Songkran në Pichit

Përvoja ime e parë me Songkran do të mbetet gjithmonë me mua.

Po ngisja një motoçikletë të rëndë në autostradën me katër korsi nga Pattaya në Bangkok. Nuk kam vozitur shpejt, mendoj rreth 70 kilometra në orë. Një kamionçinë i vogël kaloi pranë me 100 milje në orë. Në kamion kishte të rinj tajlandez të cilët më hodhën një kovë me ujë mbi kokë teksa kalonin. Rrëshqita nga frika, u ula në anë të rrugës, por thjesht arrita të ruaj ekuilibrin. Zemra më ka rrahur, jo vetëm nga frika, por edhe nga inati. Ky ishte jashtëzakonisht i rrezikshëm dhe, për mendimin tim, nuk mund të ishte kurrë qëllimi i pastrimit vjetor të çdo të keqeje. Urrejtja ime e neveritshme ndaj kësaj partie u vendos përgjithmonë deri në përvojën tjetër.

Në Piçit, me familjen e shokëve të shtëpisë, është ndryshe. Ditën e parë dua të shkoj në një dyqan fotografish në qytet. Më ofrohet një motor, por pyes nëse dikush do të donte të më merrte me makinë. Njerëzve u pëlqen ta bëjnë këtë, megjithëse nuk e kuptojnë neverinë time ndaj veçorive ujore. Rrugës vërej se kam bërë gjënë e duhur, por kur kthehem në shtëpi mendoj se mund të jetë një ide e mirë të bëj një dush vullnetarisht pak më poshtë rrugës. Kështu e tregoj vullnetin tim të mirë. Më thanë se familja do të festojë Songkran së bashku në orën pesë, por nuk e di saktësisht se çfarë nënkupton kjo.

Në orën pesë është vendosur një tavolinë përballë shtëpisë me tre statuja të Budës mbi të. Kjo më jep besim. Pranë tavolinave vendosen tre stola. Një për babanë, një për nënën dhe një për mua. Me pak fjalë, për të moshuarit. Një shenjë respekti. Më lejohet të mbështjell një leckë rreth belit që të mund të heq këmishën dhe pantallonat e shkurtra. Pastaj babi fillon të bëjë një lutje. Pastaj të gjithë fëmijët, nëntë prej tyre, nga më i madhi tek më i vogli, vijnë dhe zbrazin një tas me ujë. Së pari në duart tona. Pastaj mbi kokën tonë. Pasi mbarojnë me mua dhe prindërit e tyre, të njëjtën gjë bëjnë edhe mes tyre.

Ky është thjesht një ritual solemn, të cilin mund ta kuptoj plotësisht, ose në fakt mendoj se është një ngjarje pozitive. Pra, kjo është ajo që Songkran është menduar të jetë. Një ritual i përvitshëm në të cilin, si familje, të gjithë pastrohen nga e keqja. E vlerësoj pak më shumë Tajlandën dhe ndihem krenare që më vonë më thonë se i përkas vërtet familjes tani.