Tajlanđanin u njemačkom Wehrmachtu

Godinama sam tražio knjigu koja može rasvijetliti jednu od najintrigantnijih stranica historije Tajlanda iz Drugog svjetskog rata. Na naslovnoj strani je fotografija njemačkog oficira wehrmacht sa nepogrešivim azijskim crtama lica. Ova knjiga sadrži memoare Wicha Thitwata (1917-1977), Tajlanđanina koji je služio u redovima njemačke vojske tokom ovog sukoba. wehrmacht služio.

Godine 1936. upisao se na Vojnu akademiju u Bangkoku, a dvije godine kasnije ovaj ambiciozni oficir, zajedno sa još jednim kolegom, poslan je u Belgiju da studira vojne komunikacione sisteme na Vojnoj školi u Briselu. Iznenađen njemačkom invazijom u maju 1940. godine, nije mogao odmah da se vrati na Tajland i iz razloga koji mi nisu sasvim jasni, iznenada se nekoliko mjeseci kasnije pojavio u njemačkoj vojnoj školi. Samo po sebi to nije bilo toliko čudno jer već od kraja 19^e veka, na zahtev kralja Čulalongkorna, tajlandski kandidati oficiri su poslati u evropske vojne škole na dalje usavršavanje. Međutim, nije jasno da li je u Njemačku otišao i njegov sunarodnik, koji je s njim poslat u Brisel.

Kao što je pomenuto, Wicha Thitwat je počeo da studira na Vojnoj akademiji u Berlinu, ali se nepunih godinu dana kasnije dobrovoljno prijavio kao funker ili radio operatera u 29^e Panzer Grenadirska divizija njemačkog Wehrmacht. Nekoliko mjeseci nakon regrutacije, prebačen je u 3^e Panzer Grenadirska divizija. Po svoj prilici, to se dogodilo uz – prećutni – dogovor tadašnje tajlandske vlade, jer ipak on nije bio samo tajlandski državljanin već i tajlandski ambiciozni oficir i kao takav odgovoran…

Početkom 1942. mutirao je u jedinicu koja će postati poznata kao Istočni bataljon 43. Jedinica pod njemačkom komandom formirana isključivo od Azijata: Najmanje 300 Japanaca je bilo dio ove jedinice. Logično, jer je Japan bio saveznik Njemačke od 1938. godine. Većina ovih vojnika iz Zemlje izlazećeg sunca bili su studenti raznih vojnih akademija u Njemačkoj na početku rata i dobrovoljno su se prijavili. Stopama Japanaca krenulo je i nekoliko stotina Korejaca i Mongola koji su došli iz Mandžurije. Koreja je bila pod okupacijom Japana od 1909., a Mandžurija od 1931. godine.

Jedan od bizarnih aspekata ovog ionako bizarnog jedinstva bio je taj u Istočni bataljon 43 služilo je i nekoliko desetina Kineza. Bili su kandidati za oficire kineske nacionalističke armije Kuomintang koji su se školovali u Njemačkoj prije rata. Među njima je bio i sin kineskog šefa države Čang Kaj Šeka. Kuomintang se borio protiv Japanaca od 1936. godine, koji su zauzeli veliki dio Kine. Sada su se u tome borili rame uz rame Istočni bataljon 43. Još jedan poseban kontingent činilo je nekoliko Indonežana, koji su, nakon japanske okupacije njihove zemlje i povezanog kolapsa holandskog kolonijalnog režima, vjerovali da mogu učiniti svoj dio radeći čudne poslove za okupatora. Vjerovatno su zahvaljujući posredovanju Japanaca ovi Sukarnovi sljedbenici završili u njemačkoj uniformi.

Preostali muškarci u ovoj jedinici bili su Azijati zarobljeni u redovima Crvene armije i regrutovani iz logora za ratne zarobljenike. Iako se većina ovih bivših ratnih zarobljenika kasnije vratila u svoj, etnički sastavljeni istočnjak Bataljoni bi završila. Na primjer, postojale su jedinice za Kirgize, Kalmoek i Osete. Istočni bataljon 43 bio raspoređen od sredine 1943. protiv Crvene armije i u borbi protiv partizana koji su delovali u pozadini nemačke vojske. U nedostatku knjige, mogu reći malo o karijeri Whiche Thitwata, ali on je možda stigao do oficira jer na barem jednoj fotografiji nosi ramena 'Führerbewerber', službeni kandidat. U svakom slučaju, preživio je rat i nakon povratka na Tajland postao je pukovnik tajlandske vojske. Šezdesetih godina prošlog vijeka Whicha Thitwat je bila tajlandski vojni ataše koji je sukcesivno upućivan u tajlandske ambasade u Danskoj, Norveškoj i Islandu.

Prema Whicha Thitwat, nekoliko desetina Tajlanđana služilo je u njemačkoj vojsci tokom Drugog svjetskog rata. Dok se nisam dočepao njegove knjige, mogao sam da pronađem samo jednu drugu i tada je još uvek bio 'mešovitog' porekla. Majka Luciena Kemarata bila je Francuskinja, njegov otac Tajlanđanin iz Isana, koji je vjerovatno stigao u tadašnju Indokinu preko međustanice. la douce France se izgubio. Gotovo odmah nakon što je veći dio Francuske bio okupiran, tada 18-godišnji Kemarat pokušao je da se prijavi u Waffen SS kao ratni dobrovoljac. Njegova kandidatura je odbijena na rasnoj osnovi, pa se 1941. Legion Volontaire Français (LVF), dobrovoljačka legija koju su stvorili francuski saradnici za rad sa wehrmacht da se bori na Istočnom frontu. U redovima LVF-a su bili mnogo manje strogi uslovi i odmah mu je dozvoljeno feldgray staviti grb. Prvobitno obučen kao izviđač, na kraju je postao prvi topnik teškog mitraljeza MG

42. Kemarat je ranjen i zarobljen od strane Sovjeta početkom 1943. godine, ali je uspio pobjeći i ponovo se pridružiti svojoj jedinici. U ljeto 1943. LVF je transformiran u 'Sturmbrigade Frankreich' i uključen u Waffen SS gdje će ova jedinica postati ozloglašena kao Waffen SS Panzergrenadier Division 'Charlemagne' koji je zajedno sa holandskim, norveškim i danskim SS dobrovoljcima preminuo 1945. do posljednjeg čovjeka Reich Chancellery braniti u Berlinu.

Panzergrenadier Kemarat, koji je na kraju završio u Waffen SS-u, dodijeljen je u 10.^e (protivtenkovska) četa pješadijski puk Br. 58. Nemcima je bilo potrebno topovsko meso, a azijska krv očigledno više nije bila prepreka za Waffen SS. Preživio je teške protivvazdušne borbe u Ukrajini, Pomeraniji i na Odri. Sa nekoliko stotina preživjelih 58. pješadijskog puka pokušao je pobjeći u Dansku ali se 2. maja 1945. ova jedinica predala Britancima. Nije jasno da li je Lucien Kemarat zarobljen ili je pobjegao u civilu. Izvjesno je da se nakon rata vratio u Francusku. Prema mom starom saborcu, normanskom vojnom istoričaru Jeanu Mabireu, on je bio živ barem do ranih 2000-ih, a 1973-1974 je doprinio pisanju njegove knjige.La Division Charlemagne: le combats des SS français en Poméranie'....