Lutja e Murgut

Unë vizitoj dy herë në vit Lagje e kinezëve për të blerë një ilaç për nënën 90-vjeçare të një miku të dashur nga një nga farmacitë e shumta kineze që ndodhen atje.

Sipas zonjës në fjalë, muskujt që po ngurtësohen bëhen shumë më fleksibël pas trajtimit me ‘Wood Lock Medicated Balm’, një lubrifikant kinez nga Hong Kongu.

Kur hyj, tashmë mund të shijoj aromat e shumta që mbushin disi në mënyrë misterioze dhomën. Kavanoza dhe sirtarë të panumërt të mbushur me barishtet më të çuditshme përhapin një erë jo tërheqëse. Këtë herë, blini katër pako për 280 baht secila.

Nuk mund të mos ofrojë një mijë baht si 'klient i madh'. Por atëherë e keni të vështirë me një kinez. Me të vërtetë nuk mund të heq qafe një baht dhe kjo është diçka që nuk më ndodh shpesh. Këtu kryeson një çift të moshuarish dhe kjo vërehet qartë. Kur bëhet fjalë për paratë, ndërhyn personalisht zonja e vjetër dhe shitësi më i ri është pak a shumë i lënë mënjanë.

Llogaria

Kërkesa për një faturë është fillimi i një farse të vërtetë. Llogaria? S'kam degjuar kurre per te. Ne nuk kemi. Në lojë hyn edhe burri i stolisur me një dhi të bardhë borë. Ai është i gatshëm të shkruajë një faturë nëse lejohet në gjuhën kineze. Nuk ka problem përsa më përket mua. Është krijuar një copë letër dhe diçka është shkruar me shkronja të këndshme kineze. Por më pas ai fut një shumë të pasaktë sepse katër herë 280 me sa duket e kalon dhinë e tij, diçka që nuk do ta prisnit nga një kinez. Lecka griset dhe bëhet një përpjekje tjetër, shërbëtori më i ri i pëshpërit si të shkruante 1120.

Santibhavank P / Shutterstock.com

hua lamphong

Me çantën time plastike, në të cilën katër shishet e blera, kthehem në stacionin e trenit Hua Lamphong për të marrë nëntokën drejt hotelit. Gjithmonë është e mrekullueshme të endesh në këtë stacion kryesor për një kohë, sepse është një vend ku shpesh mund të shkrepësh një foto të këndshme si fotograf amator.

Në anë të stacionit, syri im kap një murg të ulur mes dy shtyllave duke lexuar një gazetë. Më duket si diçka për një foto, kështu që eci me aparatin tim të ruajtur ende drejt murgut. Nxirre kamerën time atje dhe drejtoje në një drejtim krejtësisht tjetër. Mundohuni të tërhiqni vëmendjen e murgut, i cili funksionon mrekullisht.

Një amuletë plus lutje

Në tajlandishten time më të mirë përpiqem të filloj një bisedë dhe ta pyes me mirësjellje nëse mund t'i bëj edhe unë foto. Ai tund me kokë në shenjë dakordësie, pas së cilës dëshiron të marrë një pozë, gjë që padyshim nuk është qëllimi. Për fat të mirë, ai mund ta bëjë atë të kuptojë se ai mund të vazhdojë të lexojë gazetën në paqe. Pasi bëra disa foto vazhdoj të flas me të dhe ulem pranë tij në një nga shkallët.

Duke gjykuar nga pamja e tij, murgu është me origjinë shumë modeste. Duart dhe këmbët plus dhëmbët e lënë pas dore flasin shumë. Për më tepër, zakoni i tij portokalli duket gjithashtu mjaft i çrregullt. Për të gjykuar, edhe për të jeta monastike nuk është parajsë në tokë. Vështrimi i tij endet me kureshtje në qesen time plastike.

Për të kënaqur atë kuriozitet, thjesht nxjerr një pako dhe i tregoj atij sfondin. Me sa duket ai më kupton sepse bën me kokë në shenjë dakordësie dhe nxjerr një amuletë nga çanta e shpatullave ngjyrë portokalli që duhet t'i jap zonjës me vajin e ricinit. Me një fjalë e falënderoj për këtë gjest bujar.

Por Jozefi nuk ikën aq lirë, sepse menjëherë pason pyetja nëse mund t'i jap 20 baht. Ai ka etje dhe më pas mund të blejë një shishe ujë. Jo më kot dyfishoj shumën e kërkuar, pas së cilës ai premton se do të thërrasë ndihmën e Budës për zonjën në fjalë.

Pyes veten se si, pas vajit të ricinit plus për të mos harruar ndihmën e mbinatyrshme, nëna e shokut tim. Në imagjinatën time tashmë mund ta shoh atë duke bërë një salto në shiritin horizontal nga i cili kampioni ynë olimpik Epke Zonderland nuk kthehet.