Жыццё ў Тайландзе: Wan di, wan mai di (частка 1)

Я жыву ў кандамініюме на вуліцы 33 у Бангкоку. Кожны дзень ёсць што-небудзь для гэтага. Часам добра, часам дрэнна, але часта мяне здзіўляе.

Будынак кандамініюма ўтрымлівае жанчына сталага веку. Я тэлефаную ёй бабуля, бо яна і па статусе, і па ўзросце. У бабулі дзве дачкі (Доа і Монг), з якіх Монг з'яўляецца ўласнікам будынка на паперы.

Я не ведаў пра гэта, пакуль не звярнуўся ў Міністэрства занятасці з просьбай змяніць адрас у маёй працоўнай кніжцы. Потым спатрэбілася копія ад гаспадара будынка. Доа ў разводзе (але пра гэта ў наступным эпізодзе), а Монг жанаты на паліцэйскім і мае дачку.

Бабуля з дзядулем жывуць як кот з сабакам

Бабуля замужам за дзедам. Гэта вас не здзівіць. Пара жыве як кот і сабака, і я НЕ маю на ўвазе, як кот і сабака жывуць тут, у Тайландзе, у многіх храмах. Яны заўсёды сварацца і сварацца пра ўсё і пра ўсё. Пра дробязі, але і пра вялікія рэчы ў жыцці.

Гэта прывяло да таго, што дзядуля ў апошнія гады часта шукаў свайго «выратавання» з іншай жанчынай. Звычайна на меншы перыяд часу, але цяпер ён знайшоў жанчыну, з якой ён боўтаўся даволі доўга. Бабуля гэта ведае і не любіць. Дзед мае свой прыбытак (пенсію), свой падвоз і робіць – наколькі дазваляе бабуля – тое, што яму падабаецца.

Калі ён не з'яўляецца ў кватэры, бабуля кліча яго да нудоты. І калі гэта не спрацуе, Дао або Монг паклічуць яго. Бабулю ўжо не любіць, а дачок і ўнучку любіць. Дык вось: дзеда бачу не кожны дзень, але бачу рэгулярна. А калі бабуля побач, заўсёды бойка.

Бабка Капейка мудрая, фунт дурная

Бабуля, як прыгожа кажуць англічане, «пені мудры, фунт дурны». Яна маніякальна скупая. Прынамсі, калі гаворка ідзе пра кватэру і абслугоўванне жыхароў. Мне самому давялося чакаць каля дзевяці месяцаў новых дзвярэй у ванную, і цяпер я атрымаў самыя танныя, якія яна магла знайсці.

Пральня і рэстарацыя цяпер зачыніліся, таму што бабуля не робіць ніякіх паблажак – у грашовых адносінах – новым аператарам абедзвюх аб’ектаў: ​​хаця б такая ж арэндная плата і такі ж аванс, як і ў старых аператараў.

Тое, што жыхары скардзяцца на тое, што аб'екты зачыненыя (і што некаторыя арандатары пераехалі ў новы будынак у 200 метрах уніз па сушы), здаецца, яе мала цікавіць, паколькі яна скардзіцца на больш высокі ўзровень вакантных плошчаў, але не звязвае гэта з яе ўласныя паводзіны. Дзед часам пальцам на балючае месца кладзе і тады зноў бойка, вядома. Здаецца, гэта «круг жыцця» ў маім soi.

Крыс дэ Бур