ਇਸਾਨ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ (ਭਾਗ 1)

ਅਜੇ ਤਾਂ ਸਵੇਰਾ ਹੈ, ਸਵੇਰਾ ਅਜੇ ਢਲਿਆ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਦਿਨ ਹੋਵੇਗਾ, ਇਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਬਹੁਤ ਗਰਮ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਮਾਲੀਵਾਨ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਅਦਭੁਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਾਜ਼ਾ ਹੈ, ਹਰਿਆਲੀ 'ਤੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਪਈ ਤ੍ਰੇਲ ਠੰਢਕ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਕੋਈ ਹਿਲਜੁਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮਾਲੀਵਾਨ ਬਗੀਚੇ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਪੰਪ ਹਾਊਸ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ, ਘਰ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਗੁਆਂਢੀ ਅਜੇ ਵੀ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਹਨ। ਪੰਪ ਹਾਊਸ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦੋ ਇੱਟਾਂ ਦੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਧਾਤ ਦੀ ਛੱਤ ਨਾਲ ਹਨ ਅਤੇ ਦੋਵਾਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਵੀ ਢੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰੀ ਕੰਕਰੀਟ ਫਰਸ਼ ਹੈ। ਮਾਲੀਵਾਨ ਨੇ ਇਸ ਥਾਂ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਚੌਲਾਂ ਨੂੰ ਸਟੀਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕੋਲੇ ਦੀ ਅੱਗ 'ਤੇ ਜਿਸ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੜਾ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ, ਨਾਜ਼ੁਕ ਸੰਤੁਲਨ ਵਿਚ, ਬਾਂਸ ਦੀ ਬੁਣਾਈ ਹੋਈ ਟੋਕਰੀ ਜੋ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਬੰਦ ਹੈ। ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਇੱਥੇ ਕਾਫ਼ੀ ਗੜਬੜ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਸੁਹਾਵਣਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਰੁੱਖ ਦੇ ਤਣੇ ਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਟੁਕੜਾ ਉਸਦੀ ਸੀਟ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਭੁੰਜੇ ਹੋਏ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਸੁਆਦੀ ਗੰਧ ਉਸਨੂੰ ਭੁੱਖਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਸੁਪਨੇ ਨਾਲ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਦੀ ਹੈ।

ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਉਹ ਬਗੀਚਾ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕੇਲਾ, ਅੰਬ, ਮਾਨਾਓ, ਨਾਰੀਅਲ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਵਰਗੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਫਲਾਂ ਦੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਲਈ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਹੈ। ਸਵੈਚਲਿਤ ਘਾਹ, ਜੋ ਕਿ ਇਸ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉੱਗਣ ਵਾਲੇ ਜੰਗਲੀ ਬੂਟੀ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਰੱਖ ਕੇ ਉਗਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇੱਥੇ ਧੂੜ-ਮੁਕਤ ਹੈ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਜੰਗਲੀ ਫੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜੋ ਖਿੜਦੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਗ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਦਾ ਬਾਗ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਉਹ ਕੁਝ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਵੀ ਉਗਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤੱਕ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਬਾਗ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਕੋਈ ਕੰਧ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਮੋਟੇ-ਜਾਲੀ ਸਟੀਲ ਦੀ ਤਾਰ ਦੀ ਬਣੀ ਵਾੜ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹਰੇ ਬੂਟੇ ਉੱਗਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਉਚਾਈ 'ਤੇ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉੱਤਰ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ, ਡੇਢ ਸੌ ਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਭਰਾ ਦਾ ਘਰ ਹੈ, ਕੁਝ ਉੱਚੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਚੌੜੀ ਛਾਉਣੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਉਸ ਦਾ ਗੋਹਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਤਿੰਨ ਡੰਗਰ ਅਜੇ ਵੀ ਨੀਂਦ ਨਾਲ ਚਬਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਪੱਛਮ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਦੂਰ ਦੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਘਰ ਹੈ। ਪੂਰਬ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਉਹ ਮੀਲਾਂ ਤੱਕ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਖਾਸ ਡੈਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੁਗਦੀ ਹੈ। ਫੋਰਗਰਾਉਂਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਪਰਿਵਾਰਕ ਤਾਲਾਬ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਬਾਂਸ ਦੀਆਂ ਸੋਟੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਜਾਲ ਵਿਛਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਵੱਡੇ ਪੈਮਾਨੇ 'ਤੇ ਮੱਛੀਆਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਮਾਲੀਵਾਨ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਫਰਸ਼ ਅਤੇ ਇਸ 'ਤੇ ਟਾਈਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੇਬਲ ਛੱਤ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੈ। ਐਲੂਮੀਨੀਅਮ ਦੀਆਂ ਖਿੜਕੀਆਂ ਅਤੇ ਸਟੀਲ ਦੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਵਾਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਬਾਹਰੀ ਰਸੋਈ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਸਕਰਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜੀ ਹਾਂ, ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਰਸੋਈ ਹੈ ਜੋ ਕਾਫ਼ੀ ਆਧੁਨਿਕ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸਜਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਪਿਛਲੇ ਨਕਾਬ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਾਹਰ, ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਛੱਤ ਅਤੇ ਨੀਵੀਆਂ ਪਾਸੇ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਨਾਲ ਲੈਸ, ਈਸਾਨ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਖੁੱਲੀ ਰਸੋਈ। ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸਜਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ: ਸਟੋਰੇਜ ਅਲਮਾਰੀ, ਗੈਸ ਸਟੋਵ, ਸਟੇਨਲੈੱਸ ਸਟੀਲ ਸਿੰਕ। ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ, ਮਾਲੀਵਾਨ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਆਪਣੇ ਚੌਲਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ, ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ, ਫਰਸ਼ 'ਤੇ, ਕੋਲੇ ਦੀ ਅੱਗ 'ਤੇ ਪਕਾਉਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਇੱਥੇ ਮੀਟ ਜਾਂ ਮੱਛੀ ਭੁੰਨਣ ਲਈ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਉਦਾਸੀਨ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਓਨਾ ਹੀ ਪੁਰਾਣਾ ਉਸਨੂੰ ਅਤੀਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ, ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ ..., ਠੀਕ ਹੈ, ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ. ਬਿਹਤਰ? ਬਦਤਰ? ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ, ਜੀਵਨ ਔਖਾ, ਗਰੀਬ ਹੈ. ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬੁਰਾ ਨਹੀਂ: ਪਰਿਵਾਰ, ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ, ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ, ਭਰਾ ਅਤੇ ਭੈਣਾਂ ਸਨ। ਉਸੇ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਗੁਆਂਢੀ, ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਏਕਤਾ ਆਈ। ਹਾਂ, ਘਰ ਦਾ ਬਣਿਆ ਲਾਓ ਕਾਓ ਵੀ ਉੱਥੇ ਸੀ, ਪਰ ਵੱਖਰਾ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿਰਫ ਮੌਕੇ 'ਤੇ। ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦਾ ਸਨਮਾਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ, ਜੀਵਨ ਵੀ ਧੀਮਾ, ਸਾਦਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਸਨੂੰ ਜਲਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਵੱਖਰਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਗਰੀਬੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਬਾਗੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਮਾਲੀਵਾਨ ਚਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਬਾਰੇ ਜਲਦੀ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਰ ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਦੁੱਧ ਛੁਡਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਅਕਸਰ ਉਸਨੂੰ ਬੱਚੇ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਉਸ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਣੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ: ਮੱਝਾਂ। ਸਵੇਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਘਾਹ ਵਾਲੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਦੂਰ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਸੰਪਤੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ, ਮੱਝਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਚਰਾਉਣ ਲਈ ਚੰਗੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਕੋਈ ਆਵਾਜਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ, ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਲੰਘਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਭਾਰੀ ਆਵਾਜਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੰਦਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੱਜਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਕਦੋਂ ਹੈ। ਫਿਰ ਦੂਜੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਥੋੜਾ ਖੇਡਣ ਦਾ ਪਲ ਆਇਆ।

moolek skee / Shutterstock.com

ਉਨ੍ਹਾਂ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਬਰੀਕ-ਜਾਲੀ ਜਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਖਾਣ ਵਾਲੇ ਕੀੜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਹਰ ਸਮੇਂ ਸੱਪ ਫੜ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਖਤਰਨਾਕ ਸੀ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਤਜਰਬਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਅਜਿਹਾ ਕੀਤਾ, ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਸੱਪ ਦੇ ਮਾਸ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸਨ। . ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਵਾਢੀ ਵੱਲ, ਹੋਰ ਲੁੱਟ ਉਪਲਬਧ ਸੀ: ਚੂਹੇ ਜੋ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਡੱਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਲ੍ਹਣੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਧ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਤੋਂ ਮਦਦ ਮਿਲੀ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਖੇਤਾਂ ਅਤੇ ਜੰਗਲਾਂ ਤੋਂ ਖਾਣਯੋਗ ਹਰਿਆਲੀ ਇਕੱਠੀ ਕਰਨਾ ਵੀ ਪਸੰਦ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਜਾਣ ਲਿਆ ਕਿ ਕਿਹੜੇ ਪੌਦੇ ਖਾਣ ਯੋਗ ਹਨ, ਕਿਹੜੇ ਮਾੜੇ ਸਨ, ਕਿਹੜੇ ਦੁਰਲੱਭ ਸਨ ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਉਹ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਮਾਣ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ।

ਉਸਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸਮਾਂ ਸੀ: ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੀ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੀ. ਮੋਢਿਆਂ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ, ਬਾਲਗ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਵਜੋਂ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਪਰ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਕੰਮ ਉਹ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਘਰ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਥਾਨਕ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੰਮ 'ਤੇ ਰੱਖਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹਰੇਕ ਦੀ ਆਪਣੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਸੀ: ਇੱਕ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਤਰਖਾਣ ਸੀ, ਦੂਜਾ ਚਿਣਾਈ ਵਿੱਚ ਵਾਜਬ ਸੀ। ਜਾਂ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ, ਪਰ ਉਹ ਹੁਣ ਸੜਕਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਣਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਲਾਲ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਹੱਥੀਂ ਕੰਕਰੀਟ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਆਖਰਕਾਰ ਸਕੂਲ ਬਣਾਏ ਗਏ। ਮੀਟਿੰਗ ਕਮਰੇ, ਛੋਟੇ ਮੈਡੀਕਲ ਸਹਾਇਤਾ ਸਟੇਸ਼ਨ. ਹਾਂ, ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਥਾਨਕ ਕੰਮ ਸੀ, ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਅਜੇ ਵੀ ਪੁਰਾਣੀ ਰਵਾਇਤੀ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਖਰੀਦਣ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਹਥੌੜਾ, ਇੱਕ ਛੀਨੀ. ਇੱਕ ਹੈਂਡਸੌ, ਇੱਕ ਟਰੋਇਲ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕੁੰਡਾ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਉਗਾਈਆਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਲਾਕੇ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਮੰਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਪੈਸੇ ਮਿਲੇ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤੀ ਨਕਦੀ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਿਜਲੀ ਜਾਂ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਵਰਗੀਆਂ ਕੋਈ ਸਹੂਲਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਪਾਣੀ ਹੈਂਡ ਪੰਪਾਂ ਨਾਲ ਜਾਂ ਨੇੜਲੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਛੱਪੜਾਂ ਤੋਂ ਲਿਆਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਾਰਟਰ ਵੀ ਤਾਂ ਜੋ ਹਰ ਕੋਈ ਲਗਭਗ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕੇ। ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਬੀਮਾ ਨਹੀਂ, ਬੀਮਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ। ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ, ਗਰੀਬੀ, ... ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਜੋ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਲੋਕ ਮੁਸਾਫਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਾਹਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬਾਰੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੁਝ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਲੋਕ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਜੋ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਸੀ। ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਸਵੀਕਾਰਤਾ. ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭਾ ਕੁਝ ਤਿਉਹਾਰ ਆਯੋਜਿਤ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਕੋਈ ਸਾਜ਼ ਵਜਾਉਣ ਜਾਂ ਗਾਉਣ ਵਾਲਾ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ, ਇੱਥੇ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਸਨ ਜੋ ਇਸ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਕਮਾ ਸਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਪਿੰਡ-ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ।

ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਆਪਣੇ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਸਨ, ਜਿਸ ਦੀ ਉਪਜ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਉਹ ਵੇਚਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਵਰਤਣ ਲਈ ਸੀ। ਉਹ ਚੌਲ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਕਿ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਦੇ ਲੋਕ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਚੌਲ ਖਰੀਦਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੁਸਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕੀਮਤ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਹਿਮਤ ਮਾਤਰਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਅਤੇ ਇਹ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਸੀ, ਉਹ ਆਦਮੀ ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਵਿੱਚ ਸਹੀ ਮਾਤਰਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਵਾਲੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਕਾਗਜ਼ਾਤ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਲੋਕ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸਨ, ਵਿੱਦਿਆ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨਾ-ਮਾਤਰ ਸੀ, ਮਾਲੀਵਾਨ ਨੂੰ ਵੀ XNUMX ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਰੁਕਣਾ ਪਿਆ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਜਾਣ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਖਦਾ ਸੀ। ਲੋਕ ਤਜਰਬੇ ਤੋਂ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਢੀ ਤੱਕ ਚੌਲਾਂ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਰਾਈ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ। ਅਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸਹਿਮਤੀ ਵਾਲੀ ਮਾਤਰਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚੇ, ਤਾਂ ਕੀਮਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਡਿੱਗ ਗਈ. ਜਾਂ ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਭਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਸਟਾਕ ਵਿੱਚੋਂ ਵੇਚਣਾ ਪਿਆ - ਫਿਰ ਸਿਰਫ ਹੋਰ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਜੰਗਲੀ ਫੜੇ ਗਏ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਖਾਓ।

ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਕਦੀ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਣ ਲੱਗੀ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਰਥਿਕ ਟਾਈਗਰ ਬਣ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਮਾਲੀਵਾਨ ਅਜੇ ਜਵਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਆਰਥਿਕਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਪਹਿਲਕਦਮੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਹਲ ਵਾਹੁਣ, ਗੱਡੀਆਂ ਕੱਢਣ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਪੈਟਰੋਲ ਪੁਸ਼ ਟਰੈਕਟਰਾਂ ਨੇ ਲੈ ਲਈ। ਲਾਅਨ ਮੋਵਰ, ਹੋਰ ਮੋਪੇਡ ਆਦਿ ਵੀ ਪੈਟਰੋਲ 'ਤੇ ਚੱਲਦੇ ਸਨ। ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਨੇ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਖਰੀਦਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ: ਡ੍ਰਿਲਿੰਗ, ਆਰਾ ਬਣਾਉਣ, ਪਲੈਨਿੰਗ ਲਈ। ਚੌਲ ਵੀ ਵਧੀਆ ਕੁਆਲਿਟੀ ਦੇ ਹੋਣੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਖਾਦ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾਹਸ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ: ਹੋਰ ਫਸਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰਬੜ ਅਤੇ ਗੰਨਾ ਉਗਾਉਣਾ। ਚੁਸਤ ਲੋਕ ਇਸ ਨੂੰ ਨਿਵੇਸ਼ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਨਵੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹੋ: , , ਸਾਫਟ ਡਰਿੰਕਸ, ਆਦਿ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ।

ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਵੀ ਲਗਾਈ ਗਈ। ਮਾਲੀਵਾਨ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਸੀ, ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਚੰਗੀਆਂ ਸ਼ਾਮਾਂ। ਸੁੰਦਰ ਅਲਮਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ, ਸਜਾਏ ਤੇਲ ਦੇ ਦੀਵੇ। ਇੱਕ ਕੈਂਪ ਫਾਇਰ। ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਇਹ ਗਿਆਨ ਸੀ, ਵੈਸੇ, ਲੋਕ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ: ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਣ ਵੇਲੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਨ ਵੇਲੇ ਜਾਗਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਦੇਖੋ, ਹੁਣ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਰੌਸ਼ਨੀ. ਅਤੇ ਇਸ ਨੇ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕੀਤਾ: ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਦੂਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ.
ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਖਰੀਦਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਕਮਾਲ ਦੀ ਗੱਲ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਹੋਰ, ਨਵੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੇਖੀਆਂ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿਅਸਤ ਬੈਂਕਾਕ. ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਹੋਰ ਕਾਰਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਜੋ ਕਿ ਆਸਾਨ ਸੀ। ਅਤੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ. ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ, ਲਗਭਗ ਸੱਤ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਕਸਬੇ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਾਫ਼ੀ ਸੈਰ-ਸਪਾਟਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਤੁਰੰਤ ਉੱਥੇ ਸੀ, ਮੀਂਹ ਜਾਂ ਚਮਕ. ਅਤੇ ਬੱਸਾਂ ਉੱਥੇ ਰੁਕ ਗਈਆਂ ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਈਆਂ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉੱਥੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਭੁਗਤਾਨ ਕੀਤਾ।

ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਪੈਸੇ ਲੱਭਣੇ ਪਏ। ਕਿਉਂਕਿ ਹੋਰ ਆਧੁਨਿਕ ਬਣਨ ਲਈ ਇੱਕ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਸੀ. ਰਾਸ਼ਟਰਾਂ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਲਈ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਲੀਡ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਇੱਕ ਫਰਿੱਜ ਖਰੀਦੋ! ਗਰਮੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਪੱਖੇ! ਪਿੰਡ, ਹੁਣ ਬਿਜਲੀ ਨਾਲ ਸਪਲਾਈ, ਲੈਂਪਪੋਸਟ ਲਗਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਪਾਣੀ ਲਈ ਹੈਂਡ ਪੰਪਾਂ ਨੂੰ ਬਿਜਲੀ ਵਾਲੇ ਪੰਪਾਂ ਨਾਲ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖੂਹ ਵੀ ਪੁੱਟੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੌਖਾ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਪੰਪ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਮਹੀਨਾਵਾਰ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਖਰਚੇ ਆਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਬਿੱਲ। ਨਵੀਆਂ ਆਧੁਨਿਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਭੁਗਤਾਨ: ਫਰਿੱਜ, ਕਾਰ, ਪੁਸ਼ ਟਰੈਕਟਰ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਉਤਪਾਦਕ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ਗੀ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਬਾਕੀ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੀਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ.
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਰੋਤ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਨੂੰ ਵੀ ਬਦਲਣਾ ਪਿਆ। ਇਹ ਤੇਜ਼, ਵਧੇਰੇ ਕੁਸ਼ਲ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਹੱਥੀਂ ਥਰੈਸ਼ਿੰਗ, ਇਕ ਵਾਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣ ਦਾ ਮਹਾਨ ਪਲ, ਛੋਟੇ ਟਰੱਕਾਂ 'ਤੇ ਥਰੈਸ਼ਰਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਨਾਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ। ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਯਾਤ ਲਈ ਗੁਣਵੱਤਾ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਹੋਰ ਖਾਦ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਇਕ ਹੋਰ ਖਰਚ ਵਾਲੀ ਚੀਜ਼। ਉਤਪਾਦਕਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣਾ ਸੀ. ਪਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕੰਮ ਦੇ ਵੱਧ ਬੋਝ ਅਤੇ ਹੋਰ ਆਧੁਨਿਕਤਾਵਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਆਮਦਨ ਨਹੀਂ ਵਧ ਸਕੀ, ਉਲਟਾ ਲੋਕ ਕਰਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਏ।

ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਨਾ ਸਿਰਫ ਉਸ ਹੋਰ ਸੰਸਾਰ ਬਾਰੇ ਉਤਸੁਕਤਾ, ਸਗੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਭੇਜਣ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਨਾਲ ਵੀ. ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਦਬਾਅ ਹੇਠ ਆ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਤਾਕਤਵਰ ਆਦਮੀ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕੰਮ ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ। ਇਹ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਤਰੀਕਾ ਬਣ ਗਿਆ: ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਖਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲੰਬੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ, ਜੋ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਭੋਜਨ ਲਈ ਬੀਜਣ ਜਾਂ ਵਾਢੀ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ 'ਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਅਭਿਆਸ ਕੀਤੇ ਗਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਦੀ ਲੈਅ ਦੀ ਵੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕੰਮ ਦੇ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹਿਸਾਬ ਲਗਾਉਣਾ ਪਿਆ। ਠੰਡਾ ਹੋ ਜਾਓ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਭੁੱਖੇ ਹੋ ਤਾਂ ਸਨੈਕ ਖਾਓ, ... ਨਹੀਂ, ਹੁਣ ਇਸ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਮਾਲੀਵਾਨ ਵੀ ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ, ਬੇਝਿਜਕ ਆਪਣਾ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਕੇ ਕੰਮ 'ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਉਸਾਰੀ ਵਿਚ, ਫਿਰ ਇਕ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿਚ। ਬੈਂਕਾਕ, ਸੱਤਹਿਪ, ... ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਦੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਜਿੱਥੇ ਬਚਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉੱਥੇ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੌਣਾ, ਖਾਣਾ,...। ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਪਿੰਡਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਜਲਦੀ ਕੁਚਲ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ.
ਫਿਰ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝਦਾਰ ਰੱਖਿਆ. ਸਿਰਫ਼ ਉਮੀਦ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਵੀ ਹੈ। ਆਪਣਾ ਮਨ ਸਾਫ਼ ਕਰੋ ਅਤੇ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਫਿੱਟ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਰ ਪੈਸਾ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਹੋਰ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਪਤਝੜ ਵਿੱਚ ਸਨ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਸਨ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਉਹ ਲੋਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਨੋਰੰਜਨ 'ਤੇ ਇੰਨਾ ਪੈਸਾ ਖਰਚ ਕੀਤਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ 'ਤੇ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਮਾਲੀਵਾਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਫਲ ਹੋਈ, ਲਗਭਗ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ. ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਉਦਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਖੇਤੀ ਜੀਵਨ ਜੀਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਗਰੀਬੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਉਸਨੂੰ ਮਾਣ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਘਰ ਹੈ, ਉਹ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਮਦਨ ਕਮਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਭੇਜ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੱਦੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਲਈ ਹੋਰ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ। ਨਹੀਂ, ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬੈਂਕ ਖਾਤੇ ਵਿੱਚ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਚੇਨਾਂ ਜਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਬਸ ਜੀਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਆਪਣੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ.

ਜਦੋਂ ਘਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਖਿੜਕੀ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮਾਲੀਵਾਨ ਉੱਪਰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਫਰੰਗ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਹਾਉਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਉਹ ਨਿਯਮਤਤਾ, ਉਹ ਇਕਸਾਰਤਾ ਜੋ ਫਰੰਗ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਨੇ ਕੁਝ ਪੱਛਮੀ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ: ਉਹ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਫਰੰਗ ਨਾਲ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਅਕਸਰ ਬਹਿਸ ਵੀ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਬਾਰ ਬਾਰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਈਸਾਨ-ਪੱਛਮੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਵਧੇ ਹਨ, ਚੰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਇੱਕਜੁੱਟ ਹੋ ਗਈਆਂ, ਬੁਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
ਉਹ ਸੰਤੁਲਨ ਹੁਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਚੰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਮਾਲੀਵਾਨ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੈ।