ਬੋਟਨ, ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਚੁਰਾ ਲਿਆ

'ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਨੋਟਪੈਡ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਲਿਖਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੰਮੀ ਅਤੇ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਲੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਹਿਸ ਕਰਦੇ ਸੁਣਿਆ। ਮੈਂ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੀ ਕਿਹਾ; ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ 'ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਚਿੱਠੀਆਂ' ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ।'
ਉਸਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਬਾਰੇ ਬੋਟਨ

'ਮੇਰੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਮਾਂ', ਟੈਨ ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਨੇ 1945 ਅਤੇ 1967 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਿਖੇ ਛੱਬੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਹਿਲਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਟੈਨ ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਹੈ ਜੋ, ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

'ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਚਿੱਠੀਆਂ' ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੱਖਰਾਂ ਵਾਲਾ ਨਾਵਲ ਹੈ; ਬੋਟਨ (ਸੋਏਫਾ ਸਿਰੀਸਿੰਘ ਲਈ ਕਲਮ ਨਾਮ, 1945-ਮੌਜੂਦਾ), ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਦੀ ਧੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚੀਨੀ/ਥਾਈ ਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ।

ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਉਦੋਂ ਲਿਖੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ 21 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ਅਤੇ 1969 ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਥਾਈ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਸੀਏਟੋ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਥਾਈ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਦਸ ਜਾਣਕਾਰੀ ਵਾਲੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲੋਂ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਤੋਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਰੀਆਂ ਮਨਪਸੰਦ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।

ਅੱਖਰਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਟੈਨ ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਹੈ (ਟੈਨ ਉਸਦਾ ਉਪਨਾਮ ਹੈ, ਉਸਦਾ sae, ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਥਾਈ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਵਰਤਦਾ)। ਉਹ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਚੀਨੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ 'ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ' ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਧੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਯਾਵਰਾਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਵਪਾਰੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਮੈਂ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਕੁਝ ਅੰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਉਸਦੇ ਅਨੁਭਵਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ, ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਵਿਆਖਿਆ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬੋਲਣਗੇ.

ਪੱਤਰ 20, 1945, ਉਸਦੇ ਗੋਦ ਲਏ ਪਿਤਾ ਨੇ ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ:
"ਮੈਂ ਕਈ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਸੁਆਂਗ ਯੂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਨਸਲ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਦੇਖ ਕੇ, ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ, ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ। ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਸਾਨੂੰ ਇੰਨੀ ਵੱਖਰੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹਾਂ.

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚੀਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬਾਰੇ ਥਾਈਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚੋਗੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਆਏ ਹਾਂ, ਇੱਕੋ ਹੀ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਸੋਚਦੇ ਅਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਚੌਲਾਂ ਦੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦਾਣੇ ਇੱਕ ਟੋਕਰੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟੇ, ਫਿਰ ਵੀ, ਮੈਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਸੋਚਦੇ ਹਨ. ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਅਜਨਬੀ ਹਾਂ………..”

ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ, ਉਬਾਸੀ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਨੀਚੇ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੋ... ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮਰਨ ਦਿਓ।"

ਪੱਤਰ 29, 1947, ਚੀਨੀ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਟਰਾਊਜ਼ਰ ਪਹਿਨਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ; ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਦੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਭਰਜਾਈ, ਐਂਗ ਬੁਈ ਵਿਚਕਾਰ ਗੱਲਬਾਤ
'ਦੇਖ? ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਉਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਲਿਪਸਟਿਕ, ਉਸਦੇ ਭਰਵੱਟਿਆਂ 'ਤੇ ਲਿਖਦੀ ਹੈ - ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰਨ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਫਰੈਂਗ ਸਕਰਟ ਵੀ ਪਹਿਨਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ…” ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਛੱਤ ਵੱਲ ਘੁਮਾ ਦਿੱਤੀਆਂ। "ਕਾਸ਼ ਉਹ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲੈਂਦੀ...ਉਸਦੇ ਗਰੀਬ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ 'ਤੇ ਭੀਖ ਮੰਗੀ...।"

ਐਂਗ ਬੁਈ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਚਮਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। 'ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇੱਕ ਔਰਤ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ: ਵਿਆਹ, ਇੱਕ ਆਦਮੀ। ਖੈਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਮੇਰੇ ਲਈ ਨਹੀਂ. ਮੈਨੂੰ ਇਸਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਔਰਤ ਵਿਆਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਦੁਖੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ? ਅਾਸੇ ਪਾਸੇ ਵੇਖ!'

ਪੱਤਰ 33, 1949, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਦਾ ਧਿਆਨ
….ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਥਾਈ ਕਹਾਵਤ ਹੈ ਕਿ 'ਚੀਨੀ ਬੋਲਣਾ ਥਾਈਸ ਨੂੰ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਵਰਗਾ'। ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਪੱਖਪਾਤ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਨ ਲਈ ਦ੍ਰਿੜ ਹਾਂ….ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਸਾਰੇ ਚੀਨੀ ਉੱਚੀ ਅਤੇ ਰੁੱਖੇ ਹਨ, ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਓਨਾ ਹੀ ਝੂਠ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਥਾਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਥਾਈਸ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਦਾਸ, ਪਾਊਟਿੰਗ ਥਾਈ ਵੀ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ….ਮਸ਼ਹੂਰ ਥਾਈ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸਿਰਫ ਕੇਕ 'ਤੇ ਆਈਸਿੰਗ ਹੈ; ਕੇਕ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸਦਾ ਸਵਾਦ ਚੱਖਿਆ ਹੈ।

ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕ ਲੋਕ ਹਨ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਿਦੇਸ਼ੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਇੱਥੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਥਾਈ 'ਅਸਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰ' ਹਨ ਅਤੇ 'ਸ਼ਾਂਤ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੀਮਤ ਜਾਣਦੇ ਹਨ'। ਉਹ ਆਲਸ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ, ਜਿਸ ਵੱਲ ਇਹ ਸੋਚ ਦੀ ਲਾਈਨ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਵਿਵਸਥਾ ਅਤੇ ਸਿਵਲਤਾ ਦੀ ਅਣਦੇਖੀ.

ਪੱਤਰ 36, 1952, ਸੁਆਂਗ ਯੂ, ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਮੁਈ ਇੰਗ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਵੇਂਗ ਕਿਮ
'ਖੜਪ, ਖੂੰ ਫੋ!
'ਖ੍ਰਾਪ' ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ? (ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ).
"ਓ, ਮਾਫ ਕਰਨਾ!" ਉਹ ਘਬਰਾ ਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆ।
"ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ, ਵੇਂਗ ਕਿਮ, ਤੁਸੀਂ ਚੀਨੀ ਹੋ?"
'ਹਾਂ ਪਾਪਾ; ਪਰ ਇਹ ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ 'ਤੇ ਕਿਉਂ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਥਾਈ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇਹ ਦੇਖਿਆ ਹੈ।'
ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਜਨਮ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਥਾਈ ਨਾਗਰਿਕ ਹੋ, ਮਾਂ ਵਾਂਗ; ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਚੀਨੀ ਰਹੋ, ਜਿਵੇਂ ਮਾਮਾ ਚੀਨੀ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹੋ?'
ਉਸਨੇ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਥਾਈ ਬੋਲਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ।
ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਮੁਈ ਇੰਗ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਵੇਂਗ ਕਿਮ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿੱਚ ਥਾਈ ਬੋਲਦਾ ਹੈ?"

ਪੱਤਰ 49, 1954, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ, ਵੇਂਗ ਕਿਮ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਰਮਚਾਰੀ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਬਹਿਸ
"ਤੁਸੀਂ ਬੇਢੰਗੇ ਬੱਚੇ!" ਉਸ ਨੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਕੈਂਡੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੰਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸਦੀ ਕੀਮਤ ਕੀ ਹੈ!'
"ਤੇਰੀ ਹਿੰਮਤ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ!" ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਈ।
'ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਆਮ ਵਰਕਰ ਹੋ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਇੱਥੇ ਸਭ ਦੇ ਮਾਲਕ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਰਖਾਸਤ ਕਰਨ ਲਈ ਲਿਆਵਾਂਗਾ!'
'ਤਾਂ ਉਹ ਬੌਸ ਹੈ, ਹਹ? ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਕਿਉਂ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ, ਮੂਰਖ ਜੈਕ?* ਇਹ ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ, ਤੁਹਾਡਾ ਨਹੀਂ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਆਓ, ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲਓ ਅਤੇ ਸੋਚੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋ... ਝਟਕਾ!'
'ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾ ਸਕਦੇ! ਵੇਂਗ ਕਿਮ ਨੂੰ ਚੀਕਿਆ। 'ਅਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਜੈਕ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਜਾਓ! ਚਲੋ, ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਓ!!'
"ਚੀਨ ਵਾਪਸ ਜਾਓ!" ਕੁੜੀ ਨੇ ਕਠੋਰ ਅਤੇ ਕੌੜੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, 'ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਗੋਬਰ ਖਾ ਸਕਦੇ ਹੋ!'

*ਜੈਕ, ਚੀਨੀ ਲਈ ਉਪਨਾਮ। ਕੁੜੀ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਸੋਚਦਾ ਹੈ:
ਮੈਂ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਮੈਂ ਕੁੜੀ ਦੇ ਬਦਸੂਰਤ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਸਕਦਾ. ਉਸਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਬੁੱਢੀਆਂ ਅਤੇ ਥੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ; ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ! ਉਹ ਮੇਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਸੌਖੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਈਰਖਾ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜੋ ਸੁੰਦਰ ਪਹਿਰਾਵੇ ਪਹਿਨਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਭੋਜਨ ਮਿਲਦਾ ਹੈ... ਕਾਸ਼ ਹੋਰ ਗਰੀਬ ਥਾਈ ਇੰਨੇ ਗੁੱਸੇ ਹੁੰਦੇ! ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਦਿਨ-ਬ-ਦਿਨ ਜੀਉਂਦੇ ਹਨ, ਖਾਣ ਲਈ ਅਤੇ ਸੌਣ ਲਈ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਲਾਲਸਾ ਜਾਂ ਰੁਚੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ।

ਪੱਤਰ 55, 1956, ਸੁਆਂਗ ਯੂ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਥਾਈ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸਾਲੀ ਐਂਗ ਬੁਈ ਵਿਚਕਾਰ ਗੱਲਬਾਤ
"ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਥਾਈ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋ?" ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਰਾਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। “ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਥਾਈ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ।”……..ਐਂਗ ਬੁਈ ਫਿਰ ਮੁਸਕਰਾਇਆ। “ਠੀਕ ਹੈ, ਖੈਰ, ਤੁਸੀਂ ਅੱਜ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਥਾਈ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ। ਥਾਈਲੈਂਡ ਕਈ ਵਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਰਮ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ!'

ਪੱਤਰ 65, 1960, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਦੇ ਤੀਜੇ ਗ੍ਰੇਡ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੰਮ ਕਰਨ। ਮੇਂਗ ਜੂ ਉਸਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਧੀ ਹੈ।
ਮੇਂਗ ਜੂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਵੱਡੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਹੰਗਾਮਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਇਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਕੁੜੀ ਵੱਖਰੀ ਹੈ… ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਖਿੜਕੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਬਾਂਹ ਹੇਠ ਆਪਣਾ ਬ੍ਰੀਫਕੇਸ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਬਾਂਹ ਹੇਠਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਲੈ ਕੇ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਤੁਰਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ………

ਉਸਦੀ ਭਰਜਾਈ ਐਂਗ ਬੁਈ ਕੇਸ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
'….ਬੜੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਹ ਬੁੱਢੇ ਹੋਣ 'ਤੇ ਕੌੜੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ..ਇਹ...ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇ ਸਕਦੇ, ਸੁਆਂਗ ਯੂ!
"ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਥੇ ਆਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇ ਸਕਦੇ!" ਮੈਂ ਚੀਕਿਆ।
"ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦਿਓ!" ਐਂਗ ਬੁਈ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ...
ਮੇਂਗ ਜੂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਹੈ।

ਪੱਤਰ 76, 1963, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਵੇਂਗ ਕਿਮ ਪਾਹਨੀ ਨਾਮ ਦੀ ਵੇਸਵਾ ਨਾਲ ਭੱਜ ਗਿਆ ਹੈ
ਮਾਪੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ; ਇਹ ਸਾਡੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹਥਿਆਰ ਹੈ। ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਲੜਕੀ ਪਹਿਣੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਗਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਨਾ ਗੁਆਏ….ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਥਾਈ ਸਮਾਜ ਪਾਹਨੀ ਵਰਗੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਸਾਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਆਉਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਭੁੱਖੇ ਮਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਨ।

ਪੱਤਰ 80, 1965, ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਵੇਂਗ ਕਿਮ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ
"ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਪੁੱਤਰ ਬਣਨ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਾਪਾ?" ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ। 'ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਹਾਂ... ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਛੋਟਾ ਸੀ, ਸਕੂਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਾਂਗ ਜਾਪਦਾ ਸੀ; ਥਾਈ ਸਕੂਲ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗ੍ਰਹਿ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਵਾਂਗ। ਇੱਥੇ ਅਸੀਂ ਚੀਨੀ ਬੋਲਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸ ਥਾਂ ਤੋਂ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰੀਏ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਵੱਡੇ ਹੋਏ ਹੋ...ਪੋ ਲੇਂਗ?….

ਪਿਤਾ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਥਾਈ ਵਾਂਗ ਥਾਈ ਬੋਲਦਾ ਹਾਂ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ? ਖੈਰ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਲਹਿਜ਼ਾ ਹੈ. ਉਹ ਮੇਰਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ, ਸਿਰਫ ਬੱਚੇ ਹੀ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ਨਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ... ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾੜਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਵੱਖਰੇ ਲੋਕ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ?

ਨਹੀਂ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹੋ, ਅਜੇ ਨਹੀਂ... ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇੱਕ ਥਾਈ ਵਾਂਗ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਇੱਕ ਥਾਈ ਲਈ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ... ਜੇਕ ਹਾਂ ... ਮੈਂ ਇੱਕ ਥਾਈ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜੈਕ ਹਾਂ। ਪਿਤਾ ਜੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ?'

ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਦਬੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਰੋਣ ਨਾਲ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਮੈਂ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਇੰਨੇ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਕਲਪਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੈ। ਕੀ ਕਸੂਰ ਸਿਰਫ ਮੇਰਾ ਸੀ ਜਾਂ ਸਮਾਜ ਦਾ ਵੀ...?

ਪੱਤਰ 86,1966, ਮੇਂਗ ਜੂ, ਉਸਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਧੀ, ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਥਾਈ ਮੰਗੇਤਰ, ਵਿਨਯੂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸਬੰਧ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ
"ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋ... ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ?"
'ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ. ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ; ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ'………

ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਥਾਈ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਹੋਣ ਬਾਰੇ
……'ਡੈਡੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਵਰਗਾ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੋਗੇ, ਜਿੱਥੇ ਨਸਲਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਦੰਗੇ ਕਰਨ ਅਤੇ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਣਗੀਆਂ? ਆਪਣੀ ਨਸਲ ਦਾ ਮਾਣ ਹੋਣਾ ਈਰਖਾ ਅਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਹੀ ਇੱਕ ਬਹਾਨਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਦੇਸ਼ ਉਸੇ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਹੈ; ਸਿਰਫ਼ ਲੱਛਣ ਘੱਟ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹਨ।

ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਪੇਂਡੂ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੀਚ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਨਫ਼ਰਤ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ 'ਅਸਲੀ ਥਾਈ' ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਲਾਓਟੀਅਨ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਚੀਨੀ ਹੀ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਯਾਦ ਰੱਖੋ। ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਮੁਸਲਿਮ, ਵੀਅਤਨਾਮੀ, ਭਾਰਤੀ, ਪਹਾੜੀ ਕਬੀਲੇ ਹਨ... ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਥੋੜਾ ਬਿਹਤਰ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।'

ਪੱਤਰ 95, 1967, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਆਪਣੇ ਥਾਈ ਜਵਾਈ, ਵਿਨਯੂ ਬਾਰੇ
ਵਿਨਿਊ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣਾ ਮਨ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਕੰਮ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ! ਅਤੇ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ.
'ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,' ਮੈਂ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। 'ਮੈਂ ਕਦੇ ਥਾਈ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ...।'
"ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ!" ਉਹ ਰੋਇਆ, 'ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਸੰਖੇਪ ਜਾਣਕਾਰੀ' 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ। ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਥਾਈ ਫਾਰਮ 'ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਬਿਤਾਇਆ ਹੈ; ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਥਾਈ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਆਪਣੀ ਬੇਕਰੀ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਨਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ।'
ਉਹ ਸਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਰਹਿਤ ਬਿਆਨ ਲਈ ਦਿਲੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ।

ਪੱਤਰ 96, 1967, ਸੁਆਂਗ ਯੂ ਦਾ ਉਸ ਦੇ ਆਖਰੀ ਪੱਤਰ ਵਿੱਚ ਧਿਆਨ
ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦੋ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਗੱਲਾਂ ਸਿੱਖੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪੈਸਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਦੂਸਰਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਅਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਹਾਂ ...

…..ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ! ਮੈਂ ਵੇਂਗ ਕਿਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੈਸਾ ਇੱਕ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਦੇਵਤਾ ਹੈ, ਇਸ ਵਪਾਰ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਲਾਭ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ... ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚੀਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਥਾਈ ਜਿੱਤੇ। ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਸਨਮਾਨ ਲਈ ਸੀ।

ਜੇਕਰ ਵਿਨਿਊ ਥੇਪਾਇਲਰਟ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਮਿਲਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੰਨਦਾ ਸੀ ਕਿ ਚੰਗੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਤੁਸੀਂ ਮੁਹੱਬਤ ਲਈ ਚੌਲ ਨਹੀਂ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ… ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਿਆ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਥਾਈ ਚਿਹਰਾ ਅਤੇ ਅਜੀਬ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਸਮੂਹ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ- ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸ ਉੱਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ - ਹਾਂ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ! ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾਪਸੰਦ ਕਰਨਾ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਤਾਂ ਸ਼ਰਮ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਚੌਲ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ..."

'ਮੈਂ ਸਫਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਅਰਥ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਤੇਜ਼-ਗੁੱਸੇ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਧੀਮੀ ਬੁੱਧੀ ਵਾਲਾ ਸੀ…”

ਬੋਟਨ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਪੱਤਰ, ਸਿਲਕਵਰਮ ਬੁੱਕਸ, 2002
ਬੋਟਨ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਪੱਤਰ, NOVIB, The Hague, 1986, ਅਜੇ ਵੀ ਇੰਟਰਨੈੱਟ 'ਤੇ ਉਪਲਬਧ ਹੈ, bol.com।

โบตั๋น, จดหมายจากเมืองไทย, ๒๕๑๑