'ਦ ਰਿਚ ਵੂਮੈਨ' ਕੁਕ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਮੋਜ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ

ਕੁਕ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਮੋਜ (ਫੋਟੋ: ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ)

'ਅਮੀਰ ਔਰਤ' ਲਘੂ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ 'ਅਨੇਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ' (1954) ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਕ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਮੋਜ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ।

ਐਮਆਰ ਕੁਕ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਮੋਜ (1911-1995) ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਥਾਈ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਉਹ 1975-76 ਵਿੱਚ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਅਖਬਾਰ (ਸੈਅਮ ਰਥ) ਚਲਾਉਂਦਾ ਸੀ, ਫਿਲਮ ਦ ਅਗਲੀ ਅਮਰੀਕਨ ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਖੋਓਨ ਨਾਮਕ ਥਾਈ ਡਾਂਸ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਲਿਖਤ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਰਥਾਤ 'ਫੋਰ ਕਿੰਗਜ਼' (ਫੋਰ ਰੀਨਜ਼, 1953), ਚਾਰ ਰਾਜਿਆਂ (ਰਾਮ ਵੀ-ਰਾਮ VIII) ਦੇ ਸਮੇਂ ਮਾਈ ਫਲੋਏ ਦਾ ਜੀਵਨ, ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ 'ਏ ਨੰਬਰ ਆਫ਼ ਲਾਈਵਜ਼'। ' (ਕਈ ਲਾਈਵਜ਼, 1954)। ਇਸ ਦੀਆਂ ਗਿਆਰਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਾਣੀ ‘ਦ ਰਿਚ ਵੂਮੈਨ’ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਹੈ।

ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਅਨੁਸਾਰ ਆਇਆ। ਕੁਕ੍ਰਿਤ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੁਝ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਬਾਂਗ ਸੈਨ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਭਿਆਨਕ ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਬੱਸ ਇੱਕ ਪੁਲ ਤੋਂ ਉਤਰ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਸੜਕ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੋਰ ਸਫ਼ਰ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਸੇ ਪਲ ਕਿਉਂ ਮਰਨਾ ਪਿਆ। ਕੀ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਰਮ ਸੀ? ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕੀਤਾ? ਕੀ ਇਹ ਸਜ਼ਾ ਸੀ ਜਾਂ ਇਨਾਮ? ਜਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਤਫ਼ਾਕ? ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋਏ। ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੁਕ੍ਰਿਤ ਨੇ ਸਾਰੀਆਂ 11 ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ।

ਕਹਾਣੀਆਂ ਇੱਕ ਡਾਕੂ, ਇੱਕ ਭਿਕਸ਼ੂ, ਇੱਕ ਵੇਸਵਾ, ਇੱਕ ਰਾਜਕੁਮਾਰ, ਇੱਕ ਅਭਿਨੇਤਾ, ਇੱਕ ਧੀ, ਇੱਕ ਲੇਖਕ, ਇੱਕ ਮਾਂ, ਇੱਕ ਸਿਪਾਹੀ, ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਔਰਤ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਬਾਰੇ ਹਨ। ਭਾਰੀ ਮੀਂਹ ਦੇ ਤੂਫਾਨ ਦੌਰਾਨ ਚਾਓ ਫਰਾਇਆ 'ਤੇ ਉਹ ਕਿਸ਼ਤੀ ਪਲਟਣ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

ਉਸਦਾ ਬਚਪਨ

ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਸਾਮ੍ਹਣਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜੋ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਜਾਂ ਅਧੂਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭੈਣਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਧਿਆਨ ਮਿਲਿਆ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਧੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਹ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਦਾ ਡਰ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਚਮਤਕਾਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਿਆਂਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਜਨਮ ਦੇ ਪਲ ਤੋਂ, ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਵਧਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਹੁਣ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਪਰਿਵਾਰ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।

ਇਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ, ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਦਾ ਜਨਮ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਕੋਈ ਉਸਦੀ ਹਰ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੋਈ ਕੀਮਤੀ ਚੀਜ਼ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਦੇ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਕਿਹਾ ਕਿ 'ਉਹ ਜੋ ਮੰਗੇ ਉਹ ਦਿਓ। ਅਸੀਂ ਉਸਦੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਦੇਣਦਾਰ ਹਾਂ, ਇਹ ਉਦੋਂ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ. ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਕੁਰਬਾਨੀ 'ਤੇ ਪਛਤਾਉਣਾ ਕਿਉਂ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ?'

ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਦੀਆਂ ਜਵਾਨੀ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ 'ਤੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਚਾਹੇ ਇਹ ਖਾਣਾ ਹੋਵੇ, ਖਿਡੌਣੇ ਜਾਂ ਕੱਪੜੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਪੁੱਛਣਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਬਚਪਨ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਦੋ ਵਾਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮੰਗਣਾ ਪਿਆ, ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਸਭ ਕੁਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਮਿਲੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮੱਛਰਦਾਨੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਲੇਟੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਅਕਸਰ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਇਹ ਮੰਗਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਸੌਂ ਗਈ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ।

ਜੇ ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਬਚਪਨ ਦੀ ਸਦੀਵੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਜਵਾਨੀ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਕਦੀ ਸੀ।

ਨੌਜਵਾਨ ਔਰਤ

ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਕੇ ਵੱਡੀ ਹੋਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਚੰਗੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ। ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਦੌਲਤ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕੁਦਰਤੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਤੱਤਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਜਾਗਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਜਾਂ ਉਹ ਆਮ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਨਹੀਂ ਪਏ ਜੋ ਦੂਜੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਸੁਚੱਜੀ ਦੇਖਭਾਲ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਭੋਗ-ਵਿਲਾਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਾਮਣਾ ਖੱਟਿਆ।

ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਸਰੀਰਕ ਗੁਣਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਆਮ ਗਿਆਨ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਕਰੋੜਪਤੀ ਦੀ ਧੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਸੀ. ਥੌਂਗਪਰੋਈ ਅਜੇ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਫਾਇਦਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਹਾਇਕ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, 'ਤੁਸੀਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਚੰਗੀ ਦੇਖਭਾਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਾਂਗੇ। ਪ੍ਰੋਈ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਧਾਰਨ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਉਹ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਚਾਵਲ ਨੂੰ ਭਾਫ਼ ਜਾਂ ਸੂਪ ਨੂੰ ਉਬਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਨੌਕਰਾਂ ਨੂੰ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰਨਗੀਆਂ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਸੌਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਖਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸਦੀ ਹਰ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਥੇ ਬੌਸ ਹੈ ਅਤੇ ਕੌਣ ਇਸ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ?'

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਅਤੇ ਵਿਹਲੇ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਦੀ ਨਾਰੀਵਾਦ ਖਿੜ ਗਈ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਲਈ ਸਹਾਇਕ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਅਤੇ ਰੁਤਬੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇ ਸੀ। ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਦੀ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਵੱਡੀ ਹੋਈ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਪਤੀ ਅਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸਨ।

ਉਸ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਵੀ ਸਨ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਚੰਗੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰੇ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਚਚੇਰਾ ਭਰਾ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੀਨੀਅਰ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੋਰ ਸਿੱਖਣ ਲਈ, ਸਭਿਅਕ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਨਾਮ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ, ਉੱਚੇ ਸਰਕਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

Bangkok

ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੂੰ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਓਨਾ ਰੋਮਾਂਚਕ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਜਿੰਨਾ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਪਲ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਖਾਲੀ ਸਮਾਂ ਇੱਕ ਕਰੋੜਪਤੀ ਦੀ ਧੀ ਲਈ ਵਰਤਿਆ। ਉਸਨੇ ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਰਸਾਲੇ ਪੜ੍ਹੇ, ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਹ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਸਨ। ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੂੰ ਬੈਂਕਾਕ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇਸਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਈ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬੈਂਕਾਕ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਹਿਰਾਵਾ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਤੋਂ ਜੋ ਕੁਝ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਅਤੇ ਦੇਖਿਆ ਉਸਦਾ ਅਨੁਸਰਣ ਕੀਤਾ।

ਜਦੋਂ ਉਹ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਥੋੜੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਸਲ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਕਲਪਨਾ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਚਮਕ ਦੀ ਘਾਟ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ, ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਲਈ ਪੈਸੇ ਮਿਲਦੇ ਸਨ।

ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਕਾਫ਼ੀ ਪੈਸਾ ਸੀ, ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਇਸਦੀ ਅਸਲ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ। ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਅਰਥਹੀਣ ਅਤੇ ਬੋਰਿੰਗ ਬਣ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਬਦਸੂਰਤ ਦੀ ਸਾਰੀ ਭਾਵਨਾ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ. ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਜਵਾਨ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿਨੇਮਾਘਰਾਂ, ਥੀਏਟਰਾਂ, ਦੁਕਾਨਾਂ ਅਤੇ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦਾ ਹਰ ਮੌਕਾ ਲਿਆ, ਪਰ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਸਿਰਫ਼ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਨਾਲ ਫਿੱਕੀਆਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਬੋਰ ਹੋਏ, ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਬੈਂਕਾਕ ਨੂੰ ਖਾਲੀ ਅਤੇ ਬੇਕਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ।

ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ ਕੀਤੇ ਗਏ ਵਿਸ਼ਿਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ ਅਤੇ ਸਿਲਾਈ, ਉਸਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਿਉਂ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਬਿਹਤਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਉਹ ਬੋਰੀਅਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਜੀਵਨ ਲਈ ਤਰਸਣ ਲੱਗੀ, ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਲੱਭ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।

ਬੈਂਕਾਕ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਘਰ ਵਾਂਗ ਹੀ ਬੋਰਿੰਗ ਸੀ। ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜੀਵਨ ਅਨੁਭਵ ਸੀ ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖੁਸ਼ੀ, ਬੇਅੰਤ ਭੋਗ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦੀ ਨਿਰੰਤਰ ਪੂਰਤੀ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਅਰਥ ਖੋਹ ਲਏ।

ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਬਦਕਿਸਮਤ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਜਿਸ ਵਿਅਕਤੀ ਕੋਲ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਬੇਚੈਨੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ. ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਲੱਭਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਛੱਡ ਕੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਪੈਕ ਕੀਤਾ, ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਕਿਸ਼ਤੀ ਘਰ ਲੈ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਘੱਟ ਹੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸੁਆਰਥ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਸਲਾਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਉਸ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਸਨ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।

ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ

ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਕਿਸ਼ਤੀ ਦੀ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ, ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲਈ। ਉਹ ਉਸਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸੀ, ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਸਾਲ ਵੱਡਾ, ਸੁੰਦਰ, ਨਿਮਰ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੂਟਕੇਸ 'ਤੇ ਉਸਨੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ, ਸੈਨ ਦੇਖਿਆ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਡਿਪਟੀ ਮੇਅਰ ਸੀ। ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਦਫ਼ਤਰ ਲੈਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੈਨ ਨੇ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਜਾਣਕਾਰ 'ਤੇ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।

ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੈਂਕਾਕ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਵਾਂ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਘਬਰਾਹਟ ਅਤੇ ਉਤੇਜਿਤ ਦੋਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੇ, ਪਰ ਇਸ ਅਹੁਦੇ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਤਰੱਕੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਸੈਨ ਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਲਿਆਇਆ ਸੀ ਉਸ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਬਾਨ ਪ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ, ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨਿਸ਼ਚਤਤਾ ਨਾਲ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸੈਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਵਜੋਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ, ਹਮਦਰਦੀ ਜਾਂ ਆਪਸੀ ਹਮਦਰਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਹਾਸਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸੈਨ ਦੀ ਦਿੱਖ ਅਤੇ ਬੋਲਣ ਦਾ ਢੰਗ ਪਸੰਦ ਸੀ, ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਉਸੇ ਕਾਰਨ ਕਰਕੇ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸੈਨ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਪਾਗਲ ਸੀ, ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਪਿਆਰ ਜੋ ਸਿਰਫ ਵਧੇਗਾ ਅਤੇ ਕਦੇ ਘਟੇਗਾ ਨਹੀਂ।

ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੋਈ ਦੀ ਉਮੀਦ ਸੈਨ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਕਸਰ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਅਗਲੇ ਸੱਤ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਵਿਆਹ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਜੋੜੇ ਲਈ ਹਰ ਸਹੂਲਤ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਘਰ ਬਣਾਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਮੰਗੇ ਲਾੜੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਰਕਮ ਵੀ ਦਿੱਤੀ।

ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਅਣਗਿਣਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ। ਉਸਦਾ ਜੀਵਨ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਉਸਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਅਤੇ ਇੱਛਾ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਘਾਟ ਸੀ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰਪਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਰਮ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਰੋਣ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ. ਉਸਨੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਕੰਮ ਕੀਤੇ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਦੋ ਨੌਕਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕੰਮ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਹਰ ਕੋਈ ਜਿਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਅਤੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਸਾਬਤ ਕੀਤਾ।

ਉਸ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਿਚ, ਸਭ ਕੁਝ ਇੰਨਾ ਸੁਚਾਰੂ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਮੱਸਿਆ ਦੇ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਤੋਂ ਥੱਕ ਗਈ। ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਦਾ ਭੋਗ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਹੁੰਦਾ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੁਕਾਵਟ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਭੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਸਾਨ ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ। ਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੋਚਿਆ, ਓਨਾ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਕਿ ਬੋਰੀਅਤ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਵਧਦੀ ਗਈ। ਉਸ ਦਾ ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਇਮਾਨਦਾਰ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਪੰਛੀ ਵਰਗਾ ਸੀ। ਇੱਛਾ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖ਼ਤਰੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਕੋਈ ਜੋਖਮ ਨਹੀਂ ਲਿਆ, ਅਤੇ ਉਮੀਦ ਜਾਂ ਚਿੰਤਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੀ।

ਜੀਵਨ ਭਰ ਵਿਚ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲ ਗਿਆ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਾਂਗ. ਸੈਨ ਨੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਜੋ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਦਾਸੀ ਜਾਂ ਚਿੰਤਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਨੀਰਸ ਅਤੇ ਮਾਮੂਲੀ ਬਣ ਗਈ ਜੋ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਖਾਸ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਦਿਨ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਲਾਨ 'ਤੇ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਹਿਰ 'ਤੇ ਲੰਘਦੀਆਂ ਦੇਖਦਿਆਂ ਬਿਤਾਇਆ। ਜੋੜੇ ਲੰਘ ਗਏ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਧੱੜੇ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਖਤ ਹੋਂਦ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਨ, ਉਸ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਝਲਕ ਦੇਖੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਕਈ ਵਾਰ ਬੇੜੀਆਂ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਟਿਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਝਗੜੇ ਅਤੇ ਝਗੜਿਆਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇਵੇਗੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਝਗੜਾ ਇੱਕ ਕੇਕ 'ਤੇ ਕਰੰਟ ਹੈ, ਮਸਾਲੇ ਜੋ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਸੁਆਦੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ. ਉਹ ਖੁਦ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਸੁਆਦ ਜੋੜਨ ਵਿਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸਾਬਤ ਹੋਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਝਗੜਾ ਭੜਕਾਉਣ ਦੀਆਂ ਚਾਲਾਂ ਵੱਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ, ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਕੱਲਤਾ ਅਤੇ ਇਕੱਲਤਾ ਉੱਤੇ ਕੌੜੇ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦਾ ਸੀ।

ਸੈਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨੌਜਵਾਨ ਅਤੇ ਦਿਲਚਸਪ ਸਕੂਲੀ ਦੋਸਤ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਪਰਿਵਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਕੋਈ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਔਰਤ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਨੌਜਵਾਨ ਉਸ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੈਣ ਲੱਗੇ। ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਸੈਨ ਨੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਅਧਿਕਾਰਤ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਰੁਕਾਵਟ ਨਹੀਂ ਪਾਈ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਮਰਦਾਂ ਨਾਲ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਦਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਫਰਨੀਚਰ ਦਾ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਪ੍ਰਾਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾਮਾਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸਦਾ ਪਤੀ, ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਅਰਥਹੀਣ ਜੀਵਨ ਸਹਿਣਾ ਪਿਆ।

ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਦੇ ਰਾਹ ਪਾਉਣ ਲਈ ਈਰਖਾ ਕਰਨਗੇ। ਪਰ ਜਨੂੰਨ ਜਾਂ ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜੀਵਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਾਮੂਲੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਹੁਣ ਅਸੰਭਵ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸੈਨ ਉਸਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰੇ, ਉਸਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰੇ, ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਏ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਨਾਵਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਉਸਦੇ ਚਰਿੱਤਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਗਿਆ ਹੋਵੇਗਾ।

ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲਿਆ

ਵਿਆਹ ਦੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰੋਈ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਸੈਨ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਕੋਲ ਲੈ ਗਏ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਲੱਛਣ ਲਗਾਤਾਰ ਰਹੇ। ਨੰਗਾ ਸੱਚ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਹੋਂਦ ਵਿਚ ਜੀਉਣ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ ਸੀ। ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਗ਼ਮੀ ਦੀ ਮਿਸ਼ਮੈਸ਼ ਜਿਸਦਾ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਥੋਂਗਪ੍ਰੋਈ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸ ਕੋਲ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪੈਸਾ, ਇੱਕ ਘਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਜਬੂਰ ਪਤੀ। ਕੋਈ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਹ ਖੁਦ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਦਿਨ-ਬ-ਦਿਨ ਉਹ ਜਿਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਗੁਆ ਬੈਠੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਸੈਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇਲਾਜ ਲਈ ਬੈਂਕਾਕ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਲੱਛਣਾਂ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਆਵੇਗੀ।

ਥੌਂਗਪ੍ਰੋਈ ਚੁੱਪਚਾਪ ਸੈਨ ਨਾਲ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਬਾਨ ਪ੍ਰੇਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਗਏ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਭਟਕਣ ਦਿੱਤਾ, ਮੀਂਹ ਅਤੇ ਹਵਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਰਲ ਗਿਆ। ਸੈਨ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਨਰਮ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ। ਉਸਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਕੁਝ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਉਸਦੇ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕੇ। ਪਰ ਪ੍ਰੋਈ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਡੂੰਘੀ ਨਫ਼ਰਤ ਨਾਲ ਹਾਵੀ ਸੀ। ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਤਾਂਘ ਸੀ।

ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਕਿਸ਼ਤੀ ਪਲਟਦੀ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰੋਈ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਆਪਣੀ ਨਿਰਜੀਵ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਜਦੋਂ ਕਿਸ਼ਤੀ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਝੁਕ ਗਈ ਅਤੇ ਉਲਟ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਖਾਲੀ ਥਾਂ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ ਨਾਲ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਸੈਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਪ੍ਰੋਈ ਨੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਡੁੱਬ ਗਈ।

ਜਦੋਂ ਸੈਨ ਨੇ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਬੇਜਾਨ ਲਾਸ਼ ਦੇਖੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਨਰਮ ਮੁਸਕਾਨ ਦੇਖੀ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁਝ ਮੰਗਦਾ ਸੀ।