იქნება თუ არა ტაილანდური Rijkswaterstaat ბოლოს და ბოლოს?
როგორც ჩანს, მიმდინარე წყალდიდობა - განსაკუთრებით ტაილანდის ჩრდილო-აღმოსავლეთში - ცუდი პერსპექტივით მომავალ პერიოდში, ახლა ასევე პრემიერ მინისტრის პრაიუტის ყურადღების ცენტრშია. გასულ კვირას მან, სავარაუდოდ, გადაწყვიტა გამოეყენებინა თავისი უფლებამოსილება, რათა საბოლოოდ შექმნას წყლის მართვის ეროვნული ორგანო ტაილანდში დროებითი კონსტიტუციის 44-ე მუხლის მეშვეობით.
ეს უფლებამოსილება ექვემდებარება პრემიერ მინისტრის უშუალო ხელმძღვანელობას და ევალება წყლის მართვაში ჩართული მრავალი სამთავრობო დეპარტამენტის ქმედებების კოორდინაცია. იგი ასევე დაწერს წყლის მართვის ეროვნული გენერალური გეგმის პროექტს, მათ შორის გრძელვადიან სტრატეგიას.
ანჩალი კონგრუტმა, Bangkok Post-ის Life Section-ის რედაქტორმა დაწერა კომენტარი ამის შესახებ, რომელიც შეგიძლიათ წაიკითხოთ აქ: www.bangkokpost.com/opinion/opinion/1305711/nice-try-but-policy-doesnt-hild-water
შესავლის შემდეგ, ის ახსენებს უამრავ მიზეზს, თუ რატომ არის საჭირო ასეთი ეროვნული ორგანო ტაილანდში წყლის მართვის გასაუმჯობესებლად. ბლოგის ერთგული მკითხველისთვის ახალი არაფერია, რადგან ადრეც დავწერეთ, რომ ეს მიდგომა რეკომენდირებულია ისევ და ისევ ჰოლანდიელი ექსპერტების მიერ ტაილანდში რამდენიმე მისიის დროს.
თუმცა საინტერესოა, რომ ანჩალეს აინტერესებს აქვს თუ არა ტაილანდურ პოლიტიკოსებს ცოდნა და გამოცდილება ასეთი გენერალური გეგმის შესაქმნელად და განსახორციელებლად. ის ითხოვს უცხოურ დახმარებას და შემდეგ მოდის ნიდერლანდებში, როგორც მისაბაძი მაგალითი.
ის უხეშად ამბობს შემდეგს:
ისეთი ტექნოლოგიების მხარდაჭერით, როგორიც არის წყალგამტარები, ნაპირები და ქარიშხლის ქარიშხალი ბარიერი, ჰოლანდიური წყლის მენეჯმენტი შთამბეჭდავია და ტექნოლოგიის საოცრებაზე მეტია. ქვეყანა ეყრდნობა არა მხოლოდ ტექნოლოგიას, არამედ სოციალური და გარემოსდაცვითი მდგრადობის უნარს სხვა დისციპლინებთან კონსულტაციებისა და საზოგადოების მონაწილეობით.
1993 და 1995 წლებში ორი დიდი წყალდიდობა, რამაც გამოიწვია მასობრივი ევაკუაცია, იყო გამოღვიძების მოწოდება ჰოლანდიის მთავრობისთვის, რათა ხელახლა შეესწავლა წყლის მართვა. მან გამოიყენა მრავალი გადაწყვეტა, რომელიც საშუალებას აძლევს ბუნებას წყალდიდობის მართვაში ინტეგრირება, მაგალითად, ჭარბი წყლის არა ზღვისკენ მიმართვის, არამედ ხმელეთის შიგნით გადინების საშუალებას. ბოლო ათი წლის განმავლობაში, ნიდერლანდების მთავრობის პოლიტიკამ გადაინაცვლა წყალდიდობის რისკის მართვის დროს დინების გამაგრებაზე ტრადიციული დამოკიდებულებისგან. ეს პოლიტიკა, როგორც ნათქვამია ანგარიშში სახელწოდებით Rijkswaterstaat-ის მიერ სათაურით ოთახი მდინარისთვის, არსებითად მოითხოვს უფრო ღია სივრცეს, რათა მოემსახუროს წყალდიდობის დაბლობებს, როდესაც წყალი მიედინება შიდა რაიონებში. ჩემთვის ეს არის ქვეყნის ინტელექტუალურობა, რომელსაც შეუძლია წყლის მართვის ფილოსოფიის ადაპტირება ცვალებად სამყაროში - წადი დინებას და არა მის წინააღმდეგ.
ის ამთავრებს კვნესით, რომ აფასებს იმ სამუშაოს, რომელიც ტაილანდის მთავრობამ უკვე გააკეთა წყლის მართვის სფეროში, მაგრამ ეს მისთვის საკმარისად სწრაფად არ მიდის.
იმედი ვიქონიოთ, რომ პრემიერ მინისტრი პრაიუტიც წაიკითხავს ანჩალი კონგრუტის ამბავს და გულთან ახლოს მიიღებს. ამ შემთხვევაში, ჰოლანდიის ბიზნეს საზოგადოებას შეეძლო კარგი ბიზნესის გაკეთება ტაილანდთან.
ავტორს ანჩალი კრონკუტს საუკეთესო სურს თავისი ქვეყნისთვის, აკეთებს კარგ ანალიზს და აჩვენებს კარგ უცხოურ/ჰოლანდიურ მაგალითს.
მაგრამ ტაილანდის წამყვანი პოლიტიკოსები და მეწარმეები უდავოდ ვერ ისწავლიან ბევრს ჰოლანდიური ბიზნეს საზოგადოებისგან „ბიზნესის კეთებისგან“. მათ მშვენივრად იციან, როგორ გაზარდონ თავიანთი მოგება… ჯანსაღი ინვესტიციის ხარჯზე, რომელიც უზრუნველყოფს წყალდიდობისგან დაცვას.
„ბიზნესის კეთება“ არის ზუსტად ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი მიზეზი/პრობლემა, რის გამოც წყლის მენეჯმენტი ტაილანდში არის „არაოპტიმალური“ და აწარმოებს არასტანდარტულ შედეგებს საჯარო სახსრებით გაწეულ ძალისხმევასთან დაკავშირებით.