Զրույց Նիդեռլանդների դեսպան Զ.Է. Ջոան Բուրի հետ

Մարդկանց բարեկամ, լեզուների գիտակ, քանդակագործ, երաժիշտ և լավ զարգացած հումորի զգացում ունեցող մարդ, դա Նիդեռլանդների դեսպանն է Թաիլանդում։ Նա նաև փորձառու դիվանագետ է, որը մեծ փորձ ունի Աֆրիկայում և Հարավային Ամերիկայում՝ նախքան Բանգկոկում նշանակվելը:

Թաիլանդի և Նիդեռլանդների միջև հարաբերությունները սկսվում են 1604 թվականից: Հոլանդիայի առաջին հյուպատոսությունը բացվել է 1858 թվականին՝ Բանգկոկի նավահանգիստ առևտրային ապրանքներով հոլանդական նավերի աճող քանակի հետևանքով: 1881 թվականին հյուպատոսությունը վերածվեց գլխավոր հյուպատոսության և դարձավ դեսպանատուն 1957 թվականին։ Գույքը, որտեղ այժմ գտնվում է Նիդեռլանդների դեսպանատունը, ձեռք է բերվել 1949 թվականին։

դեսպանատունը

Դեսպանը կարծում է, որ դեսպանատան տարածքը «ֆանտաստիկ վայր է», որը Թաիլանդի մշակութային ժառանգության մաս է կազմում։ Այն կապված է պատմության հետ, քանի որ նստավայրում ապրում էր Թաիլանդի արքայազնը, ով դեմ էր 1932 թվականին սահմանադրական բարեփոխումներին: «Դեսպանատանն ապրելն ունի իր առավելությունները, քանի որ աշխատանքի և տուն գնալու ճանապարհին խուսափում ես զբաղվածությունից։ Բացասական կողմն այն է, որ դու միշտ քո աշխատանքային միջավայրում ես, բայց ես չեմ դժգոհում, քանի որ այն գեղեցիկ շենք է, և մենք փորձում ենք այդպես պահել»:

«Ներկայումս դեսպանատանը աշխատում է 42 մարդ, տասը հոլանդացիներ, մնացածը թայերեն են, որոնցից երկուսը խոսում են նաև հոլանդերեն»։

Կարիերայի առաջընթաց

Ջոան Բուրը ծնվել է 9 թվականի հունվարի 1950-ին Հարլեմում։ «Ես երջանիկ ամուսնացած եմ ավելի քան 40 տարի և ունենք երկու մեծ երեխա: Ես ու կինս այսքան տարի անց դեռ ասում ենք, որ կառուցում ենք մեր հարաբերությունները։ Հաճելի է, կինս իսկապես իմ հոգու ընկերն է։ Նա ավարտել է մարդաբանությունը Ամստերդամի Vrije Universiteit-ում և, հետևաբար, կարող է իրեն անվանել մագիստրոս (նախկին դոկտոր): Նա կամավոր աշխատանք է կատարել Քենիայում և Ռուանդայում, իսկ 1979 թվականին աշխատանքի է անցել Հաագայի արտաքին գործերի նախարարությունում։ Սկզբում աշխատել է գիտության և տեխնիկայի հետ կապված բաժիններում։ Այնուհետեւ նա ղեկավարել է այնպիսի բաժիններ, ինչպիսիք են պարենային օգնությունը, գյուղատնտեսությունը և պարենային անվտանգությունը:

Նա դարձավ նախարարության Հարավային Ամերիկայի տնօրինության ղեկավար՝ կենտրոնանալով քաղաքային և գյուղական զարգացման վրա: 1998 թվականին նշանակվել է Միջազգային համագործակցության տնօրինության գլխավոր տնօրենի տեղակալ՝ պատասխանատու երկկողմ զարգացման համագործակցության և ընդհանուր զարգացման քաղաքականության համար։ Նա այդ պաշտոնը զբաղեցրել է մոտ վեց տարի, մինչև 2004 թվականին նշանակվել է Փարիզի Տնտեսական և սոցիալական զարգացման կազմակերպությունում (ՏՀԶԿ) դեսպան։ 2009 թվականին նա նշանակվել է նախարարությունում արտաքին ծառայության տեսուչ, այդ պաշտոնը զբաղեցրել է մինչև Թաիլանդում, Մյանմարում, Լաոսում և Կամբոջայում դեսպան նշանակվելը։

Ճամփորդական փորձ

«Իմ առաջին ուղևորությունը Թաիլանդ կատարեցի այն տարի, երբ սկսեցի աշխատել նախարարությունում 1979 թվականին: Ես ծրագրի պատասխանատու էի, աշխատում էի գիտության և տեխնոլոգիայի վրա, և առաջին նախագիծը գյուղատնտեսական նորարարություններին էր վերաբերում: Ես աշխատել եմ Չիանգ Մայի համալսարանի մարդկանց հետ մի ծրագրի վրա, որը կօգնի ինտեգրված ձկնաբուծությանը: Դուք հիմա տեսնում եք դա ամենուր, բայց այն ժամանակ դա ժամանակակից նորարարական տեխնոլոգիա էր փոքր ֆերմերների համար:

Այդ ժամանակ Բանգկոկը դեռևս ինչ-որ առումով շատ գյուղական էր՝ առանց բարձրահարկերի կամ Skytrain-ի: Երթևեկությունն արդեն դժվար էր, բայց ոչ այնքան ինտենսիվ, որքան այսօր։ Այդ ժամանակ ես նաև ծրագրեր ունեի այնպիսի երկրներում, ինչպիսիք են Շրի Լանկան, Ինդոնեզիան, Չիլիը, Պերուն և Աֆրիկան»:

«Իրականում ես իմ ամենածավալուն գործնական փորձը ձեռք բերեցի Աֆրիկայում: Նախքան նախարարություն աշխատելը ես արդեն աշխատել էի Թունիսում, Քենիայում և Ռուանդայում։ Կենտրոնական Աֆրիկյան Հանրապետությունը միակ աֆրիկյան երկիրն է, որտեղ ես երբեք չեմ եղել, բայց աֆրիկյան մյուս բոլոր երկրներում մեկ անգամ չէ: Նույնը վերաբերում է Ասիային և Լատինական Ամերիկային: Վերջին 20 տարվա ընթացքում ես այցելել եմ Ինդոնեզիա մոտ 10 անգամ, իսկ Թաիլանդը՝ 30 անգամ»։

«Ես ճանապարհորդ եմ, և այն, ինչ ես միշտ գտել եմ այն ​​է, որ երբ մի քանի տարի հետո նորից այցելում ես որոշակի վայր, տեսնում ես բաներ, որոնք կարոտում ես, երբ իրականում ապրում ես այնտեղ: Սա իմ «մասնագիտություններից» է՝ դիտել և համեմատել երկրների առաջընթացն ու զարգացումը տարիների ընթացքում»:

Երբ նրան հարցրին, թե որն է իր համար ամենադժվար աշխատանքային միջավայրը, նա պատասխանեց. «Ես երբեմն դժվարանում էի Չադը (Արևմտյան Աֆրիկայում): Իհարկե, Ռուանդան ցեղասպանությունից անմիջապես հետո նույնպես շատ դժվար էր, ինչպես Եթովպիան և Էրիթրեան: Այն ժամանակ Կոլումբիայում աշխատելը շատ վտանգավոր էր թմրակարտելի հետ կատաղի պայքարի պատճառով։ Համեմատության համար Թաիլանդը համեմատաբար հեշտ վայր է ապրելու համար»։

Թաիլանդ

«Ես Թաիլանդում դեսպան եմ դարձել 2011 թվականին՝ համընդհանուր ընտրություններից անմիջապես առաջ և ջրհեղեղների սկսվելուց ոչ շատ առաջ: Այն ժամանակ ես դեռ հավատարմագրված չէի, ինչը իրականում շատ մեծ առավելություն էր, քանի որ դեռ կարող էի ազատ տեղաշարժվել։ Այդ ժամանակ ես այցելեցի մի շարք փախստականների ճամբարներ Մյանմայի հետ սահմանի երկայնքով՝ առանց արձանագրության, բայց փոքր խմբով։ Սա այն տեսակ այցելությունն է, որից մարդիկ ամենաշատն են սովորում:

Ես նաև գնացի երկրի այլ մասեր, օրինակ՝ հյուսիսարևելյան, որտեղ խոսեցի մարդկանց հետ՝ առանց իմանալու, որ ես օտար ազգի դեսպան եմ: Առաջին ճամփորդությունները հիմնականում գնացքով էի անում, որն իսկապես զվարճալի էր: Հիմա, երբ մարդիկ տեսնում են իմ մեքենայի վրա դրված դիվանագիտական ​​համարանիշը, կարծես էկրան է ընկնում իմ ու ժողովրդի մեջ։ Ամեն ինչ դասավորված է, թայլանդցիները շատ լավ են դրանում, բայց որպես դեսպան դու դա դնում ես կոկոնի մեջ։ Դա այն է, ինչ ես երբեմն դժվարանում եմ: Ես ավելի շատ հաճույք եմ ստանում քաղաքում միայնակ քայլելուց։ Մտնել երկիր առանց ուղեկցության և նայել շուրջը, խոսել մարդկանց հետ, թե ինչ է կատարվում: Ես կարող եմ գնալ ուր ուզեմ, բայց ես իսկապես ազատ չեմ հագուստի ընտրության հարցում: Օրինակ, ես կարող եմ շապիկ հագնել միայն ծովափին, ոչ թե քաղաքում քայլելիս: Այստեղ ապրում է մոտ 10.000 հոլանդացի, ես պարբերաբար լուրերի մեջ եմ, ուստի նրանք ինձ ճանաչում են: Դա նման է ապակե տան մեջ ապրելուն»

Թայերեն լեզու

Պարոն Բուրն ունի ուժեղ լեզվական ծագում և տիրապետում է մի քանի լեզուների, բայց նրա հիասթափությունն այն է, որ նա դեռ չի խոսում թայերեն լեզվով: «Թաիլանդն առաջին երկիրն է, որտեղ ինձ ուղարկել են, որտեղ ես չեմ կարողանում խոսել այդ լեզվով: Կարծում եմ, որ դա սարսափելի ֆորա է, դա այն բաներից է, որ կարոտում եմ այստեղ: Եթե ​​ես աշխատեի Քենիայում, խնդիր չկա: Որովհետև իմ սուահիլիը վատը չէ, բայց այստեղ… երբեմն ես բառերը գիտեմ, բայց չեմ հասկանում, թե մարդիկ ինչի մասին են խոսում: Ես սիրում եմ շփվել մարդկանց հետ և լսել նրանց պատմությունները: Ես չեմ կարողանում համարժեք արտահայտվել. Դեսպանատանը հոլանդական միջավայրում աշխատելն ու ապրելը նույնպես վերացնում է թայերեն սովորելու խթանը»:

Տիպիկ աշխատանքային օր

«Ես սովորաբար արթնանում եմ առավոտյան ժամը 5.30-ից մինչև առավոտյան 06-ը, քանի որ երբ թռչունները սկսում են երգել, իմ օրը սկսվում է», - ուրախությամբ ասաց պարոն Բուրը: «Ես նայում եմ Twitter-ի հաղորդագրությունները, իսկ հետո գնում եմ լողալու իմ ֆիզիկական վիճակի համար: Այդ լողը նաև հիանալի հնարավորություն է առաջիկա աշխատանքային օրվա համար որոշակի գաղափարներ ստանալու համար։
Աշխատանքային օրը սկսում եմ առավոտյան ժամը 08:00-ի սահմաններում և շրջում եմ դեսպանատան մոտ, օրինակ հյուպատոսական բաժանմունքի մարդկանց հարցնում եմ՝ արդյոք որևէ հատուկ բան պատահե՞լ է նախորդ օրը: Սովորական աշխատանքային օրը մի քանի հանդիպում է դեսպանատան ներսում և դրսում: Ես ամսական մոտ մեկ շաբաթ անցկացնում եմ Մյանմայում: Ես ամեն ամիս չեմ գնում Լաոս և Կամբոջա, քանի որ մենք այդքան հնարավորություն չունենք ծառայելու այդ երկրներին: Իհարկե, Թաիլանդը իմ առաջնային պարտականությունն է. մենք տարեկան մոտ 200.000 հոլանդացի զբոսաշրջիկ ունենք, և ընդամենը մի քանի հազարն են այցելում Լաոս կամ Կամբոջա:

Մենք ունենք մոտ 300 հոլանդական ընկերություն Թաիլանդում և ընդամենը հինգ կամ վեց ընկերություն Լաոսում, ուստի համեմատաբար կարևոր է կշռել: Քանի որ հյուպատոսական և տնտեսական գործերն են այստեղ մեր ներկայության հիմնական պատճառները, դա է առաջնահերթությունը։

Հյուպատոսական գործեր

«Ես շատ ժամանակս ծախսում եմ հյուպատոսական պարտականությունների վրա: Հոլանդացի թոշակառուները, օրինակ, կարող են խնդիրներ ունենալ կացության թույլտվության հետ: Այնուհետև զբոսաշրջիկներն են, հոլանդացիների ավելի քան 90 տոկոսը Թաիլանդ կատարած ուղևորությունից հետո գոհ և երջանիկ վերադառնում է տուն, բայց երբեմն փոքր խնդիրներ են առաջանում խաբեբաների և այլ վատ տղաների պատճառով:

Օրինակ՝ ինչ-որ մեկը մոտոցիկլետ կամ ռեակտիվ դահուկ է վարձում, և երբ նա վերադառնում է, սեփականատերը պնդում է, որ վնաս է հասցվել (չվնասված) ջեթ դահուկին: Տուկ-տուկների հետ կապված խնդիր կա Պուկետում, որտեղ ուղևորությունն արժե վեց կամ յոթ անգամ ավելի, քան Բանգկոկում: Ամենավատ դեպքերում մարդկանց ծեծի են ենթարկում խաբեբաներին 200 կամ 300 բաթ վճարելուց հրաժարվելու համար: Դա անընդունելի է։ Դա այն ընկերական վերաբերմունքը չէ զբոսաշրջիկների նկատմամբ, որով հայտնի է Թաիլանդը:

Թաիլանդում զբոսաշրջությունն ընդլայնելու տեղ կա, բայց եթե զբոսաշրջիկներին դիտեն որպես կանխիկ կովերի, կհասնի մի կետի, որտեղ մարդիկ այլևս չեն գա: Նիդեռլանդները ԵՄ 18 երկրներից մեկն է, որն այս կապակցությամբ բողոք է ներկայացրել Փհուկետի նահանգապետին՝ խնդրելով ավելին անել Պհուկետում զբոսաշրջիկներին պաշտպանելու համար:

Այլ դեսպանների հետ ես մշտապես աշխատում եմ Թաիլանդի կառավարության հետ խորհրդակցելով՝ խարդախության և այլ խնդիրների լուծումներ գտնելու համար։ Դա իմ ժամանակից շատ է խլում: Այս բանակցությունների արդյունքներից մեկն այն է, որ Թաիլանդի կառավարությունն այժմ նշել է, որ ձեռնարկատերերի կողմից օտարերկրացու անձնագիր «պահելը» անօրինական է: Սա շատ կարևոր է, քանի որ եթե դուք ցանկանում եք վարձակալել մոտոցիկլետ կամ դահուկ որպես զբոսաշրջիկ, դուք պետք է ընտրեիք մոտոցիկլետը կամ ջեթ դահուկը չստանալու և նրանց անձնագիրը տալու միջև, և այդպիսով անձնագիրը տրվեց: Հետո, եթե դուք հայտնվում եք խաբեության մեջ, դուք չեք կարող պարզապես հեռանալ առանց այդ անձնագրի: Այժմ ձեռներեցին թույլատրվում է միայն պատճենել անձնագիրը, ինչը թուլացնում է կոնֆլիկտը։ Սա այն կոնկրետ բաներից է, որին հաջողվել է հասնել մեր դեսպանների խմբին Զբոսաշրջության և սպորտի նախարարությունում։ Մենք կտեսնենք, թե ինչպես է դա աշխատում Պհուկետում:

Երկկողմ հարաբերություններ

«Մենք ունենք 5.000-ից մինչև 10.000 հոլանդացի գաղթականների համայնք, որոնք մշտապես կամ կիսամյակային բնակվում են Թաիլանդում: Ես չգիտեմ, թե քանի թայ մարդ է ապրում Նիդեռլանդներում, բայց ես հանդիպել եմ նրանց Հոլանդիայի շատ վայրերում և կարծում եմ, որ դա բավականին զգալի թիվ է։

Թաիլանդում կան մոտ 300 հոլանդական ընկերություններ, այդ թվում՝ մի շարք խոշոր տղաներ, ինչպիսիք են Shell-ը, Unilever-ը և Foremost-ը: Հոլանդական ընկերությունը (Driessen) Չիանգ Մայում արտադրում է տրոլեյբուսներ գրեթե բոլոր ավիաընկերությունների համար: Մենք Hua Hin-ում ունենք ոսկերչական գործարան, որտեղ աշխատում է 200 կին: Վերջերս Թաիլանդում ունեցանք գյուղատնտեսական տոնավաճառ, որտեղ 70-ից 80 ընկերություններ ներկայացան նոր նորարարական արտադրանքներով:

Դա երկկողմանի ճանապարհ է, քանի որ թաիլանդական ընկերությունները, ինչպիսին է PTT (նավթը) նույնպես ներդրումներ են կատարում Նիդեռլանդներում։ Առաջին հարցերից մեկը, որ այստեղի թայլանդացիներն ինձ տալիս են, երբ գնում են Նիդեռլանդներ, այն է, թե արդյոք նրանք կարող են այնտեղ թայերեն ուտելիք գտնել: Հետո ես նրանց ասում եմ, որ դա ընդհանրապես խնդիր չէ, քանի որ Նիդեռլանդներում շատ թայերեն ռեստորաններ կան»։

Մշակութային գործունեության խթանում

«Մեր դեսպանատունը նպատակ ունի նաև տարբեր ձևերով խթանել հոլանդական մշակույթը: Հուսով ենք, որ մշակութային միջոցառումներ կազմակերպելով՝ թայլանդցիներն ու հոլանդացիները ավելի լավ կճանաչեն միմյանց։ Մենք սեպտեմբերին մասնակցեցինք Բանգկոկի պարի և երաժշտության փառատոնին, որտեղ հովանավորեցինք հոլանդական չորս ջազ խմբեր և հուսով ենք, որ թայլանդական ջազ արտիստները նույնպես ելույթ կունենան Նիդեռլանդներում: Բնակավայրում կան նաև կանոնավոր համերգներ կամ ասմունքներ, որոնց հրավիրում ենք թայլանդական բազմազան հանդիսատեսի:

Նիդեռլանդական Baan Hollanda թանգարանը Ayutthaya-ում, որը բացվել է ապրիլի 3-ին, գտնվում է պատմական վայրում, որտեղ մոտ 400 տարի առաջ հոլանդացի վաճառականները առևտրային կետ ունեին: Թանգարանը բաց է չորեքշաբթիից կիրակի։ Այնտեղ բոլորը կարող են տեսնել հոլանդացիների պատմությունը Թաիլանդում և վայելել հոլանդական դելիկատեսները, օրինակ՝ ստրոպվաֆելները մի բաժակ սուրճի հետ:

Հոլանդական օգնություն

«2011-ի ջրհեղեղների ժամանակ ես նավով էի Դոն Մուանգում և նավարկում 1,6 մետր ջրի մեջ՝ իմանալով, որ դա Բանգկոկի սովորական մասն է: Ես տեսա օգնության հսկայական ներուժ, որը մենք էլ առաջարկեցինք։ Ինչ վերաբերում է ջրի կառավարմանը, Նիդեռլանդներում տիրող իրավիճակի հետ շատ նմանություններ կան: Հոլանդացիներն ունեն ջրհեղեղները կանխելու տեխնոլոգիա և ոչ միայն դա. մենք նաև գիտելիք և փորձ ունենք ջրի կառավարման հարցում այլ երկրներին օգնելու համար:

Սա այն բաներից մեկն է, որին ես ուզում եմ հասնել այստեղ դեսպան լինելու ժամանակ: Ինձ դեռ չի հաջողվել, բայց դա ժամանակ կպահանջի։ Ես այստեղ եմ չորս տարի, և դա իրականում երկար ժամանակ չէ: Ես շարունակում եմ այն ​​գործը, որ սկսել են իմ նախորդները, և գուցե մեկ ուրիշը պետք է ստանձնի իմ աշխատանքը այդ առումով։ »

 Անձնական կյանք

«Իմ աշխատանքը շատ քրտնաջան աշխատանքից մեկն է, և, ճիշտն ասած, երբեմն մտածում եմ, որ բավական ժամանակ չեմ ունենում այս աշխատանքի որոշ սոցիալական ասպեկտների համար, օրինակ՝ ընդունելությունները ավարտելու համար: Բարեբախտաբար, ես ժամանակ ունեմ կամ տրամադրում եմ՝ և՛ մասնավոր, և՛ պաշտոնական, այցելելու Թաիլանդի շրջանները: Ես արդեն շատ վայրեր եմ այցելել։ Սա մեծ երկիր է, և միշտ ինչ-որ նոր բան կա, որը հետաքրքրաշարժ է դարձնում ճանապարհորդությունը: Օրինակ, ես կցանկանայի ավելի շատ գնալ դեպի հյուսիս-արևելք և առանց նախապես մշակված օրակարգի զրույցներ ունենալ քաղաքական գործիչների և պաշտոնյաների հետ: Ես ուղղակի ուզում եմ տեսնել, թե ինչ է կատարվում երկրում, դա այն է, ինչ ինձ իսկապես հետաքրքիր է թվում»:

Թայերեն սնունդ

«Մի բան, որ ես իսկապես սիրում եմ անել Թաիլանդում, թայլանդական սնունդն է: Դա ֆանտաստիկ է և ոչ միայն ռեստորաններում: Քանի որ փողոցային վաճառողները նույնպես լավ սնունդ են մատուցում, նրանք մասնագետներ են, թերևս քաղաքի լավագույն խոհանոցը: Եթե ​​ես որևէ երկրում լինեմ և ուտեմ «pad thai» 40-50 բահով, ապա կարող եմ միայն ասել, որ ինձ որակյալ են մատուցում: Ես երբեք չեմ հիվանդացել Թաիլանդում ուտելուց: Թայլանդական խոհանոցն այնքան հարուստ է»։

Թայերենը

Երբ նրան հարցնում են Թաիլանդում թերության մասին, պարոն Բուրը կանգ է առնում և հետո ասում, որ երբեմն կարծում է, որ Թայլանդի ժողովուրդը «չափազանց ամաչկոտ է»: Դե, մենք հոլանդացիները բավականին անմիջական ենք, և դա նույնպես թայերեն զրուցակցին ամաչկոտ է դարձնում։ Ես Թաիլանդում դժվարանում եմ հարաբերություններ հաստատել հավասար մակարդակի վրա, որտեղ ինձ դուր է գալիս լսել, թե ինչ է իրականում տեղի ունենում՝ թփերի շուրջը ծեծելու փոխարեն: Բարդ է, ես այնպիսի զգացողություն ունեմ, որ հոլանդացին թայսցիների աչքում կոպիտ է թվում: Հոլանդացիներն այդքան էլ չեն խոսում, մենք նայում ենք ու անցնում գործի»։

արվեստ

«Ես և կինս սիրում ենք ժամանակակից արվեստը բառի բոլոր իմաստներով: Բացահայտե՛ք այն։ Արվեստ ստեղծելու թայլանդական ձևը տարբերվում է եվրոպականից, բայց կան նաև տեխնիկայի նմանություններ և այլն, և դա այն է, ինչ ինձ շատ գրավիչ է թվում:

Ես նաև ժամանակակից բալետի և ժամանակակից պարի երկրպագու եմ, ես և կինս սիրում ենք պարել, այնպես որ, երբ պարելու հնարավորություն ենք ստանում, դա անում ենք մեծ հաճույքով։

Իմ իրական կիրքը քանդակագործությունն է։ Թաիլանդն իսկապես ոգեշնչման աղբյուր է ինձ համար։ Վերջերս գնացի Սարաբուրի քարհանքի քարեր գնելու, մարմար և այլ տեսակներ։ Քանդակագործությունը, ասես, քարի հետ զրույցի մեջ մտնելն է։ Շատ դանդաղ խոսակցություն, իհարկե, բայց դա արտացոլող գործընթաց է: Նոր քարերի հետ աշխատելը, որոնք իրենց այլ կերպ են պահում Եվրոպայից իմ իմացած քարերից, ուղղակի ֆանտաստիկ է:

Ես չեմ նկարում, բայց կինս է նկարում: Նա դիմանկարչուհի է։ Նա այստեղ հանդիպում է մարդկանց բազմաթիվ դիմանկարներ: Մենք գնահատում ենք արվեստը լայն իմաստով՝ թե՛ դրան նայելու, թե՛ ինքներս կիրառելու համար: Կինս դաշնամուր է նվագում, ես մի քիչ ակորդեոն եմ նվագում։ Ես կարող եմ ժամանակ գտնել քանդակագործության համար, բայց, ցավոք, բավարար չէ ակորդեոն նվագելու համար»:

Գերազանցություն, շնորհակալություն այս զրույցի համար:

Մաքսիմիլիան Վեքսլերի այս (մի փոքր կրճատված) հարցազրույցը իn օգոստոսի 2013-ին The BigChilli-ում, շատ ընթեռնելի և Գեղեցիկ ձևավորված անգլերեն արտագաղթի ամսագիր/կայք Բանգկոկում: