थाई लोककथा: क्रोध, नरसंहार र तपस्या

यो एक लोक कथा हो जसको थाइल्याण्डमा धेरै छन् तर दुर्भाग्यवश अपेक्षाकृत अज्ञात र युवा पुस्ता द्वारा अपरिचित छन् (सायद पूर्णतया छैन। एक क्याफेमा यो थाहा भयो कि तीन युवा कर्मचारीहरूले यो थाहा पाए)। पुरानो पुस्ताले ती सबैलाई थाहा छ। यो कथालाई कार्टुन, गीत, नाटक र चलचित्र पनि बनाइएको छ । थाई भाषामा यसलाई ก่องข้าวน้อยฆ่าแม่ kòng khaaw nói kha mâe 'चामलको टोकरी सानो मृत आमा' भनिन्छ।

कथा इसानबाट आएको हो र लगभग 500 (?) वर्ष पुरानो सत्य घटनामा आधारित भनिन्छ। यो एक साधारण किसान परिवारको नाटकीय कथा हो: माई ताओ ("मदर टर्टल"), उनकी छोरी बुवा ("कमलको फूल") र ज्वाइँ थोङ ("गोल्ड")।

रिसको अवस्थामा, थोङले आफ्नी सासु ताओलाई मारे जब उनी धान खेतमा धेरै ढिलो र थोरै चामल लिएर खाना ल्याउँछिन्। पूर्ण कथाको लागि, तलको फिल्मको सारांश पढ्नुहोस्।

यासोथोर्न नजिकै एउटा चेदी (बरु त्यो: अवशेषहरू राखिएको ठाउँ), थोङले बनाएको मौलिक चेदीको रूपान्तरण र जहाँ उनकी सासुको हड्डीहरू राखिएको भनिन्छ (माथिको छवि हेर्नुहोस्)।

मैले यस कथाको बारेमा पढेका टिप्पणीहरू प्राय: กตัญญู katanjoe: 'कृतज्ञता', थाई भाषामा एउटा कुञ्जी शब्द हो, सामान्यतया बच्चाहरूले उनीहरूका आमाबाबुप्रति। कोही धेरै समानुभूतिपूर्ण छन् र इसान किसानको धेरै कठिन जीवन, धेरै रोगहरू र खराब खानालाई थोङको अचानक आक्रामकताको कारणको रूपमा उद्धृत गर्छन्। मलाई लाग्छ कि थोङलाई एक मनोवैज्ञानिक विकार थियो, सायद उनको अन्तिम ट्यान्ट्रमको समयमा गर्मी स्ट्रोकको साथ।

यस विषयमा सन् १९८३ को चलचित्र हो

यो फिल्म पूर्णतया थाईमा छ तर ढिलो गतिमा धेरै भिजुअल छ र त्यसैले पछिल्लो शताब्दीको शुरुवातका मौन फिल्महरू जस्तै पछ्याउन सजिलो छ। त्यो समयको खेती जीवनको अनुभव गर्न पनि धेरै सार्थक छ। म छोटो सारांश दिन्छु:

फिल्म गाउँमा एउटा पार्टीबाट सुरु हुन्छ। 'खान' को सङ्गीतको साथमा केटी र केटाहरूको समूह एकअर्कालाई चिढ्याउँदै र चुनौती दिँदै नाच्छन्। यही नै ‘राम’ नृत्यको उत्पत्ति हो । दुईजना मानिसहरूले एक अर्कालाई सिङ्गको पानीको भैंसी जस्तै बमबारी गर्छन् र सबै कुरा एक छोटो झगडामा अन्तमा मेलमिलापमा समाप्त हुन्छ।

त्यसपछि हामी घरेलु जीवन र खेतमा काम देख्छौं। थोङ बिरामी पर्छन् र त्यहाँ एक तथाकथित 'khwǎn' (आत्मा, आत्मा) समारोह छ उसलाई छुटकारा पाउन मद्दत गर्न। थोङ्ग अदालत बुवा र तिनीहरू फ्लर्ट गर्छन्। बुवाले अन्य साथीहरूलाई रोक्न प्रबन्ध गर्दछ।

तिनीहरू प्रेम गर्छन्, जसले थोङको भाइलाई रिस उठाउँछ, तर जब बुवा र थोङले एकअर्कालाई आफ्नो प्रेमको घोषणा गर्छन्, सबैले केही समय पछि हुने विवाहको लागि सहमति जनाए। Thong एक सम्मानित र दयालु मानिस र ज्वाइँ हो।

तर, एक दिन थोङ र उनकी सासुबीच झगडा हुन्छ। रिसको अवस्थामा, थोङले एउटा क्लब समात्छ र स्मिथरीन्सलाई पिचर प्रहार गर्छ। उसले आफ्नो टाउको समात्छ र तुरुन्तै महसुस गर्छ कि ऊ गलत थियो।

वर्षायाम सुरु हुन्छ। बुवा गर्भवती हुन्छिन् र उनी अक्सर बिरामी र कमजोर हुन्छिन्। एक रात उनले सपना देख्छिन् कि उनको आमा मरिसकेकी छिन्: उनी सपनामा भूतको रूपमा देखा पर्छन्।

थोङले धान खेतको भारी जोत्न थाल्छ। यो तातो छ र घाम निर्दयी रूपमा जल्छ, कहिलेकाहीँ यो डगमगाउँछ। उसको भैंसी अगाडि बढ्न नसक्ने क्षण र उसले रिसाएर हलो तल फ्याँकिदिएपछि उसले आफ्नी सासु दौडिरहेको देख्छ। उनी मन्दिरमा भएकोले धेरै ढिलो भइन् र घर आइपुग्दा पतिलाई खाना ल्याउन नसक्ने बिरामी बुवा भेटिन्।

थोङले आफ्नी सासुलाई चिच्याउछ, 'तिमी धेरै ढिलो आयौ!' र जब उसले भातको सानो टोकरी देख्छ, रिसले लठ्ठी लिएर आफ्नी सासुको टाउकोमा प्रहार गर्छ। उनी तल झर्छिन्। खानामा थोंग भोज। ऊ निको हुन्छ, वरपर हेर्छ र आफ्नी सासू भुइँमा सुतिरहेको देख्छ। तिनी मरिसकेकी छिन्। उसले उसलाई काखमा लिन्छ र गाउँमा ल्याउँछ जहाँ गाउँ प्रमुखले क्रोधित बासिन्दाहरूलाई शान्त पार्छ।

थोङ अदालतमा उपस्थित हुन्छन् जहाँ उनलाई टाउको काट्ने सजाय सुनाइन्छ। उसले न्यायाधीशहरूलाई एक पक्षमा सोध्छ: उहाँ आफ्नो सासूलाई श्रद्धांजलिको रूपमा मृत्युदण्ड अघि एक चेडी बनाउन चाहन्छ। केही हिचकिचाहट पछि यो स्वीकार गरिएको छ।

थोङले बुवासँग नियमित रूपमा खाना ल्याएर चेदी बनाउँछन्। थोङ्ग शोक र अपराधले दबिएको छ। भिक्षुहरूले चेदी समर्पण गरे र थोङलाई बौद्धिक अनन्तताको सन्देश दिएर सान्त्वना दिने प्रयास गरे। तर Thong असहनीय छ।

अन्तिम दृश्यमा हामी शिर काटेको देख्छौं। थोङले आफ्नी श्रीमतीलाई अलविदा भन्न सक्छन्, 'हाम्रो बच्चाको राम्रो हेरचाह गर्नुहोस्,' उनी भन्छन्। बुवा रुँदै परिवारका सदस्यसँग टाँसिरहेकी छिन् । तरवार खस्नुअघि नै उसले छेदीको पृष्ठभूमिमा सासुको भूत देख्छ।

यहाँ यो घटना बारे एक प्रामाणिक मोह लम गीत छ:

वा यो थप आधुनिक: