Zyrtarët e qeverisë tajlandeze pretendojnë se nuk dinë për problemin e "refugjatëve Rohingya" të cilët janë trafikuar në Tajlandë. Megjithatë, qeveria duhet ta njohë problemin dhe të përpiqet ta zgjidhë këtë çështje komplekse dhe tragjike me një qasje gjithëpërfshirëse.
Megjithëse origjina e Rohingya-ve është ende nën debat, ky grup etnik ka jetuar në Mianmarin veriperëndimor që nga kohra të lashta, veçanërisht në shtetin Rakhine. Mianmari refuzon t'i njohë ata si qytetarë, duke i quajtur emigrantë të paligjshëm nga Bengali.
Më shumë se 1,5-2 milionë Rohingya u detyruan të lënë shtëpitë e tyre në Mianmar pas pavarësisë në 1948, kryesisht për shkak të dallimeve në racë dhe fe, thotë Organizata Kombëtare e Arakan Rohingya, një grup aktivistësh që mbrojnë të drejtat.
Dy milionë Rohingya jetojnë ende në Mianmar, ndërsa qindra mijëra enden në kufirin Mianmar-Bangladesh. Një eksod i madh i Rohingya-ve ka ndodhur dy herë që nga pavarësia e Mianmarit. Një herë në vitin 1978 kur regjimi ushtarak i Ne Win de Naga Min (Mbreti i Dragoit) persekutoi 'migrantët e paligjshëm' dhe në fillim të viteve 1990, pas një goditjeje ushtarake ndaj lëvizjes demokratike.
Vala aktuale e refugjatëve Rohingya filloi, pa raportuar, më shumë se një dekadë më parë, ndërsa ata kërkonin një jetë më të mirë në Azinë Juglindore. Malajzia është shpesh destinacioni përfundimtar, por Tajlanda është qendra rajonale për refugjatët për shkak të kontrolleve të dobëta kufitare dhe zyrtarëve të korruptuar.
Vërshimi i refugjatëve bëri bujë në fillim të vitit 2009, kur disa prej tyre u trajtuan brutalisht nga autoritetet tajlandeze (anijet e tyre thuhet se u tërhoqën përsëri në det). Problemet në shtetin Rakhine u përkeqësuan tre vjet më vonë, kur myslimanët Rohingya u përleshën me banorët kryesisht budistë të Rakhine. Dhuna zhvendosi më shumë se 100.000 njerëz, duke përfunduar përfundimisht në kampet e refugjatëve.
Me shfaqjen e rrjeteve të kontrabandës, vlerësohet se më shumë se 100.000 Rohingya kanë arritur të vendosen në Azinë Juglindore. Sipas një raporti të Kombeve të Bashkuara, ata zakonisht duhej të paguanin midis 90 dollarë amerikanë (3.000 Bt) dhe 370 dollarë (12.500 Bt) për të hipur në një varkë peshkimi, por ata nuk lejoheshin të largoheshin nga anija nëse nuk bëhej një pagesë shtesë prej 2.000 dollarë. XNUMX dollarë ishte paguar.
Ata ishin të uritur dhe i rrahur për t'i bërë presion familjes që të paguante 'shpërblerjen'. Sipas OKB-së, ata që nuk kishin të afërm duhej të punonin për kontrabandistët për shumë muaj për të paguar borxhet e tyre. Disa u detyruan të punonin në kushte degraduese në peshkarexha dhe ferma. Të tjerët u mbajtën në kampe në xhunglat e Tajlandës jugore, në pritje të pagesës.
Është naive të thuhet se zyrtarët tajlandez nuk dinin asgjë për abuzimet. Nëse zyrtarët nuk do të kishin marrë ryshfet, ata thjesht do të ishin kthyer si të huaj të padëshiruar. Shumë zyrtarë lokalë janë në mesin e më shumë se 50 "trafikantëve" kundër të cilëve policia tajlandeze ka lëshuar urdhër-arreste.
Pavarësisht të gjitha rreziqeve, refugjatët vazhduan të vinin. Kah fundi i sezonit të shirave në tetor, Rohingyas dhe nganjëherë Bengalët filluan udhëtimin e tyre të rrezikshëm nëpër Gjirin e Bengalit në Azinë Juglindore.
Në tremujorin e parë të këtij viti, rreth 25.000 njerëz u larguan në këtë mënyrë. Ky numër është dyfishuar në krahasim me tremujorët e parë në 2013 dhe 2014, sipas një raporti të OKB-së nga Komisioneri i Lartë i Kombeve të Bashkuara për Refugjatët (UNHCR). Më shumë se 300 refugjatë vdiqën në det në tremujorin e parë të këtij viti, duke e çuar numrin total të vdekjeve që nga tetori i vitit të kaluar në 620, thuhet në raport.
Qasja e vazhdueshme Thai - që synon të kënaqë Shtetet e Bashkuara në mënyrë që të përmirësojë pozicionin e Tajlandës për raportin "Trafikimi i Personave" (TIP) - nuk do ta zgjidhë problemin. Sipas Organizatës Ndërkombëtare për Migracionin, rreth 8.000 njerëz me varka janë ende duke lundruar në det në Gjirin e Bengalit, sepse kontrabandistët kanë frikë t'i nxjerrin në breg. Fati i tyre nuk dihet.
Burimi: Editoriali në The Nation, 6 nëntor 2015
A keni përjetuar ndonjëherë diçka ndryshe me qeveritë në Azinë Juglindore?
Politikanë dhe zyrtarë të korruptuar deri në kockë dhe disa banorë që vështronin kërthizën e kombeve atje… Kur Khmerët po masakronin njerëzit e tyre, elita tajlandeze gjithashtu mendonte vetëm për tregtinë e tyre me drurë të fortë dhe gurë të çmuar të korrur ilegalisht nga Kamboxhia. Miliona "të huaj" të vdekur... po çfarë?
Sa refugjatë kino-vietnamezë u mbytën gjatë rrugës, rreth 20 vjet më parë?
Tani e njëjta gjë po ndodh prej vitesh: anijet e rrënuara tërhiqen me forcë përsëri në det të hapur nën moton: mbytuni atje, që kufomat tuaja të mos lahen në plazhet tona…
Fatkeqësisht, me gjithë këto lloj problemesh ka vetëm një zgjidhje: t'i gjesh në vendin e tyre të origjinës, në këtë rast tolerancën në Myanmar. Jo me protesta flakëruese, por...nëse duhet me armë flakëruese.
Volgens mij zou de ASEAN het initiatief moeten nemen om Burma te bewegen een andere houding aan tenemen t.o.v. de Rohingya’s. Want daar ligt volgens mij de kern van het probleem want deze bevolkingsgroep die vaak al generaties in Burma woont heeft weinig rechten en wordt regelmatig door Boeddhistische groeperingen bedreigd. Aangezien er geen oorlog is kunnen de mensen eigenlijk wel terug naar Burma als de situatie in Burma werkelijk veranderd en dan is opvang van tijdelijke aard vanuit boeddhistisch oogpunt niet meer of minder dan een goede daad verrichten.
Shumë mirë që blogu i Tajlandës i kushton vëmendje kësaj. As nuk ka kaluar pa u vënë re në mediat holandeze këto ditë.
Problemet me kursin e ulët të këmbimit baht/euro ose kostot që bankat ngarkojnë për transfertat e parave/atm-et shkrihen si akulli në diell kur e krahason me vuajtjet e këtyre refugjatëve. Ne holandezët e kemi shumë mirë në Holandë dhe Tajlandë.
Thailand zit goed in haar maag met het Rohingya-problematiek. Indonesië en Maleisië, landen waar de Rohingya-mensen in hun boten eigenlijk naar toe willen, drijven hen terug naar open zee. Myanmar neemt hen niet terug. Thailand doet hetzelfde nu, dropt wat voedsel, en oppert twee onbewoonde eilandjes in orde te willen brengen om er opvangkampen te realiseren. Ik meen dat Thailand daartoe zonder meer moreel verplicht is, nu gebleken is dat alle autoriteiten van Thailand alle langere tijd weet hadden van wat er met de Rohingya aan de hand was, daarbij tolereerden en wegkeken van de gruwelheden in de kampen langs de grens met Maleisië. Provinciale en lokale overheden verdienden er grof geld aan, en zorgden voor de outillage. Ik mag toch lijden dat zowel de EU als de VS Thailand stevig op de vingers kijkt en zo nodig tikt. Thailand is zich flink aan het blameren, hetgeen juist datgene is wat zij als natie poogt te voorkomen.
Në zgjidhjen e problemit, Tajlanda i referohet një konference që do të mbahet në fund të këtij muaji me vendet fqinje, Australinë dhe OKB-në, ndër të tjera. Vetëm 2 të fundit janë zotuar të shfaqen. Mianmari si protagonist, Malajzia dhe Indonezia si qen të kafshuar: nuk e kanë kryer ende. Australia duhet të tregojë se sa vlen. Politika e saj e azilit dhe refugjatëve është gjithashtu e kundërshtueshme, pasi ajo i lëshon refugjatët në ishujt pranë Papua Guinesë së Re.
Asnjë zgjidhje nuk pritet nga ana e ASEAN-it. Vendet e ASEAN-it kanë rënë dakord të mos ndërhyjnë në problemet e brendshme të njëri-tjetrit. Më besoni, Mianmari po e shfrytëzon padyshim këtë mundësi. Do të shohim nëse qytetërimi fiton mbi indiferencën. Më poshtë janë dy lidhje me artikujt e sfondit:
http://www.bangkokpost.com/news/asia/561419/how-se-asia-created-its-own-humanitarian-crisis
http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3976412/2015/04/23/Streng-strenger-en-dan-nog-het-Australische-asielbeleid.dhtml