Nakatira sa Thailand: Wan di, wan mai di (part 1)

Nakatira ako sa isang condominium building sa soi 33. Sa Bangkok. May nangyayari araw-araw. Minsan mabuti, minsan masama, ngunit madalas nakakagulat para sa akin.

Ang condominium building ay pinamamahalaan ng isang matandang babae. tawag ko sa kanya lola, dahil ganoon siya sa katayuan at edad. Si Lola ay may dalawang anak na babae (Doa at Mong), kung saan si Mong ang may-ari ng gusali sa papel.

Hindi ko alam iyon hanggang sa pumunta ako sa Ministry of Labor para baguhin ang address sa aking work permit booklet. Pagkatapos ay kailangan ko ng kopya mula sa may-ari ng gusali. Si Doa ay diborsiyado (ngunit higit pa tungkol doon sa susunod na yugto) at si Mong ay kasal sa isang pulis at may isang anak na babae.

Ang lola at lolo ay namumuhay na parang pusa at aso

Kasal si lola kay lolo. Hindi ka mabigla niyan. The couple lives like cats and dogs and I don't mean parang pusa at aso ang nakatira sa maraming templo dito sa Thailand. Lagi silang may mga salita at nagtatalo din tungkol sa anumang bagay at lahat. Tungkol sa maliliit na bagay ngunit tungkol din sa malalaking bagay sa buhay.

Ito ay humantong sa ang lolo na naghahanap ng 'kaligtasan' ng maraming beses sa mga nakaraang taon sa ibang babae. Kadalasan sa loob ng mas maikling panahon, ngunit ngayon ay nakahanap na siya ng babaeng matagal na niyang nakasama. Alam iyon ni lola at hindi niya ito gusto. Si lolo ay may sariling kita (isang pensiyon), sariling pick-up at - hangga't pinapayagan ito ng lola - ginagawa ang gusto niya.

Kapag hindi siya sumipot sa condo, sunod-sunod siyang tinatawag ni lola. At kung hindi iyon gagana, tatawagan siya ni Dao o Mong. Hindi na niya mahal ang kanyang lola, ngunit mahal niya ang kanyang mga anak na babae at apo. Kaya: Hindi ko nakikita si lolo araw-araw, ngunit palagi ko siyang nakikita. At kapag nandiyan si lola laging may away.

Si Lola ay Penny matalino, pound foolish

Ang lola ay, gaya ng napakagandang sinasabi ng Ingles, "penny wise, pound foolish". Siya ay kuripot sa isang maniacal na paraan. At least: pagdating sa condo building at ang serbisyong ibinibigay sa mga residente. Kinailangan kong maghintay ng humigit-kumulang siyam na buwan para sa isang bagong pinto ng banyo at ngayon ay nakuha ko ang pinakamurang na makikita niya.

Ang launderette at ang restaurant ay nagsara na ngayon dahil ang lola ay hindi gumagawa ng anumang konsesyon - sa mga tuntunin ng pera - sa mga bagong operator ng parehong mga pasilidad: hindi bababa sa parehong halaga ng rental at parehong paunang bayad sa mga lumang operator.

Ang katotohanan na ang mga residente ay nagreklamo na ang mga pasilidad ay sarado (at ang ilang mga nangungupahan ay lumipat sa isang mas bagong gusali na 200 metro sa ibaba ng soi) ay tila hindi interesado sa kanya hanggang sa siya ay nagreklamo tungkol sa tumaas na bakante, ngunit hindi nauugnay ito sa kanyang sariling pag-uugali. Minsan ay inilalagay ni lolo ang kanyang daliri sa masakit na bahagi at pagkatapos ay may pagtatalo na naman. Parang "ang bilog ng buhay" sa aking soi.

Chris de Boer