ਪਿਛਲੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਲਿੰਗ ਸਬੰਧ

ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਲਿੰਗ ਸਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਸਮੇਤ ਸਿੰਗਾਪੋਰ. ਕੀ ਅਸੀਂ ਅਤੀਤ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? 300-500 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀ ਸੀ? ਅਤੇ ਕੀ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਾਂ? ਜਾਂ ਨਹੀਂ?

ਜਾਣ ਪਛਾਣ

ਥਾਈਲੈਂਡ ਬਲੌਗ 'ਤੇ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਮਰਦ ਅਤੇ ਔਰਤ ਦੇ ਸਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਅਕਸਰ ਗਰਮ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਥਾਈ-ਥਾਈ ਜਾਂ ਫਰੈਂਗ-ਥਾਈ ਸਬੰਧਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੋਵੇ। ਵਿਚਾਰ ਕਈ ਵਾਰ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਸ ਸਵਾਲ ਬਾਰੇ ਕਿ ਨਿੱਜੀ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਅਤੇ ਕਿਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਇਹ ਮੰਨ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਥਿਰ ਹਨ, ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਉਪਨਿਵੇਸ਼ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਲਗਭਗ 1450-1680 ਤੱਕ, ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਐਂਥਨੀ ਰੀਡ ਦੀ ਕਿਤਾਬ, ਸਾਊਥ ਈਸਟ ਏਸ਼ੀਆ ਇਨ ਦ ਏਜ ਆਫ ਕਾਮਰਸ, 1450-1680 (1988) ਤੋਂ 'ਸੈਕਸੁਅਲ ਰਿਲੇਸ਼ਨਸ' ਅਤੇ 'ਮੈਰਿਜ' ਨਾਂ ਦੇ ਦੋ ਚੈਪਟਰਾਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਅੰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਬਰੈਕਟਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਜਿਸਨੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਅਤੇ/ਜਾਂ ਸੰਬੰਧਿਤ ਸਾਲ।

"ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਕੋਲ ਜਿੰਨੀਆਂ ਧੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਓਨਾ ਹੀ ਅਮੀਰ ਹੈ"

ਲਿੰਗਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਨਮੂਨਾ ਦਿਖਾਇਆ ਜੋ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਨੂੰ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸੋਲ੍ਹਵੀਂ ਅਤੇ ਸਤਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ। ਇਸਲਾਮ, ਈਸਾਈ ਧਰਮ, ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਅਤੇ ਕਨਫਿਊਸ਼ਿਅਨਵਾਦ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਾਪੇਖਿਕ ਆਜ਼ਾਦੀ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਉਂ ਧੀਆਂ ਦੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਕਦੇ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚੀਨ, ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਮੱਧ ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ, ਇਸਦੇ ਉਲਟ, "ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਕੋਲ ਜਿੰਨੀਆਂ ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਓਨਾ ਹੀ ਅਮੀਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ" (ਗਾਲਵਾਓ, 1544)।

ਪੂਰੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ, ਦਾਜ ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਦੇ ਮਰਦ ਤੋਂ ਮਾਦਾ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲੇ ਈਸਾਈ ਮਿਸ਼ਨਰੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਪ੍ਰਥਾ ਨੂੰ 'ਔਰਤ ਨੂੰ ਖਰੀਦਣਾ' (ਚਿਰੀਨੋ, 1604) ਕਹਿ ਕੇ ਨਿੰਦਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਔਰਤ ਦੀ ਕਿੰਨੀ ਕੀਮਤੀ ਕੀਮਤ ਸੀ। ਦਾਜ ਔਰਤ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜਾਇਦਾਦ ਰਿਹਾ।

ਚੀਨੀ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਦੇ ਉਲਟ, ਤਾਜ਼ਾ ਜੋੜਾ ਅਕਸਰ ਔਰਤ ਦੇ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਥਾਈਲੈਂਡ, ਬਰਮਾ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ (La Loubère, 1601) ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਨਿਯਮ ਸੀ। ਦੌਲਤ ਜੋੜੇ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਸੀ, ਇਸ ਦਾ ਸੰਚਾਲਨ ਸਾਂਝੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਧੀਆਂ-ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਵਿਰਸਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ।

ਵਿਆਹ-ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਆਹ-ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਵਿਚ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਵੱਧ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ

ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਾਪੇਖਿਕ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਜਿਨਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਤੱਕ ਵੀ ਵਧੀ ਹੈ। ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤ ਇਸ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ-ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਆਹ-ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ, ਜਿਨਸੀ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਜਾਵਾ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਦੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ, ਹੈਂਗ ਤੁਆਹ ਵਰਗੇ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰਕ ਆਕਰਸ਼ਣ ਦਾ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। "ਜਦੋਂ ਹੈਂਗ ਤੁਆਹ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਿਆ, ਤਾਂ ਔਰਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਤੀਆਂ ਦੇ ਗਲੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਵਾਨੀ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ।" (ਰਾਸਰਸ 1922)

ਧਰਤੀ ਦੀਆਂ ਤੁਕਾਂ ਅਤੇ ਗਾਣੇ, ਮਲਯ ਵਿੱਚ 'ਪਟੂਨ' ਅਤੇ ਥਾਈ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ 'ਲਮ' ਵੀ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਗੁਣ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੇ ਸੰਵਾਦ ਵਿੱਚ ਹਾਸੇ ਅਤੇ ਸੁਝਾਵਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਛਾੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।

ਚੋਉ ਤਾ-ਕੁਆਨ (1297) ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੰਬੋਡੀਆ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਕੀਤੀ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਤੀਆਂ ਨੇ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ: 'ਮੈਂ ਕੋਈ ਭੂਤ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਕੱਲੇ ਸੌਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਿਵੇਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ?' ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਨਿਯਮ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਆਦਮੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ (ਅੱਧੇ ਸਾਲ) ਲਈ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਲਿੰਗ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਗੇਂਦਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪੁਸ਼ਪਾਜਲੀ

ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਗ੍ਰਾਫਿਕ ਪੁਸ਼ਟੀ ਦਰਦਨਾਕ ਲਿੰਗ ਸਰਜਰੀ ਹੈ ਜੋ ਮਰਦਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਦੀ ਕਾਮੁਕ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਇਸ ਬਾਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਮਾ ਹੁਆਨ ਦੀ ਹੈ ਜਿਸਨੇ 1422 ਵਿੱਚ ਸਿਆਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਭਿਆਸ ਬਾਰੇ ਹੇਠਾਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ:

'ਆਪਣੇ ਵੀਹਵੇਂ ਸਾਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲਿੰਗ ਦੇ ਲਿੰਗ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਹੇਠਾਂ ਦੀ ਚਮੜੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਣਕੇ, ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗੇਂਦ, ਹਰ ਵਾਰ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਲਿੰਗ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਰਿੰਗ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀ। ਰਾਜਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਲੋਕ ਇਸਦੇ ਲਈ ਖੋਖਲੇ ਸੋਨੇ ਦੇ ਮਣਕੇ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਰੇਤ ਦੇ ਕੁਝ ਦਾਣੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਵੱਜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਸੁੰਦਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ...'।

ਪਿਗਾਫੇਟਾ (1523) ਇਸ ਤੋਂ ਇੰਨਾ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਦਮੀਆਂ, ਜਵਾਨ ਅਤੇ ਬੁੱਢਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਿੰਗ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ ਡੱਚ ਐਡਮਿਰਲ ਵੈਨ ਨੇਕ (1609) ਨੇ ਪੱਟਨੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਅਮੀਰ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਟਿੰਕਲਿੰਗ ਘੰਟੀਆਂ ਦਾ ਕੀ ਮਕਸਦ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ ਕਿ 'ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਅਦੁੱਤੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ'।

ਔਰਤਾਂ ਅਕਸਰ ਉਸ ਆਦਮੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਨ ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਅਪਰੇਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ। ਕਾਮ ਸੂਤਰ ਵਿੱਚ ਇਸ ਵਿਧੀ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਮੱਧ ਜਾਵਾ (15ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ) ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲਿੰਗ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਤਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ ਤੱਕ ਇਹ ਰਿਵਾਜ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਤੱਟਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਵਪਾਰਕ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।

ਵਿਆਹ; ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਪ੍ਰਬਲ ਹੈ, ਤਲਾਕ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਆਸਾਨ ਹੈ

ਵਿਆਹ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਨਮੂਨਾ ਇਕ ਵਿਆਹ ਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਤਲਾਕ ਦੋਵਾਂ ਧਿਰਾਂ ਲਈ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਆਸਾਨ ਸੀ। ਚਿਰੀਨੋ (1604) ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ 'ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਵਿਚ 10 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਕਈ ਪਤਨੀਆਂ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ'। ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇਸ ਨਿਯਮ ਦੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਪਵਾਦ ਸਨ: ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤਾਤ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕੂਟਨੀਤਕ ਹਥਿਆਰ ਲਈ ਚੰਗੀ ਸੀ.

ਬਹੁ-ਗਿਣਤੀ ਆਬਾਦੀ ਵਿੱਚ ਏਕਾਪਤਤਾ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​​​ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਤਲਾਕ ਬਹੁਤ ਆਸਾਨ ਸੀ, ਤਲਾਕ ਇੱਕ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟੀਜਨਕ ਸਹਿ-ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦਾ ਤਰਜੀਹੀ ਤਰੀਕਾ ਸੀ। ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਵਿੱਚ, "ਵਿਆਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇੱਕਸੁਰਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਮਾਮੂਲੀ ਕਾਰਨ ਲਈ ਵੱਖ ਹੋ ਗਏ" (ਚੀਰੀਨੋ, 1604)। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਆਮ ਵਿਚ: "ਪਤੀ ਅਤੇ ਪਤਨੀ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਨ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੰਡਦੇ ਹਨ, ਜੇ ਇਹ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਵੇ, ਅਤੇ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਡਰ, ਸ਼ਰਮ ਜਾਂ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਦੁਬਾਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ." (ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ Schouten, van Vliet, 1636) ਦੱਖਣੀ ਵੀਅਤਨਾਮ ਅਤੇ ਜਾਵਾ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਅਕਸਰ ਤਲਾਕ ਲਈ ਪਹਿਲ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। "ਇੱਕ ਔਰਤ, ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ, ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਰਕਮ ਦੇ ਕੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਤਲਾਕ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।" (ਰੈਫਲਜ਼, 1817)

ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ: ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤਲਾਕ। ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਅਤੇ ਸਿਆਮ: ਬੱਚੇ ਵੰਡੇ ਗਏ ਹਨ

ਪੂਰੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ, ਔਰਤ (ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ) ਨੇ ਦਾਜ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਜੇਕਰ ਮਰਦ ਤਲਾਕ ਵਿੱਚ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦਾਜ ਵਾਪਸ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਜੇਕਰ ਉਹ ਤਲਾਕ (1590-1660) ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਸੀ। ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਅਤੇ ਸਿਆਮ (ਵੈਨ ਵਲੀਅਟ, 1636) ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ, ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਂ ਕੋਲ ਜਾਣਾ, ਦੂਜਾ ਪਿਤਾ ਕੋਲ, ਆਦਿ।

ਅਸੀਂ ਉੱਚ ਸਰਕਲਾਂ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਇਸ ਪੈਟਰਨ ਨੂੰ ਵੀ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ। ਸਤਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਮਕਾਸਰ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਇੱਕ ਇਤਹਾਸ, ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਜਾਇਦਾਦ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਸੀ, ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਤਲਾਕ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਇੱਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਆਦਮੀ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇੱਕ ਕਾਫ਼ੀ ਆਮ ਔਰਤ ਕੈਰੀਅਰ ਕ੍ਰੇਂਗ ਬੱਲਾ-ਜਵਾਯਾ ਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਜਨਮ 1634 ਵਿੱਚ ਉੱਚ ਮਾਰਕਾਸੇਰੀਅਨ ਵੰਸ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। 13 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਕਾਰੇਂਗ ਬੋਂਟੋ-ਮਾਰੰਨੂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੁੱਧ ਨੇਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਉਸਨੇ 25 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀ, ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਕੈਰੇਂਗ ਕਰੁਨਰੁੰਗ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ 31 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਅਰੁੰਗ ਪਲੱਕਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਡੱਚ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਉਸਦੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ 36 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ 86 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

'ਦੱਖਣੀ ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਸੈਕਸ ਦੇ ਜਨੂੰਨ ਹਨ'

ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਤਲਾਕ ਦੀ ਉੱਚ ਦਰ, ਪਿਛਲੀ ਸਦੀ ਦੇ ਸੱਠਵਿਆਂ ਤੱਕ, ਪੰਜਾਹ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਤੋਂ ਉੱਪਰ, ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਲਈ ਤਲਾਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਆਸਾਨ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਵਧੇਰੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਔਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹੈ ਜੋ ਪੂਰੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਤਲਾਕ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੀ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ, ਰੁਤਬੇ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਰਲ (23) ਇਸ ਤੱਥ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ 1837 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ, ਆਪਣੇ ਚੌਥੇ ਜਾਂ ਪੰਜਵੇਂ ਪਤੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਨੂੰ ਜਾਵਾਨੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮਾਣੀ ਗਈ ਆਜ਼ਾਦੀ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਅਠਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਤੱਕ, ਈਸਾਈ ਯੂਰਪ ਇੱਕ ਮੁਕਾਬਲਤਨ 'ਪਵਿੱਤਰ' ਸਮਾਜ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਦੀ ਉੱਚ ਔਸਤ ਉਮਰ ਸੀ, ਕਾਫ਼ੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਕੁਆਰੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘੱਟ ਜਨਮ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਇਸ ਪੈਟਰਨ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਯੂਰਪੀਅਨ ਨਿਰੀਖਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦੇ ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਸੈਕਸ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਪਾਇਆ। ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਮੰਨਦੇ ਸਨ ਕਿ ਮਲੇਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ "ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਪਿਆਰ" (ਬਾਰਬੋਸਾ, 1518), ਜਦੋਂ ਕਿ ਜਾਵਨੀਜ਼, ਥਾਈਸ, ਬਰਮੀਜ਼ ਅਤੇ ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ "ਬਹੁਤ ਹੁਸ਼ਿਆਰ, ਮਰਦ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵੇਂ" ਸਨ (ਸਕਾਟ, 1606)।

ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਨਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਧਿਰ ਦੁਆਰਾ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਕੁਆਰੇਪਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਜੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋਣ 'ਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਗਰਭਪਾਤ ਜਾਂ ਬਾਲ ਹੱਤਿਆ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਵਿੱਚ (ਦਾਸਮਾਰਿਨਸ, 1590)।

ਯੂਰਪੀ ਲੋਕ ਵਿਆਹ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਅਤੇ ਵਚਨਬੱਧਤਾ 'ਤੇ ਹੈਰਾਨ ਹਨ

ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਯੂਰਪੀ ਲੋਕ ਵਿਆਹ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਸਨ। ਬੰਜਰਮਾਸੀਨ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸਨ ਪਰ ਕੁਆਰੀਆਂ ਵਾਂਗ ਬਹੁਤ ਢਿੱਲੀਆਂ ਸਨ। (ਬੀਕਮੈਨ, 1718)। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ, ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਦੀ ਜਿਨਸੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਨੇ ਮੰਨਿਆ ਕਿ "ਪੁਰਸ਼ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਵਿਹਾਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ" (ਲੇਗਾਜ਼ਪੀ, 1569)। ਗਾਲਵਾਓ (1544) ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਮੋਲੂਕਨ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ '.. ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਮਰਦਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਲਗਭਗ ਨੰਗੀ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਅਜਿਹੇ ਬਦਮਾਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਲਗਭਗ ਅਸੰਭਵ ਜਾਪਦਾ ਹੈ'।

ਕੈਮਰਨ (1865) ਸ਼ਾਇਦ ਪੇਂਡੂ ਮਾਲੇ ਵਿਚ ਤਲਾਕ ਦੀ ਸੌਖ ਅਤੇ ਕੋਮਲਤਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਸਬੰਧ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਸਹੀ ਹੈ ਜੋ ਉੱਥੇ ਵਿਆਹਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਅਤੇ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟੀਜਨਕ ਵਿਆਹੁਤਾ ਸਥਿਤੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦੋਵਾਂ ਧਿਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਸਕਾਟ (1606) ਨੇ ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਆਦਮੀ ਬਾਰੇ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ ਜਿਸਨੇ ਬੈਂਟੇਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਸੀ: 'ਇਹ ਇੱਕ ਸਥਾਨਕ ਔਰਤ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਜਾਵਨੀਜ਼ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਦੀ ਕੁੱਟਮਾਰ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।'

ਕੁਆਰਾਪਣ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੁਕਾਵਟ ਹੈ

ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ, ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਆਰੇਪਣ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਪੱਤੀ ਨਾਲੋਂ ਇੱਕ ਰੁਕਾਵਟ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਮੋਰਗਾ (1609) ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਪੇਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਵਿੱਚ (ਰਿਵਾਜ?) ਮਾਹਰ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਨਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ 'ਕੁਆਰਾਪਣ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ'। ਬਰਮਾ ਅਤੇ ਸਿਆਮ ਵਿੱਚ ਪੇਗੂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬੰਦਰਗਾਹਾਂ ਵਿੱਚ, ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਦੁਲਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ (ਵਰਥੇਮਾ, 1510)।

ਅੰਗਕੋਰ ਵਿੱਚ, ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਨੇ ਬਾਲਗਤਾ ਅਤੇ ਜਿਨਸੀ ਗਤੀਵਿਧੀ (ਚੌ ਤਾ-ਕੁਆਨ, 1297) ਨੂੰ ਲੰਘਣ ਦੀ ਰਸਮ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਮਹਿੰਗੇ ਸਮਾਰੋਹ ਵਿੱਚ ਹਾਈਮਨ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ। ਪੱਛਮੀ ਸਾਹਿਤ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਲਈ ਸਪੱਸ਼ਟੀਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰੋਤਸਾਹਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਸੁਝਾਅ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿ ਦੱਖਣ ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਮਰਦ ਤਜਰਬੇਕਾਰ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਇਹ ਵਧੇਰੇ ਸੰਭਾਵਨਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਰਦਾਂ ਨੇ ਹਾਈਮਨ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੇ ਖੂਨ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਦੇਖਿਆ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਵਿਦੇਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਅਸਥਾਈ ਪਤਨੀ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ

ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਨਸੀ ਗਤੀਵਿਧੀ ਅਤੇ ਆਸਾਨ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਇਸ ਸੁਮੇਲ ਨੇ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ ਕਿ ਅਸਥਾਈ ਯੂਨੀਅਨਾਂ, ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਪਾਰੀਆਂ ਦੀ ਆਮਦ ਨਾਲ ਸਿੱਝਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸਾਧਨ ਸਨ। ਵੈਨ ਨੇਕ (1604) ਦੁਆਰਾ ਪੱਟਨੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦਾ ਵਰਣਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ:

'ਜਦੋਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਲੋਕ ਕਾਰੋਬਾਰ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਰਦ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਕੁੜੀਆਂ ਇਹ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਔਰਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਆਦਮੀ ਇੱਕ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਸਮੇਂ ਲਈ ਇੱਕ ਕੀਮਤ (ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਰਕਮ) ਲਈ ਸਹਿਮਤੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ. ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰਾਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਸੌਣ ਵਾਲੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਦੂਜੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ-ਜੋਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਉਹ ਮਰਦਾਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜੁੜ ਸਕਦਾ... ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੱਡਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਸਹਿਮਤੀ ਰਾਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਦੋਸਤੀ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਦੂਜਾ ਪਤੀ ਲੱਭ ਸਕਦੀ ਹੈ।'

ਬਾਂਦਾ ਵਿੱਚ ਜਾਵਾਨੀ ਵਪਾਰੀਆਂ ਲਈ ਜੈਫਲ ਦੇ ਮੌਸਮ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਵੀਅਤਨਾਮ, ਕੰਬੋਡੀਆ, ਸਿਆਮ ਅਤੇ ਬਰਮਾ ਵਿੱਚ ਯੂਰਪੀਅਨਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਲਈ ਸਮਾਨ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਚੋਉ ਤਾ-ਕੁਆਨ (1297) ਇਹਨਾਂ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਲਾਭ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦਾ ਹੈ: 'ਇਹ ਔਰਤਾਂ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਬੈੱਡਫਲੋ ਹਨ, ਸਗੋਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਪਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸਪਲਾਈ ਕੀਤੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ, ਇੱਕ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਵੇਚਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਥੋਕ ਵਪਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਝਾੜ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।'

ਡੱਚ ਵਪਾਰੀ ਅਤੇ ਸਿਆਮੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਮੋਹ

ਬਾਹਰੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਅਜੀਬ ਅਤੇ ਘਿਣਾਉਣਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। 'ਕਾਫੀ ਮੁਸਲਿਮ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮ ਔਰਤਾਂ ਪਤੀ ਲਈ ਕਾਫਿਰ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ' (ਇਬਨ ਮਾਜਿਦ, 1462)। ਨਵੇਰੇਟ (1646) ਨੇ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ: 'ਈਸਾਈ ਮਰਦ ਮੁਸਲਮਾਨ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ।' ਜੇ ਕੋਈ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨਾਲ ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਨੇੜੇ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਹੀ ਸਖ਼ਤ ਵਿਰੋਧ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਡੱਚ ਵਪਾਰੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਿਆਮੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਪ੍ਰੇਮ ਸਬੰਧ ਸ਼ਾਇਦ ਰਾਜਾ ਪ੍ਰਸਾਤ ਥੋਂਗ ਦੇ 1657 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਥਾਈ ਔਰਤ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਆਹਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਸੀ।

ਮੁਸਲਿਮ ਆਬਾਦੀ ਵਾਲੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੱਡੇ ਬੰਦਰਗਾਹ ਵਾਲੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਅਸਥਾਈ ਵਿਆਹ ਘੱਟ ਆਮ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਅਕਸਰ ਗੁਲਾਮ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਅਧਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਕਾਟ (1606) ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬੈਂਟੇਨ ਵਿਚ ਚੀਨੀ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਗੁਲਾਮਾਂ ਖਰੀਦੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਤਨ ਪਰਤੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਗਏ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਜਾਨ ਪੀਟਰਜ਼ੂਨ ਕੋਏਨ (1619) 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੀ ਵੀ ਇਹੀ ਆਦਤ ਸੀ। ਉਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਦੱਖਣੀ ਬੋਰਨੀਓ ਵਿਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਪਾਰੀ ਇੰਨੇ ਗਰੀਬ ਸਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ 'ਆਪਣੀਆਂ ਵੇਸ਼ਵਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੇਚਣਾ ਪਿਆ'।

ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਕੇਵਲ ਸੋਲ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਭਰੀ ਸੀ

ਇਸ ਲਈ ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਇੱਕ ਅਸਥਾਈ ਵਿਆਹ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਸੋਲ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਭਰ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਸੀ। ਵੇਸਵਾਵਾਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਜੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਅਮੀਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੁਲਾਮਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਪੇਨੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 'ਪਾਣੀ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ' ਬਰੂਨੇਈ (ਦਾਸਮਾਰਿਨਾਸ, 1590) ਵਿੱਚ ਛੋਟੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀਆਂ। ਡੱਚਾਂ ਨੇ 1602 ਵਿੱਚ ਪੱਟਨੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਮਾਨ ਵਰਤਾਰੇ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਅਸਥਾਈ ਵਿਆਹਾਂ (ਵੈਨ ਨੇਕ, 1604) ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਅਕਸਰ ਅਤੇ ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਸੀ।

1680 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇੱਕ ਥਾਈ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਅਯੁਥਯਾ ਦੀ ਅਦਾਲਤ ਤੋਂ 600 ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਅਧਿਕਾਰਤ ਇਜਾਜ਼ਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ, ਸਾਰੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਪਰਾਧਾਂ ਲਈ ਗ਼ੁਲਾਮ ਸਨ। ਇਹ ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਆਮਦਨ ਕਮਾਉਣ ਦੀ ਥਾਈ ਪਰੰਪਰਾ ਦਾ ਮੂਲ ਜਾਪਦਾ ਹੈ (ਲਾ ਲੂਬੇਰ, 1691)। ਅਠਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਰੰਗੂਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪੂਰੇ 'ਵੇਸ਼ਵਾ ਪਿੰਡ' ਸਨ, ਸਾਰੀਆਂ ਗ਼ੁਲਾਮ ਕੁੜੀਆਂ।

ਈਸਾਈਅਤ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ

ਜਿਨਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਦੀ ਇਹ ਵਿਆਪਕ ਲੜੀ, ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਮੁਕਤ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਇਕ-ਵਿਆਹ, ਵਿਆਹੁਤਾ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ, ਤਲਾਕ ਦਾ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਤਰੀਕਾ ਅਤੇ ਜਿਨਸੀ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਸਥਿਤੀ ਨੇ ਇਸ ਖੇਤਰ 'ਤੇ ਪਕੜ ਨੂੰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਇਆ।

ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਜਿਨਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮੀ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਤਹਿਤ ਸਖ਼ਤ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ (ਬਹੁਤ) ਛੋਟੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਅਮੀਰ ਸ਼ਹਿਰੀ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਲਈ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵ ਰੱਖਦਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਰੁਤਬੇ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਦਾਅ ਵੱਧ ਸਨ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਬੋਧੀ ਸਿਆਮ ਵਿੱਚ, ਆਮ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਉਲਟ, ਕੁਲੀਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਤੱਕ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ ਕੀਤੀ।

ਵਧ ਰਹੇ ਮੁਸਲਿਮ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜਿਨਸੀ ਅਪਰਾਧਾਂ 'ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ। ਵੈਨ ਨੇਕ (1604) ਨੇ ਪੱਟਨੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੁਖਦਾਈ ਮਾਮਲੇ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਦੇਖਿਆ ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਮਲੇਈ ਰਈਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹੀ ਸ਼ਾਦੀਸ਼ੁਦਾ ਧੀ ਦਾ ਗਲਾ ਘੁੱਟਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਪੱਤਰ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਆਚੇ ਅਤੇ ਬਰੂਨੇਈ ਵਿੱਚ, ਸ਼ਰੀਆ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਮੌਤ ਦੀਆਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਬਹੁਤ ਆਮ ਸਨ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਸਨੌਕ ਹਰਗਰੋਂਜੇ ਨੇ 1891 ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰੀ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਦੇ ਅਜਿਹੇ ਅਤਿਅੰਤ ਅਭਿਆਸਾਂ ਨੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਪੇਂਡੂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਸੀ।

ਮਹਾਨ ਅਰਬ ਯਾਤਰੀ ਇਬਨ ਮਜੀਬ ਨੇ 1462 ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮਲੇਸ਼ੀਆ "ਤਲਾਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਧਾਰਮਿਕ ਕਿਰਿਆ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ।" ਬਰੂਨੇਈ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਨਿਰੀਖਕ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮਰਦ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ 'ਮੂਰਖ ਕਾਰਨਾਂ' ਕਰਕੇ ਤਲਾਕ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਤਲਾਕ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਸੀ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ, ਦਾਜ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।