦਾ ਦੇਖਿਆ, ਪਰ ਹੁਣ ਦੋਵੇਂ ਸਿਰਿਆਂ 'ਤੇ ਕੇਸਰ ਨਾਲ ਸਜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਰਸਮੀ ਬਬੂਲ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਅਤੇ ਮੋਮਬੱਤੀ ਦੇ ਮੋਮ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।
“ਹਾਂ, ਖੇਨ, ਫਾਦਰ ਯਾਂਗ ਨੇ ਅੱਜ ਇਸ ਰੀਲਾਇਨਰ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੱਚੇ ਦੀ ਆਤਮਾ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਰਸਮ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਇੱਕ ਬਾਠ ਦਿੱਤਾ।'
ਖ਼ੇਨ ਕੌੜਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸਿਆ। 'ਦੇਖੋ, ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਗਰੀਬ ਬਾਠ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰੋ: ਇਹ ਪਵਿੱਤਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਉਹ ਹਨ; ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ 'ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਵਰਤਣ ਲਈ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ।'
ਬੁੱਢਾ ਹੱਸਿਆ, ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਈ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਲਘੂ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਤੋਂ ਹੈ: ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ, ਦ ਪੋਲੀਟੀਸ਼ੀਅਨ ਐਂਡ ਅਦਰ ਸਟੋਰੀਜ਼, ਸਿਲਕਵਰਮ ਬੁੱਕਸ, 2001। ਅਨੁਵਾਦ: ਟੀਨੋ ਕੁਇਸ।
ਗਿਰੀਦਾਰ
1 ਇਹ ਉਹ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਦਬਾਅ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੇਜ਼ਮੀਨੇ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ-ਗਰੀਬ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਵੀਂ ਕਾਸ਼ਤਯੋਗ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਫਿਰ ਜੰਗਲਾਂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਕਟਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ।
2 'ਥਿਟ' ਉਸ ਆਦਮੀ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਹੈ ਜੋ ਕਦੇ ਇੱਕ ਸੰਨਿਆਸੀ ਸੀ। ਅਜੇ ਵੀ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੁਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.
3 ਝੁਕੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣਾ ਅਤੀਤ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਅਤੇ ਲੇਟਣ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੈ।
ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਲਿੰਕ
www.thailandblog.nl/cultuur/goudbenige-kikker-korte-tales-deel-1/
ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਮਝਦਾਰੀ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ।
ਇੱਕ ਅਰਥ ਭਰਪੂਰ ਕਹਾਣੀ; ਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਹੋਵੇਗੀ?