ਮਿਆਂਮਾਰ ਦਾ ਮਛੇਰਾ 22 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਪਰਤਿਆ

ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਬਰਮੀ ਗੁਲਾਮ ਨੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਲਗਭਗ ਕੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ, ਦੂਰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਿਸ਼ਤੀ 'ਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ 8 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਿਇੰਟ ਨਾਇੰਗ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਦੇਖਣ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਜੋਖਮ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਸਮੇਂ ਨੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸ ਦੀ ਯਾਦ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਲਈ ਕਪਤਾਨ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ। ਥਾਈ ਕਪਤਾਨ ਨੇ ਭੌਂਕਿਆ, ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਉੱਚੀ, ਕਿ ਜੇ ਉਸਨੇ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮਿੰਤ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਸਨੇ ਮਛੇਰੇ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਨਾਲ ਜੰਜ਼ੀਰਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਮਾਇੰਤ ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਕੜਕਦੀ ਧੁੱਪ ਜਾਂ ਤੇਜ਼ ਮੀਂਹ ਵਿੱਚ, ਬਿਨਾਂ ਭੋਜਨ ਜਾਂ ਪਾਣੀ ਦੇ ਡੇਕ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮਾਰਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੀ ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਸੁੱਟ ਦੇਣਗੇ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਕਿਤੇ ਧੋਵੇ, ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਹੋਰ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੇਖੀਆਂ ਸਨ? ਕੀ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰਨਗੇ? ਜਾਂ ਕੀ ਉਹ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਵੱਢ ਦੇਣਗੇ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ?

ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕੇਗਾ। ਉਹ ਹੁਣੇ ਹੀ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਲੱਭਣਾ ਹੈ।

ਖੋਜ ਐਸੋਸੀਏਟਡ ਪ੍ਰੈਸ 

ਹਰ ਸਾਲ, ਮਾਈੰਟ ਵਰਗੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਧੋਖੇ ਨਾਲ ਭਰਤੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ ਦੇ ਉਦਯੋਗ ਦੇ ਭਿਆਨਕ ਅੰਡਰਵਰਲਡ ਵਿੱਚ ਵੇਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਬੇਰਹਿਮ ਵਪਾਰ ਹੈ ਜੋ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖੁੱਲਾ ਰਾਜ਼ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਬੇਈਮਾਨ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸੁਪਰਮਾਰਕੀਟਾਂ ਅਤੇ ਦੁਕਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੱਛੀ ਸਪਲਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਗੁਲਾਮਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਇਸ ਮਲਟੀਬਿਲੀਅਨ-ਡਾਲਰ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਸਾਲ-ਲੰਬੀ ਜਾਂਚ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ, ਐਸੋਸੀਏਟਿਡ ਪ੍ਰੈਸ ਨੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਂ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, 340 ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੌਜੂਦਾ ਅਤੇ ਸਾਬਕਾ ਨੌਕਰਾਂ ਦੀ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕੀਤੀ। ਇਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਦੱਸੀਆਂ ਗਈਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਕਮਾਲ ਦੀਆਂ ਸਮਾਨ ਹਨ।

ਮਿੰਤ ਨਾਇੰਗ

ਮਾਇੰਤ ਇੱਕ ਨਰਮ ਅਵਾਜ਼ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਜਿਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਬੀਮਾਰੀ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਧਰੰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਅੱਧ-ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਹਾਸੇ ਵਿੱਚ ਫੁੱਟਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਲੜਕੇ ਦੀਆਂ ਝਲਕੀਆਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋ ਜੋ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸੀ, ਉਸ 22-ਸਾਲ ਦੀ ਓਡੀਸੀ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ.

ਉਹ ਦੱਖਣੀ ਮਿਆਂਮਾਰ ਦੇ ਮੋਨ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੰਗ, ਧੂੜ ਭਰੀ ਸੜਕ 'ਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਚਾਰ ਲੜਕਿਆਂ ਅਤੇ ਦੋ ਲੜਕੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੈ। 1990 ਵਿੱਚ, ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ ਦੌਰਾਨ ਡੁੱਬ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ 15 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੌਂਪੀ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ, ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਭੈਣਾਂ-ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਪਰਿਵਾਰ ਹੋਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਡੂੰਘੀ ਗਰੀਬੀ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ।

ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਰੈਪ-ਟਾਕਿੰਗ ਆਦਮੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਮਿਇੰਟ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਲੁਭਾਇਆ ਗਿਆ। ਏਜੰਟ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਕੰਮ ਲਈ $300 ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਕੁਝ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਲ ਲਈ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਅਤੇ ਕਈ ਹੋਰ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਦਸਤਖਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।

ਉਸਦੀ ਮਾਂ, ਖਿਨ ਥਾਨ, ਇੰਨੀ ਯਕੀਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ 18 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸਿੱਖਿਆ ਜਾਂ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਤਜਰਬਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਮਿਇੰਟ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਇਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ "ਉੱਥੇ" ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜੋ ਉਸ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਆਖਰ ਮਾਂ ਮੰਨ ਗਈ।

ਯਾਤਰਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮਿੰਤ ਨੇ ਇੱਕ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮੀਲ ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਜਨਮਾਂ, ਮੌਤਾਂ, ਵਿਆਹਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਗੰਧਲੇ ਲੋਕਤੰਤਰ ਵਿੱਚ ਅਸੰਭਵ ਤਬਦੀਲੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੇਗਾ। ਉਹ ਦੋ ਵਾਰ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ ਵਾਲੀ ਕਿਸ਼ਤੀ 'ਤੇ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਚਲੇਗਾ, ਸਿਰਫ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਡਰ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਬਚ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਪਰ ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਸਨੇ 1993 ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਘਰ ਛੱਡਿਆ, ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਉੱਜਵਲ ਭਵਿੱਖ ਦੇਖਿਆ. ਦਲਾਲ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਰੰਗਰੂਟਾਂ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਪੈਕ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮਾਇੰਤ ਦੀ 10-ਸਾਲਾ ਭੈਣ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝੇ, ਤਾਂ ਆਦਮੀ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਕੱਚੀ ਸੜਕ 'ਤੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ।

ਥਾਈ ਮੱਛੀ ਪਾਲਣ

ਥਾਈਲੈਂਡ ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰੀ ਭੋਜਨ ਉਦਯੋਗ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵਿੱਚ $ 7 ਬਿਲੀਅਨ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਗਰੀਬ ਹਿੱਸਿਆਂ ਅਤੇ ਕੰਬੋਡੀਆ, ਲਾਓਸ ਅਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮਿਆਂਮਾਰ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 200.000 ਹੋਣ ਦਾ ਅਨੁਮਾਨ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। 

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਤੱਟਵਰਤੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ ਨਾਲ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ ਦਾ ਕੋਈ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਟਰਾਲਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਪਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਕੰਮ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਜਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਝੂਠੇ ਥਾਈ ਪਛਾਣ ਪੱਤਰਾਂ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰ 'ਤੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੋਰਡ 'ਤੇ ਕਪਤਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਨਾਲ ਬੰਦੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਥਾਈ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਇਸ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਪ੍ਰਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰਨ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਤੁਅਲ, ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ

ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਬਾਰਡਰ ਕ੍ਰਾਸਿੰਗ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਸ਼ੈੱਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਭੋਜਨ ਦੇ ਨਾਲ ਲੁਕਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਮਿਇੰਟ ਅਤੇ ਹੋਰ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਕਿਸ਼ਤੀ 'ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ 15 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਜਹਾਜ਼ ਆਖਰਕਾਰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇ ਦੂਰ ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਡੌਕ ਗਿਆ। ਕਪਤਾਨ ਨੇ ਬੋਰਡ 'ਤੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚੀਕਿਆ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਮਿਇੰਟ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੇਗਾ: “ਤੁਸੀਂ ਬਰਮੀ ਕਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਵਿਕ ਗਏ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ।”

Myint ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਸੀ. ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਥਾਈ ਪਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ ਜਾਵੇਗਾ. ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਅਰਾਫੁਰਾ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਟੂਆਲ ਦੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਟਾਪੂ 'ਤੇ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ, ਜੋ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਮੱਛੀ ਫੜਨ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਟੂਨਾ, ਮੈਕਰੇਲ, ਸਕੁਇਡ, ਝੀਂਗਾ ਅਤੇ ਨਿਰਯਾਤ ਲਈ ਹੋਰ ਲਾਹੇਵੰਦ ਮੱਛੀਆਂ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਸੀ।

ਸਮੁੰਦਰ 'ਤੇ

ਮਾਈਇੰਟ ਉੱਚੇ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸ਼ਤੀ 'ਤੇ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਚੌਲਾਂ ਅਤੇ ਕੈਚ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਵੇਚਣਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਅਸਤ ਸਮਿਆਂ ਦੌਰਾਨ, ਪੁਰਸ਼ ਕਈ ਵਾਰ ਮੱਛੀਆਂ ਦੇ ਪੂਰੇ ਜਾਲ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ 24 ਘੰਟੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਮਾੜਾ ਸਵਾਦ ਉਬਲਿਆ ਹੋਇਆ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।

ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ 10 ਡਾਲਰ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਤਨਖਾਹ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਦਵਾਈਆਂ ਉਪਲਬਧ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਕੋਈ ਵੀ ਜੋ ਬ੍ਰੇਕ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਥਾਈ ਕਪਤਾਨ ਦੁਆਰਾ ਕੁੱਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਮਾਈੰਟ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਇਕ ਵਾਰ ਲੱਕੜ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਸੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।

1996 ਵਿੱਚ, ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, Myint ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ. ਬੇਸਹਾਰਾ ਅਤੇ ਘਰੋਂ ਬਿਮਾਰ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਤੁਅਲ ਵਿੱਚ ਡੱਕਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਉਹ ਬੰਦਰਗਾਹ ਵਿੱਚ ਦਫਤਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਦਾ ਜਵਾਬ ਹੈਲਮੇਟ ਨਾਲ ਸਿਰ 'ਤੇ ਸੱਟ ਮਾਰ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਜ਼ਖ਼ਮ ਵਿੱਚੋਂ ਖੂਨ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮਿੰਤ ਨੂੰ ਜ਼ਖ਼ਮ ਨੂੰ ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਫੜਨਾ ਪਿਆ। ਥਾਈ ਵਿਅਕਤੀ ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਸੀ, ਨੇ ਉਹ ਸ਼ਬਦ ਦੁਹਰਾਏ ਜੋ ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਸੁਣੇ ਸਨ: “ਅਸੀਂ ਬਰਮੀ ਮਛੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਮਰਨ ਵੇਲੇ ਵੀ ਨਹੀਂ।” ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੌੜਿਆ ਸੀ।

ਬੋਰਡ 'ਤੇ ਭਿਆਨਕ ਹਾਲਾਤ

AP ਦੁਆਰਾ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕੀਤੇ ਗਏ ਲਗਭਗ ਅੱਧੇ ਬਰਮੀ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਜਾਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਤਨਖਾਹ, ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਭਗ ਬਿਨਾਂ ਰੁਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਸਟਿੰਗਰੇ ​​ਪੂਛਾਂ ਨਾਲ ਕੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਜੇਕਰ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਰੁਕਣ ਜਾਂ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਕੁਝ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ 'ਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੌਲੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਜਾਂ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਰਮੀ ਮਛੇਰਿਆਂ ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਤੈਰਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ।

ਮੋਲੁਕਾਸ 

ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇ ਮੋਲੂਕਾਸ ਵਿੱਚ ਫੈਲੇ ਟਾਪੂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਪਾਈਸ ਆਈਲੈਂਡਜ਼ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮਛੇਰਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਗਏ ਹਨ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਪਤਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਕਈਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਫੜਨ ਵਾਲਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਜੋੜ ਲਿਆ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਜੋਖਮ ਭਰਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਕੁਝ ਤਰੀਕਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਨੂੰਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਝਲਕ.

ਖੇਤੀ ਜੀਵਨ

ਇੱਕ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਮਿਇੰਟ ਦੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਤੱਕ ਉਸ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ। ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖੇਤ 'ਤੇ ਕੰਮ ਦੇ ਬਦਲੇ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਇਹ ਸਾਦਾ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕੀਤਾ, ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਭਿਆਨਕਤਾ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚੋਂ ਮਿਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੋਲਣਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਭੋਜਨ ਦਾ ਸੁਆਦ ਲਿਆ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਨਮਕੀਨ ਬਰਮੀ ਪਕਵਾਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਮਿੱਠਾ ਹੋਵੇ।

ਪਰ ਉਹ ਮਿਆਂਮਾਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਸਕਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਕਿਸ਼ਤੀ 'ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ? ਕੀ ਉਹ ਅਜੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਸਨ?

ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬਦਲ ਰਹੀ ਸੀ। 1998 ਵਿੱਚ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਸੁਹਾਰਤੋ ਦਾ ਪਤਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਲੋਕਤੰਤਰ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਿਇੰਟ ਲਗਾਤਾਰ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ 'ਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਹਨ.

2001 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਕਪਤਾਨ ਤੋਂ ਸੁਣਿਆ ਜਿਸਨੇ ਮਛੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਆਂਮਾਰ ਵਾਪਸ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜੇਕਰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਨ। ਮਿਇੰਟ ਘਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭਣ ਲਈ ਦ੍ਰਿੜ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ।

ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਹਾਜ਼ ਵਿੱਚ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉਸੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੰਮ ਅਤੇ ਹਾਲਾਤ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਵਾਂਗ ਹੀ ਭਿਆਨਕ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਕੁਝ ਵੀ ਭੁਗਤਾਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਭੱਜ ਗਿਆ

ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਨੌਂ ਮਹੀਨੇ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕਪਤਾਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਵਾਅਦਾ ਤੋੜਿਆ ਅਤੇ ਚਾਲਕ ਦਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲਈ ਛੱਡ ਦੇਵੇਗਾ। ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼, ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਘਰ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਦੁਬਾਰਾ ਜੰਜ਼ੀਰਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ।

ਮਿਇੰਟ ਤਾਲਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਕੁਝ, ਕੁਝ ਵੀ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਰ ਉਹ ਧਾਤ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਟੁਕੜੇ ਨੂੰ ਫੜਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਕਈ ਘੰਟੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਤਾਲਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਲਿੱਕ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਸੰਗਲ ਉਸ ਤੋਂ ਖਿਸਕ ਗਿਆ। ਮਿਇੰਟ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੌਤ ਜਲਦੀ ਆ ਜਾਵੇਗੀ।

ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਕਾਲੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤੈਰ ਕੇ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਆ ਗਿਆ। ਫਿਰ, ਬਿਨਾਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜੇ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਜੰਗਲ ਵੱਲ ਭੱਜ ਗਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਚੰਗੇ ਲਈ!

ਮੱਛੀ ਫੜਨ ਦੇ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਮੀ.

ਮੱਛੀ ਫੜਨ ਦੇ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਮੀ ਬੁਰੀ ਤੋਂ ਬਦਤਰ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਭੋਜਨ ਨਿਰਯਾਤਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਸਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਦਲਾਲਾਂ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ, ਬਿਮਾਰਾਂ ਅਤੇ ਅਪਾਹਜਾਂ ਸਮੇਤ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ, ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਜਾਂ ਨਸ਼ੀਲੇ ਪਦਾਰਥ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਅਗਵਾ ਕਰ ਲਿਆ।

ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਮੱਛੀ ਫੜਨ ਦੇ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਮਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰ ਇਸਦੀ ਲਚਕੀਲੇਪਣ ਵਿੱਚ ਕਮਾਲ ਦਾ ਹੈ। ਪਿਛਲੇ ਦਸ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਬਾਹਰੀ ਲੋਕ ਇਹਨਾਂ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਣੂ ਹੋਏ ਹਨ। ਖ਼ਾਸਕਰ, ਯੂਐਸ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸਾਲ ਦਰ ਸਾਲ ਥਾਈਲੈਂਡ ਨੂੰ ਉਪਾਅ ਕਰਨ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ.

ਘਰ ਦੇ ਵਿਚਾਰ

ਮਿੰਤ ਹੁਣ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਭੱਜ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਝੌਂਪੜੀ ਵਿੱਚ ਛੁਪ ਗਿਆ ਸੀ। ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਜੋ ਸਟ੍ਰੋਕ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਦਿਮਾਗੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਫੇਲ੍ਹ ਹੁੰਦੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਗਰਮ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਠੰਡਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਬੀਮਾਰ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਈ। ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਪਸੰਦੀਦਾ ਭੈਣ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਹ ਸੋਚੇਗੀ ਕਿ ਉਹ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ।

ਉਹ ਕੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਇਹੀ ਵਿਚਾਰ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਵਾਇਤੀ ਸਟਿਲਟ ਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਬੋਧੀ ਅਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਸ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਕਿਤੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਦੂਰ ਜਾਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ।

ਇੱਕ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬਰਮੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮਾਈੰਟ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਮੱਛੀ ਪਾਲਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਮਿਇੰਟ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਜ਼ਮੀਨ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। “ਮੈਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਪਤਨੀ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਮਿਆਂਮਾਰ ਵਾਪਸ ਘਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ,” ਉਸਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ। "ਮੈਂ ਬਰਮਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਔਰਤ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਾਂਗਾ।"

ਅੱਠ ਸਾਲ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਬਿਨਾਂ ਘੜੀ ਜਾਂ ਕੈਲੰਡਰ ਦੇ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਾਈੰਟ ਲਈ ਸਮਾਂ ਫਿੱਕਾ ਪੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਹੁਣ ਆਪਣੇ 30 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਕਪਤਾਨ ਸਹੀ ਸੀ: ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਡੋਬੋ

ਉਹ ਪੁਲਿਸ ਜਾਂ ਸਥਾਨਕ ਸਰਕਾਰ ਕੋਲ ਇਸ ਡਰ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਫੀਸ ਲਈ ਕਪਤਾਨਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇਣਗੇ। ਉਹ ਘਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ ਅਤੇ ਮਿਆਂਮਾਰ ਦੂਤਾਵਾਸ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਵਜੋਂ ਬੇਨਕਾਬ ਕਰੇਗਾ।

2011 ਵਿਚ ਇਕੱਲਤਾ ਉਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਡੋਬੋ ਟਾਪੂ 'ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉੱਥੇ ਵਧੇਰੇ ਬਰਮੀ ਮਰਦ ਸਨ। ਉੱਥੇ ਉਸ ਨੇ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਭਗੌੜੇ ਆਦਮੀਆਂ ਨੇ ਮਿਰਚਾਂ, ਆਬਰਜਿਨ, ਮਟਰ ਅਤੇ ਬੀਨਜ਼ ਉਗਾਏ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਮਰ ਗਿਆ। ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਫਿਰ ਇਹ ਸਮਝ ਲਿਆ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹਿਣਾ ਪਏਗਾ।

ਆਜ਼ਾਦੀ

ਅਪ੍ਰੈਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਉਸ ਕੋਲ ਖ਼ਬਰ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ: ਏਪੀ ਨੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਭੋਜਨ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਮੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੱਡੀਆਂ ਯੂਐਸ ਸੁਪਰਮਾਰਕੀਟਾਂ ਅਤੇ ਪਾਲਤੂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਖਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕੰਪਨੀਆਂ ਨਾਲ ਜੋੜਦੀ ਇੱਕ ਰਿਪੋਰਟ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਮੌਜੂਦਾ ਅਤੇ ਸਾਬਕਾ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮਾਨਤ ਦੇਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਟਾਪੂ. ਉਸ ਬਿੰਦੂ ਤੱਕ, 800 ਤੋਂ ਵੱਧ ਗ਼ੁਲਾਮ ਜਾਂ ਸਾਬਕਾ ਗ਼ੁਲਾਮ ਲੱਭੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ।

ਇਹ ਉਸਦਾ ਮੌਕਾ ਸੀ। ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕੀਤਾ ਜੋ ਡੋਬੋ ਆਏ ਸਨ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਟੂਅਲ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਗੁਲਾਮ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਸੈਂਕੜੇ ਹੋਰ ਆਦਮੀਆਂ ਨਾਲ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਗਿਆ।

ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ 22 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਮਿੰਤ ਆਖਰਕਾਰ ਘਰ ਜਾ ਸਕਿਆ। ਪਰ, ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ, ਕੀ ਉਹ ਲੱਭੇਗਾ?

ਘਰ

ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਤੋਂ ਮਿਆਂਮਾਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਯਾਂਗੋਨ ਤੱਕ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਮਿਇੰਟ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਡਰਾਉਣੀ ਸੀ। ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਟੋਪੀ ਅਤੇ ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਕਾਲੇ ਸੂਟਕੇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਦੀ ਇਮਾਰਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾ ਸਕਿਆ।

ਮਿੰਤ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਨਬੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਸੀ। ਮਿਆਂਮਾਰ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਇੱਕ ਗੁਪਤ ਫੌਜੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਸ਼ਾਸਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧੀ ਨੇਤਾ ਆਂਗ ਸਾਨ ਸੂ ਕੀ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰਬੰਦੀ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਸੰਸਦ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੀ।

“ਮੈਂ ਇੱਕ ਸੈਲਾਨੀ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ,” ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ।”

ਖਾਣਾ ਵੀ ਵੱਖਰਾ ਸੀ ਤੇ ਨਮਸਕਾਰ ਵੀ ਵੱਖਰਾ ਸੀ। ਮਿੰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਵਾਈ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਆਪਣੇ ਦਿਲ 'ਤੇ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾਇਆ, ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਰਮਾ ਵਿਚ ਰਿਵਾਜ ਹੈ।

ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਓਪਰੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਾਬਕਾ ਗੁਲਾਮ ਮੋਨ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਿੰਡ ਲਈ ਬੱਸ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਰਮੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਬਹਾਸਾ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸਨ।

“ਮੈਂ ਹੁਣ ਉਹ ਭਾਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲਿਆ,” ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ। "ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਉਹ ਭਾਸ਼ਾ ਨਫ਼ਰਤ ਹੈ।" ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਵਿਚ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਸਦਾ ਦੇਸ਼ ਬਦਲਿਆ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਖੁਦ ਵੀ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਇੱਕ 40-ਸਾਲ ਦੇ ਆਦਮੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਜੋ ਇੱਕ ਗੁਲਾਮ ਸੀ ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਅੱਧੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਰੀਯੂਨੀਅਨ

ਜਦੋਂ ਮਿੰਤ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਜਜ਼ਬਾਤ ਵਧਣ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਖਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਰਫਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। "ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੰਨੀ ਖਰਾਬ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ," ਉਹ ਦੱਬੀ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। "ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।" ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਭੈਣ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਵੇਗਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਉਲਟ, ਜੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲੈਣਗੇ।

ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਤੁਰਨਾ ਹੈ. ਸੜਕਾਂ ਹੁਣ ਪੱਕੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਰਗੜ ਕੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਉਤੇਜਿਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਹੁਣ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਨੇੜੇ ਸੀ. ਇੱਕ ਪਲ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਮੋਟੀ ਬਰਮੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਜਾਣ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਸੀ।

ਇੱਕ ਗਲੇ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਵਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹੰਝੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਗੁਆਚੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸੋਗ ਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। "ਮੇਰੇ ਭਰਾ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ!" ਉਹ ਰੋ ਪਈ। “ਸਾਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ! ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ ਹੋ, ਸਾਨੂੰ ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"

ਪਰ ਉਸਨੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਡਰੇ ਹੋਏ, ਮਿਇੰਟ ਨੇ ਸੜਕ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦੇਖਿਆ ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਨੇ ਇੱਕ ਫ਼ੋਨ ਨੰਬਰ ਡਾਇਲ ਕੀਤਾ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸਲੇਟੀ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਅਤੇ ਪਤਲੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਰੋਇਆ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਦੋਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਦੱਬਿਆ। ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉਠਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੜ ਲਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਵੇਗੀ।

ਮਿੰਤ, ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਉਸਦੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਨਿਮਰ ਸਟਿਲਟ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਚੱਲੇ। ਗੇਟ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੋਡਿਆਂ 'ਤੇ ਝੁਕਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਸ਼ਟ ਆਤਮਾਵਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁੱਧ ਕਰਨ ਲਈ ਰਵਾਇਤੀ ਇਮਲੀ ਸਾਬਣ ਵਾਲਾ ਪਾਣੀ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਡੋਲ੍ਹਿਆ ਗਿਆ।

ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਨੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲ ਧੋਣ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਉਸਦੀ 60 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਪੀਲੀ ਪੈ ਗਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਾਂਸ ਦੀ ਪੌੜੀ ਨਾਲ ਡਿੱਗ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਹਵਾ ਲਈ ਸਾਹ ਲਿਆ. ਕਿਸੇ ਨੇ ਚੀਕਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਸਾਹ ਰੁਕ ਗਿਆ। ਮਿਇੰਟ ਗਿੱਲੇ ਵਾਲਾਂ ਨਾਲ ਟਪਕਦਾ ਹੋਇਆ ਉਸ ਕੋਲ ਭੱਜਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਉਡਾ ਦਿੱਤੀ। "ਅਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੋ! ਅਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੋ!" ਉਸਨੇ ਚੀਕਿਆ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਾਂਗਾ! ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ! ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬਿਮਾਰ ਹੋਵੋ! ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਘਰ ਹਾਂ! "

ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਆਈ ਅਤੇ ਮਾਇੰਤ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਆਖਰਕਾਰ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖਣ ਲਈ ਆਜ਼ਾਦ ਸੀ। ਉਹ ਚਿਹਰਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੇਗਾ।

ਮਾਰਗੀ ਮੇਸਨ, ਐਸੋਸੀਏਟਡ ਪ੍ਰੈਸ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ (ਕਦੇ-ਕਦੇ ਢਿੱਲੀ) ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਕਹਾਣੀ