ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਸ, ਅਫੀਨਿਆ ਦੀ ਕਹਾਣੀ

ਅਭਿਨਿਆ ਜਾਤੁਪਰਿਸਕੁਲ ਕੋਪਨਹੇਗਨ ਵਿੱਚ ਅਧਾਰਤ ਇੱਕ ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਕਲਾਕਾਰ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਹੇਠ ਲਿਖੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਵਜੋਂ ਉਹ ਹੇਠ ਲਿਖੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ:

ਇਹ ਇੱਕ ਸੰਪਾਦਿਤ ਲੇਖ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ'ਦਿਲੋਂਸਾਇਨ ਪਲੈਮਬੇਚ ਅਤੇ ਜੈਨਸ ਮੈਟਜ਼ ਦੁਆਰਾ, ਜੋ ਕਿ ਥਾਈ-ਡੈਨਿਸ਼ ਵਿਆਹਾਂ ਅਤੇ ਥਾਈ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਫਿਲਮ ਪੱਛਮੀ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੇਖੇ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸ, ਸੈਕਸ ਅਤੇ ਕੰਮ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਪੱਖ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇਸਨੂੰ ਲਗਭਗ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਥਾਈਸ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਨਿੰਦਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਜਾਂ ਫਿਲਮ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਵਿਕਲਪਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। 'ਹਾਰਟਬਾਊਂਡ' ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਪਿਛੋਕੜ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਸੂਖਮ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪੱਖਪਾਤਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੈ ਜੋ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਤ੍ਹਾ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਲੁਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਰਵਾਸ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਅਫੀਨਿਆ ਦੀ ਕਹਾਣੀ

ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਯਾਦ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਕੱਲ੍ਹ ਸੀ. 2008 ਦੀਆਂ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ 'ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇਪਣ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਜੋ ਕਿ ਘਰ ਤੋਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮੀਲ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ 16 ਸਾਲ ਦੀ ਲੜਕੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਕ੍ਰੀਨ 'ਤੇ ਔਰਤ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਔਰਤ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵਰਗੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਸ ਔਰਤ ਵਰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਗਰੀਬ ਖੇਤਰ ਇਸਾਨ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ। ਇਹ ਔਰਤ ਇੱਕ ਗੋਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਈ ਡੈਨਮਾਰਕ ਆਈ ਸੀ।

ਮੇਰਾ ਪੇਟ ਦੁਖਦਾ ਹੈ। ਦਰਦ ਦੀ ਕਿਸਮ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਪੇਟ ਤੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਕੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਫੈਲਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਬੁਰਾ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਕੋਨੇ ਦੇ ਆਸਪਾਸ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਦੇਖਣ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਔਰਤ ਨੂੰ ਅਧੀਨ, ਕਮਜ਼ੋਰ ਅਤੇ ਮੂਰਖ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਜੋ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਆਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਗੋਰੇ ਹਾਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਜੋ ਇੱਕ ਜਵਾਨ, ਅਧੀਨ ਥਾਈ ਔਰਤ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਲਿਵ-ਇਨ ਨੌਕਰਾਣੀ। ਮੈਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਡੈਨਮਾਰਕ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਅਣਗਿਣਤ ਵਾਰ ਅਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਵੇਖੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਇੱਜ਼ਤ, ਉਤਸੁਕਤਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਜਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਆਏ ਸਨ।

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਵਜੋਂ ਡੈਨਮਾਰਕ ਆਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦਾ ਟੂਰਿਸਟ ਵੀਜ਼ਾ ਮਿਲਿਆ, ਡੈਨਮਾਰਕ ਆਈ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵਿਚ 'ਥਾਈ ਵੂਮੈਨ ਸੀਕਿੰਗ' ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੇ ਮਤਰੇਏ ਪਿਤਾ ਬਣੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਵਿਗਿਆਪਨ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਲਈ ਡੈਨਮਾਰਕ ਆ ਗਿਆ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਵਧਦਾ ਗਿਆ। ਇਹ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਸੀ ਕਿ ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਪਿਆਰ ਦੇ ਗਲਤ ਰੂਪ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਸੁਣਿਆ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਸਮਝਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਉਸ ਲਈ ਤਰਸ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਤਰੇਏ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਇਆ। ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਗਲਤ ਹਮਦਰਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ।

ਪੱਛਮੀ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੁਨਰ-ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਇੱਕ ਖਾਸ ਦੁਬਿਧਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਖਰਕਾਰ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹਾਂ ਜੋ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲ ਗਏ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ ਅਤੇ ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਵਤਨ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਜੋ ਹਰ ਦਿਨ ਹੋਰ ਦੂਰ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਦੇਣ ਲਈ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਡੈਨਮਾਰਕ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪਤੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੁਰਬਾਨ ਕੀਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਲਈ ਮੈਂ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹਾਂ। ਪਰ 'ਚੁਣੇ ਹੋਏ' ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੌਕੇ ਲਈ ਗਰੀਬੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਅਜੇ ਵੀ ਹੈ

ਇਸਾਨ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਅਤੇ ਮਾਂ-ਪੁੱਤ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ

ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਥਾਈਲੈਂਡ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ. ਕੁਝ ਦਿਨ ਇੱਛਾ ਸਰੀਰਕ ਹੈ. ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ-ਬੋਲੀ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖਾਸ ਸ਼ਬਦਾਂ ਅਤੇ ਵਾਕਾਂਸ਼ਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਕਰਿਆਨੇ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਸ਼ੈਲਫ 'ਤੇ ਆਈਟਮਾਂ ਹੋਣ, ਦਰਦਨਾਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ।

ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਅਜਿਹੀ ਇੱਛਾ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਸੌਦਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਜੀਵਨ ਲਈ ਕਿਉਂ ਤਰਸਾਂ ਜੋ ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਗਈ ਹੈ। ਇੱਕ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਤੁਸੀਂ ਧੰਨਵਾਦ ਅਤੇ ਲਾਲਸਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਤੁਹਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਭੌਤਿਕ ਸਹਾਇਤਾ ਦੀ ਉਮੀਦ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਆਪਣੇ ਪੱਛਮੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਅਤੇ ਉਮੀਦਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਵਿਚਕਾਰ ਕਿਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੋ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਾ ਇੱਕ ਹੀ ਟੀਚਾ ਸੀ: ਪਰਵਾਸ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਜੀਵਨ ਬਣਾਉਣਾ। ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ, ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਬਾਲਗ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਿਆ ਅਤੇ ਅਣਜਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਅਤੇ ਸੁਪਨੇ ਹਨ?
ਮੇਰੇ ਪੱਛਮੀ ਦੋਸਤ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਕਿ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ, ਉਮੀਦ, ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਮੌਕੇ ਦੇਣ ਲਈ ਨਿਰਸਵਾਰਥ ਯਤਨ। ਫਿਰ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਰੋਜ਼ਾਨਾ, ਸਰਬ ਵਿਆਪਕ ਇੱਛਾ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ।

ਇਸਾਨ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਅਤੇ ਮਾਂ-ਪੁੱਤ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਬੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨਾ ਸਾਂਝਾ ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ ਹੈ। ਮਾਵਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨਾ ਕਿਵੇਂ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਲੱਭਣ ਲਈ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਡੈਨਮਾਰਕ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਉਪਨਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ ਨੇ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮੇਰੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ। ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਦੇਖਿਆ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਡੈਨਿਸ਼ ਆਦਮੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਲੈਣ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ ਲਈ ਚੀਕਿਆ ਅਤੇ ਚੀਕਿਆ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ, ਡੌਨ ਮੁਏਂਗ ਦੁਆਰਾ ਖਿੱਚਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਈ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਹੈ।

ਜੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਪਰਵਾਸ ਨਾ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਵੀ ਇਸਾਨ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੇ ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ ਹੋਣਗੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ, ਕਿਸੇ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿੱਚ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਿਸਮ ਦੀ ਘੱਟ ਤਨਖਾਹ ਵਾਲੀ ਨੌਕਰੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਕੁਸ਼ਲ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਬੈਂਕਾਕ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਝੋਨੇ ਦੇ ਝੋਨੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪੱਟਾਯਾ ਵਿੱਚ ਸੈਕਸ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਭੇਜਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਸੈਕਸ ਵਰਕ ਇੱਕ ਵਪਾਰ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਗੈਰ-ਕੁਸ਼ਲ ਮਹਿਲਾ ਕਰਮਚਾਰੀ ਵਜੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਮਾਈ ਕਰਦੇ ਹੋ।

ਜਨਤਾ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਹੇਠ

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਆਏ ਸੀ। ਡੈਨਮਾਰਕ ਦੇ ਉਸ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ 'ਮੇਲ ਆਰਡਰ ਵੂਮੈਨ' ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣਿਆ। ਮੈਂ ਮੇਲ-ਆਰਡਰ ਔਰਤ ਦੀ ਧੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਜਨਬੀ ਹੋਵੇ। ਤਰਸ ਅਤੇ ਤਰਸ ਨਾਲ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਅੱਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਡੇਟਿੰਗ ਸਾਈਟ ਨਾਲ ਇੱਕ ਥਾਈ ਮਾਸੀ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਵੀ ਇੱਕ ਡੈਨਿਸ਼ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕੇ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਇੱਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਹਤਰ ਹੋਵੇ।

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਿਆਹੁਤਾ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸਿੱਖ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਕਿ ਪਰਵਾਸ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜੀਵਾਰ ਲੜੀ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਕੰਮ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨਾ ਵਧੇਰੇ ਮਾਣਮੱਤਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਸਵੀਕਾਰ ਅਤੇ ਨਿੰਦਾ ਹੋਰ ਏਸ਼ੀਆਈਆਂ ਸਮੇਤ ਹੋਰ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਯੋਗੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਔਰਤਾਂ ਜੋ ਜਾਣਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਨਸਲਵਾਦੀ ਅਤੇ ਲਿੰਗਕ ਪੱਖਪਾਤ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਜੋ ਸ਼ੇਖੀ ਮਾਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪਰਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਪੱਛਮੀ, ਸ਼ੁੱਧ, 'ਅਸਲੀ' ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਪਰਵਾਸ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਹੋਰ ਥਾਈ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ 'ਉਨ੍ਹਾਂ' ਈਸਾਨ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪੱਟਯਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੋ-ਗੋ ਬਾਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਹੈ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਬੁਰੀ ਚੀਜ਼ ਸੀ।

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਭੇਜੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਗਰੀਬੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ, ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ?

ਸੈਕਸ ਵੇਚ ਕੇ ਜਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਇੰਨੀਆਂ ਤੁੱਛ ਕਿਉਂ ਹਨ? ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਸਮੇਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਇਸ ਨੂੰ ਪੌੜੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਹੇਠਲੇ ਕਦਮ ਵਜੋਂ ਕਿਉਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ? ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨੀਵਾਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਮੌਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਲੈਂਦੇ ਹਨ? ਪਰਵਾਸ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਸਹੀ ਜਾਂ ਗਲਤ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਔਰਤਾਂ ਹੀ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬਿਹਤਰ ਜੀਵਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।

ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨਾ ਵੀ ਕੰਮ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਹੈ। ਘਰ ਦੀ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਥਾਈ ਔਰਤਾਂ ਅਕਸਰ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੇਵਾ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਭੇਜਣ ਲਈ ਸਫਾਈ ਸੇਵਕਾਂ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ XNUMX ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ਇੱਕ ਕਲੀਨਰ ਜਾਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਹੁਣ ਕਸਟਰੂਪ ਏਅਰਪੋਰਟ 'ਤੇ ਕਲੀਨਰ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਾਗਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਸੌਂ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਇਹ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰਾਤ ਦੀ ਸ਼ਿਫਟ 'ਤੇ ਇਕੱਲੀ ਹੈ ਜਾਂ ਕੀ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਅਜੇ ਵੀ ਨੌਕਰੀ ਦੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਦਿਲ ਕੰਬਾਊ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਘਬਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਵਰਦੀ ਪਹਿਨੇ ਵੇਖ ਕੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਚੀਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਭੇਜੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਗਰੀਬੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ। ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ।

ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਰ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਨਾ

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਹੁਣ 50 ਤੋਂ 60 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਟੋਲ ਲਿਆ ਹੈ. ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਦੌਲਤ ਦਾ ਕੀ ਬਣੇਗਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਉਦੋਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨਾ ਮੇਰਾ ਫਰਜ਼ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਇਹ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਆਖਰਕਾਰ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਸੌਂਪੇਗੀ ​​ਜਾਂ ਨਹੀਂ।

ਮੈਂ ਖੁਦ ਮਾਂ ਬਣ ਗਈ। ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਵੱਡੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਕਮਾਉਣ ਲਈ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ।

ਮੈਂ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੱਖਰੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਮੰਮੀ ਪਰਵਾਸ ਕਰ ਗਈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲ ਨਾ ਛੱਡਣਾ ਪਵੇ। ਮੇਰੀ ਧੀ ਇੱਕ ਬੇਬੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਸਾਥੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਜਵਾਨ ਹਾਂ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੁਆਰਾ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਸ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਮਿਆਦ ਪੁੱਗਣ ਦੀ ਮਿਤੀ ਵੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹਾਂ ਕਿ ਲੋਕ ਮੇਰੀ ਧੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਵੇਖਣਗੇ ਜਦੋਂ ਉਹ 15 ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ 45 ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ? ਕੀ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਣਗੇ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਮਤਰੇਏ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ 12 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ?

ਮੇਰੀ ਧੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਪਰਿਵਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਹੈ ਕਿ ਥਾਈਲੈਂਡ ਲਈ ਉਸਦੀ ਤਾਂਘ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਜਦੋਂ ਘਰ ਪਰਤਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਡੀ ਦਾਗ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਡੈਨਮਾਰਕ ਆਇਆ ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦਿ ਡੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲਈ ਉਤਸੁਕ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਕਾਫੀ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਉਹ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਲਈ ਕਦੇ ਆਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਦੇ ਆਵੇਗਾ. ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂਘ ਮੈਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ।

ਈਸਾਨ ਰਿਕਾਰਡ ਦੇ ਇੱਕ ਲੇਖ ਤੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ: isaanrecord.com/

ਸਰੋਤ ਅਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਲੇਖ:

ਦਿਲ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਾਲੀ 'ਇਕ ਵੱਖਰੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ'

ਹਾਰਟਬਾਉਂਡ ਫਿਲਮ 'ਇਕ ਵੱਖਰੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ' 'ਤੇ ਮਾਰਟਜੇ ਦੁਆਰਾ ਸਪੱਸ਼ਟੀਕਰਨ