Bizitza Thailandian: Wan di, wan mai di (1. zatia)

Kondominio eraikin batean bizi naiz soi 33. Bangkok-en. Egunero dago horretarako zerbait. Batzuetan ona, beste batzuetan txarra baina askotan harrigarria niretzat.

Kondominioaren eraikina adineko emakume batek zuzentzen du. Deitzen diot amona, bai egoeragatik bai adinagatik baita. Amonak bi alaba ditu (Doa eta Mong) eta horien Mong da paperean eraikinaren jabea.

Hori ez nekien, Enplegu Ministerioari helbidea aldatzeko eskatu nion arte nire lan baimenaren liburuxkan. Orduan eraikinaren jabearen kopia bat behar nuen. Doa dibortziatuta dago (baina gehiago geroagoko pasarte batean) eta Mong polizia batekin ezkonduta dago eta alaba bat du.

Amona eta aitona katua eta txakurra bezala bizi dira

Amona aitonarekin ezkonduta dago. Horrek ez zaitu harrituko. Bikotea katua eta txakurra bezala bizi da eta ez dut esan nahi katua eta txakurra bezala bizi direla hemen Thailandian tenplu askotan. Beti izaten dituzte hitzak eta borrokak edozer eta guzti. Gauza txikiei buruz baina baita bizitzako gauza handiei buruz ere.

Horrek ekarri du aitonak sarritan bilatu izana bere «salbazioa» beste emakume batekin azken urteotan. Normalean denbora laburragoan baina orain denbora dezente egon den emakume bat aurkitu du. Amonak badaki hori eta ez zaio gustatzen. Aitonak bere diru-sarrerak ditu (pentsioa), bere bilketa eta egiten du –amonak uzten duen neurrian– gustatzen zaiona.

Etxebizitzara agertzen ez denean, amonak gogaikarri deitzen dio. Eta horrek ez badu funtzionatzen, Daok edo Mongek deituko diote. Jada ez du amama maite, baina alabak eta biloba maite ditu. Beraz: aitona ez dut egunero ikusten, baina aldizka ikusten dut. Eta amona inguruan dagoenean beti izaten da borroka.

Amona Penny jakintsua da, libra ergela

Amona, ingelesek ederki esaten duten bezala, "penny wise, pound foolish" da. Zoragarria da modu maniakoan. Gutxienez: etxebizitza eraikinari eta bizilagunentzako zerbitzuari dagokionez. Nik neuk bederatzi hilabete inguru itxaron behar izan nuen komuneko ate berri bat lortzeko eta orain aurkitu zezakeen merkeena lortu nuen.

Garbitegia eta jatetxea itxi dira orain, amonak ez dielako kontzesiorik egiten –diru aldetik– bi instalazioetako operadore berriei: gutxienez alokairu bera eta operadore zaharren aurrerapen bera.

Bizilagunek instalazioak itxita daudela kexatu izanak (eta maizter batzuk soitik 200 metrora dagoen eraikin berriago batera aldatu direla) ez duela interes gutxi iruditzen zaio, hutsune tasa handiagoa dela salatzen duelako, baina ez du horrekin erlazionatu. bere portaera. Aitonak batzuetan jartzen du hatza minaren lekuan eta gero berriro borroka izaten da, noski. Nire soian “bizitzaren zirkulua” dirudi.

Chris de Boer