દરમિયાન, ગ્રામ્ય વિસ્તારોમાં

રસ્તાને ઘણા લોકો અપમાનજનક રીતે "હિલબિલી એવન્યુ" કહે છે.

સ્વ-ઘોષિત શહેરી તરીકે, હું ભાગ્યે જ શહેર છોડીને જઉં છું. જ્યારે હું શહેરની સીમાની બહાર સાહસ કરું છું તે દિવસો દુર્લભ છે અને અનિવાર્ય કારણ વિના ક્યારેય નથીn.

નિંદ્રાધીન ખાદ્યપદાર્થોના સ્ટોલ પર બેસીને, મુગ્ધ ખેડૂતો દ્વારા જોતા, મને હંમેશા લાગે છે કે હું કંઈક ચૂકી રહ્યો છું. કે જ્યારે હું શહેર છોડું ત્યારે બેંગકોકમાં બઝ અને ઘટનાઓ વધુ ગતિમાં આવે છે, માત્ર મને બીમાર કરવા માટે. કારણ કે હું ત્યાં રહી શકતો નથી. અલબત્ત નોનસેન્સ. ઘટનાઓ માત્ર મને ખુશ કરવા માટે નથી થતી. અથવા તે છે?

ના ગ્રામ્ય વિસ્તારોમાં થાઇલેન્ડ ક્યારેય કશું થતું નથી, અથવા એવું લાગે છે. ગતિ એટલી ધીમી છે કે એવું લાગે છે કે વસ્તુઓ પાછળ જઈ રહી છે. આ દેશનો ઈતિહાસ બેંગકોકની જળ રાજધાનીમાં લખાયેલો છે અને જો ગ્રામીણ લોકો તેનો હિસ્સો બનવા માંગતા હોય તો તેઓએ બેંગકોક જવું પડશે. કંઈક કે જે ઘણા સમય સમય પર કરે છે.

“ફૂટ પસા થાઈ કેંગ માક માક”, રસ્તા પર સ્થિત ફૂડ સ્ટોલની મેનેજરને કાગડો કરે છે, જ્યાં એક કલાકમાં એક વાર મોપેડ ચગ આવે છે અને જે ફક્ત ગામલોકો કહી શકે તે માટે બનાવવામાં આવ્યું હોય તેવું લાગે છે; "અમારી પાસે પણ એક રસ્તો છે". "તમે મહાન થાઈ બોલો છો". હું ખુશામત માટે તેણીનો આભાર માનું છું, પરંતુ કિન્ડરગાર્ટન સ્તરની બહાર થાઈ ભાષામાં નિપુણતા મેળવવાનો મારા પર આરોપ મૂકવો એ એક નિર્દોષ જૂઠ છે.

હું અને મારી પત્ની હીર્જેઝુસ્વીનના સમકક્ષ થાઈ ભાષામાં છીએ, કારણ કે અમે મારા સસરાને (76) ખસેડવામાં મદદ કરી રહ્યા છીએ. લાકડાનું મકાન, જ્યાં તે છેલ્લાં વીસ વર્ષથી રહેતો હતો, તે હવે આકાશ સામે ઝૂકતો હોય તેવું લાગે છે, તે ખૂબ જ વાંકાચૂકા છે. કટ્ટરપંથી નાઝીઓના નિર્ધાર સાથે, માળખું ધૂળમાં ઘટાડવા માટે ઉધઈની સેના વર્ષોથી કામ કરી રહી છે.

પપ્પા છોડવા માંગતા નથી. અમે તેને નિર્દેશ કરીએ છીએ કે આવા આશ્રયસ્થાનમાં રહેવાનું ચાલુ રાખવું તે હવે જવાબદાર નથી, જે વિઘટનની અદ્યતન સ્થિતિમાં છે. આજે કે કાલે રિયલ એસ્ટેટનો ટુકડો પવનના સહેજ ઝાપટાથી તૂટી પડે છે, જેમ કે કાર્ટૂનમાં, પત્તાના ઘરની જેમ.

જ્યારે, કોઈપણ પ્રયત્નો કર્યા વિના, હું મારા ખુલ્લા પગથી ફ્લોરમાં એક મોટું કાણું પાડું છું, ત્યારે હું જોઉં છું કે પિતા તેમના નીચેના હોઠને કરડે છે. તેને ખાતરી જણાય છે. તેમનું નવું, એક માળનું, પથ્થરથી બનેલું ઘર પાંચ મિનિટના અંતરે છે. ફ્લોર પર તદ્દન નવી ટાઇલ્સ, એક રસોડું અને "આધુનિક" શૌચાલય સાથે, આ ખંજવાળવાળા બસ્ટર્ડ માટે હવે વધુ સ્ક્વોટિંગ થશે નહીં.

ગામ નાના બાળકોથી ભરાઈ ગયું છે. શાળાઓ બંધ છે અને ટોડલર્સ દોડે છે - બાળકો હંમેશા દોડે છે - સાયકલ, ચઢી અને રમે છે, મારા માટે, અગમ્ય રમતો. તેમના બેંગકોકેરિયન સાથીદારો જેઓ દરમિયાન રહેતા હતા તેનાથી શું વિપરીત વેકેશન તેમના કોમ્પ્યુટર પર દિવસમાં 18 કલાક વિતાવે છે અને 8 વર્ષની ઉંમર સુધીમાં ઘણી વખત ત્રણ ચિન હોય છે.

ડાબી બાજુએ “વૉટ ક્રેવ”, જમણી બાજુએ ધ્વનિ ટાવર કે જે મૃતકોને ઉછેરવા માટે પૂરતા ડેસિબલ્સ ઉત્પન્ન કરે છે.

સ્થાનિક મંદિરની સામે એક વિશાળ સાઉન્ડ સિસ્ટમ ગોઠવવામાં આવી છે, જેમાંથી સવારના 7 વાગ્યાથી ગામડાથી દૂર દૂર સુધી સંભળાય છે. જે લોકો વધુ સારી રીતે જાણતા નથી તેઓ હંમેશા કલ્પના કરે છે કે બૌદ્ધ મંદિરો એવા સ્થાનો છે જ્યાં શાંત મૌન શાસન કરે છે જે પ્રતિબિંબ અને આંતરિક શાંતિની શોધને આમંત્રણ આપે છે. વાસ્તવમાં, સરેરાશ થાઈ 'શું' અને તેની આસપાસનો વિસ્તાર મેળાના મેદાન જેવો છે, જ્યાં આનંદી-ગો-રાઉન્ડ કાયમ માટે નિયંત્રણની બહાર છે.

એકવાર એક થાઈ માણસે મને પૂછ્યું કે હું રેસ્ટોરન્ટમાં જ્યાં હું કેટલાક મિત્રો સાથે જમતો હતો ત્યાં સંગીત વગાડવાનું મને શું લાગે છે. “માઈ ચોપ”, મેં જવાબ આપ્યો – મને તે બહુ ગમતું નથી – ત્યારપછી તે માણસ ઊભો થયો, એમ્પ્લીફાયર પાસે ગયો અને વોલ્યુમ બે વાર વધાર્યું. મેં મારા થમ્બ્સ અપ આપ્યા. થાઈઓ બધાને એવી માન્યતા છે કે જો તમે બને તેટલું જોરથી ખરાબ સંગીત વગાડશો તો તે આપોઆપ સારું સંગીત બની જશે.

થાઈ કન્ટ્રી પોપ કે, જેમ હું આ લખું છું, લાઉડસ્પીકર મંડળમાંથી ક્રેકલ્સ, વોટેજ પર, જેની સાથે U2 સામાન્ય રીતે સ્ટેડિયમમાં પ્રદર્શન કરે છે, તે વર્ણનની બહાર છે. વાદ્યોમાં સામાન્ય રીતે ગાયક(ઓ), ડ્રમ્સ, બાસ અને સોલો ગિટારનો સમાવેશ થાય છે.

મુખ્ય ગિટારવાદક તેના માટે જરૂરી હોય તે સખત રીતે કરે છે; સોલો પ્રથમ બીટ પર, સોલો ગિટારવાદક સોલો શરૂ કરે છે, અને પછી ગીતના અંત સુધી બંધ થતો નથી. સમૂહગીત દરમિયાન, સોલો ગિટારવાદક તેના સોલોને થોડો ચાલુ કરે છે, અને અંતે, જ્યારે ગાયક (એ) શ્વાસ લેતો હોય તેવું લાગે છે, ત્યારે ગીતને પરાકાષ્ઠા પર ધકેલી દે છે. ડ્રમ સોલોસ, અથવા તેના બદલે, "ડ્રમ બ્રેક્સ", જ્યારે કોઈ વ્યક્તિ સીડી પરથી નીચે પડી જાય ત્યારે તમે જે અવાજ સાંભળો છો તેની યાદ અપાવે છે. નબળા હૃદયવાળા માટે નહીં...

અન્ય અત્યંત લોકપ્રિય સંગીત છે “લુક થંગ”, એક સંગીત શૈલી જે મને ગમે છે. "લુક થંગ" એ દેશના સંગીતનું થાઈ સંસ્કરણ છે. ધીમા, દિવાસ્વપ્નમાં રાચનારું બાસ ટોન અને ઓર્ગન ટ્યુન્સ ગાયકની નાટકીય વાર્તા સાથે છે જેના જીવનમાં બધું ખોટું થયું છે જે કદાચ ખોટું થઈ શકે છે. કંઠ્ય ધૂન પાશ્ચાત્ય કાન માટે આદત પડી જાય છે - અવાજ કંઈક અંશે પિંચ્ડ લાગે છે, અને ક્યારેક એવું લાગે છે કે ગાયક 'ઓફ કી' ગાતો હોય છે - પરંતુ આખી વાત અદ્ભુત રીતે સુમેળભરી છે. છેવટે, "ખોટા" અને "શુદ્ધ" એવા ખ્યાલો છે જે સાંસ્કૃતિક રીતે નિર્ધારિત છે. બેંગકોક સહિત સમગ્ર થાઈલેન્ડમાં "લુક થંગ" સંગીતની સૌથી લોકપ્રિય શૈલી છે. આ દેશમાં એક જૂની મજાક છે કે જ્યારે તમે "લુક થંગ" ને ઉલટાવો છો, ત્યારે ગાયકને તેનું ઘર, તેની જમીન, તેની પત્ની, તેના બાળકો અને તેની પાણીની ભેંસ પાછી મળે છે.

આ ફોટો જોઈને દરેક નારિયેળ પ્રેમીની આંખોમાં આંસુ આવી જશે

કાલે પાછા બેંગકોક. પપ્પા સ્થાયી છે, ખુશ છે અને હવે તે પણ સમજે છે કે તે એક નિરાશાજનક પોલાણ બની ગયું છે, તે પ્રિય ઘર જેમાં તે વૃદ્ધ થયો હતો.

જ્યારે હું પૂર્ણ કરીશ ત્યારે હું મારી જાતને આખરે આવી જગ્યાએ સ્થાયી થતો જોઈ શકું છું. મારી નવલકથા પર કામ કરી રહ્યો છું. તમારે બીજું શું જોઈએ છે?

મને બાગકામ નફરત છે...