ਜਲਮਾਰਗ 'ਤੇ ਦੁਸਹਿਰਾ

Ussiri Thammachot - ਫੋਟੋ: Matichon ਆਨਲਾਈਨ

ਉਸੀਰੀ ਥੰਮਾਚੋਟ (ਹੋਰ ਵੇਖੋ , ਉਚਾਰਨ 'àdsìeríe thammáchôot) ਦਾ ਜਨਮ 1947 ਵਿੱਚ ਹੁਆ ਹਿਨ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਚੁਕਲੋਂਗਕੋਰਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਜਨ ਸੰਚਾਰ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। 1981 ਵਿੱਚ ਉਹ ਛੋਟਾ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਖੁਨਥੋਂਗ, ਯੂ ਵਿਲ ਰਿਟਰਨ ਐਟ ਡਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਐਸਈਏ ਰਾਈਟ ਅਵਾਰਡ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲਾ ਤੀਜਾ ਥਾਈ ਲੇਖਕ ਸੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੀ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ। ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੇਖਕਾਂ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਵਾਂਗ, ਉਹ 14 ਅਕਤੂਬਰ, 1973 ਅਤੇ 6 ਅਕਤੂਬਰ, 1976 ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਸਿਆਮ ਰਥ ਲਈ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਦੁਬਿਧਾ ਬਾਰੇ ਹੈ: ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਹੀ ਰਸਤਾ ਚੁਣੋ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੱਖ ਦਿਓ?

ਕੀ ਉਹ ਸਹੀ ਚੋਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ?

ਜਲਮਾਰਗ 'ਤੇ ਦੁਸਹਿਰਾ

ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਖਾਲੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਕਰੰਟ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਘਰ ਲੈ ਲਿਆ। ਦਰਿਆ ਦੇ ਕੰਢੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਊਣੀ ਕਤਾਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸੂਰਜ ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਖਲੋੰਗ ਪਰ ਰਾਤ ਦੇ ਆਉਣ ਨੇ ਸੂਰਬੀਰ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।  ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਪਰਤਣ ਦੀ ਅਣਹੋਣੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਭਾਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਬਜ਼ਾਰ ਦੀ ਗੋਦੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਧੱਕੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਹੀ ਹਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦੇ ਭਾਰੇ, ਹਰੇ ਤਰਬੂਜਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਇੰਨੀ ਮਾਮੂਲੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਸਤੇ ਬਲਾਊਜ਼ ਨੂੰ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜੋ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਧੀ ਲਈ ਕੋਈ ਖਿਡੌਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗਦਿਆਂ ਸੁਣਿਆ, 'ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਗਲੀ ਵਾਰ...ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਵਾਰ ਲੋੜੀਂਦੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ'। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਦਾਸ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜਨਾ ਪਿਆ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਨੋਟ ਕਰਨਾ ਕਿ "ਸਾਨੂੰ ਬੁਰੇ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਬਚਾਉਣਾ ਪਏਗਾ."

ਉਸਨੇ ਥੋਕ ਵਿਕਰੇਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤਰਬੂਜ ਵੇਚਣ ਲਈ ਮੰਡੀ ਦੀ ਗੋਦੀ ਤੱਕ ਅਣਗਿਣਤ ਗੇੜੇ ਮਾਰੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਵਿਅਰਥ ਅਤੇ ਵਿਅਰਥ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਮਿਹਨਤ, ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ, ਉਸ ਪਸੀਨੇ ਵਾਂਗ ਵਿਅਰਥ ਸੀ ਜੋ ਇੱਕ ਗੰਧਲੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਭਾਫ਼ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੇਅੰਤ ਧਾਰਾ ਵਿੱਚ ਟਪਕਦਾ ਸੀ। ਖਲੋਂਗ, ਇੱਕ ਗਿੱਲੀ ਅਤੇ ਸਟਿੱਕੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਜੋ ਜੀਵਿਤ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਉਦਾਸ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀ, ਸਿਰਫ ਇਕ ਖਰੀਦਦਾਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਤਰਬੂਜ ਦੀ ਮਾਰਕੀਟ 'ਤੇ ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਉਹ ਜੈੱਟੀ ਤੋਂ ਲੰਘਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਹੋਰ ਤਰਬੂਜ ਉਤਪਾਦਕ ਹਾਰ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਬੋਲਣਗੇ, "ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੜਨ ਨਾਲੋਂ ਵੇਚਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।"

"ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਖਰਬੂਜ਼ੇ ਉਗਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਗੁਣਾ ਵੱਧ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਕੇ ਮੰਦਰ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਗੁੱਡੀ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਹੈ," ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਉਡੀਕ ਵਾਲੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। . ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਧਾਰਨ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੋਰ ਵੀ ਔਖਾ ਅਤੇ ਬੋਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੰਮ, ਵਧੇਰੇ ਧੀਰਜ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ, ਹੋਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਸੀ। ਪਰ ਉਡੀਕ ਉਸ ਲਈ ਅਜੀਬ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ: ਇੱਕ ਸਸਤਾ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਰੇਡੀਓ ਤਾਂ ਜੋ ਸੰਗੀਤ ਉਸਦੀ ਇਕਸਾਰ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਸਕੇ ਜਾਂ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪਤਲੀ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚੇਨ। ਇਹ ਉਹ ਤੋਹਫ਼ੇ ਸਨ ਜੋ ਉਸਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ।

ਚਾਵਲਾਂ ਦੇ ਉੱਪਰ ਹਨੇਰੇ ਆਸਮਾਨ ਵਿੱਚ, ਪੰਛੀਆਂ ਦੇ ਝੁੰਡ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵੱਲ ਉੱਡਦੇ ਸਨ, ਡੁੱਬਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਅਤੇ ਸੰਤਰੀ ਕਿਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁੰਦਰ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਕਿਨਾਰਿਆਂ 'ਤੇ ਦਰੱਖਤ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਗਏ, ਡੂੰਘੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਡਰਾਉਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸੁੱਟ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਿੱਧਾ ਅੱਗੇ ਜਿੱਥੇ ਖਲੋੰਗ ਫੈਲਦੇ ਅਤੇ ਝੁਕਦੇ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਹਨੇਰੇ ਗਰੋਵ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਧੂੰਏਂ ਦੇ ਕਰਲਿੰਗ ਪਲਮ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ, ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਫਿੱਕੇ ਹੋ ਰਹੇ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਚੁੱਪ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇੱਕ ਮੋਟਰਬੋਟ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਲੰਘ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਵਿਸਫੋਟ ਵਿੱਚ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਝੱਗ ਅਤੇ ਲਹਿਰਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਰੜੇ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ.

ਉਸਨੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਆਪਣੀ ਲਚਕੀਲੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਚਲਾਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਪਾਣੀ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਕਮਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਤੈਰਦੇ ਮਲਬੇ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਚੀਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਫੜੀ  ਚੁੱਪ ਅਤੇ ਗੰਦੀ ਤੈਰਦੀ ਗੰਦਗੀ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ: ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਗੁੱਡੀ ਵਿਗੜ ਰਹੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤਾਲ ਨਾਲ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ।

ਉਸਨੇ ਤੈਰਦੇ ਮਲਬੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਧੱਕਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਔਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਡੂੰਘੀ ਨਜ਼ਰ ਲਈ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਭਿੱਜ ਰਹੀ ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ। ਛੋਟਾ ਖਿਡੌਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਬਰਕਰਾਰ ਸੀ, ਕੁਝ ਵੀ ਗਾਇਬ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਲਾਲ, ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ, ਫਿੱਕੇ ਰਬੜ ਦੀ ਚਮੜੀ, ਅਤੇ ਵੱਡੀਆਂ, ਕਾਲੀਆਂ, ਘੂਰਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਨੰਗੀ ਗੁੱਡੀ ਜੋ ਇੱਕ ਠੰਡੀ ਸਦੀਵੀਤਾ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਅਤੇ ਪਿੱਛੇ ਕੀਤਾ. ਛੋਟੀ ਗੁੱਡੀ ਉਸ ਦੀ ਇਕੱਲੀ ਧੀ ਦੀ ਸਾਥੀ ਬਣ ਜਾਵੇਗੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗੁੱਡੀ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਪਵੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਦੇ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲ ਇੱਕ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੀਮਤੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਨਾਲ ਘਰ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਸੀ।

ਨਵੀਂ ਗੁੱਡੀ ਵਹਿ ਕੇ ਆਈ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕਿਸਦਾ ਹੈ। ਦ ਖਲੋੰਗ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਸਬਿਆਂ, ਪਿੰਡਾਂ ਅਤੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣਾ. ਅਣਗਿਣਤ ਹੋਰ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਅਤੇ ਜੈੱਟੀਆਂ ਦੇ ਕੂੜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੈਰਦਿਆਂ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਕਲਪਨਾ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਅਜੇ ਵੀ ਗੁੱਡੀ ਦੇ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁੱਡੀ ਕਰੰਟ 'ਤੇ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਕੇ ਉੱਡ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਵਿਚ ਉਹੀ ਬੇਵਸੀ ਦੇਖੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੇ ਧੂੜ ਭਰੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਰਸੀਲੇ ਤਰਬੂਜ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਸੁੱਟਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਣਜਾਣ ਬੱਚੇ ਲਈ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਤਰਸ ਆਇਆ ਸੀ।

ਤੇਜ਼ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ, ਉਸਨੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਲਟਕਦੀਆਂ ਵੇਲਾਂ ਅਤੇ ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਘਰ ਵਾਪਸ ਮੋੜ ਲਿਆ। ਹੋਰ ਮੋਟਰਬੋਟ, ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪਾਰ ਖਲੋੰਗ ਆਪਣੇ ਲਈ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ, ਦੋਵੇਂ ਹਨੇਰੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਵੱਲ ਲਹਿਰਾਂ ਭੇਜੀਆਂ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਓਰ ਨਾਲ ਸੰਤੁਲਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਰੋਇੰਗ ਬੰਦ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਇਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਜਾਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਘਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਚੰਦਰਮਾ ਉਸ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਆਸਾਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਉੱਚਾ ਹੋਵੇਗਾ.

ਉਹ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਿਨਾਰੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਰਿਹਾ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਬਨਸਪਤੀ ਹੁਣ ਹਨੇਰਾ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਰਾਤ ਦੇ ਪੰਛੀ ਕੰਢੇ ਦੀਆਂ ਝਾੜੀਆਂ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਕੰਢੇ ਵਿੱਚ ਅਲੋਪ ਹੋਣ ਲਈ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੀਕਦੇ ਸਨ। ਅੱਗ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਮਰਨ ਵਾਲੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚੋਂ ਚਮਕਦੀਆਂ ਚੰਗਿਆੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਹਨੇਰੇ ਕਾਨੇ ਵਿੱਚ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਜੇ ਉਹ ਕੰਢੇ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਜਲ-ਕੀੜਿਆਂ ਦੀ ਵਿੰਨ੍ਹਣ ਵਾਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਨੁੱਖੀ ਪੀੜ ਦੀ ਚੀਕਦੀ ਚੀਕ, ਅਤੇ ਇਕੱਲਤਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ.

ਇਕਾਂਤ ਦੇ ਉਸ ਬੇਅੰਤ ਪਲ ਵਿਚ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਿਸ਼ਤੀ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੀ ਸੀ - ਉਸ ਸਮੇਂ ਰਹਿਤ ਪਲ ਵਿਚ ਜਿੱਥੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਦੀਆਂ ਧੁੰਦਲੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਇਕ ਮਰ ਰਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਸਾਹ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ - ਉਸੇ ਪਲ ਵਿਚ ਉਸ ਨੇ ਮੌਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਗੰਧ ਹੈ ਕਿ ਹਵਾ ਦੇ ਉੱਪਰ ਵਗਦੀ ਹੈ ਖਲੋੰਗ entrained - putrefaction ਦੀ ਗੰਧ.

ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਦੀ ਗੰਦੀ ਗੰਢ। ਇੱਕ ਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਕੁੱਤਾ ਜਾਂ ਪਿਗਲੇਟ - ਜਿਸ ਦੇ ਵਾਸੀ ਹਨ ਖਲੋੰਗ ਇਸ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਣ ਤੋਂ ਸੰਕੋਚ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਜਿੱਥੇ ਕਰੰਟ ਇਸਨੂੰ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਪਾਣੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜੀਵਤ ਮਾਸ ਦੇ ਸੜਨ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰੇਗਾ। ਉੱਥੇ, ਇਹ ਉੱਥੇ ਸੀ, ਇੱਕ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲਟਕਣ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਿੱਚ ਤੈਰਦੇ ਕੂੜੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਸ ਭਿਆਨਕ ਬਦਬੂ ਦਾ ਸਰੋਤ ਬਰਗਾੜੀ ਬੂਮ

ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਨਜ਼ਰ, ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਉਸ ਬਦਬੂਦਾਰ, ਘਿਣਾਉਣੀ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੇ ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਫੜ ਲਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਤੈਰਦੇ ਕੂੜੇ ਦੇ ਪੁੰਜ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਸੜਦਾ ਹੋਇਆ ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੀਰ ਦੇਖਿਆ। ਉਹ ਸਦਮੇ ਅਤੇ ਡਰ ਨਾਲ ਠੰਢਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਅੱਧੀ ਰਹਿ ਗਈ।

ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੇਟੀ ਨਾਲ ਕੂੜੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਧੱਕਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਪਲ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਘਿਣਾਉਣੀ ਵਸਤੂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕੇ। ਦੇ ਪੱਤੇ ਦੁਆਰਾ ਠੰਡਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਫ਼ਿੱਕੇ ਚੰਦਰਮਾ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਬਰਗਾੜੀ ਰੁੱਖ ਝਪਕਦਾ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਨੇ ਬੇਜਾਨ ਸਰੀਰ ਦਾ ਰੋਗੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ।

ਉਸ ਗੁੱਡੀ ਵਾਂਗ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਹੁਣੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਸੀ, ਇਹ ਉਸਦੀ ਧੀ ਜਿੰਨੀ ਹੀ ਉਮਰ ਦੀ ਇੱਕ ਨੰਗੀ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਗੁੱਡੀ ਵਾਂਗ, ਇਸ ਤਰਸਯੋਗ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮਰੀ ਹੋਈ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਤੰਗ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਅਤੇ ਖਾਲੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਵੀ ਗਾਇਬ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਬੱਚੇ ਦਾ ਸਰੀਰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁੱਜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿੱਕੀ ਚੰਨ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਬਿਮਾਰ ਹਰਾ ਰੰਗ ਸੀ। ਇਹ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ ਕਿ ਬੱਚਾ ਆਪਣੇ ਤਾਜ਼ੇ ਜਵਾਨ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੀ, ਜਾਂ  ਇਸ ਸੜਦੀ ਲਾਸ਼ ਬਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਚਮਕਦਾਰ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਗਈ ਸੀ, ਇੱਕ ਉਦਾਸ ਪਰ ਅਟੱਲ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਜੋ ਆਖਰਕਾਰ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਸਦਾ ਚਲਦੀ ਧਾਰਾ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾ ਦੇਵੇਗੀ। khlong

ਉਹ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਦੁਖਦਾਈ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਇਕੱਲਤਾ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਇਸ ਬੇਰਹਿਮ ਮੋੜ 'ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਕਰਨਗੇ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਉਸ ਨੇ ਲਾਸ਼ ਦੀ ਬਦਬੂਦਾਰ ਬਦਬੂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੀ ਹਥੇਲੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਨੱਕ ਢੱਕ ਕੇ ਮਦਦ ਲਈ ਪੁਕਾਰਣ ਲਈ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਇਸ ਪਾਸੇ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ।

ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਮੁੜਿਆ ਕਿ ਕੀ ਇੱਕ ਕਿਸ਼ਤੀ ਲੰਘ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਚਮਕ ਫੜੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਠੰਡਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮਰੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਦੇ ਗੁੱਟ ਦੇ ਸੁੱਜੇ ਹੋਏ ਮਾਸ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪੀਲੀ ਧਾਤ ਦੀ ਇੱਕ ਚੇਨ ਪਈ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਰੁਕ ਗਿਆ।

"ਸੋਨਾ," ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਓਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ. ਮੋਟਰਬੋਟ ਦੀ ਅਚਾਨਕ ਚੀਕਣੀ ਅਤੇ ਤੇਲ ਦੇ ਦੀਵੇ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਹੈਰਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਚਲਾਇਆ ਤਾਂ ਜੋ ਇਸਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਧੁੰਦਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਚੁੱਪ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਇਕੱਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ.

ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਲਈ ਇਹ ਪੁਰਸਕਾਰ ਜਿੱਤਣਾ ਸਰਾਸਰ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਅਤੇ ਨਾ ਮੁਆਫ਼ੀਯੋਗ ਮੂਰਖਤਾ ਹੋਵੇਗੀ। ਕੋਈ ਵੀ ਉਸਦਾ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਉਠਾਏਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤਰਬੂਜਾਂ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਸੀ. ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਹ ਖੁਦ ਇਸ ਖਜ਼ਾਨੇ ਦਾ ਖੋਜੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਅਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲਿਆ ਸੀ  ਲਾਸ਼ ਦੀ ਬਦਬੂ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਕਿਸਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਕੀਮਤੀ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਕੋਲ ਸੀ  ਤਰਬੂਜਾਂ ਦੇ ਉਸਦੇ ਬੋਟਲੋਡ ਲਈ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਰੰਟ ਸੀ ਜੋ ਇਸਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲਿਆਇਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਮਿਲਿਆ।

ਉਹ ਆਪਣੀ ਟੋਪੀ ਵਾਲੀ ਪਤਨੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਉਹ ਇੰਨੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਬਲਾਊਜ਼ ਪਾਵੇਗਾ। ਫਾਨੰਗ ਉੱਤਰ ਤੋਂ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਹੋਰ ਕੱਪੜੇ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਕਮਾਈ ਨਾਲ ਵੱਖ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਦੇ ਛੁਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਪੈਸੇ ਖਰਚਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਸੁਆਦ ਚੱਖੇਗਾ। ਉਸਨੂੰ ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਕਰੰਟ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਤਾਰ ਲਗਾਉਣੀ ਸੀ। ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਜੋ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਥੱਕੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰੇਗੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਧੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤਰਸਦੀ ਨਜ਼ਰ, ਭਾਵੇਂ ਪਲ-ਪਲ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਸੀ, ਪਰ ਸੁੱਕੇ ਖੇਤ 'ਤੇ ਪਏ ਮੀਂਹ ਵਾਂਗ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਸੀ।

ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਉੱਨ ਵਾਂਗ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਉੱਤੇ ਪਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਕੀੜਿਆਂ ਦੀ ਬੇਅੰਤ ਗੂੰਜ ਮੁਰਦਿਆਂ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਵਰਗੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਹ ਰੋਕਿਆ ਅਤੇ ਤਰਬੂਜ ਦੇ ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਮਰੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਦੇ ਹੱਥ ਅਤੇ ਗੁੱਟ ਦੇ ਨਰਮ ਸੁੱਜੇ ਹੋਏ ਮਾਸ ਨੂੰ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ, ਸੜਿਆ ਹੋਇਆ ਮਾਸ ਚਿੱਟੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੂਰ ਤੈਰਦਾ ਗਿਆ, ਮਰੇ ਹੋਏ ਟਿਸ਼ੂ ਵਿੱਚ ਲੁਕੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚਮਕਦਾਰ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚੇਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬਦਬੂ ਹੁਣ ਇੰਨੀ ਜਬਰਦਸਤ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਹਾਰ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਰੀਚਿੰਗ ਨੂੰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਮੌਤ ਦੀ ਗੰਧ ਉਸਦੇ ਚਾਕੂ, ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ, ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਚਿਪਕ ਗਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਉਲਟੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਚਾਕੂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਧੋਤੇ ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਾਣੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਘਿਣਾਉਣੇ ਕੰਮ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਮਰੇ ਹੋਏ ਮਾਸ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਾਂਗ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਸਰੀਰ, ਪੇਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਧੱਕਾ ਦੇ ਕੇ  ਅਜ਼ਾਦ, ਚੁੱਪ ਅੰਤਮਤਾ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਤੈਰਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਕੰਢੇ ਤੋਂ ਨਾਲੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਵੱਲ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿਚਲੇ ਡੰਮੀ 'ਤੇ ਪਈ। ਇਹ ਲਾਲ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਜੰਮੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਅਤੇ ਖਾਲੀ ਕਾਲੀਆਂ-ਪੇਂਟ ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਹਮਦਰਦੀ ਦੀ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਵਿੱਚ ਖੜੇ ਸਨ। 'ਇਸ ਨੂੰ ਭੂਤ ਨੇ ਕਾਬੂ ਕੀਤਾ ਹੈ! ਇਹ ਉਹ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਹੈ!', ਉਸਦਾ ਮਨ ਭੜਕ ਉੱਠਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਉਸਦੇ ਮਾਲਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਵਹਿ ਗਈ ਸੀ। 'ਇਹ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ!' ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਖੇਡਣ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗੁੱਡੀ ਖਰੀਦ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਦੋ। ਉਹ ਹੁਣ ਉਸ ਬਾਰੇ ਉਦਾਸ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਵਿਅਰਥ ਯਾਤਰਾ ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਉਸਦੀ ਅਚਾਨਕ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਨਵੀਂ ਊਰਜਾ ਨਾਲ ਜਲਦੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸਨੇ ਦੂਰੋਂ ਝਾੜੀਆਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵੇਖੀ।

ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਉਸ ਗਰੀਬ ਸਰੀਰ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਮਾਪੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਣਗੇ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮਨੁੱਖੀ ਦੁਖਾਂਤ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਗੁਫਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ, ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।

ਉਸਨੇ ਅਸਾਧਾਰਣ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ।