adrenalinën. Shumë adrenalinë. Kjo më dha pamjen e parë të Chiang Mai-t. Më duhej të mendoja për momentin kur isha në Nju Jork për RTL News, dy javë pas 9 shtatorit, sulmit në Kullat Binjake. 11. Pastaj po kërceja edhe në një dhomë hoteli nga trafiku, sirenat dhe jeta në rrugë, e cila nuk u ndal për asnjë sekondë.
Ok, Chiang Mai është shumë herë më i vogël, por aktiviteti ekonomik, mikroekonomia 24-orëshe, trafiku dhe diapazoni i aromave, kanë joshjen e një metropoli.
Një natë nuk munda të flija për shkak të gjithë asaj adrenaline, kështu që vendosa të dilja në rrugë. Me kamerën time në pikë për të eksploruar jetën e natës në Chiang Mai.
Nëse është e nevojshme, t'i dorëzohemi uiskit vendas, gjithçka në kuadrin e gazetarisë investigative. Sepse si mund të raportoni më mirë dhe me ndershmëri duke u bashkuar me popullsinë vendase?
Shpejt takova një grup pijanecësh të fortë, të pangopur dhe të dalluar nga pijet alkoolike. Shpejt u bë e lehtë dhe ajo që më goditi më shumë ishte se të vrazhdët shoqëroheshin nga një grup qensh endacak. Jo se ndokush u kushtoi vëmendje kafshëve, por fenomeni i qenve endacakë nuk më lëshoi më nga ai moment. Në fakt, ata kanë qenë një pengesë në rrugë për gati pesë muaj, duke kërkuar me padurim për viçat e mi dhe duke bredhur nëpër qytet në tufa. Sidomos gjatë natës.
Dy javë më parë isha në Koh Phangan për një pushim të shkurtër. Një ishull i bukur dhe jashtë Hënës së Plotë organizon një oaz paqeje. Mora me qira një skuter dhe së shpejti takova mikun e frikshëm me katër këmbë. Qentë atje ishin fjalë për fjalë të shtrirë në mes të rrugës, duke zier dhe ngjitur në asfaltin e nxehtë dhe të pamundur për t'u lëvizur. Pothuajse të droguar nga dielli i ndritshëm, i pashë të sillen gjatë rrugës, tepër dembelë edhe për të sulmuar farangun e frikësuar. Vetëm kur erdhët në vende të largëta, pranë një shtëpie, rrezikonit të qëndronit katër në të njëjtën kohë pas motoçikletës suaj. Pastaj ishin këmbët lart dhe vetëm gaz.
Si do ta shikonte një tajlandez mesatar këtë dhunë me qen, mendova. Ne, nga perëndimi, priremi të ushqejmë çdo gjë që ka vetëm katër këmbë gjithsesi. Këtu shihni një qëndrim krejtësisht të ndryshëm ndaj qenve në veçanti. Në Bangkok Post hasa në një artikull rreth Pacs, Phangan Animal Care for Strays. Një organizatë vullnetare që ka hartuar, sterilizuar dhe, nëse është e nevojshme, kujdeset për qentë në Koh Phangan për dymbëdhjetë vjet.
Drejtori i klubit fisnik la të rrëshqasë në gazetë se tajlandezët i shohin vullnetarët e Pacs krejtësisht të çmendur, për t'i kushtuar kaq shumë vëmendje diçkaje të parëndësishme si një qen endacak. Thai është rritur me idenë se një qen rruge do të shkaktojë vetëm mjerim. Nuk mund të bëhet fjalë për t'u dhënë dashuri apo vëmendje kafshëve. Në kontrast të plotë me përkëdheljen e maceve dhe qenve të tyre në shtëpi, sepse tajlandezët e trajtojnë atë me dashuri, sipas përvojës sime.
Tani që kam më shumë se katër muaj që jam këtu, qeni i rrugës është bërë një shok i pirjes për mua. Kur jam jashtë natës ose kur kthehem vonë në shtëpi, gjithmonë shoqërohem nga një shok i panjohur që nuk do të bënte keq as mizë. Mjafton pak vëmendje dhe ndonjëherë një lidhje krijohet aq shpejt sa ndonjëherë më lëshojnë në derë.
Jo, shoku im i ri nuk mund të hyjë brenda. në asnjë mënyrë! Sigurimi tajlandez do ta nxirrte jashtë me kokë dhe bythë dhe do t'i lante duart tërësisht.
Në kujtim të Ton Lankreijer, u nda nga jeta më 26 tetor 2016 në moshën 61-vjeçare.