Tailandiako eguneroko bizitza: bisa berritu eta Malaysiarako opor labur bat

2012ko abendutik Thailandian nago. Neska-laguna eta biok alokairuko etxe batean bizi gara, Kuang menditik gertu dagoen Khao Kuang Village izeneko herritik gertu. Hau Pranburitik kilometro gutxira dago.

Oraindik ez dut urtebeteko bisarik eskatu. Noizbehinka Holandara noiz joan behar den ez dakitelako, eta lan egiteari uztean denbora luzez itxaron nahi ez nuelako, hau niretzat hobea eta azkarragoa zela erabaki nuen..

Luzapena baino lehen, Kuala Lumpur-era Lufthansarekin (nire aurreko enplegatzailea) hegan egitea aurreikusi nuen eta han beste hilabete baterako zigilua lortzeko. Hau izango zen biderik merkeena. Baina beste era batera egitea erabaki genuen. Nire neska-laguna ez zen inoiz gaueko tren batean bidaiatu edo Malaysian egon.

Beraz, bi txartel erreserbatu genituen logela-trenean Butterworthera. Penangen hiru hilabeterako bisa lor nezakeen. Penang-en gaualdia Internet bidez antolatu nuen. Eta irteera egunean. Batu Ferrenghiko ostatu polita. Dena ondo joan zen.

Trena 18:45ean irtengo zen Hua Hinetik. Maleta eta motxila txiki bat bakarrik hartu eta geltokitik gertu bizi den ezagun batekin gure motoa aparkatu ahal izan genuen. Trenera igo baino lehen, supermerkatuan mokadutxo batzuk eta afaltzeko zopa goxo bat hartu genuen azkar.

Eltxoek pozik dantzatu zuten nire lagunaren ile beltzaren gainean

Geltokian trenaren zain geundela, berriz ere eltxoen sasoia heldu zen eta pozik dantzatu zuten neskalagunaren ile beltzaren gainean eta nire motxila gris-beltzaren gainean... Zergatik zehazki? Animaliak argiak erakartzen ditu, baina hondo beltzen gainean zintzilikatzea gustatzen zaie...

Trenaren bidaiak hainbat atzerapen izan zituen eta hurrengo egunean ordubete beranduago iritsi ginen Butterworthera. Lehendik ere gosaldua genuen. Hara iritsitakoan, berehala "segada" egin zieten Georgetownera taxiz ustekabeko bidaiariak eraman nahi zituzten pertsonek. Honi jaramonik egin eta isilean Thai baht batzuk eta nire azken 10 euroak Malaysiako ringgit-ekin trukatu nituen, itzulerako bidaia erreserbatzeko behar nuena. Horrela, leku hobe bat lortu genuen bueltan. Jaiotza behekoa: ohe zabalagoa eta errazago sartzea. Pixka bat gehiago kostatzen da.

Pranburiko geltokian Butterwortherako tren-bidaia erreserbatu nuen. Joan-etorria 4000 baht baino gehiago kostatu zitzaigun biok.

Biharamunean zuzenean joan ginen Thailandiako Georgetowneko enbaxadara. Autobusa hartu genuen pixka bat (101) eta taxi bat hartu genuen pixka bat, ez zelako hain erraza aurkitzen. Kotxe bat zegoen Enbaxadaren aurrean kopiagailu batekin, ahaztutako dokumentuak kopiatu ahal izateko. Eta ez ahaztu pasaportearen argazkia ateratzea. Zortea izan genuen: eskaera aurkeztu nuenean ni izan nintzen azkena. Orduan enbaxada itxi zen. Baina laurak eta erdietan nire bisa jaso ahal izan genuen. Kostua: 110 Ringgit.

Interneten ikusi nuenez erosi nahi nuen inprimagailua ia 3000 Baht merkeagoa zela Malaysian Thailandian baino, haren bila hasi ginen. Komtar eraikinean aurkitu nuen. Baina zer kutxa... Hau arrastaka eraman genuen enbaxadaraino... Batu Ferrenghira 101era igo, komisaldegian jaitsi eta handik enbaxadara. Eta bueltan... pfff... taxi bat errazagoa izango zen, baina ez zegoen gertu.

15:30 Hamar minutu geroago lehenengo jendea kexatzen hasi zen

Enbaxadara iritsi ginenean (zehazki hiru eta erdietan), jada eskatzaile edo biltzaile asko zeuden bisa zain. Hamar minutu geroago lehenengoak kexatzen hasi ziren. Azkenean leihatila irekiko zenean. Azken finean, bisa bilketa 15:30 eta 16:00 artean izan zen?

Ile ilehoria argi luzea eta bular irtena zituen emakume gazte bat funtzionario batengandik oso gertu zegoen honekin ahul geratuko zela uste zuelako eta bisa ematen lehena izan zelako... ez zen zehatz-mehatz harrituta geratu... Baina itzulera azkarra izan zen eta laster aurrera jarraitu ahal izan genuen.

Penang atsegina da. Duela 35 bat urte egon nintzen lehenengoz (eta azkenekoz). Noski dena aldatu da. Georgetown herri txikia zen orduan eta gaur egun hiri handia da. Lurraren prezioak gora egin du. Georgetown-etik aireporturako bidea gaur egun bizitegi-eremuz eta ekipamendu informatikoak fabrikatzen dituzten lantegiz beteta dago.

Asko dago ikusteko. Butterfly Farmak merezi du. Belar parke bat ere badago, non usain zoragarriak arnasteko. Askotan limoi usaina zegoen airean, baina ezin nuen esan nondik zetorren. Irteeran eta hainbat eltxo ziztadaren ondoren nabaritu nuen lehenengoz hau: bazeuden bi botila eltxoen aurkako spray hori usaina zutenak...

Batu Ferrenghi ederra da geratzeko. Arratsaldean gaueko merkatura joan eta Thailandian lortzen dituzun ale guztiak bertan erosi ditzakezu.

Malaysiako janaria etsigarria zen

Hala ere, zertxobait desilusionatu gintuena malaysiako janaria izan zen. Nire neska-lagunak bereziki pentsatu zuen Thailandiako txerriei jaten emango zitzaien zerbait zela: arroz plater bat eskuratu eta gero barazkiak eta haragiak aukera ditzakezu. Guztiak zaporetsuak, baina gero jende askok saltsa nahasketa bat jartzen dio arrozari, dena nahaspilatuz. Plater bereiziak eskatuta saihestu genezake... Eta janaria ez zen batere pikantea. Malaiar sukaldaritza ia thailandiarra bezain pikantea zela gogoratzen nuela pentsatu nuen. Edo atzerritarren gustura egokitu behar da... janari apur bat...

Georgetownetik Batu Ferrenghira bidean Tesco bat zuen merkataritza gune bat ikusi genuen. Hara ere joan ginen Thailandian aurkitu ezin nituen belarrak (asiarrak) erosi nahi nituelako, edo nire ahoskeragatik lortu ezin izan ditudalako. Thailandian baino askoz merkeago eta oraindik Tesco Lotus Pranburi edo Hua Hin aurki daiteke.

Bilatzen ari nintzela, Limburgeko familia bat ale bila zebilela entzun nuen, baina ez zituen aurkitu. Ziurrenik ez zekiten ingelesezko izena. Apaletatik pakete bat hartu eta haiei ekarri nien. Ni ere Limburgokoa naizenez, polita iruditu zitzaien g leun batekin beste norbait ezagutzea.

Biharamunean elkartu nintzen berriro Batu Ferrenghin jende hori. Gure Ostatua zegoen kale berean amona eta biloba (indonesiako jatorrikoak) bizi ziren. Zein txikia den mundua...

Argi eta garbi nabaritu zen Penang-en tenperatura Hua Hin eta inguruetan baino altuagoa dela. Hezetasuna ere handiagoa zela uste dut. Fort Cornwallis bisitatu genuen. Beroa nekagarria zen eta lorategi botanikora bisita ere ez zen hain handia izan. Horregatik hurrengo egunean Honda motozikleta alokatu nuen eta harekin 5 ordutan irla osoa zeharkatu genuen...

Itzulerako bidaia atsegina izan zen; beheko oheak erosoak ziren

Itzulerako bidaia ere atsegina izan zen eta ondo joan zen. Itzultzean Butterworth-era doan ferrya doakoa da. Geltokiaren ondoan Tailandiara itzultzeko trenaren zain egon daitezkeen jatetxeak daude. Hau plataforman garaiz izan zen. Trenean gure ondoan aulkietan habiatuta zeuden bi japoniar alde egin behar izan zuten okerreko bagoian zeudelako. Bidaiari berriak txinatarrak ziren, haiek ere hurbildu zitzaizkigun toki okerrean geundela uste zutelako. Dirudienez, gure sarrerak apur bat hobeto irakurri genituen...

Muga Penang Besar-en dago. Irten eta sartzean, behar bezala giltzapean utzi genituen ekipajeak trenean (inprimagailua maletan neukan). Irteeran amerikar bat entzun nuen hunkituta oihuka. Mozkortuta zegoela eta Malaysian sartzen utzi ez zutela atera zen. Zer egin zuen Thailandiako bisa iraungi eta ezin izan zuenean jarraitu? Inork ezin zidan erantzunik eman... erantzunik gabeko galdera batek bidelagun izan gaitu.

Oraingoan trenean afaldu dugu... 500 baht nahiko otordu gozo baterako... zopa, arroza, barazkiak, oilaskoa eta fruta postrerako... bi pertsonentzako.

Beheko oheak goikoak baino erosoagoak ziren eta biok erraz egiten genuen ohe batean lo. Nire neska-laguna oso pozik zegoen horrekin, ez baitzion gustatzen halako ohe batean bakarrik egotea. Eta gure ekipajea beste ohean jartzen dugu (noski dokumenturik edo dirurik gabe)...

Hurrengo goizean zazpiak aldera iritsi ginen Hua Hin-era. Ezagutzarik gabe geunden jada eta pixka bat beranduago etxera bueltatu ginen motozikleta, maleta astuna, motxila betea eta belar poltsa...