ਬਨਲਾਈ ਵਿਚ ਭਿਕਸ਼ੂ
ਥੀਆ ਦੇ ਘਰ ਅਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਇਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਿਅਸਤ ਹੈ। ਦਸ ਦੇ ਕਰੀਬ ਔਰਤਾਂ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਕੇਲੇ ਦੇ ਪੱਤੇ ਚੌਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਮਾਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਬਰਤਨ ਅੱਗ 'ਤੇ ਹਨ. ਮਰਦ ਘਰ ਦੀ ਸਜਾਵਟ ਵਿਚ ਵਿਘਨ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਕੇਵਲ ਹੁਣ ਮੈਂ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਭਿਕਸ਼ੂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆ ਰਹੇ ਹਨ.
ਲਗਭਗ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਇਲਾਜ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਮੇਕਾਂਗ ਦਾ ਇੱਕ ਗਲਾਸ ਡੋਲ੍ਹਦਾ ਹਾਂ. ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਥੀਆ ਦੇ ਇੱਕ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ ਯੋਟ ਨੂੰ ਵਿਅਸਤ ਆਦਮੀਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਗਲਾਸ ਡੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਨਾਲ, ਬੇਟਾ, ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਫ਼ ਵਾਈ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਲਦਾ ਹਾਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਕੰਪਿਊਟਰ ਗੇਮ ਹੈ. ਲੋਥ, ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ, ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਖਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਨੌ ਸੰਨਿਆਸੀ
ਘਰ ਦੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਸਵੈ-ਬਣਾਇਆ ਝੰਡਿਆਂ ਵਾਲੀ ਰੱਸੀ ਖਿੱਚੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਕੰਧ ਦੇ ਨਾਲ ਨੌਂ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀਆਂ ਮੈਟ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਨੌਂ ਭਿਕਸ਼ੂ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਨੌ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਨੰਬਰ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਰਾਮ IX ਹੈ। ਹਰੇਕ ਮੈਟ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਇੱਕ ਗੱਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰੇਕ ਭਿਕਸ਼ੂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਥੁੱਕ, ਇੱਕ ਲੀਟਰ ਪਾਣੀ, ਇੱਕ ਫੈਂਟਾ ਅਤੇ ਸਿਗਰੇਟ ਦਾ ਇੱਕ ਪੈਕ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਭਿਕਸ਼ੂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਉਤੇਜਕ ਜਾਣਦੇ ਹਨ, ਅਰਥਾਤ ਸਿਗਰਟਨੋਸ਼ੀ। ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਬੁੱਢੇ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਮੂਰਤੀਆਂ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਤਿਰੰਗੇ ਦੇ ਨਾਲ ਰਿਕਟੀ ਵੇਦੀ ਹੈ।
ਨੌਂ ਭਿਕਸ਼ੂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਮੰਦਰਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਬਨਲਾਈ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਜ਼ਾਹਰਾ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਨਲਾਈ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਆਦਮੀ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚਾ ਆਦਮੀ ਵੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਭਿਕਸ਼ੂ ਜਗਵੇਦੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜੇ ਬੈਠਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਲਗਾਮ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ ਉਹ ਦੋ ਬੁੱਧ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਰੱਸੀ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਵਾਲੇ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੂੰ ਤੰਗਲੀ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਬਨਲਾਈ ਦਾ ਨੰਬਰ ਇਕ। . ਇਹ ਇਸਨੂੰ ਅਗਲੇ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਭੇਜਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਤੱਕ, ਇੱਕ ਪਿਆਰਾ ਬੇਬੀ ਭਿਕਸ਼ੂ (ਮੇਰਾ ਸਪੈਲ ਚੈਕਰ ਇਸਨੂੰ ਰੈਨ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ)। ਬੌਸ ਦੀ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਪਾਦਰੀ ਜ਼ੇਲੇ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਰੌਕਨਜੇ ਦੇ ਇੱਕ ਚਰਚ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਬਾਹਰ ਕੁਰਸੀਆਂ ਰੱਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਊਂਡ ਸਿਸਟਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਗਵਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵੇਰਵਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਲੀਵਰਡਨ ਤੋਂ ਮਾਰਗਰੇਥਾ ਜ਼ੇਲੇ ਦਾ ਦੂਜਾ ਚਚੇਰਾ ਭਰਾ ਸੀ, ਜੋ ਉਸਦੇ ਸਟੇਜ ਨਾਮ, ਮਤਾਹਾਰੀ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਗਾਉਣਾ
ਬਨਲਾਈ ’ਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਓ। ਰਸਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਬੌਸ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸਿਗਾਰ ਜਗਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਿਗਾਰ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਇਸਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਗਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉੱਚੀ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਵੀਹ ਮਿੰਟ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਕਟੋਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਘਰ ਦੀ ਬਰਕਤ ਹੈ। ਕੰਮ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਭਿਕਸ਼ੂ ਜਲਦੀ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ. ਹਰ ਇੱਕ ਭਰੇ ਹੋਏ ਲਿਫਾਫੇ ਨਾਲ। ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਹਾਜ਼ਰ ਹਰ ਕੋਈ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਲਈ ਪਾਰਟੀ. ਭਿਕਸ਼ੂ ਹੁਣ ਸਵੇਰੇ ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੇ।
ਵੀਰਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਮੈਂ ਸੱਤ ਵਜੇ ਉੱਠਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਡਰ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਨੌਂ ਭਿਕਸ਼ੂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੈਂ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਗਾਉਣਾ ਫਿਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਿਛਲੇ ਮੌਕਿਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮੌਜੂਦ ਲੋਕ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੋਕ ਹਨ। ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਭਿਕਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਉਚਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਧੀਆ ਭੋਜਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੋਨਕ ਜ਼ੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਡਰਾਈਵਰ ਨਾਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੰਬਰ ਇੱਕ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਭਿਕਸ਼ੂ ਆਪਣਾ ਪੈਨ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਤੜਕੇ ਚੌਲ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਵਾਸੀ, ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਟੋਕਰੀ ਲੈ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੜਾਹੀ ਨੂੰ ਭਰਨ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਮੁੱਖ ਸੰਨਿਆਸੀ ਪਵਿੱਤਰ ਜਲ ਛਿੜਕ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਭਿਕਸ਼ੂ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੂੰ, ਬਾਹਰੀ ਪ੍ਰੋਟੋਕੋਲ, ਸਿਗਾਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਡੱਬਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਉਹ ਸਾਫ਼-ਸਾਫ਼ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ.
ਸ਼ਰਾਬੀ
ਜਦੋਂ ਸੰਨਿਆਸੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਲੋਕ ਚਿੱਟੀ ਵਿਸਕੀ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਔਰਤਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਸੰਗੀਤ ਉੱਚਾ ਹੈ. ਭਿਆਨਕ। ਸਾਫ਼ ਸੁਥਰਾ ਨਹੀਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਸੰਗੀਤ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਚੀਕਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ. ਹਰ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਸੰਗੀਤ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਸਿਰਫ ਬੈਕਗ੍ਰਾਉਂਡ ਵਿੱਚ ਸੁਣਨਯੋਗ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਅਜੀਬ ਹੈ ਕਿ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਜ਼ਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ. ਉਹ ਤਾੜੀਆਂ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਦਸ ਵਜੇ ਪਾਰਟੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਸ਼ਰਾਬੀ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਮੋਟਰਬਾਈਕ, ਜੋ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ, ਨੂੰ ਚਿਆਂਗਕਾਮ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਵਿਦ ਲਈ ਕੁਝ ਕਾਮਿਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਖਰੀਦਦਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸ਼ਰਾਬੀ ਮੱਛੀ ਪਤਨੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਕਮਰਾ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਬੀ ਵਿਅਕਤੀ ਮੈਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਟਿਊਮਰ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਮੈਂ ਚੈਰਿਟੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਥੋਂ ਚਾਰ ਮੀਲ ਦੂਰ ਇੱਕ ਸਵੀਮਿੰਗ ਪੂਲ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਕਲਮੰਦੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇਗੀ।
ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ. ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਲ ਥੀਆ, ਪੋਟ ਡਿਟੋ, ਯੋਟ ਇਕੱਲੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਇਸ ਮਹੀਨੇ ਜਨਮ ਦੇਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਚਾਚਾ। ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉੱਠਦਾ ਹਾਂ, ਲੋਥ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਕੌਫੀ ਲਈ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਠੀਕ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕੌਫੀ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਸੁਆਦੀ ਚੌਲਾਂ ਦਾ ਸੂਪ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਤਰ ਵੱਲ, ਚਿਆਂਗਰਾਈ ਵੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਵੀਹ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਬਾਅਦ, ਲਾਓਸ ਵੱਲ ਸੱਜੇ ਮੁੜਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਬਾਰਡਰ ਕ੍ਰਾਸਿੰਗ ਤੋਂ ਠੀਕ ਪਹਿਲਾਂ, ਜਿਸਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸੜਕ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਮੋੜਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪੱਥਰੀਲੀ ਸੜਕ ਹੈ। ਇੱਕ ਅਦੁੱਤੀ ਸੁੰਦਰ ਖੇਤਰ.
ਯਾਓ
ਅਸੀਂ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਇਕ ਪਹਾੜੀ ਕਬੀਲੇ, ਯਾਓ ਦੇ ਨੁਮਾਇੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ। ਛੋਟੇ ਲੋਕ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ। ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਰੀਡ ਪਲਮ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਵੀਪਰ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਸੜਕ ਦਾ ਇੱਕ ਨੰਬਰ ਵੀ ਹੈ, 1093। ਆਖਰਕਾਰ ਇਹ ਚਿਏਂਗਕਾਂਗ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਇੰਨੀ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਸਾਡੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਇੱਕ ਪਹਾੜ ਹੈ ਜਿੱਥੋਂ ਤੁਸੀਂ ਲਾਓਸ ਅਤੇ ਮੇਕਾਂਗ ਨਦੀ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਸ ਪਹਾੜ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਯਾਓ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਫਿਲਿਪਸ ਬਿਲਬੋਰਡ ਦੁਆਰਾ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਅਸੀਂ ਵੀ ਹਰ ਥਾਂ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।
ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਮੇਕਾਂਗ ਦੀ ਇੱਕ ਬੋਤਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅਸੀਂ ਚੜ੍ਹਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ. ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਮੀਟਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਾਂਗਾ। ਫਿਰ ਯੋਟ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਕਾਰ ਲਈ ਇੱਕ ਰਸਤਾ ਹੈ. ਹਰ ਕੋਈ ਤੁਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਥੀਆ, ਯੋਤ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਤੰਗ ਅਤੇ ਉੱਚਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ ਇੱਕ ਪਠਾਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਕਾਰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ। ਅਸੀਂ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਰਿਜ ਦੇ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ। ਚਾਚਾ (ਇਸ ਲਈ ਯੋਟ ਦਾ ਪਿਤਾ), ਬਹੱਤਰ ਸਾਲ ਦਾ, ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਪਰ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਮੇਰੀ ਵਿਸਕੀ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਪੀ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਛੋਟੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤੱਥ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਿ ਥੀਆ ਅਤੇ ਯੋਟ ਮੈਨੂੰ ਧੱਕਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ. ਮੈਂ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਉੱਠਦਾ ਹਾਂ। ਦ੍ਰਿਸ਼ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੈ. ਸਾਡੇ ਹੇਠਾਂ ਲਾਓਸ ਹੈ। ਪਹੁੰਚਯੋਗ ਨਹੀਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਛਾਲ ਮਾਰਦੇ ਹੋ।
ਲਾਓਸ ਵਿੱਚ, ਮੇਕਾਂਗ ਆਪਣੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਇਹ ਇਕੋ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਖੇਤਰ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਮੇਕਾਂਗ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਥੇ ਇੰਨਾ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਸਿੰਗਾਪੋਰ ਜੀਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਕਾਰ ਰਾਹੀਂ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਖਾਧਾ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਚਿਆਂਗਕਾਮ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਖਰੀਦਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ. ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਭੁੱਖਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਅਤੇ ਭੁਗਤਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਥੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਲਈ, ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਲਈ ਉਦਾਰ ਹੋਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬਾਰਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਮੇਕਾਂਗ ਪੀਂਦੇ ਹਾਂ। ਚਾਚਾ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਨਾਲ ਪੀਂਦਾ ਹੈ।