ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨੌਕ ਨੇ 1958 ਅਤੇ 1996 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਲਾਅ ਖਾਮਹੂਮ ਦੇ ਉਪਨਾਮ ਹੇਠ, ฟ้าบ่กั้น 'ਫਾ ਬੋ ਕਾਨ (ਟੋਨ: ਉੱਚ, ਨੀਵਾਂ, ਡਿੱਗਣਾ), ਇਸਾਨ ਲਈ ਕਈ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ: 'ਸਵਰਗ ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ' ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ। ਸਿਲਕਵਰਮ ਬੁੱਕਸ, 2001 'ਖਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨਾਕ, ਦਿ ਪੋਲੀਟੀਸ਼ੀਅਨ ਐਂਡ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ' ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਿਤਾਬ 'ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਜੋ ਪੜ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ' ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਦਾ ਡੱਚ ਸਮੇਤ ਅੱਠ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਲਗਭਗ ਉਸ ਦੀ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਰਚਨਾ, ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ। 1973 ਅਤੇ 1976 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ (ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ) ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਥਾਈ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ 'ਆਮ ਆਦਮੀ' 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਲਈ ਸਕੂਲੀ ਪਾਠਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਥੰਮਾਸਾਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ (ਅਕਤੂਬਰ 6, 1976, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਿਨ) ਵਿੱਚ ਭਿਆਨਕ ਕਤਲੇਆਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਕਿਤਾਬ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਪਰ XNUMX ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪਾਠਕ੍ਰਮ (ਅਜੇ ਵੀ?) ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਦੁਬਾਰਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਖਮਸਿੰਗ ਨੂੰ ਸ਼ਾਹੀ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ 'ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਆਰਟਿਸਟ ਇਨ ਲਿਟਰੇਚਰ' ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਵੀ ਮਿਲਿਆ।
ਖਮਸਿੰਗ ਦਾ ਜਨਮ 1930 ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਈਸਾਨ ਕਿਸਾਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ, ਬੋਏ ਯਾਈ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਖੋਰਾਟ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਲਿਖਤੀ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸਰਗਰਮ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਉਹ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੀ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਉਪ-ਚੇਅਰਮੈਨ ਸਨ। 1976 ਵਿੱਚ ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਭੱਜ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਗੁਰੀਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ 1977 ਵਿੱਚ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੀ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਸਵੀਡਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਵਜੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਭਟਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ 1981 ਵਿੱਚ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ, ਇੱਕ ਆਮ ਮੁਆਫ਼ੀ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ। ਮਈ 2011 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ, 358 ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਫੌਜਦਾਰੀ ਜ਼ਾਬਤੇ ਦੀ ਧਾਰਾ 112 (ਲੇਸੇ-ਮੈਜੇਸਟੇ ਲੇਖ) ਨੂੰ ਸੋਧਣ ਲਈ 'ਥਾਈ ਰਾਈਟਰਜ਼ ਮੈਨੀਫੈਸਟੋ' 'ਤੇ ਹਸਤਾਖਰ ਕੀਤੇ।
ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਚਨਬੱਧ ਵਿਅਕਤੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਥਾਈ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਚਿਹਰਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਥਾਈ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਆਂ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਥਾਈ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਉਸ ਦਾ ਚਿੱਤਰਣ ਸ਼ਾਇਦ ਅਜੇ ਵੀ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ, ਸਿਵਾਏ ਕਿ ਥਾਈ ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਅਧੀਨ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸਾਰਿਆਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰਥਕ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਜੀਵਨੀ ਅਤੇ ਕੰਮ ਲਈ ਹੋਰ ਵੇਖੋ: en.wikipedia.org/wiki/Khamsing_Srinawk
ਵਾਟਰ ਬਫੈਲੋ ਪਾਈ - ਖਾਮਸਿੰਗ ਸ਼੍ਰੀਨਾਕ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ (1960)
ਦੁਪਹਿਰ ਵਿੱਚ, ਖੁਸ਼ਕ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਦੇਰ ਨਾਲ. ਖੇਤ ਵਿੱਚ, ਡੁੱਬਦੇ ਸੂਰਜ ਦੁਆਰਾ ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ, ਕੁਝ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਛੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਲਈ ਚੀਕ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਸਾਰੀਆਂ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਵਾਂਗ, ਚੋਮ ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨਾਲ ਪਿੱਛੇ ਹਟਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੋ ਪੋਤੇ-ਪੋਤੀਆਂ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਇੱਕ ਕੱਪੜਾ ਲਹਿਰਾਉਂਦਾ ਹੈ।
'ਆਓ, ਦਾਦਾ ਜੀ', ਦੋਵੇਂ ਲੜਕੇ ਲਲਕਾਰਦੇ ਹੋਏ ਚੀਕਦੇ ਹਨ, 'ਕੀ ਅਸੀਂ ਥੋੜਾ ਤੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ? ਅਸੀਂ ਥੱਕ ਗਏ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਘਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।'
'ਥੱਕ ਗਏ? ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਤੋਂ, "ਉਹ ਵਾਪਸ ਚੱਕਦਾ ਹੈ, "ਮੈਂ ਮੱਝਾਂ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਹੌਲੀ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹਾਂ. ਉਹ ਗਰਮ ਅਤੇ ਥੱਕੇ ਵੀ ਹਨ. ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਪਾਣੀ ਲਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਕਿੱਥੇ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਹੋ? ਤੁਸੀਂ ਘਾਹ ਦਾ ਇੱਕ ਬਲੇਡ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਜੋ ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਸੁੰਗੜਿਆ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖੋ! ਜਦੋਂ ਉਹ ਛਾਂ ਵਿੱਚ ਲੇਟਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਵੀ ਉਹ ਧੂੜਾਂ ਵਾਂਗ ਹੂੰਝਦੇ ਹਨ। ਖੇਤ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਤਰਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
'ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਦਾਦਾ ਜੀ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਖਾਣੇ ਵਿੱਚ ਕੀ ਖਾਧਾ ਹੈ।”
ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਦੀ ਡਿੱਕ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਨਾਰਾਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਦਮਾਸ਼ਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹੋਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ।
“ਜਿਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਖਾਧਾ, ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਦਾਦਾ ਜੀ, ਹੇਠਾਂ ਨਹੀਂ ਡਿੱਗਿਆ,” ਲੜਕੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਲੋਮ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਜਾਨਵਰ ਹੇਠਾਂ ਨਹੀਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਲਗਭਗ।'
ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਕੁਝ ਅਵਾਰਾ ਮੱਝਾਂ ਘਾਹ ਅਤੇ ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਡੰਡਿਆਂ ਦੇ ਕੁਝ ਸੁੱਕੇ ਹੋਏ ਬਲੇਡਾਂ 'ਤੇ ਨੱਕ ਮਾਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਕ੍ਰਿਕਟ ਲੱਭਦੇ ਹਨ। ਭੂਰੇ ਚਿੱਕੜ ਵਿੱਚ ਢਕੇ ਹੋਏ ਵੱਛੇ ਖੇਤਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ। ਸੂਰਜ ਦੂਰੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲਾਲ ਡੁੱਬਦਾ ਹੈ. ਬੱਚੇ ਮੱਝਾਂ ਚਾਰ ਕੇ ਪਿੰਡ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ। ਚੋਮ ਝੁੰਡ ਦੁਆਰਾ ਸੁੱਟੇ ਧੂੜ ਦੇ ਸਲੇਟੀ ਪਰਦੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਹੋਇਆ, ਸਿਗਰਟ ਦੇ ਧੂੰਏਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆ, ਡਿਕ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਬਹਿਸ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਤੁਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਹਰ ਮੁੰਡਾ ਗੁੱਸੇ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕੇਸ ਦਾ ਬਚਾਅ ਕਰਦਾ ਹੈ।
'ਇਹ ਸੀ ਮੇਰਾ ਮੱਝ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇਖਿਆ, ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਸੀ ਮੈਨੂੰ. '
'ਇਹ ਸਭ ਕੀ ਹੈ? ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਬਾਰੇ ਇੰਨੇ ਚਿੰਤਤ ਹੋ? ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤੋਂ ਬੁੱਢੇ ਦਾ ਸਾਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਾਹਰ ਹੈ।
ਲੜਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚੁੱਪਚਾਪ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਚੋਮ ਜਲਦੀ ਹੀ ਝਗੜੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
'ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਮੱਝ ਸੀ, ”ਇਆਂਗ ਫਿਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
"ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦੇਵਾਂਗਾ," ਲੋਮ ਥੁੱਕਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੱਝਾਂ ਦੀ ਖਾਦ ਦੇ ਢੇਰ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਸਮੱਸਿਆ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
'ਅੱਛਾ, ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਹੋ? ਮੱਝ ਇਆਂਗ ਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਮ ਦੀ ਧਰਤੀ। ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਢੇਰ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਵੰਡੀਏ, ਠੀਕ ਹੈ?' ਉਹ ਪਹਿਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਜੋ ਦੂਰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਦੂਜੇ ਲੜਕੇ ਵੱਲ ਮੁੜਦਾ ਹੈ। 'ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ, ਲੋਮ? ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਢੇਰ ਨੂੰ ਦੋ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਅੱਧਾ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਅੱਧਾ ਇਆਂਗ ਲਈ। ਸਹਿਮਤ ਹੋ?' ਲੋਮ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵਾਰ ਰਗੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਹਿਮਤੀ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।
"ਠੀਕ ਹੈ, ਇਆਂਗ, ਲੋਮ ਸਹਿਮਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ?"
'ਠੀਕ ਹੈ!' ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਜਵਾਬ ਹੈ।
ਬੁੱਢੇ ਨੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ। "ਠੀਕ ਹੈ, ਹੁਣ ਇਸ ਨੂੰ ਵੰਡੋ।"
ਮੁੰਡੇ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਟਾਹਣੀ ਨੂੰ ਤੋੜਦੇ ਹਨ।
'ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਇਕੱਠੇ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਇਕੱਠੇ ਭੁੱਖੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ. ਕੱਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਧੁੰਦ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ, ਅਸੀਂ ਬੀਟਲ ਦੇ ਲਾਰਵੇ ਨੂੰ ਪੁੱਟਣ ਲਈ ਇੱਥੇ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਾਂਗੇ।' ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਮੱਝਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਭਜਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
“ਤੁਸੀਂ ਇੰਨਾ ਲੰਮਾ ਚਿਹਰਾ ਕਿਉਂ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹੋ, ਇਆਂਗ? ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ?'
ਮੁੰਡਾ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦਾ।
ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। “ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੈ, ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਸਾਹ ਰੋਕੋ, ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਪੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਚਬਾਓ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਪਲ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਣਗੇ,” ਉਹ ਝਾੜੀ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
"ਇਹ ਦਰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੈ."
ਬੁੱਢਾ ਚੋਮ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਆਓ, ਘਰ ਚੱਲੀਏ, ਭੁੱਖ ਲੱਗਣਾ ਤਾਂ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਹੈ।"
ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸਮਾਨ ਸਲੇਟੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉੱਤਰ ਤੋਂ ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਵਗਦੀ ਹੈ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ।
"ਦਾਦਾ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਭੁੱਖ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ?"
"ਹਾਂ, ਇਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ।"
"ਕੀ ਇਸਦੇ ਲਈ ਦਵਾਈਆਂ ਅਤੇ ਡਾਕਟਰ ਹਨ?"
ਬੁੱਢਾ ਆਪਣੇ ਪੋਤੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸਦਾ ਝਿਜਕਦਾ ਜਵਾਬ ਬਾਂਸ ਦੀ ਗੜਗੜਾਹਟ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੁੰਡਾ ਆਪਣਾ ਸਵਾਲ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਹਵਾ ਦਾ ਇੱਕ ਠੰਡਾ ਝੱਖੜ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਅੱਗੇ ਭੱਜਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਇਆਂਗ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਬਾਹਰ ਪੁੱਛਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਿਤਾ ਨੇ ਬਰਫੀਲੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ: 'ਲੋਮ ਨਾਲ ਉਸ ਖਾਦ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੱਝ ਸਾਡੀ ਸੀ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਥੇ ਗਏ, ਠੀਕ? ਤੁਸੀਂ ਵੰਡ ਲਈ ਕਿਉਂ ਸਹਿਮਤ ਹੋਏ?'
"ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਦੌੜਨ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਲੋਮ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਲੰਬੀਆਂ ਹਨ, ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਤੁਰੰਤ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।"
'ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ. ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਤੁਰੰਤ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਮੱਝ ਨੇ ਧੂਹ ਮਾਰੀ ਹੈ...' ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜਦੀ ਹੈ।
ਗ਼ਰੀਬ ਇਆਂਗ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ। “ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਿਤਾ ਜੀ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਮ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਦੌੜਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਗਿਆ। ਜੇ ਉਹ ਨਾ ਫਸਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ।'
ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਹਉਕਾ ਭਰਿਆ ਸੁਣਿਆ।
"ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਧੁੰਦ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਸਵੇਰੇ ਉੱਥੇ ਮਿਲੋਗੇ?"
'ਹਾਂ ਪਾਪਾ।'
'ਚੰਗਾ। ਪਰ ਮੂਰਖ ਨਾ ਬਣੋ, ਮੱਝ ਸਾਡੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਟੋਪੀ ਵੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਗਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਟੋਏ ਹੇਠ ਮੱਝਾਂ ਪੁੱਟੋਗੇ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹੋ?'
ਇਆਂਗ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਹਨੇਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਲੱਖਾਂ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਬੀਟਲਾਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਉਸਦੇ ਪਤਲੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂਰ ਚੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਲੋਮ ਦੀ ਮਾਂ ਲੋਮ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਲਈ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ।
'ਲੋਮ, ਉੱਠ। ਰੋਸ਼ਨੀ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ਹੈ!'
ਉਹ ਨੀਂਦ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਰਗੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਸਾਜ਼ਸ਼ੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਵਾਪਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹੈ phakhaoma ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਕੱਪੜਾ ਪਾ ਕੇ, ਪੌੜੀਆਂ ਤੋਂ ਉਤਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕੁੰਡਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਾਲਟੀ ਫੜਦਾ ਹੈ।
ਧੁੰਦ ਅਜੇ ਵੀ ਖੇਤ ਉੱਤੇ ਠੰਢੀ ਛਾਈ ਹੋਈ ਹੈ ਜਦੋਂ ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਨਾਲ ਬਾਂਸ ਦੇ ਬਾਗ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਲਈ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਲਈ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਅੱਗੇ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਮੀਰ ਉਸ ਉੱਤੇ ਭਾਰ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਝਾੜੀ ਦੇ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਅਚਾਨਕ ਧੁੰਦ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਲੜਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਿਆ, ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਕੁੰਡਲੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਾਲਟੀ ਨਾਲ ਲੈਸ ਸਨ।
"ਲੋਮ, ਤੁਸੀਂ ਗੰਦੇ ਧੋਖੇਬਾਜ਼!"
ਇਯਾਂਗ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗੰਦੀ ਠੱਗ ਹੋ!'
“ਹਾਏ, ਇਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਮੱਝ।'
“ਚੁੱਪ ਰਹੋ, ਇਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਖੇਤਰ. ਜੇ ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਮੱਝ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ?'
'ਮੇਰੀ ਫੀਲਡ, ਲੋਮੇਟਜੇ? ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਉਹ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਭੁਗਤਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਗੁਆ ਦੇਵੇਗਾ।'
"ਤੂੰ ਬਦਮਾਸ਼, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਸਮੇਤ?" ਲੋਮ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁੱਠੀ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਅੱਖ ਵਿੱਚ ਪਾਈ। ਇਆਂਗ ਗੋਤਾ ਮਾਰਦਾ ਹੈ, ਲੋਮ ਆਪਣਾ ਸੰਤੁਲਨ ਗੁਆ ਬੈਠਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਦਾਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਆਂਗ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕੁੰਡਾ ਚੁੱਕ ਲਿਆ...
ਬੁੱਢਾ ਚੋਮ ਰੌਲਾ ਪਾ ਕੇ ਦਖ਼ਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੁੰਡੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁੜਦੇ ਹਨ।
ਅਚਾਨਕ, ਆਫ-ਸੀਜ਼ਨ, ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਆਂਗ ਅਤੇ ਲੋਮ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੀਂਹ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਘਰ ਵਾਪਸ ਭੱਜਦੇ ਹਨ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦਾਦਾ ਜੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਕੁੰਡਾ ਅਤੇ ਬਾਲਟੀ ਲੈ ਕੇ ਗਏ ਸਨ।
"ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ, ਉਹ ਮੀਂਹ," ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕੰਬਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਂਸ ਦੇ ਬਾਗ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸ਼ਰਨ ਭਾਲਦਾ ਹੈ। 'ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਗੋਹੇ ਦੀ ਮੱਖੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਕੁ ਟਹਿਣੀਆਂ ਤੇ ਪੁੰਗਰੀਆਂ।'
ਗੋਬਰ ਦੀ ਮੱਖੀ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ:
ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਲਈ ਉਹ ਗਾਂ ਦੇ ਗੋਹੇ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਇਸਦੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਜੀਵ-ਜੰਤੂਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ, ਆਮ ਗੋਬਰ ਬੀਟਲ, ਜੋ ਕਿ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆਮ ਭੋਜਨ ਹੈ। ਇਹ ਕਾਲੀ ਮੱਖੀ, ਜੋ ਕਿ ਇਸ ਅੰਗੂਠੇ ਦੇ ਅੱਧੇ ਆਕਾਰ ਦੀ ਹੈ, ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਗੋਹੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਖਾਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਭੁੰਲਨ ਵਾਲਾ ਗੋਬਰ ਜ਼ਮੀਨ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਭੁੰਜੇ ਹੋਏ ਬੀਟਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਬੀਟਲਾਂ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੇ, ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਖਾਣ ਲਈ ਦੱਬਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੂੜਾ ਦਾ ਪੂਰਾ ਢੇਰ ਗਾਇਬ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਕੂੜੇ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਢੇਰ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਨਿਡਰ ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਅੱਠ ਬੀਟਲ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਤਾਜ਼ਾ ਡਿਪਾਜ਼ਿਟ ਲੱਭਣਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਬੀਟਲ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਨ. ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਬੀਟਲ ਗੋਬਰ ਤੋਂ ਹਟਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਠੰਡੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬੀਟਲਾਂ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਭਰਨ ਲਈ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਉੱਡ ਨਾ ਸਕਣ।
http://www.samuitimes.com/raw-calf-bbq-rat-dung-beetles-menu-andrew-zimmern-thailand/
ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਕਹਾਣੀ - ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਅਨੰਦ ਲਿਆ.