ថៃ… ដើម្បីទទួលបានកំណាព្យអំពី…

Phra Sunthonwohan (1786-1855) Sunthorn Phu (zomincere / Shutterstock.com)

ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះខ្ញុំបានរកឃើញថាយើង ជនបរទេស ជា​ទូទៅ​មិន​សូវ​ស្គាល់​អក្សរសិល្ប៍​ទេ ទុក​ឲ្យ​តែ​កំណាព្យ​ប្រទេស​ម្ចាស់​ផ្ទះ​យើង​ទៅ។ ជនបរទេសដែលចង់ធ្វើសមាហរណកម្ម ជាទូទៅមានចំនេះដឹងហ្មត់ចត់ជាងអំពីអាហារ ភេសជ្ជៈ ឬស្ត្រីក្នុងតំបន់ ជាងអ្វីដែលត្រូវបានពិពណ៌នាជាទូទៅថាជាវប្បធម៌ 'ខ្ពស់ជាង' ។

យល់បានខ្ពស់ ប៉ុន្តែនៅតែអាម៉ាស់បន្តិច ព្រោះខ្ញុំចែករំលែកដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត របស់កវីជនជាតិហូឡង់ Willem Kloos ដែលធ្លាប់សរសេរថា ៖កំណាព្យ​គឺជា​ការ​បញ្ចេញ​អារម្មណ៍​បុគ្គល​ភាគច្រើន​បំផុត​”។ ថាអ្នកនិពន្ធជនជាតិ Flemish លោក Raymond Brulez ភ្លាមៗដាក់រឿងនេះទៅក្នុងទស្សនៈជាមួយនឹងពាក្យស្លាប "កំណាព្យ​ជា​ញឹកញយ​ជា​ការ​បញ្ចេញ​មតិ​ដែល​មិន​សម​ហេតុផល​បំផុត​នៃ​គំនិត​ច្របូកច្របល់​បំផុត។ខ្ញុំទុកវាទាំងស្រុងទៅក្នុងគណនីរបស់គាត់។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែស្រេកឃ្លានការយល់ដឹងអំពីវប្បធម៌កាន់តែច្រើន ឬស៊ីជម្រៅនោះ ខ្ញុំបានរាយបញ្ជីសម្រាប់អ្នកនៅថ្ងៃនេះ នូវការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន និងជាប្រធានបទនៃកវីសៀម និងថៃដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតមួយចំនួន។

ខ្ញុំ​បាន​ព្យាយាម​ណែនាំ​កាលប្បវត្តិ​ជាក់លាក់​មួយ​ជា​ខ្សែ​រឿង​ធម្មតា ហើយ​ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​ចាប់​ផ្ដើម​ជាមួយ​ព្រលឹង​កំណាព្យ​ដែល​អាច​ស្ថិត​នៅ​ឆ្ងាយ​បំផុត​ក្នុង​អតីតកាល។ ស៊ីប្រាត (១៦៥២-១៦៨៣)។ គាត់​ជា​គំរូ​ធម្មតា​នៃ​កវី​សម័យ​អយុធ្យា។ បញ្ញវន្ត​នោះ​ជា​ចម្បង មិន​មែន​និយាយ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​ត្រូវ​បាន​គេ​រក​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​វត្ត និង​វាំង។ មនុស្សសាមញ្ញភាគច្រើនមិនចេះអក្សរ ហើយដូច្នេះវាសមហេតុផលដែលថា អភិជនមួយចំនួនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងចំណោមកវីល្បីបំផុតក្នុងប្រទេស ពីព្រោះពួកគេជាក្រុមតូចដែលចេះអក្សរគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផលិតកំណាព្យ។ កំណាព្យ​សៀម​មាន​ពិត​នៅ​សម័យ​នោះ ដើម្បី​ដក​ស្រង់​កវី​ជនជាតិ​ហូឡង់ Edgar du Perron៖ “…អាក្រាត និង​មិន​ទាន់​ប្រមាទ ជា​ពេល​វេលា​សម្រាប់​មនុស្ស​ល្អ​មួយ​ចំនួន”។ កំណាព្យមានសារៈសំខាន់ និងជាទម្រង់អក្សរសិល្ប៍ដែលអនុវត្តច្រើនបំផុតក្នុងសម័យសុខោទ័យ (១៣^e ក្នុង 14^e សតវត្ស) និងអយុធ្យា (១៤^e ទៅ 18^e សតវត្ស) - យុគសម័យ។ សុភាសិតមានក្នុងទម្រង់ជារឿងនិទាន និងរឿងនិទានប៉ុណ្ណោះ ហើយបានលេចចេញជាទម្រង់អក្សរសាស្ត្រក្នុងប្រទេសសៀម ជាការនាំចូលពីលោកខាងលិចក្រោមរជ្ជកាលរាមាទី ៤ (១៨៥១-១៨៦៨)។ ក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះបាទវជីរ៉ាវុឌ្ឍ ដែលបានសោយរាជ្យពីឆ្នាំ 1851 ដល់ឆ្នាំ 1868 ហើយបាននិពន្ធកំណាព្យ លេង និងនិយាយដោយខ្លួនឯង កំណាព្យសៀមបានជួបប្រទះនឹងការរស់ឡើងវិញ ហើយបានរីកធំធាត់ទៅជាប្រភេទដ៏ពេញនិយមនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះនៅក្នុងប្រទេសថៃ។

ស៊ីប្រាត គឺជាតួរអង្គលាក់កំបាំង ហើយបើតាមអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តអក្សរសាស្ត្រសហសម័យខ្លះ គាត់ប្រហែលជាមិនដែលមានទាល់តែសោះ។ យោងទៅតាមទេវកថា ទ្រង់គង់នៅក្នុងរាជវាំងរបស់ព្រះបាទណារៃ (១៦៣៣-១៦៨៨) ដែលជាស្តេចដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមនៃរាជវង្សប្រាសាទថោង ជាព្រះរាជបុត្ររបស់ព្រះហោរាធិបតី ជាគ្រូហោរាសាស្រ្តជាទីគោរព និងជាអ្នកសរសេរកំណាព្យផងដែរ។ ស្នាដៃដែលសន្មតថា ស៊ីប្រាត ជាកម្មសិទ្ធិរបស់កំពូលនៃអ្វីដែលហៅថាយុគមាសនៃអក្សរសិល្ប៍សៀម។ គាត់នឹងបញ្ជូនវីរភាពដ៏ជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងនៅតុលាការ អនិច្ចា ខាំចាន់ (និទានរឿង អានរិន្ទ) ប៉ុន្តែថ្ងៃរបស់ព្រះអង្គត្រូវបានរាប់ជាលេខ នៅពេលដែលគេរកឃើញថា មានទំនាក់ទំនងខាងសាច់ឈាមជាមួយ ថៅ ស៊ីជុលឡាក ដែលជាស្នំឯករបស់ណារៃ។ នេះអាចធ្វើអោយគាត់បាត់បង់ក្បាល ប៉ុន្តែគេនិយាយថា ស្តេច Horathibodi ដោយសារការគោរពចំពោះ Horathibodi គាត់បានទុកជីវិតរបស់ Si Prat ហើយបាននិរទេសគាត់ពីភាគខាងត្បូងទៅខេត្ត Nakhon Si Thammarat ។ នៅតាមផ្លូវរបស់គាត់ទៅទីតាំងនេះ គាត់នឹងរកឃើញស្នាដៃរបស់គាត់ គឺការទួញសោក កំសាន សាមុត បានសរសេរ។ នៅ​ខេត្ត​នគរ​ស៊ី​ធម្មរាត គាត់​បាន​ចូល​ទៅ​ជិត​គេហដ្ឋាន​របស់​អភិបាល​ក្រុង។ នៅឆ្នាំ 1683 នៅពេលដែល Si Prat មានអាយុសាមសិបមួយឆ្នាំ គាត់ត្រូវបានគេចាប់បានម្តងទៀត លើកនេះនៅលើគ្រែរបស់មួយក្នុងចំណោម ម៉ែ តូចស្មៀន​របស់​ចៅហ្វាយ​ខេត្ត​ដែល​បាន​ប្រហារ​ជីវិត​គាត់​ភ្លាមៗ។ រឿងព្រេងនិទានថា នៅពេលដែល Si Prat ត្រូវបានចងជាប់នឹងបង្គោលប្រហារជីវិត គាត់បានសរសេរកំណាព្យយ៉ាងរហ័សនៅលើខ្សាច់ជាមួយនឹងជើងរបស់គាត់ ដែលនៅពេលជាមួយគ្នានោះមានបណ្តាសា។ អ្នក​ដែល​ប្រហារ​ជីវិត​គាត់​ដោយ​ដាវ អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​វិនាស​ដោយ​មុខ​ដាវ។ ទាយថាមានអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ណារៃដែលមានបំណងលើកលែងទោសកវីដែលខ្លួនពេញចិត្ត ហើយត្រឡប់ទៅអយុធ្យាវិញ ដឹងថាស៊ីប្រាតបានស្លាប់ដោយរបៀបនេះ គាត់បានខឹងសម្បារជាខ្លាំង ហើយបានចាកចេញទៅកាត់ក្បាលចៅហ្វាយខេត្តស្នែង។

កវីទីពីរនៅក្នុងជួរគឺព្រះអង្គម្ចាស់ ព្រះធម្មវិបស្សនា ឆៃយ៉ាត សុរិយាវង្ស ឬ ព្រះអង្គម្ចាស់ នរាធិបត ដូចដែលគេស្គាល់ជាធម្មតា។ ព្រះអង្គ​ជា​បុត្រ​ច្បង​របស់​ព្រះបាទ​បរម​រតនកោដ្ឋ​នៃ​អយុធ្យា និង​ព្រះនាង​អផៃនូឈីត។ Narathibet ដែលជាសំណព្វចិត្តរបស់ឪពុកគាត់ ហើយត្រូវបានតែងតាំងជាព្រះចៅអធិការ ដោយបានចាត់ទុកខ្លួនគាត់ថាជាបាវករនិយាយផ្អែម ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាល្អបំផុតសម្រាប់ការបញ្ចេញកំណាព្យអំពីសម្រស់ធម្មជាតិ និងនារី។ វាគឺជាស្ត្រីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់នេះ ដែលដូចជាអ្នកស្នងតំណែងមុនរបស់គាត់គឺ ស៊ី ប្រាត បានបង្ហាញឱ្យឃើញថា គាត់ពិតជាបានមើលងាយប្រពន្ធចុងមួយចំនួនរបស់ឪពុកគាត់។ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​ចាប់​បាន​នៅ​ក្នុង​ម្ហូប​ឆ្ងាញ់​ជាមួយ​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​បរម​រាជ​វាំង​។ Borommakot ប្រហែលជាបានមើលរំលងរឿងនេះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលបងប្អូនពាក់កណ្តាលដែលច្រណែនរបស់គាត់បានមកលេងសើចជាមួយនឹងទ្រឹស្ដីសមគំនិតគ្រប់បែបយ៉ាង ជោគវាសនារបស់គាត់ត្រូវបានបិទត្រា។ នៅក្នុងបន្ទប់ធ្វើទារុណកម្ម គាត់បានសារភាពចំពោះការមកលេងពេលយប់របស់ស្មៀនមិនតិចជាងបួននាក់ និងផែនការរបស់គាត់ដើម្បីធ្វើឃាតស្តេច។ ព្រះអង្គម្ចាស់កវី ដូចជាស្រីស្នំដែលមិនស្មោះត្រង់ទាំងបួន និងមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ពីរបីនាក់ដែលត្រូវបានគេនិយាយថា បានចូលរួមក្នុងការឃុបឃិតគ្នានោះ មិនបានរួចផុតពីទារុណកម្មនោះទេ។

វិមាន​ព្រះបាទ​រាមា​ទី​២ ស្ថិត​នៅ​មុខ​វត្ត​អរុណ ប្រាសាទ​អរុណ (​ប្រាសាទ​ព្រឹក​ព្រលឹម)។

រើស រាមាទី២, (១៧៦៨-១៨២៤) មិនត្រឹមតែជាអ្នកឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងវិស័យសិល្បៈទេ ថែមទាំងជាអ្នកសរសេរ សរសេរ និងតែងខ្លួនបន្តិចទៀត។ គាត់បានចាត់ទុកខ្លួនគាត់ថាជាក្បាលម៉ាស៊ីននៃការបង្កើតឡើងវិញនូវវប្បធម៌របស់សៀម ហើយចូលចិត្តកវីដែលមានទេពកោសល្យដូចជាព្រះ ស៊ុនថុន វូហាន។ កំណាព្យសៀមភាគច្រើនត្រូវបានបាត់បង់នៅឆ្នាំ 1768 នៅពេលដែលពួកភូមាវាយលុកអយុធ្យាដល់ដី ហើយរាមាទី 1824 មានបំណងចង់កែប្រែឱ្យបានលឿនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ គាត់ត្រូវបានគេដឹងថាបានសរសេរកំណែនៃរឿងរាមាយណៈ/រ៉ាមគៀន ដោយមានឬគ្មានជំនួយពីភាគីទីបី ហើយគាត់បានរស់ឡើងវិញនូវកំណាព្យ និងរឿងព្រេងចាស់ៗមួយចំនួនពីសម័យអយុធ្យា ដោយធ្វើការកែច្នៃឡើងវិញ និងធ្វើទំនើបកម្ម។ រាមាទី២ ក៏បានជំរុញកូនប្រុសរបស់ទ្រង់ Jessadabodindra និង Paramanuchitchinorot ឱ្យសរសេរកំណាព្យ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ Paramanuchit ឬព្រះអង្គម្ចាស់ Vasukri ដូចដែលគាត់ត្រូវបានគេហៅជាញឹកញាប់ក្រោយមកបានក្លាយជាមួយ។ Sangharaj - បុព្វបុរសកំពូលនៃព្រះពុទ្ធសាសនានៅប្រទេសសៀម - ដែលត្រូវបានគេស្គាល់សម្រាប់គុណភាពអក្សរសាស្ត្រនៃការសរសេរសាសនានិងខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។ ទោះបីជាគាត់ក៏មិនខ្មាស់អៀនពីប្រធានបទពិភពលោកជាច្រើនទៀតក៏ដោយ សូមមើលវីរភាពរបស់គាត់អំពីរបៀបដែលស្តេច Naresuan hack ជនជាតិភូមានៅ Suphanburi ក្នុងសតវត្សទីដប់ប្រាំមួយ។

ព្រះ​ស៊ុន​ថុន​វូហាន (1786-1855) ដែលនៅក្នុងជីវិតស៊ីវិលជាផ្លូវការបានឆ្លងកាត់ជីវិតជា ស៊ុនថនភូ ផងដែរ ហើយប្រហែលជាមិនមែនដោយគ្មានហេតុផលទេ។ ព្រះសង្ឃស្រវឹង' មានឈ្មោះ។ គាត់គឺជាកវីតុលាការមួយរូបក្នុងយុគសម័យរតនៈកូស៊ីន និងមានឋានៈអក្សរសាស្ត្រ - ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃ Bilderdijk ឬ Gezelle ក្នុងប្រទេសទាប។ អាជីពរបស់គាត់ជាកវីតុលាការបានចាប់ផ្តើមនៅក្រោមរជ្ជកាលរាមាទី 1824 ដែលជាអ្នកចូលចិត្តកំណាព្យដ៏ល្អផងដែរ។ នៅពេលដែលគាត់បានស្លាប់នៅរដូវក្តៅឆ្នាំ XNUMX ភូបានចូលនិវត្តន៍ទៅវត្ត។ ម្ភៃឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានត្រលប់ទៅរាជវាំងនៃរាមាទី XNUMX ក្នុងនាមជាស្មៀនស្តេច ហើយលើកនេះនៅតែនៅទីនោះរហូតដល់គាត់ស្លាប់។ Phu មានភាពល្បីល្បាញដោយសារការប្រើប្រាស់ភាសា និងវីរភាពដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់គាត់ ប្រសិនបើប្រហែលជាមានភាពចម្លែកពេក ហើយហើមពោះថ្ងៃនេះ - កំណាព្យ។ គឺជាស្នាដៃដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់គាត់។ នីរ័ត្ន ភូខៅថុងកម្រងកំណាព្យរៀបរាប់ពីដំណើរដ៏នឹកស្មានមិនដល់ ទៅកាន់ភ្នំមាស។ នីរ័ត្ន ស៊ូផាន អំពីដំណើររបស់គាត់ទៅ Suphanburi និង ព្រះ​អប្ស​ម៉ានី- ទេវកថា។ ស្នាដៃរបស់គាត់នៅតែត្រូវបានអាននៅថ្ងៃនេះ ហើយបានបំផុសគំនិតតន្ត្រីករ អ្នកគំនូរជីវចល និងអ្នកដឹកនាំរឿងក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ។ សារៈសំខាន់នៃការងាររបស់គាត់ត្រូវបានទទួលស្គាល់នៅឆ្នាំ 1986 ក្នុងឱកាសរបស់គាត់ដែលមានអាយុ 200 ឆ្នាំ។^e ឆ្នាំកំណើតត្រូវបានទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិនៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានបញ្ចូលដោយអង្គការយូណេស្កូនៅក្នុងសាលកិត្តិនាមនៃកវីពិភពលោក។

Angarn Kalayanapong (1926-2012) រូបភាព៖ វិគីភីឌា

អង្គកល្យាណពង់ (1926-2012) ត្រូវបានចាត់ទុកថាមិនត្រឹមតែជាកវីថៃដ៏ល្អបំផុតមួយរូបនៃសតវត្សទី 1972 ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាវិចិត្រករដ៏សំខាន់បំផុតម្នាក់នៃជំនាន់របស់គាត់ផងដែរ។ វិចិត្រករផ្លាស្ទិចមកពីខេត្ត Nakhon Si Thammarat បានបង្ហាញខ្លួនជាលើកដំបូងជាមួយនឹងកំណាព្យក្នុងថ្ងៃនិស្សិតរបស់គាត់ ហើយបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធអាជីពនៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ XNUMX ។ នេះពិតជាមិនដំណើរការដោយរលូនទេនៅក្នុងឆ្នាំដំបូង។ ដោយសារតែគាត់បានពិសោធជាមួយភាសា និងដោយចេតនាខុសពីក្បួន និងបទភ្លេងប្រពៃណីថៃ គាត់ត្រូវប្រឈមមុខនឹងការរិះគន់បន្តិចបន្តួចពីជ្រុងអភិរក្សនិយម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយនេះមិនបានរារាំងគាត់ពីឆ្នាំ XNUMX ទេ។ ពានរង្វាន់កវីឆ្នើមប្រចាំឆ្នាំ នៃ មូលនិធិ Sathirakoses បាន​ទទួល។ នៅឆ្នាំ ១៩៨៦ គាត់បានទទួលរង្វាន់ ពានរង្វាន់អ្នកនិពន្ធអាស៊ីអាគ្នេយ៍ សម្រាប់កំណាព្យរបស់គាត់។ ផានិត កាវី. បីឆ្នាំក្រោយមកគាត់បានទទួល ពានរង្វាន់សិល្បករជាតិ នៅក្នុងប្រភេទអក្សរសិល្ប៍។ គាត់មិនមែនដោយអយុត្តិធម៌ទាំងស្រុងនោះទេ ត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាអ្នកច្នៃប្រឌិតផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ។ កំណាព្យរបស់គាត់ភាគច្រើនត្រូវបានកំណត់ដោយការស្រឡាញ់ធម្មជាតិ និងការភ័យខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះគ្រោះមហន្តរាយបរិស្ថានដែលជិតមកដល់។ កំណាព្យដ៏ល្បីល្បាញបំផុតមួយរបស់គាត់គឺ ឡាំណាម ភូក្រដុង, ode ទៅ eponymous ឧទ្យានជាតិ នៅ Loe ។ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៦ គាត់បានចូលជាសាធារណៈមួយលើកចុងក្រោយសម្រាប់ការបង្ហាញជាចំហរចំពោះការគាំទ្ររបស់គាត់ចំពោះការតស៊ូរបស់ 'អាវលឿង' ។ សម្ព័ន្ធប្រជាជនដើម្បីប្រជាធិបតេយ្យ (PAD) ប្រឆាំង​នឹង​រដ្ឋាភិបាល​របស់​នាយក​រដ្ឋមន្ត្រី ថាក់ស៊ីន ស៊ីណាវ៉ាត្រា។ Angarn Kalayanapong ដែលជាអ្នកជំងឺទឹកនោមផ្អែម បានទទួលមរណភាពក្នុងអាយុ ៨៦ឆ្នាំ នៅមន្ទីរពេទ្យ Samitivej ក្នុងទីក្រុងបាងកក បន្ទាប់ពីជំងឺខ្សោយបេះដូង។ ប្រជាជាតិនេះ បានសរសេរអំពីគាត់នៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់គាត់ថាគាត់ "កំណាព្យបានដកដង្ហើម"។

ឈិត ភូមសាក់ (1930-1966) គឺជាអ្នកខាងក្រៅ។ អ្នកប្រាជ្ញ ប្រវត្តិវិទូ និងជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់នេះក៏ជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀង កវី និងជាអ្នកបំផុសគំនិតកុម្មុយនិស្ត ដែលកំណាព្យប្រយុទ្ធបានអំពាវនាវឱ្យមានសាមគ្គីភាពជាមួយអ្នកធ្លាក់ចុះក្នុងទឹកដីនៃស្នាមញញឹម។ ក្រោយ​មក​មិន​ត្រូវ​បាន​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​អភិរក្ស​និយម​ជ្រុល គឺ​ឧត្តមសេនីយ សារិត ថាណារ៉ាត់ ហើយ​បាន​កាត់​ទោស​គាត់​ឲ្យ​ជាប់​គុក ៦ ឆ្នាំ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៥៧។ នៅឆ្នាំ 1957 នៅពេលដែល Phumisak បានចូលរួមក្នុងជួរបក្សកុម្មុយនិស្តថៃខុសច្បាប់ គាត់បានទៅលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃទី 1965 ខែឧសភា ឆ្នាំ 5 គាត់ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅជិតភូមិ Nong Kung ក្នុង Sakhin Nakhon ។

អាន់ចាន់

អាន់ឆាលី វិវឌ្ឍនាឆៃ (°1952) ដែល​ប្រើ​រហស្សនាម​ថា អាន់ចាន់ កើត​នៅ​ថុនបុរី និង​ជា​អ្នក​និពន្ធ​ដែល​បាន​បណ្តុះបណ្តាល​ផ្នែក​អប់រំ​ដែល​មាន បរិញ្ញាបត្រសិល្បៈ បរិញ្ញាបត្រផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ និងភាសាថៃ ពីសាកលវិទ្យាល័យ Chulalongkorn ។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា នាងបានផ្លាស់ទៅរស់នៅទីក្រុង New York ជាកន្លែងដែលឪពុកម្តាយរបស់នាងរស់នៅ និងជាកន្លែងដែលនាងបានបណ្តុះបណ្តាលក្នុងការសិក្សាផ្នែកត្បូង។ ការចាប់ផ្តើមរបស់នាង, ម្តាយជាទីស្រឡាញ់ ពីឆ្នាំ 1985 ត្រូវបានទទួលដោយសាទរភ្លាមៗ ហើយត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថាជារឿងខ្លីល្អបំផុតដោយក្លឹប Thai PEN ក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ។ ប្រាំឆ្នាំក្រោយមក ការប្រមូលរឿងខ្លីរបស់នាងត្រូវបានបោះពុម្ព អាម៉ានី ហៀង ជីវិត (គ្រឿងអលង្ការនៃជីវិត) បានផ្តល់រង្វាន់ ក ពានរង្វាន់អ្នកនិពន្ធអាស៊ីអាគ្នេយ៍. ការប្រមូលកំណាព្យមិនធម្មតា និងច្នៃប្រឌិតរបស់នាង ឡៃស៊ូ ត្រូវបានតែងតាំងសម្រាប់មួយផ្សេងទៀតនៅឆ្នាំ 1995 ពានរង្វាន់អ្នកនិពន្ធអាស៊ីអាគ្នេយ៍.

Hella S. Haase ធ្លាប់បាននិយាយថាកំណាព្យគឺជាទម្រង់នៃការពិតដ៏ស្មោះត្រង់បំផុត។ នោះប្រាកដជាអនុវត្តចំពោះ ជីរ៉ាណាន ភីតព្រេច (° ១៩៥៥)។ ទាំង Tino Kuis និងអ្នកបំរើរបស់អ្នកបានយកចិត្តទុកដាក់លើជីវិត និងការងាររបស់នាងរួចហើយនៅលើ Thailandblog ដែលល្អឥតខ្ចោះតាមរយៈភាពស្មោះត្រង់ និងការចូលរួមក្នុងសង្គម។ ដូច្នេះ វាមិនមែនជារឿងចៃដន្យទេដែលនាងត្រូវបានបញ្ចូលក្នុងភាពល្បីល្បាញ តើនរណាជានរណានៅក្នុងការសរសេររបស់ស្ត្រីសហសម័យ។ សកម្មជន និងស្ត្រីនិយមកើតនៅ Trang នេះដែលត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដោយម្តាយរបស់នាង បានសរសេរកំណាព្យដំបូងរបស់នាងនៅពេលនាងមានអាយុ 13 ឆ្នាំ។ រួម​ជាមួយ​ស្វាមី នាង​បាន​ក្លាយ​ជា​អ្នកដឹកនាំ​សិស្ស ហើយ​ក្រោយ​មក​ជា​អ្នក​និពន្ធ និង​កវី ស៊ិចសាន ប្រសិទ្ធគុល (° 1949) ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការបះបោររបស់និស្សិតក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ XNUMX ហើយបន្ទាប់ពីវាត្រូវបានបំបែកដោយបង្ហូរឈាមដោយរបបនោះ ត្រូវទៅលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃ។ បទពិសោធន៍​របស់​នាង​ពី​សម័យ​នោះ​ត្រូវ​បាន​បោះពុម្ព​ក្នុង​បណ្តុំ​របស់​នាង ប៊យ ម៉ៃ ធី ហៃ ផៃ (Het Verloren Blad) ដែលបានទទួលរង្វាន់ឆ្នាំ 1989 ពានរង្វាន់អ្នកនិពន្ធអាស៊ីអាគ្នេយ៍។

កវី Saksiri Meesomsueb (°1957) ពី Nakhon Sawan ជាធម្មតាប្រើឈ្មោះក្លែងក្លាយ Kittisak ។ គាត់ត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាបានសរសេរកាលពីនៅក្មេង ប៉ុន្តែដូចជា Angarn Kalayanapong គាត់បានចាប់ផ្តើមបោះពុម្ពកំណាព្យជាលើកដំបូងនៅពេលកំពុងសិក្សាផ្នែកវិចិត្រសិល្បៈនៅទីក្រុងបាងកករវាងឆ្នាំ 1972 និង 1976 ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់បានក្លាយជាកវី អ្នកនិពន្ធ អ្នកនិពន្ធបទចម្រៀង អ្នកសរសេរអត្ថបទ អ្នករិះគន់ និងវិចិត្រករដ៏មានប្រជាប្រិយម្នាក់។ នៅឆ្នាំ 1992 គាត់បានទទួល ពានរង្វាន់អ្នកនិពន្ធអាស៊ីអាគ្នេយ៍ សម្រាប់ការប្រមូលកំណាព្យរបស់គាត់។ ដៃគឺពណ៌ស. សម្រាប់ការងារផ្នែកអក្សរសាស្ត្ររបស់គាត់ ដែលគាត់មិនខ្មាស់អៀនពីប្រធានបទដែលចោទប្រកាន់បន្ថែមទៀត ដូចជាបញ្ហាបរិស្ថាន ការគៀបសង្កត់សង្គម មូលធននិយម និងសាសនា គាត់បានទទួលរង្វាន់។ ពានរង្វាន់អក្សរសាស្ត្រទន្លេមេគង្គ នៅឆ្នាំ ២០០១ និងឆ្នាំ ២០០៥ គាត់បានទទួលរង្វាន់ ពានរង្វាន់សិល្បៈអក្សរសាស្ត្រ ទទួល​បាន​រង្វាន់​ដោយ​ក្រសួង​វប្បធម៌​ថៃ។

ផៃវ៉ារិន ខាវង៉ាម (°1961) កើត​នៅ​ខេត្ត​អ៊ីសាន្ត​នៅ​ខេត្ត​អ៊ីសាន្ត ហើយ​បាន​តាំង​ខ្លួន​ជា​អ្នក​និពន្ធ និង​កវី​ដែល​មាន​ឆន្ទៈ​ក្នុង​សង្គម។ ការបង្ហាញខ្លួនជាកំណាព្យរបស់គាត់។ មិនមានកំណាព្យសម្រាប់បុរសក្រីក្រទេ។ បានបិទសារព័ត៌មាននៅឆ្នាំ 1979 ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់បានបោះពុម្ពជាប្រចាំដូចការងារនាឡិកា ហើយការឧស្សាហ៍ព្យាយាមនេះត្រូវបានផ្តល់រង្វាន់នៅឆ្នាំ 1995 ជាមួយនឹង ពានរង្វាន់អ្នកនិពន្ធអាស៊ីអាគ្នេយ៍ សម្រាប់ការប្រមូលកំណាព្យរបស់គាត់។ ដើមចេក សេះ.

ប្រសិនបើបន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់អំពើហឹង្សាបែបកំណាព្យនេះ អ្នកនៅតែចង់ស្វែងរកការលួងលោមក្នុងគំនិតលួងលោម ខ្ញុំមានគំនិតដ៏ជ្រាលជ្រៅនេះពី Herman Finkers សម្រាប់អ្នក៖ "កំណាព្យ មិនមែនជារឿងពិបាកនោះទេ អ្វីៗត្រូវនឹងអ្វីៗទាំងអស់។ លើក​លែង​តែ​ម៉ូតូ​ទឹក​ គ្មាន​អ្វី​ត្រូវ​នឹង​កង់​ទឹក​ទេ”…