Si do te ishte...

Kohët e fundit vazhdoj të mendoj përsëri për njerëzit tajlandez që takova rastësisht gjatë një prej ekspeditave të mia të shumta fotografike nëpër kryeqytetin e Tajlandë. Çfarë u bë me ta pas përmbytjes së tmerrshme të muajve të fundit...?

Pak kohë më parë punoja në Bangkok -unë jam fotograf- dhe po kërkoja vendndodhje të përshtatshme për të xhiruar për një serial ku po punoj. Nën autostradën në Khlong Toey gjeta një pjesë të mrekullueshme fotogjenike të Bangkok. Një vend ku nuk vijnë shumë turistë, nuk ka zonë argëtimi. Ishte mesi i ditës, pa shkëlqim dhe magjepsje, asnjë restorant apo tempull në horizont.

Në një urë që përshkonte khlong gjeta një grup tajlandezësh duke ngrënë në një lëndinë. Më shikonin po aq të habitur sa edhe unë. Ajo nuk e kuptonte se çfarë po bëja atje, e dallueshme qartë si farang. Jo armiqësor, por kurioz dhe para se ta kuptoja, kishte fëmijë që qëndronin mbi supe dhe shikonin atë që po fotografoja.

Doja të fotografoja pjesën e poshtme të viadukteve, një vazhdim i një serie viaduktesh që kisha fotografuar në Holandë. Ndërtime imponuese betoni në një ambient bosh, forma gjeometrike abstrakte.

Aty ku rruga shkon normalisht në Holandë, këtu ishte kanali. Po aq me ngjyrë të errët. Isha duke u rrotulluar dhe ende nuk isha plotësisht i kënaqur me imazhin. Në një moment grupi i njerëzve pyeti sa mundej nëse mund të afrohesha. Në mënyrë që të mund të krijoni një përbërje më të mirë me to në imazh. Ajo që pasoi ishte një bisedë interesante ku unë nuk kuptova asnjë nga tajlandezët e tyre dhe ata nuk flisnin anglisht.

Ajo që u bë e qartë ishte se ata nuk po hanin vetëm atje, por se po jetonin atje 'gjysmë' përgjithmonë. Kur kërkova të tregoja se ku jetonin, ata vunë në dukje dy rrafshnalta në bazën e shtyllave të mëdha që mbështesin autostradën. Në një rrip shumë të ngushtë kishte disa gjëra, një rrogoz, një leckë, një litar rrobash me një bluzë, një shishe me ujë dhe një statujë të Budës. Një familje e tërë.

Doja të bëja disa foto atje dhe po shikoja 'pamjen' e tyre të ujit. Papritur pashë flluska në ujë dhe mendova 'zot, sa e çuditshme që është gati të bjerë shi'. Por flluskat nuk u shkaktuan nga pikat e shiut. Ishte gaz që dilte nga fundi i kanalit. Më bëri të marramendje dhe të përzier.

U ngrita në këmbë e hutuar dhe e impresionuar, kisha bërë foto të bukura pikërisht atë që kërkoja dhe në të njëjtën kohë u përballa me kushte jetese që nuk dija çfarë të bëja. Ata nuk dukeshin të mërzitur nga vendi i tyre në Bangkok, as të turpëruar dhe as krenarë. Më mbajti një pasqyrë. Diçka për të menduar se çfarë po bëja në të vërtetë atje, çfarë po regjistroja. Pasuritë e tyre të pakta dhe format e bukura gjeometrike.

Këto javë shpesh mendoj për ta, si do të ishin tani që fryrja e tyre është ndoshta një metër ose më shumë nën ujë, a do të ishte zhdukur ajo pak që kishin?

Teksti dhe fotot nga Francois Eyck