ਥਾਈਲੈਂਡ ... ਬਾਰੇ ਕਾਵਿਕ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ...

ਫਰਾ ਸੁਨਥੋਨਵੋਹਾਨ (1786-1855) ਸਨਥੋਰਨ ਫੂ (zomincere / Shutterstock.com)

ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਪਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਫਰੰਗ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਾਹਿਤ ਨਾਲ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਜਾਣੂ ਨਹੀਂ, ਸਾਡੇ ਮੇਜ਼ਬਾਨ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਓ। ਜਿਹੜੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 'ਉੱਚ' ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਜੋਂ ਵਰਣਿਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਭੋਜਨ, ਪੀਣ ਜਾਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਥਾਨਕ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਿਆਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਝਣ ਯੋਗ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਥੋੜਾ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਡੱਚ ਕਵੀ ਵਿਲਮ ਕਲੂਸ ਦੀ ਰਾਇ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਸਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ, ਇੱਕ ਅਣਜਾਣ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਲਿਖਿਆ ਸੀ:ਕਵਿਤਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੈ". ਕਿ ਫਲੇਮਿਸ਼ ਲੇਖਕ ਰੇਮੰਡ ਬਰੂਲੇਜ਼ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਇਸ ਨੂੰ ਖੰਭਾਂ ਵਾਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪਰਿਪੇਖ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ "ਕਵਿਤਾ ਅਕਸਰ ਮਨ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਬੇਤੁਕੀ ਉਲਝਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾਮੂਲੀ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਦੇ ਖਾਤੇ 'ਤੇ ਛੱਡਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਜਾਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸਮਝ ਲਈ ਭੁੱਖੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕੁਝ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸਿਆਮੀ ਅਤੇ ਥਾਈ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਿੱਜੀ ਅਤੇ ਇਸਲਈ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਚੋਣ ਸੂਚੀਬੱਧ ਕੀਤੀ ਹੈ।

ਮੈਂ ਇੱਕ ਖਾਸ ਕਾਲਕ੍ਰਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਂਝੇ ਧਾਗੇ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਕਾਵਿਕ ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਦੂਰ ਸਥਿਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ (1652-1683)। ਉਹ ਅਯੁਥਯਾ ਕਾਲ ਦੇ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਖਾਸ ਉਦਾਹਰਣ ਸੀ। ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਉਦੋਂ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਸਿਰਫ ਕਹਿਣ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਮੱਠਾਂ ਅਤੇ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਨ। ਆਮ ਲੋਕ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਨਪੜ੍ਹ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਤਰਕਸੰਗਤ ਸੀ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕੁ ਰਈਸ ਗਿਣੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਛੋਟੇ ਸਮੂਹ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਨ ਜੋ ਕਵਿਤਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਸਨ। ਡੱਚ ਕਵੀ ਐਡਗਰ ਡੂ ਪੇਰੋਨ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦੇਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਆਮੀਜ਼ ਕਵਿਤਾ ਅਸਲੀ ਸੀ: “…ਨੰਗੇ ਅਤੇ ਬੇਪਰਵਾਹ, ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਨਿਵਾਸ". ਸੁਖੋਥਾਈ (13) ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਭਿਆਸ ਰੂਪ ਸੀ^e 14 ਵਿਚ^e ਸਦੀ) ਅਤੇ ਅਯੁਥਯਾ (14^e ਕੁੱਲ 18^e ਸਦੀ) - ਯੁੱਗ. ਵਾਰਤਕ ਸਿਰਫ ਕਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪਰੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਸੀ ਅਤੇ ਰਾਮ IV (1851-1868) ਦੇ ਸ਼ਾਸਨਕਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੱਛਮੀ ਆਯਾਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਿਆਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਰੂਪ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇਸਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਬਣੀ। ਰਾਜਾ ਵਜੀਰਵੁੱਧ ਦੇ ਅਧੀਨ, ਜਿਸਨੇ 1910 ਤੋਂ 1925 ਤੱਕ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ, ਨਾਟਕ ਅਤੇ ਗਦ ਖੁਦ ਲਿਖਿਆ, ਸਿਆਮੀਜ਼ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਇੱਕ ਪੁਨਰ ਸੁਰਜੀਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਅੱਜ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ।

ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ ਇੱਕ ਰਹੱਸ ਵਿੱਚ ਘਿਰੀ ਹੋਈ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਹੈ ਅਤੇ, ਕੁਝ ਸਮਕਾਲੀ ਸਾਹਿਤਕ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਕਦੇ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਿਥਿਹਾਸ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਰਾਜਾ ਨਾਰਾਈ (1633-1688), ਪ੍ਰਸਾਤ ਥੋਂਗ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਬਾਦਸ਼ਾਹ, ਫਰਾ ਹੋਰਾਥੀਬੋਡੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਵਜੋਂ, ਇੱਕ ਸਤਿਕਾਰਤ ਦਰਬਾਰੀ ਜੋਤਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹੀ ਉਸਤਾਦ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵੀ ਲਿਖੀਆਂ ਸਨ। ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਕੰਮ ਉਸ ਸਿਖਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਿਆਮੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਯੁੱਗ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਫਲ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਪੇਸ਼ ਕਰੇਗਾ ਅਨੁਰੀਤ ਖਮ ਚਾਨ (ਅਨੁਰੀਤ ਦਾ ਬਿਰਤਾਂਤ), ਪਰ ਉਸਦੇ ਦਿਨ ਗਿਣੇ ਗਏ ਸਨ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਨਾਰਈ ਦੀ ਮਨਪਸੰਦ ਰਖੇਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਥਾਓ ਸੀ ਚੁਲਾਲਕ ਨਾਲ ਸਰੀਰਕ ਸਬੰਧਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਖਰਚ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਹੋਰਾਥੀਬੋਡੀ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਲਈ, ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨਖੋਂ ਸੀ ਥਮਰਾਤ ਤੱਕ ਜਲਾਵਤਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਟਿਕਾਣੇ 'ਤੇ ਜਾਣ ਦੇ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਹਾਨ ਰਚਨਾ, ਵਿਰਲਾਪ ਲੱਭੇਗਾ ਕਾਮਸੁਆਨ ਸਮੂਟ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਨਖੋਂ ਸੀ ਥਮਰਾਤ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਗਵਰਨਰ ਦੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਦੇ ਨੇੜੇ ਘੁੰਮਿਆ। 1683 ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ XNUMX ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਫੜਿਆ ਗਿਆ, ਇਸ ਵਾਰ ਇੱਕ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ mia noi, ਗਵਰਨਰ ਦੀਆਂ ਰਖੇਲਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਫਾਂਸੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਦੰਤਕਥਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦੀ ਸੂਲੀ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ਸਰਾਪ ਸੀ; ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਮਾਰਿਆ ਉਹ ਖੁਦ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਮਰ ਜਾਵੇਗਾ। ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਓ ਕਿ ਅੱਗੇ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਨਾਰਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨਪਸੰਦ ਕਵੀ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅਯੁਥਯਾ ਵਾਪਸ ਕਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਬਣਾਇਆ, ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸੀ ਪ੍ਰਾਤ ਦੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਿੰਗ ਵਾਲੇ ਗਵਰਨਰ ਦਾ ਸਿਰ ਕਲਮ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਛੱਡ ਗਿਆ।

ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਕਵੀ ਪ੍ਰਿੰਸ ਹੈ ਥੰਮਥੀਬੇਟ ਚਾਯਚੇਤ ਸੂਰੀਆਵੋਂਗ ਜਾਂ ਪ੍ਰਿੰਸ ਨਾਰਾਥੀਬੇਟ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਯੁਥਯਾ ਦੇ ਰਾਜਾ ਬੋਰੋਮਾਕੋਟ ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅਪੈਨੁਚਿਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ। ਨਰਾਥੀਬੇਟ, ਜੋ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਮਨਪਸੰਦਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਵਾਇਸਰਾਏ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਬਾਂਡ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜੋ ਕੁਦਰਤੀ ਅਤੇ ਇਸਤਰੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਆਪਣੇ ਕਾਵਿਕ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਸੁੰਦਰ ਔਰਤ ਸੀ ਜੋ - ਆਪਣੇ ਪੂਰਵਜ ਸੀ ਪ੍ਰੈਟ ਵਾਂਗ - ਘਾਤਕ ਸਾਬਤ ਹੋਈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਰਖੇਲਾਂ 'ਤੇ ਥੋੜੀ ਬਹੁਤ ਲਾਲਚੀ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖੀ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਾਹੀ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦੇ ਨਾਲ ਫਲੈਗਰਾਂਟ ਡੇਲੀਕਟੋ ਵਿੱਚ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੋਰੋਮਾਕੋਟ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਈਰਖਾਲੂ ਸੌਤੇਲੇ ਭਰਾ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਘੁੰਮਦੇ ਆਏ, ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਕਿਸਮਤ ਸੀਲ ਹੋ ਗਈ। ਤਸੀਹੇ ਦੇ ਚੈਂਬਰ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਸ਼ਾਹੀ ਰਖੇਲਾਂ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਅਤੇ ਰਾਜੇ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਦਾ ਇਕਬਾਲ ਕੀਤਾ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ-ਕਵੀ, ਚਾਰ ਬੇਵਫ਼ਾ ਰਖੇਲਾਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਉੱਚ ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਵਾਂਗ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਸੀਹੇ ਤੋਂ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ।

ਵਾਟ ਅਰੁਣ ਮੰਦਿਰ, ਅਰੁਣ ਮੰਦਿਰ (ਦੌਨ ਦਾ ਮੰਦਰ) ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਥਿਤ ਰਾਜਾ ਰਾਮ II ਸਮਾਰਕ।

ਕੋਨਿੰਗ ਰਾਮ II, (1768-1824) ਕਲਾਵਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਲਾਵਾਂ ਦਾ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਜੋਸ਼ੀਲੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਉਸ ਨੇ ਖੁਦ ਲਿਖਿਆ, ਲਿਖਿਆ ਅਤੇ ਰਚਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਆਮ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪੁਨਰਜਾਗਰਣ ਦਾ ਇੰਜਣ ਮੰਨਿਆ ਅਤੇ ਫਰਾ ਸੁਨਥੋਨਵੋਹਾਨ ਵਰਗੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਕਵੀਆਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ। 1767 ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਬਰਮੀਜ਼ ਨੇ ਅਯੁਥਯਾ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਢਾਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਿਆਮੀਜ਼ ਕਵਿਤਾ ਗੁੰਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਰਾਮ II ਜਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਹੋ ਸਕੇ ਸੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਸੁਕ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਤੀਜੀ ਧਿਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ, ਰਾਮਾਇਣ/ਰਾਮਕੀਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਸਕਰਣ ਲਿਖਿਆ, ਅਤੇ ਅਯੁਥਯਾ ਕਾਲ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਕਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਕੰਮ ਅਤੇ ਆਧੁਨਿਕੀਕਰਨ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਮ ਦੂਜੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਜੇਸਾਦਬੋਦਿੰਦਰਾ ਅਤੇ ਪਰਮਨੁਚਿਚਿਨੋਰੋਤ ਨੂੰ ਵੀ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਪਰਮਨੁਚਿਤ ਜਾਂ ਪ੍ਰਿੰਸ ਵਾਸੁਕਰੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਣ ਗਿਆ ਸੰਘਰਾਜ - ਸਿਆਮ ਵਿੱਚ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਦਾ ਸਰਵਉੱਚ ਪੁਰਖ - ਜੋ ਆਪਣੀਆਂ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਲਿਖਤਾਂ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਗੁਣਾਂ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਦੁਨਿਆਵੀ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਹਟਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਨੂੰ ਗਵਾਹੀ ਦਿਓ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਰਾਜਾ ਨਰੇਸੁਆਨ ਨੇ ਸੋਲ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਸੁਫਾਨਬੁਰੀ ਵਿਖੇ ਬਰਮੀ ਨੂੰ ਹੈਕ ਕੀਤਾ ਸੀ।

ਫਰਾ ਸੁਨਥੋਨਵੋਹਾਨ (1786-1855) ਜੋ ਨਾਗਰਿਕ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅਧਿਕਾਰਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਨਥੌਰਨ ਫੂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਿਆ, ਉਹ ਵੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਬਿਨਾਂ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਭਿਕਸ਼ੂ' ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਰਤਨਕੋਸਿਨ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਰਬਾਰੀ ਕਵੀ ਸੀ ਅਤੇ ਹੇਠਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਿਲਡਰਡਿਜਕ ਜਾਂ ਗੇਜ਼ਲ ਦਾ ਸਾਹਿਤਕ-ਇਤਿਹਾਸਕ ਰੁਤਬਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਰਬਾਰੀ ਕਵੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਕੈਰੀਅਰ ਰਾਮ II ਦੇ ਸ਼ਾਸਨਕਾਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਜੋ ਵਧੀਆ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਜਦੋਂ 1824 ਦੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ, ਫੂ ਮੱਠ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਵੀਹ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਇੱਕ ਸ਼ਾਹੀ ਲਿਖਾਰੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਾਮ III ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਇਹ ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਉੱਥੇ ਰਿਹਾ। ਫੂ ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਦੀ ਆਪਣੀ ਨਿਪੁੰਨ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ - ਜੇ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਬੇਰੋਕ ਅਤੇ ਫੁੱਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ - ਕਵਿਤਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਨ ਨਿਰਤ ਫੂਕਹੁ ਥੌਂਗ, ਸੁਨਹਿਰੀ ਪਹਾੜ ਦੀ ਇੱਕ ਯਾਦਗਾਰ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ, ਨਿਰਤ ਸੁਪਨ ਸੁਫਨਬੁਰੀ ਦੀ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਬਾਰੇ ਅਤੇ ਫਰਾ ਆਪੈ ਮਨਿ ॥- ਗਾਥਾ। ਉਸਦਾ ਲੇਖ ਅੱਜ ਵੀ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤਕਾਰਾਂ, ਕਾਰਟੂਨਿਸਟਾਂ ਅਤੇ ਫਿਲਮ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ 1986 ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ 200 ਸਾਲ ਦੇ ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਪਛਾਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ^e ਜਨਮ ਦਾ ਸਾਲ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਯੂਨੈਸਕੋ ਦੁਆਰਾ ਵਿਸ਼ਵ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਹਾਲ ਆਫ ਫੇਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਅੰਗਰਨ ਕਲਿਆਣਪੋਂਗ (1926-2012) ਫੋਟੋ: ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ

ਅੰਗਰਨ ਕਲਿਆਣਪੌਂਗ (1926-2012) ਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਥਾਈ ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਉਸਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਚਿੱਤਰਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਖੋਂ ਸੀ ਥੰਮਰਾਟ ਦੇ ਇਸ ਪਲਾਸਟਿਕ ਕਲਾਕਾਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ 1972 ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਲੇਖਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਚਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ. ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਭਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਰਵਾਇਤੀ ਥਾਈ ਤੁਕਬੰਦੀ ਸਕੀਮਾਂ ਅਤੇ ਨਿਯਮਾਂ ਤੋਂ ਭਟਕ ਗਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਕੋਨਿਆਂ ਤੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਆਲੋਚਨਾ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਉਸਨੂੰ XNUMX ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਸਕਿਆ ਸਾਲ ਦਾ ਉੱਤਮ ਕਵੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਦੇ ਸਤਿਰਕੋਸੇਸ ਫਾਊਂਡੇਸ਼ਨ ਮਿਲੀ। 1986 ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਲਈ ਪਾਨੀਥਨ ਕਾਵੀ. ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਕਲਾਕਾਰ ਪੁਰਸਕਾਰ ਸਾਹਿਤ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ. ਉਹ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਖੋਜਕਾਰ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਵਿਤਾ ਕੁਦਰਤ ਪ੍ਰਤੀ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਵਾਤਾਵਰਣ ਦੀਆਂ ਤਬਾਹੀਆਂ ਦੇ ਡਰ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਲਮਨਾਮ ਫੂ ਕ੍ਰਾਡੋਂਗ, eponymous ਲਈ ਇੱਕ ਉਪਦੇਸ਼ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ Loe ਵਿੱਚ. 2006 ਵਿੱਚ, ਉਹ ਆਖ਼ਰੀ ਵਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ 'ਪੀਲੀਆਂ ਕਮੀਜ਼ਾਂ' ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਮਰਥਨ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਲੋਕਤੰਤਰ ਲਈ ਪੀਪਲਜ਼ ਅਲਾਇੰਸ (ਪੀ.ਏ.ਡੀ.) ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਥਾਕਸਿਨ ਸ਼ਿਨਾਵਾਤਰਾ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੈ। ਆਂਗਰਨ ਕਲਿਆਨਾਪੋਂਗ, ਜੋ ਕਿ ਸ਼ੂਗਰ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ ਸਨ, ਦਾ 86 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਸਮਿਤਿਜ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪੈਣ ਕਾਰਨ ਦਿਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਰਾਸ਼ਟਰ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਉਹ "ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਸਾਹ ਲਿਆ".

ਚਿਤ ਫੁਮਿਸਕ (1930-1966) ਇੱਕ ਬਾਹਰੀ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਫਿਲੋਲੋਜਿਸਟ, ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਇੱਕ ਗੀਤਕਾਰ, ਕਵੀ ਅਤੇ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਅੰਦੋਲਨਕਾਰ ਵੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਜੁਝਾਰੂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦੀ ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਦੱਬੇ-ਕੁਚਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਏਕਤਾ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ। ਅਤਿ-ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਸ਼ਾਸਕ, ਜਨਰਲ ਸਰਿਤ ਥਨਾਰਤ ਦੁਆਰਾ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ ਦੀ ਬਹੁਤੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ 1957 ਵਿੱਚ ਛੇ ਸਾਲ ਦੀ ਕੈਦ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਭੁਗਤਣੀ ਪਈ। 1965 ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਫੂਮਿਸਾਕ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਥਾਈ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਛੁਪ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ 5 ਮਈ, 1966 ਨੂੰ ਸਖਿਨ ਨਖੋਨ ਦੇ ਨੌਂਗ ਕੁੰਗ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਅੰਚਨ

ਅੰਚਲੇ ਵਿਵਤਨਚੈ (°1952) ਜੋ ਉਪਨਾਮ ਅੰਚਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਦਾ ਜਨਮ ਥੋਨਬੁਰੀ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਕਾਦਮਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿਖਲਾਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਲੇਖਕ ਹੈ ਜਿਸ ਕੋਲ ਬੈਚਲਰ ਆਫ ਆਰਟਸ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਥਾਈ ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਡਿਗਰੀ। ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਨਿਊਯਾਰਕ ਚਲੀ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੇ ਮਾਪੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਰਤਨ ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਸਿਖਲਾਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਉਸਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ, ਮਾਤਾ ਪਿਆਰੇ 1985 ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਾਲ ਥਾਈ ਪੇਨ ਕਲੱਬ ਦੁਆਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਲਘੂ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਪੰਜ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਇਆ ਅਨਮਾਨੀ ਹੈਂਗ ਚਿਵਿਤ (ਦਿ ਜਵੇਲਸ ਆਫ ਲਾਈਫ) ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਏ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ ਪੁਰਸਕਾਰ. ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦਾ ਗੈਰ-ਰਵਾਇਤੀ ਅਤੇ ਨਵੀਨਤਾਕਾਰੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਲੈਸੂ 1995 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਲਈ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ ਪੁਰਸਕਾਰ.

ਹੇਲਾ ਐਸ ਹਾਸੇ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਸੱਚ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਇਮਾਨਦਾਰ ਰੂਪ ਹੈ। ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਚਿਰਾਨਨ ਪਿਤਪ੍ਰੀਚਾ (°1955)। ਟੀਨੋ ਕੁਇਸ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨੌਕਰ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਬਲੌਗ 'ਤੇ ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਕੰਮ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਦੁਆਰਾ ਉੱਤਮ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਕੋਈ ਇਤਫ਼ਾਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਵੱਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਸਮਕਾਲੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਲੇਖਣੀ ਵਿੱਚ ਕੌਣ ਹੈ। ਇਸ ਟਰਾਂਗ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਕਾਰਕੁਨ ਅਤੇ ਨਾਰੀਵਾਦੀ, ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਉਹ 13 ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖੀਆਂ। ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨੇਤਾ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਕਵੀ ਬਣ ਗਈ ਲਿੰਗ ਪ੍ਰਸੇਤਕੁਲ (°1949) XNUMX ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵਿਦਰੋਹ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੁਆਰਾ ਖੂਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਛੁਪ ਜਾਣਾ ਪਿਆ। ਪੀਰੀਅਡ ਦੇ ਉਸਦੇ ਅਨੁਭਵ ਉਸਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ ਬਾਈ ਮਾਈ ਥੀਐ ਪਾਇ (Het Verloren Blad), ਜਿਸ ਨੂੰ 1989 ਵਿੱਚ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ ਪੁਰਸਕਾਰ

ਕਵੀ ਸਾਕਸੀਰੀ ਮੀਸੋਮਸੁਏਬ (°1957) ਨਖੋਂ ਸਾਵਨ ਤੋਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿੱਟਿਸਕ ਉਪਨਾਮ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਕਥਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ, ਪਰ ਅੰਗਰਨ ਕਲਿਆਨਾਪੋਂਗ ਵਾਂਗ, ਉਸਨੇ 1972 ਅਤੇ 1976 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਫਾਈਨ ਆਰਟਸ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਵੀ, ਲੇਖਕ, ਗੀਤਕਾਰ, ਕਾਲਮਨਵੀਸ, ਆਲੋਚਕ ਅਤੇ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਬਣ ਗਿਆ। 1992 ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਲਈ ਹੱਥ ਚਿੱਟਾ ਹੈ. ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਕੰਮ ਲਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਵਾਤਾਵਰਣ ਦੇ ਮੁੱਦਿਆਂ, ਸਮਾਜਿਕ ਜ਼ੁਲਮ, ਪੂੰਜੀਵਾਦ ਅਤੇ ਧਰਮ ਵਰਗੇ ਵਧੇਰੇ ਚਾਰਜ ਵਾਲੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਹਟਦਾ, ਉਸਨੂੰ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਕਾਂਗ ਰਿਵਰ ਸਾਹਿਤਕ ਪੁਰਸਕਾਰ 2001 ਵਿੱਚ ਅਤੇ 2005 ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਸਿਲਪਾਥੋਰਨ ਅਵਾਰਡ ਥਾਈ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੁਆਰਾ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

ਪਾਵਾਰਿਨ ਖਾਉ ਨਗਮ (°1961) ਦਾ ਜਨਮ ਇਸਾਨ ਵਿੱਚ ਰੋਈ-ਏਟ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਤੀਬੱਧ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਕਵੀ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਾਵਿਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਗਰੀਬ ਆਦਮੀ ਲਈ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ 1979 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੈਸ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਉਹ ਘੜੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਾਂਗ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ 1995 ਵਿੱਚ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਲਈ ਕੇਲੇ ਦੇ ਰੁੱਖ ਦਾ ਘੋੜਾ.

ਜੇ, ਇਸ ਸਾਰੀ ਕਾਵਿਕ ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਤੁਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਤਸੱਲੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ, ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਹਰਮਨ ਫਿੰਕਰਜ਼ ਦਾ ਇਹ ਡੂੰਘਾ ਵਿਚਾਰ ਹੈ: "ਕਵਿਤਾ, ਔਖੀ ਨਹੀਂ, ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀ ਹੈ। ਵਾਟਰ ਬਾਈਕ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਵਾਟਰ ਬਾਈਕ ਨਾਲ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੁੜਦਾ "...