Zefke Mols

Hoewel Zefke Mols al vele jaren geleden is overleden, moet ik als ik in Thailand ben regelmatig aan hem denken. Om eerlijk te zijn heb ik hem nooit gekend, maar door een lied van de Limburgse troubadour Jo Erens, die helaas veel te vroeg is gestorven, blijft Zefke in mijn gedachten voortleven.

Hij was een eenvoudige ziel met het hart op de juiste plaats, een echte dorpsfiguur. Schrijf dit in de hoop dat de echte Sittardenaar mij het woord ‘Dorpsfiguur’ niet te zwaar zal aanrekenen, want Toon Hermans komt niet uit een dorp maar uit de Stad Sittard en dat zegt genoeg.

Maar wat heeft Zefke Mols nu eigenlijk met Thailand te maken zal menigeen zich toch wel afvragen. Niets, helemaal niets. Eigenlijk ben ik er van overtuigd dat hij nauwelijks ooit van het land heeft gehoord, laat staan dat hij er ooit is geweest. Hij zal het ook niet gemist hebben, want er bestond voor hem maar één land, dat was Limburg, met Sittard als de belangrijkste plaats op aard.

Thailand

Anderzijds weet ik zeker dat geen enkele Thai zich ooit heeft afgevraagd waar Sittard ligt, laat staan dat daar iemand ooit van Zefke Mols heeft gehoord. Hoewel Zefke niet in politiek was geïnteresseerd zou het goed zijn als menig Thais politiek figuur eens in de huid van Zefke zou kruipen. Kijk maar eens op de aanplakborden of in de etalage van een fotograaf in Thailand en je zult bemerken wat ik bedoel.

Mannen, in een onberispelijk witte outfit, met wel twintig onderscheidingen op de borst gespeld en strak voor zich uit starend vormen het decor in de etalage van menige fotograaf. Om maar te zwijgen over de immens grote posters die tijdens de verkiezingstijd de straten besmeuren met deze ingebeelde koppen. Wat de man of vrouw, die hardwerkend en nauwelijks tien euro per dag verdient, in een dergelijke opgepoetste tronie vervuld met eigendunk moet aanspreken blijft voor mij een raadsel. De corruptie zowel in de politiek als bij de politie en de krijgsmacht straalt van deze etalagekoppen af.

Medailles op z’n buik

Nee, geef mij dan maar de heer Zefke Mols, zoals hij door Jo Erens in het Limburgs dialect werd bezongen. “Zefke Mols oud, grijs en versleten, een van onze stadsprofeten. Met z’n pijpje in de mond en de medailles op zijn buik, loopt hij de hele dag in Sittard rond”. Kijk daar zit nu het verschil tussen ons Zefke en die Thaise opgeblazen koppen die het moeten hebben van uiterlijk vertoon.

Zefke dreef er al de spot mee. Hij was wars van al die grootdoenerij en spelde alles wat maar blonk niet op zijn borst maar op zijn buik. Hij zal ongetwijfeld aan het gezegde “Schrijf het maar op je buik” gedacht hebben. Op z’n borst kloppen was er voor hem niet bij. Zefke was een groot mens.