ਥਾਈਲੈਂਡ, ਅਸਵੀਕਾਰ ਅਤੇ ਏਕੀਕਰਣ ਵਿੱਚ ਚੀਨੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਇਤਿਹਾਸ

'ਚੀਨੀ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਦਾ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿਚ ਹੜ੍ਹ', ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਪ੍ਰੈਸ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੋ. ਪਰ ਇਹ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਦੋ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਚੀਨੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ। ਇਹ ਭਾਈਚਾਰਾ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਆਧੁਨਿਕੀਕਰਨ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਇਸਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੂਲ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚੀਨੀਆਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਮੂਹ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਭਾਈਚਾਰਾ ਵੀ ਹੈ। ਵੱਡੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਹੁਣ ਥਾਈ ਵਜੋਂ ਪਛਾਣਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਪਰ ਵਧ ਰਹੀ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਚੀਨੀ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਦੀ ਹੈ।

ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀਆਂ ਅਤੇ ਸੰਸਦ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਧੇ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 1767 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਚੀਨੀ ਹਨ। ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਥਾਈ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਚੌਦਾਂ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਥਾਈ ਰਾਜੇ ਵੀ ਇਸ ਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਹੱਦ ਤੱਕ. ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਕਿੰਗ ਟਾਕਸਿਨ ਦੇ ਪਿਤਾ (ਰਾਜ ਕੀਤਾ 1782-XNUMX) ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਅਤੇ ਟੈਕਸ ਕੁਲੈਕਟਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਅਕਸਰ ਚੀਨੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਯੋਗ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਰਾਜਾ ਰਾਮ I ਅਤੇ ਰਾਮ VI ਅੱਧੇ ਚੀਨੀ ਸਨ ਅਤੇ ਮਰਹੂਮ ਰਾਜਾ ਭੂਮੀਬੋਲ (ਰਾਮ IX) ਇੱਕ ਚੌਥਾਈ ਸਨ।

ਥਾਈਲੈਂਡ ਨੂੰ ਚੀਨੀ ਪਰਵਾਸ

ਅਯੁਥਯਾ ਯੁੱਗ (1350 – 1767) ਵਿੱਚ ਚੀਨ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨਾਲ ਨੇੜਲੇ ਵਪਾਰਕ ਸਬੰਧ ਸਨ। ਰਾਜਾ ਟਕਸਿਨ (1767 - 1782) ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਸਿਆਮ ਵਿੱਚ ਵਪਾਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਆਰਥਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਧੀਆਂ। ਇਹ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਜਾ ਮੋਂਗਕੁਟ (1851-1868) ਦੇ ਸ਼ਾਸਨਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਬੋਰਿੰਗ ਸੰਧੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਪਾਰਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਹੋਇਆ।

ਕਿਉਂਕਿ ਥਾਈ ਲੋਕ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਨਾਲ ਬੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ nai-phrai (ਪ੍ਰਭੂ-ਨੌਕਰ) ਪ੍ਰਣਾਲੀ - ਜਿਸ ਨੇ ਕਾਮਿਆਂ ਵਜੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ - ਚੀਨੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਪ੍ਰਵਾਸ ਪ੍ਰਵਾਹ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਤੱਟਵਰਤੀ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਤੋਂ। ਉਹ ਸਸਤੇ, ਲਚਕਦਾਰ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤੀ ਸਨ। 1825 ਅਤੇ 1932 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਸੱਤ ਮਿਲੀਅਨ ਚੀਨੀਆਂ ਨੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਵਜੋਂ ਥਾਈਲੈਂਡ ਦਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭ ਲਿਆ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚੀਨ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਗਏ, ਪਰ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਕਈ ਮਿਲੀਅਨ ਰੁਕੇ। 1900 ਦੇ ਆਸਪਾਸ, ਬੈਂਕਾਕ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਅੱਧੀ ਚੀਨੀ ਦੱਸੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਮਰਦ ਹੀ ਆਏ, ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬੀ ਅਤੇ ਯੁੱਧਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਗਏ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਬਿਮਾਰ ਸਨ, ਪਰ 1900 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਆਈਆਂ।

ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕੰਮ

ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਉਸਾਰੀ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ, ਸ਼ਿਪਯਾਰਡਾਂ ਅਤੇ ਕੂਲੀਜ਼ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਗਏ ਸਨ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਹਿਰਾਂ ਪੁੱਟੀਆਂ, ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਰੇਲਵੇ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕੀਤਾ sam-lo's (ਸਾਈਕਲ ਟੈਕਸੀਆਂ)। ਉਹ ਲੁਹਾਰ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗਿਣਤੀ ਵਪਾਰੀ, ਉੱਦਮੀ ਜਾਂ ਟੈਕਸ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਕੁਝ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਬਣ ਗਏ।

ਚੌਲਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਨਿਰਯਾਤ ਉਤਪਾਦ, 1850 ਅਤੇ 1950 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ 15 ਦੇ ਕਾਰਕ ਦੁਆਰਾ ਵਧਿਆ। ਚੀਨੀਆਂ ਨੇ ਚੌਲ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਆਪਣੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਨਾਲ ਨਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਵਾਨਾ ਕੀਤਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਚੌਲ ਮਿੱਲਾਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ (ਮਸ਼ਹੂਰ ਖਾਓ ਸਾਨ ਰੋਡ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ 'ਹਸਕਡ ਰਾਈਸ ਸਟ੍ਰੀਟ'), ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿੱਤ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।

ਸੰਪਾਦਕੀ ਕ੍ਰੈਡਿਟ: SAHACHATZ/Shutterstock.com

ਰਾਇਲ ਕੋਰਟ ਨਾਲ ਵਧ ਰਹੀ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਸਬੰਧ, 1800-1900

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਪਾਰਕ ਸਬੰਧਾਂ ਨੇ ਬਾਕੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਇਆ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਚੰਗੀ ਖੇਤੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਹੀ ਦਰਬਾਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੇ, ਖ਼ਿਤਾਬ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ, ਅਤੇ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਰਾਜਾ ਮੋਂਗਕੁਟ ਅਤੇ ਚੂਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ ਦੇ ਹਰਮ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ਾਹੀ ਦਰਬਾਰ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚਕਾਰ ਆਪਸੀ ਹਿੱਤ ਸੀ। ਦੋ ਉਦਾਹਰਣਾਂ।

'ਖਾਵ ਸੂ ਚੇਆਂਗ' ਨੇਕ 'ਨਾ ਰਾਨੋਂਗ' ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਸੰਸਥਾਪਕ ਹੈ। 1854 ਵਿੱਚ, ਪੱਚੀ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਪੇਨਾਂਗ, ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਇੱਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਰਨੋਂਗ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਰਾਨੋਂਗ, ਚੁੰਫੋਨ ਅਤੇ ਕਰਬੀ ਦੇ ਟੀਨ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਟੈਕਸ ਕੁਲੈਕਟਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਹੋਰ ਚੀਨੀ ਕਾਮੇ ਆਯਾਤ ਕੀਤੇ, ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਵੱਕਾਰ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰਾਨੋਂਗ ਸੂਬੇ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਛੇ ਪੁੱਤਰ ਦੱਖਣੀ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਬਣ ਜਾਣਗੇ।

ਜਿਨ ਟੇਂਗ ਜਾਂ ਅਕੋਰਨ ਟੇਂਗ, ਜਿਸਦਾ ਜਨਮ 1842 ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਸੋਫਾਨੋਡੋਨ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪੂਰਵਜ ਹੈ। ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਬੈਂਕਾਕ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਸ਼ਿਪਯਾਰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਇੱਕ ਰਸੋਈਏ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਵਪਾਰ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਉਧਾਰ ਦੇਣ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਚਿਆਂਗ ਮਾਈ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਇਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਟਾਕ ਦੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਜਿਸਦਾ ਸ਼ਾਹੀ ਦਰਬਾਰ ਨਾਲ ਕੁਝ ਸਬੰਧ ਸੀ। ਉਹ ਅਫੀਮ, ਟੀਕ, ਵੇਸਵਾਗਮਨੀ ਅਤੇ ਜੂਏ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਲਈ ਟੈਕਸ ਕੁਲੈਕਟਰ ਬਣ ਗਿਆ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਰਾਜ ਲਈ ਆਮਦਨ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸਰੋਤ ਸੀ। 1893 ਵਿੱਚ ਉਹ ਬੈਂਕਾਕ ਚਲਾ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਪੰਜ ਚੌਲ ਮਿੱਲਾਂ, ਇੱਕ ਆਰਾ ਮਿੱਲ, ਇੱਕ ਸ਼ਿਪਯਾਰਡ ਅਤੇ ਇੱਕ ਟੈਰਿਫ ਬਿਊਰੋ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕੀਤਾ। ਉਸਦਾ ਬੇਟਾ ਬੈਂਕਿੰਗ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਕੇਕ ਅਤੇ ਅੰਡੇ ਨਹੀਂ ਸਨ: 19 ਵਿੱਚ^e ਸਦੀ, ਥਾਈ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਵਪਾਰਕ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕਈ ਲੜਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ 3.000 ਦੇ ਕਰੀਬ ਮੌਤਾਂ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿ 1848 ਵਿੱਚ ਰਤਚਾਬੁਰੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ 1878 ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕਿਤੇ। ਚੀਨੀ ਗੁਪਤ ਸੁਸਾਇਟੀਆਂ ਨੇ ਐਂਗ-ਯੀ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਟ੍ਰਾਈਡਸ ਜਾਂ ਗਵਾਂਸੀ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ। ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਨੂੰ ਮਾਰ. ਵੱਖ-ਵੱਖ ਚੀਨੀ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਤਣਾਅ ਅਤੇ ਹਿੰਸਾ ਵੀ ਸੀ: ਟੀਓਚਿਊ, ਹੱਕਾ, ਹੈਨਾਨੀਜ਼ ਅਤੇ ਹੋਕੀਅਨਜ਼। ਇਸ ਨਾਲ 1897 ਵਿੱਚ ਸੀਕਰੇਟ ਸੋਸਾਇਟੀ ਐਕਟ ਬਣਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਗੁਪਤ ਸੁਸਾਇਟੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੁਝ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣਗੇ।

ਚਾਈਨਾਟਾਊਨ

ਵਿਰੋਧ ਅਤੇ ਜ਼ੁਲਮ, 1900-1950

1900 ਤੋਂ 1950 ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਉਭਰ ਰਹੇ ਵਿਰੋਧ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਏ ਗਏ ਹਨ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ ਏਕੀਕਰਣ ਦੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਘੱਟ ਡਿਗਰੀ ਹੈ।

 ਰਾਜਾ ਚੁਲਾਲੋਂਗਕੋਰਨ (ਰਾਮ V, ਰਾਜ ਕੀਤਾ 1868-1910) ਨੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਅਤੇ ਸਕਦੀਨਾ ਸਰਫ਼ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਰਾਜ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਥਾਈ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੀਨੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਆਬਾਦੀ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਗਏ।

ਰਾਜਾ ਵਜੀਰਵੁੱਧ (ਰਾਮ VI, ਰਾਜ 1910-1926) ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਸੀ। ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸਨੇ ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਚੀਨੀ ਕਾਮਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਹੜਤਾਲ ਦੇਖੀ ਜਿਸ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਲਗਭਗ ਅਧਰੰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਵਪਾਰ ਨੂੰ ਅਧਰੰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟ ਪਾਈ।

ਵਜੀਰਵੁੱਧ, ਅੱਧੇ ਚੀਨੀ ਨੇ, 1915 ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ 'ਦਿ ਜਿਊਜ਼ ਆਫ਼ ਦ ਈਸਟ' ਵਿੱਚ ਹੇਠਾਂ ਲਿਖਿਆ:

“ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਵਾਧੇ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪੱਖ ਭੁੱਲਦੇ ਜਾਪਦੇ ਹਨ: ਚੀਨੀ ਸਥਾਈ ਵਸਨੀਕ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਜ਼ਿੱਦ ਨਾਲ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਣ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗੁਪਤ ਆਗੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਦੌਲਤ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਚੀਨ ਨੂੰ ਥਾਈਲੈਂਡ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫਾਇਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਅਸਥਾਈ ਵਸਨੀਕ ਆਪਣੇ ਬਦਕਿਸਮਤ ਪੀੜਤਾਂ ਦਾ ਖੂਨ ਚੂਸਣ ਵਾਲੇ ਪਿਸ਼ਾਚ ਵਾਂਗ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਨੂੰ ਕੱਢ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।"

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਚੀਨੀ ਸਮਰਾਟ (1911) ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਹਟਾਏ ਜਾਣ ਅਤੇ ਸਨ ਯਤ-ਸੇਨ ਦੇ ਗਣਤੰਤਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰੇ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਚੀਨੀਆਂ ਦਾ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਝੁਕਾਅ ਹੋਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਆਮ ਸਨ। ਚੀਨੀ ਝੰਡੇ ਅਤੇ ਚੀਨੀ "ਮਾਤ ਭੂਮੀ" ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਨੇ ਥਾਈ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦ ਨੂੰ ਹੋਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਕੀਤਾ। ਇੱਕ ਅਖਬਾਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ 'ਥਾਈ ਥਾਈ', 'ਅਸਲ ਥਾਈ' ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।

ਵਜੀਰਵੁੱਧ ਨੇ ਚੀਨੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਤੇ ਏਕੀਕਰਨ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕਈ ਉਪਾਅ ਕੀਤੇ। ਅਦਾਲਤ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਕਾਰੋਬਾਰੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਅਤੇ ਆਪਸੀ ਲਾਭਕਾਰੀ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਚੀਨੀਆਂ ਨੂੰ 'ਵਿਦੇਸ਼ੀ', ਮੁਨਾਫਾਖੋਰ ਅਤੇ ਬਦਤਰ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸਾਰੇ ਚੀਨੀ ਥਾਈ (ਉਪਨਾਮ) ਨਾਮ ਅਪਣਾਉਣ। (ਇਹ ਉਪਨਾਮ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੁਆਰਾ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 4 ਤੋਂ ਵੱਧ ਅੱਖਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਛਾਣੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।) ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨ ਰਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਚੀਨੀ ਪਛਾਣ ਛੱਡਣੀ ਪਈ। ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਇਕਸੁਰਤਾ, ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਦਮਨ ਅਤੇ ਥੋਪੇ ਗਏ ਸਮਾਜਿਕ ਗਲਬੇ ਦੀ ਇਹ ਨੀਤੀ ਲਗਭਗ 1950 ਤੱਕ ਚੱਲੀ।

ਨਾਲ ਹੀ ਚੀਨ ਦੀਆਂ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਹੜਤਾਲਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਟੀਨ ਉਦਯੋਗ (1921), ਟਰਾਮ (1922), ਡੌਕ ਵਰਕਰ (1925) ਅਤੇ ਕੱਪੜਾ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵਿੱਚ (1928), ਨੇ ਇੱਕ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਮੁਲਾਂਕਣ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰੇ.

ਇਹ ਉਹ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਿੰਸ ਚੂਲਾਚਕ੍ਰਬੋਂਗਸੇ ਨੇ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ: 'ਇਹ ਚੀਨ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਖ਼ਤਰਿਆਂ ਤੋਂ ਬਲਕਿ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਵੀ ਬਚਾਅ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ'।

ਬਾਅਦ ਦੀਆਂ ਥਾਈ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਚੀਨੀ ਸਿੱਖਿਆ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਅਖਬਾਰਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਆਲ-ਚੀਨੀ ਸਕੂਲਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਠ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ 2 ਘੰਟੇ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਸਨ।

ਨੀਲੇ ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਪਿੱਠਭੂਮੀ ਦੇ ਨਾਲ ਥੁਮਕਾਟੂਨਿਊ ਫਾਊਂਡੇਸ਼ਨ, ਬੈਂਕਾਕ,

ਏਕੀਕਰਣ

ਇਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਾਰਕ ਥਾਈ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਆਸਾਨ ਸੰਭਾਵਨਾ ਸੀ। XNUMX ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ ਥਾਈ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਥਾਈ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਕੁਝ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਥਾਈ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਥਾਈ ਨੌਕਰਸ਼ਾਹੀ 'ਤੇ ਬੁੜਬੁੜਾਉਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੱਡੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕੀਤਾ। ਬੋਟਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ 'ਲੈਟਰਸ ਫਰੌਮ ਥਾਈਲੈਂਡ' (1969) ਵਿੱਚ ਇਸ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਏਕੀਕਰਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ, ਇੱਕ ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਾ ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਥਾਈ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਅਤੇ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਲਸੀ ਅਤੇ ਫਾਲਤੂ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮਿਹਨਤੀ ਥਾਈ ਜਵਾਈ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ, ਉਸਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਨਵੀਨਤਮ ਫੈਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਥਾਈਸ ਵਾਂਗ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।

1950 ਵਿੱਚ ਚੀਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੋਰ ਪਰਵਾਸ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਚੀਨੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਖਾਸ ਉਪਾਅ ਉਦੋਂ ਆਗਾਮੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਚੀਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੇ ਅਵਸ਼ੇਸ਼, ਕਈ ਵਾਰ ਅਜੇ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। XNUMX ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ, ਕਮਿਊਨਿਜ਼ਮ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਪੋਸਟਰਾਂ ਨੇ ਦੱਬੇ-ਕੁਚਲੇ ਅਤੇ ਬੇਸਹਾਰਾ ਕਿਸਾਨਾਂ ਉੱਤੇ ਇੱਕ (ਕਮਿਊਨਿਸਟ) ਚੀਨੀ ਹਕੂਮਤ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ।

ਅਸੀਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅੱਜ ਸਾਬਕਾ ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰਾ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਥਾਈ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿੱਚ ਅਭੇਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਚੁੱਕਾ ਹੈ।

ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਵਾਲ: ਕੀ ਇਹ ਅਤੀਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਚੀਨੀ ਵਿਰੋਧੀ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜਾਂ ਧੰਨਵਾਦ ਹੈ ਕਿ ਚੀਨੀ ਮੂਲ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਲਗਭਗ ਪੂਰਾ ਏਕੀਕਰਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ? ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਸਿਨੋ-ਥਾਈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੇ ਅਸਲ ਥਾਈ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ 'ਥਾਈ' ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਸਰੋਤ:

• ਪਾਸੁਕ ਫੋਂਗਪਾਈਚਿਟ, ਕ੍ਰਿਸ ਬੇਕਰ, ਥਾਈਲੈਂਡ, ਆਰਥਿਕਤਾ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤੀ, 1995
• ਬੈਂਕਾਕ ਵਿੱਚ ਲੇਬਰ ਮਿਊਜ਼ੀਅਮ ਤੋਂ ਜਾਣਕਾਰੀ, ਰੌਬ ਵੀ.
• ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ ਥਾਈ ਚੀਨੀ
• ਬੋਟਨ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਪੱਤਰ, 1969
• ਜੈਫਰੀ ਐਸ.ਐਨ.ਜੀ., ਪਿਮਪ੍ਰਫਾਈ ਬਿਸਲਪੁਤਰਾ, ਥਾਈ-ਚੀਨੀ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ, 2015

ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਚੀਨੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਬਾਰੇ ਵੀਡੀਓ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੰਮ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ। ਸੁੰਦਰ ਚਿੱਤਰ ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਸਿਰਫ ਥਾਈ ਵਿੱਚ.