ਤੁਸੀਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੋ (10)

ਬਲੌਗ ਰੀਡਰ ਫਰੈਂਕ ਕ੍ਰੈਮਰ ਨੇ ਚਿਆਂਗ ਮਾਈ ਦੇ ਨੇੜੇ "ਉਸਦੇ" ਪਿੰਡ ਦੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਯਾਦਾਂ ਲਿਖੀਆਂ। ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਕਹਾਣੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਅੰਤ ਉਦਾਸੀ ਭਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਅਤੇ ਬਲੌਗ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਅਨੁਭਵ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਸੁਨੇਹਾ, ਸੰਭਾਵਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਖਿੱਚੀ ਗਈ ਫੋਟੋ ਦੇ ਨਾਲ, ਸੰਪਾਦਕਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜੋ। ਸੰਪਰਕ ਫਾਰਮ.

ਚਿਆਂਗ ਮਾਈ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਤੇ ਸੰਗੀਤ

ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਰਾਖਵੇਂ ਕਿਰਾਏ ਦੇ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿਣਾ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਜੋ ਕਿ ਥਾਈ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਗਲਤ ਹੋਣ ਕਾਰਨ, ਇਸ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਨਾਲ 4 ਮਹੀਨੇ ਬਿਤਾਉਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਜਾਂ ਇਸ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅੰਤ (ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਯਾਤਰਾ ਤੋਂ 2 ਹਫ਼ਤੇ ਜਾਣਦਾ ਸੀ) ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਇਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।

ਥਾਈ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਘਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸਮੂਹ, ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ 'ਕੁੱਲ ਕਰਨ ਲਈ' ਥਾਈ ਪਰਿਵਾਰ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ 5 ਮਹੀਨੇ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਅਗਲੇ 4 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ। ਚਿਆਂਗ ਮਾਈ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਿੱਘਾ ਸਥਾਨ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ 1.96 ਕੱਦ ਅਤੇ 140 ਕਿੱਲੋ ਭਾਰ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਦਿੱਖ ਵਾਲਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਇਕੱਲੇ ਆਦਮੀ ਵਜੋਂ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗੱਪਾਂ ਦਾ ਭੋਜਨ ਵੀ ਸੀ। ਉਥੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਫਰੰਗ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਨਹੀਂ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹਨ।

ਮੇਰੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਮਿੱਠੀ ਅਤੇ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮਕਾਨ ਮਾਲਕਣ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਾਡੇ ਬਾਗ ਤੋਂ 3 ਮੀਟਰ ਦੂਰ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ 150 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਪਾਰਟੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਧੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਚਿੱਟਾ ਪਹਿਨਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਉਚਿਤ ਸੀ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਭਾਈਚਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਾਹੌਲ, ਭੀੜ, ਸਾਰੇ ਪਕਵਾਨ। ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਗਰੀਬ.

ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਹੈ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਲਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਗੈਰ-ਮੌਖਿਕ ਚੁਟਕਲੇ ਸਿਖਾਏ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਂਗਲਾਂ 'ਤੇ ਸੀਟੀ ਵਜਾਉਣਾ ਆਦਿ। ਮੈਂ ਉਸ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇਖੇ ਅਤੇ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਦੀਆਂ ਦੋ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸਫਾਈ ਦੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ, ਬਹੁਤ ਆਧੁਨਿਕ, ਵੱਖਰਾ ਅਤੇ ਕੂੜੇ ਦਾ ਨਿਪਟਾਰਾ। ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਕੇਟਰਿੰਗ ਦਾ ਤਜਰਬਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਆਦੀ ਹਾਂ, ਇਸਲਈ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮੈਂ ਸਕੂਲੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਦੇ ਨਾਲ ਸੈਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਨਾਲ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਮੇਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਟੇਜ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੱਤੀ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਲਗਭਗ ਅਣਜਾਣ ਮਹਿਮਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਲਗਭਗ 60. ਪਰ ਉਦੋਂ ਮੇਰੇ ਯਤਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਮਕਾਨ ਮਾਲਕਣ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਔਖੀ ਪੋਤੀ ਲਈ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਦਾਨੀ ਬਣ ਗਈ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਲੰਘਦਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ. ਜ਼ਾਹਰ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਅੰਕ ਹਾਸਲ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਹਫਤਾਵਾਰੀ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਵੀ ਕੁਝ ਔਰਤਾਂ ਸਨ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਰੁੱਝੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੀਆਂ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜਾਣਦੀਆਂ ਸਨ। ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਜੈ ਡੀ, ਚੰਗੇ ਦਿਲ ਦੁਆਰਾ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ.

ਹੁਣ, ਇੱਕ ਡੱਚ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ, ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਮੂਲੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਅਤੇ ਯੋਗਦਾਨ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਇਨਾਮ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਲਗਭਗ ਹਰ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੈਰ 'ਤੇ ਗੁਆਂਢੀ ਅਕਸਰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਬਗੀਚੇ ਤੋਂ ਫਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪੁਰਾਣੇ ਬੇਰੀਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੌਕ ਵਿੱਚ ਬੋਧੀ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਛਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਲ ਬੈਠਦਾ ਹਾਂ, ਕਦੇ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਫੜਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦਾ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ, ਮੈਨੂੰ ਇਸਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ. ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁੱਢੀ ਵਸਨੀਕ, 100 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਔਰਤ, ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਕਿਰਦਾਰ, ਕਿਸੇ ਨੌਜਵਾਨ ਕੋਲ ਸਲਾਹ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਹਾਸੇ-ਮਜ਼ਾਕ ਵਾਲੀ ਔਰਤ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪੜਪੋਤੀ ਮੀਲਾਂ ਦੂਰ ਤੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਆਈ ਸੀ।

ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਘੱਟ ਜਾਂ ਘੱਟ ਸੀ; ਮੇਰਾ 3 ਵਾਰ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ 2 ਪ੍ਰੇਮੀ ਵੀ ਸਨ, ਸਾਰੇ ਮਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਵੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਲਰਟ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਹੁਣ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਮੈਂ ਇਸਦੀ ਬਜਾਏ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਪੜਪੋਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ। ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਚੰਗਾ ਰਹੇਗਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ਪੜਪੋਤੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਰਮ ਕਿੱਥੇ ਲੱਭਣੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਪਰ ਅੱਜ ਤੱਕ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਜਾਂ ਵਿਚੋਲਗੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।

ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਗਲੀ ਦੇ ਪਾਰ ਇੱਕ ਗੁਆਂਢੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਦੋਸਤ, ਸੋਮ, ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਸਧਾਰਨ ਦੁਕਾਨ ਹੈ। ਚਾਵਲ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ, ਪਾਲਤੂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਭੋਜਨ, ਅੰਡੇ। ਅਤੇ ਸਵੇਰੇ, ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸਕੂਲੀ ਬੱਚੇ ਉੱਥੇ 5 ਜਾਂ 10 ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਤਤਕਾਲ ਨੂਡਲਸ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਾਂ ਚਾਵਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਟੋਰੇ ਵਿੱਚ ਤਲੇ ਹੋਏ ਅੰਡੇ ਦੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਸੋਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਖੁਦ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਸਿੱਖਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਕਲਪਨਾ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਦੋ ਅੰਡੇ ਇਕੱਠੇ, ਅੱਧਾ ਆਮਲੇਟ ਅਤੇ ਅੱਧਾ ਤਲੇ ਹੋਏ ਅੰਡੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦਿਲਚਸਪ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਲੜਕਿਆਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੁੜੀਆਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣਾ ਸਿੱਖਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਅਕਸਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆਂ।

ਸੋਮ ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਬੋਧੀ ਹੈ, ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਨਿੱਘੇ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਪਿਆਰਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਜਨਮਦਿਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਸੜਕ ਦੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਚਿੰਨ੍ਹ ਇਹ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਉਸਦੇ ਜਨਮਦਿਨ 'ਤੇ ਮੁਫਤ ਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ/ਜਾਂ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। “ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਇਲਾਜ ਕਰਾਂਗਾ!” ਸੋਮ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਕਾਰਨ ਲਈ ਬਾਲਗਾਂ ਤੋਂ ਤੋਹਫ਼ਿਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਬਾਲਟੀ ਹੈ, ਕੰਬੋਡੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਸਪਤਾਲ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਜਨਮਦਿਨਾਂ 'ਤੇ ਮੈਂ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਮੌਜੂਦ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿੱਚ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਧਿਆਪਕ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਕੂਲ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਦੇਰੀ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। 68 x ਮਾਮਾ ਨੂਡਲਜ਼, ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਤਲੇ ਹੋਏ ਅੰਡੇ ਦੇ 34 ਹਿੱਸੇ ਅਤੇ 5 ਪਨੀਰ ਸੈਂਡਵਿਚ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਦੀ ਸਫਾਈ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਮੈਨੂੰ ਕੌਫੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ. ਫਿਰ ਕੰਬੋਡੀਆ ਤੋਂ 8 ਮਹਿਲਾ ਸਟਰੀਟ ਕਲੀਨਰ ਦੇ ਨਾਲ ਗਰੁੱਪ ਨੇ ਰੁਕਿਆ, ਇੱਕ ਮੁਫਤ ਨਾਸ਼ਤਾ ਵੀ ਕੀਤਾ. ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਰਕਮ ਕੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਮਾਣ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਉਸ ਹਸਪਤਾਲ ਲਈ 770 ਬਾਹਟ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕੀਤਾ।

ਮੈਂ ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ। ਇੱਕ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਭਾਈਚਾਰਾ, ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਉੱਥੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਵੀ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ, ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਮੀਰ ਪਰਿਵਾਰ, ਅਕਸਰ ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨੀਦਰਲੈਂਡਜ਼ ਵਿੱਚ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਭ ਮੇਰੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਬਾਅਦ ਹਨ, ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਨਿਰਾਸ਼ਾਵਾਦੀ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਲਈ, ਕਦੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ.
ਅਤੇ ਸੰਕਟ ਅਤੇ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਹਾਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਾਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ 'ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ', ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।