Kamiseta Gorrien (ez)eskubidea

Commentaar op de politieke sitiuatie in Thailandia, door Hans Bos

Voor een groot deel kan ik meevoelen met de Roodhemden. Je zult maar dagelijks voor een grijpstuiver moeten beulen, zonder enige vorm van sociale of medische verzekering. De Roodhemden hebben het grootste gelijk van de wereld om daartegen te protesteren, al lijkt hun ‘klassenstrijd’ lijnrecht in tegenspraak tot de belangen van Thailand’s grootste kapitalist, de gevluchte oud-premier Thaksin. Hij is er als superrijke in geslaagd om het arme deel van de bevolking achter zich te krijgen. Voorwaar een truc die zijn weerga in de wereld niet kent!

De demonstraties van de Roodhemden hebben op deze manier geen enkele zin. De economische en maatschappelijke schade loopt in de miljarden Thaise baht en als het zo doorgaat, vallen de demonstranten in hun eigen zwaard. Hun langdurige acties leiden in de loop van het jaar tot ontslagen in de particuliere sector en met name in het toerisme. Het bezetten van kruispunten in Bangkok mag dan door het ontbreken van geweld een carnavaleske sfeer oproepen en goed zijn voor de onderlinge verhoudingen bij de Roodhemden, uiteindelijk lost dit ‘pesten’ niets op en vergroot het alleen maar de tweedeling in de Thaise samenleving.

Een forse verbetering van het rode inkomen, zoals voorgespiegeld door Thaksin, werkt contraproductief. Als de lonen sterker stijgen dan in de omringende landen, verplaatsen internationale bedrijven in sneltreinvaart de productie. Met een noodlottige groei van de werkloosheid tot gevolg.  Dat is dus het kind met het badwater weggooien.

Populistische politiek heeft geen zin, als dat niet is verbonden aan structurele oplossingen. De 40 euro die de laagste inkomen vorig jaar hebben gekregen, is voor een groot deel met de knollen de pot in gegaan. Dat wil zeggen: besteed aan nutteloze luxe als een nieuwe mobiele telefoon of verloren bij kaartspelen of de loterij.

Een van de eerste zaken waar de regering zich aan moet zetten, is de fundamentele verbetering van het onderwijs, in combinatie met een gecontroleerde leerplicht (Thailand kent te veel wetten die nooit worden gehandhaafd).

Dat wil zeggen: niet meer alles uit het hoofd leren opdreunen, maar zelf nadenken, discussiëren en vragen stellen. Een

voor Nederlanders voor de hand liggend gegeven, maar in Thailand hoogst ongebruikelijk. De leraar en de baas hebben altijd gelijk, ook als dat overduidelijk niet het geval is. Kritischer leerlingen leiden tot kritischer werknemers, die beter voor zichzelf op kunnen komen. Hopelijk leidt dat weer tot vakbonden met verantwoordelijkheidsgevoel, opdat de werk- en leefomstandigheden van werknemers stapje voor stapje vooruit kunnen. Bijkomend voordeel is dan dat de massa niet als een dolle hond achter een superrijke patser aanhobbelt , die ze een worst voorhoudt die hij in de praktijk nooit kan verstrekken.

Hopelijk leidt een kritischer bevolking ook tot minder stupide programma’s op de Thaise televisie. De soaps zijn niet om aan te zien en hebben niets met de werkelijkheid van doen. Op de tv wordt gemoord, verkracht en geslagen, maar als het uitdraait op een ‘daad van liefde’ komt de pixelmachine in werking. Geen wonder dat de Thaise kijker een nogal vreemd beeld krijgt van de werkelijkheid, die zich dan ook nog eens voornamelijk in Bangkok afspeelt.

Een volgende stap vormt het afromen van de onmetelijke (en soms onverklaarbare) vermogens van de rijke Thai. Niet dat dit veel zoden aan de dijk zet, maar het is optisch uitermate bevredigend voor de onderkaste om te zien dat hun vroeger onaantastbare bazen nu ook moeten bloeden.

Daarnaast is het de hoogste tijd om de endemische corruptie in te dammen. Van politieagent tot hoge ambtenaar, zonder steekpenningen kom je in Thailand niet ver. Hiervan zijn met name de lagere klassen de dupe, want ‘corruptici’ kijken wel uit om automobilisten in een dikke auto aan te houden en om een bijdrage te vragen in de kosten van levensonderhoud.

Wat ook helpt, is het afschaffen van de wet dat alleen afgestudeerden lid mogen worden van het parlement. Er zou beter gekeken kunnen worden naar de kwaliteit van de afgevaardigden dan naar hun diploma’s. Die overigens in Thailand kwalitatief veel minder inhouden dan in de rest van de wereld. Het moet mogelijk zijn voor boeren, handwerkslieden en/of kooplui hun stem in het parlement te laten horen.

Precies het tegenovergestelde geldt voor de militairen. Zij zitten in tal van instituties en instellingen, in het parlement en zelfs in de regering. De militairen hebben een eigen bank en houden de regering in feite in een houdgreep. De taak van militairen is het verdedigen van het land en luisteren naar een democratisch gekozen overheid. En verder absoluut niets! Uit dank voor de steun aan de huidige regering van premier Abhisit mogen ze nu voor een kleine 3 miljard euro kiezen uit de internationale ‘wapensnoeppot’. Wellicht beschikt Thailand  binnenkort over twee tweedehands onderzeeërs. Het nut is twijfelachtig met de relatief ondiepe Golf van Thailand.

.